Μανία αυτοκαταστροφής. Έτσι μονο μπορεί να εξηγηθεί η στάση των Ευρωπαίων πεντακοσιομέδημνων. Όχι στο ευρωομόλογο, όχι στην τραπεζική ένωση άνευ γερμανικών κανόνων, νέο-λειτουργιστικές και spilloverικές εξαγγελίες από Μπαρόζο και Ρομπέι και 120 δίς, έτσι για να μην γκρινιάζει ο Ευρωπαικός Νότος. Τι να μας κάνει η Μέρκελ, ένα πακέτο τι να μας κάνει, που λέει και το γνωστό άσμα…
Και για να συνεχίσουμε τραγουδιστά αλλά όχι εύθυμα, ο Ευρωπαικός Νότος είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Μια μπαρουταποθήκη που είναι έτοιμη να εκραγεί και να συμπαρασύρει στα τάρταρα το κοινό νόμισμα, ίσως και ολόκληρο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Και το καυτό ερώτημα που ταλανίζει όλους μας και κάνει τους Μπαρόζο και Ρόμπει «να πίνουν για να ξεχνούν τον πόνο τους», είναι ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ?
Η κρίση είναι η εύκολη απάντηση. Η κακιά και μοχθηρή Γερμανία είναι η βλακώδης απάντηση. Τα πρόσωπα είναι μια μέτρια απάντηση και η ατολμία η σωστή. Η Ευρώπη πάσχει από «οξεία εκβανθυτική ατολμίτιδα». Ας δουμε τι προκάλεσε την ασθένεια:
Το σωτήριο έτος 1991, μια μικρή πόλη γινόταν συμβολο της εμβάθυνσης. Η συνθήκη του Μάαστριχτ αποτέλεσε προπύργιο της νομισματικής ένωσης. Χαρές και πανηγύρια στο Μάαστριχτ, αλλά και κάποιες φωνές που έλεγαν πως χρειάζεται κάτι παραπάνω - αλλά καλύπτονταν από τον εκκωφαντικό θόρυβο της διαφαινόμενης επιτυχίας της νομισματικής ένωσης. Γνήσιος θιασώτης της νεολειτουργιστικά δομημένης Ευρώπης θα ήταν το πρώτο βήμα για την πλήρη οικονομική ένωση. Στήριγμα της όχι ένα πολιτικό αλλά ένα –για ακόμη μια φορά- οικονομικό εργαλείο, το σύμφωνο σταθερότητας που πριν λίγο καιρό μπήκε στην ατζέντα των συζητήσεων παραλλαγμένο ως δημοσιονομικό σύμφωνο. Έλα που όμως από μονή της η νομισματική ένωση αποδείχθηκε ανεπαρκής…
Το πρώτο χαστούκι ήλθε με την απόρριψη της συνταγματικής Συνθήκης το 2004. Στα πρότυπα της ελληνικής παροιμίας «Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει» εδώ ταιριάζει το «Γαλλία προτείνει, Γαλλία τα σπάει». Η καταψήφιση της συνταγματικής συνθήκης από την Γαλλία ήταν ένα ισχυρό πλήγμα στα σπλάχνα της ολοκλήρωσης. Αποδείκνυε πως κάτι δεν πήγαινε σωστά, πως η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη για ένα τόσο μεγάλο βήμα και δυστυχως επιβεβαίωσε όλους εκείνους τους Lindbergίσκους που επέμεναν στην ολοκλήρωση με οικονομικά εργαλεία και μέσα.
Ερχόμενα στο 2008 και στην κρίση που κάλπαζε προς την Ευρώπη, τα σαΐνια των θεσμών (η αλλιώς σήμερα γνωστοί ως τεχνοκράτες) όχι μονο δεν μετανόησαν για την επιλογή τους να μην δώσουν πολιτικό έρεισμα στην νομισματική ένωση το '92, αλλά συνέχισαν με το ίδιο βιολί, προσπαθώντας να αποσοβήσουν τα τσουνιά κουβαδάκια…
Για άλλη μια φορά οικονομικά εργαλεία: ΕSM και EFSF. (Είναι τρελοί αυτοί οι ευρωπαίοι...)
Με μια σειρά λάθος επιλογών και με βαρβάτα μνημόνια σε Ελλάδα, Ιρλανδία και προσεχώς σε Ισπανία, η Ευρώπη βρέθηκε σε μια κατάσταση φόβου για το μέλλον και την βιωσιμότητα της, αντιμετωπίζοντας κατάματα την αποτυχία που δεν είναι άλλη από την έξοδο ενός κράτους μέλους από το Ευρώ. Μπορεί η Ελλάδα να στέκεται κατώτερη των περιστάσεων και να αποδεικνύεται ανίατη περίπτωση, ωστόσο η πιθανή της έξοδος είναι ξεκάθαρα αποτυχία της Ενωσης. Και σε αυτό το σημείο αρχίζουν οι ερινύες του παρελθόντος να φωναζουν μπαμπουλίστικα… "ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ… ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ..."
Ας περάσουμε στην γιατρειά της ασθένειας. Η Γαλλία ευτυχώς πήρε το μήνυμα. Οι επιλογές του Σαρκάζω και η συμπόρευση του με τα Πάντσερ, έδειξαν ότι δεν είναι γάτα ο κοντός με την γραβάτα. Την κατάσταση ήλθε να βελτιώσει ως απο μηχανής θεός ο μασκοφόρος Ολάντ. Ο τελευταίος ξεκίνα θετικά, πιέζοντας τους Γερμανούς προς νέες οδούς για την ένωση (βλ. ευρωομόλογο) και αβαντάροντας τα αιτηματα του Νοτου με εμπνευστη τον Μόντι για αλλαγη πορείας, περισσότερη Ευρώπη και αλληλεγγύη. Παρ'όλα ταύτα δεν έχει καταφέρει να μεταπέσει την αμετανόητη Μέρκελ και τον αδιάλλακτο Σόιμπλε να βάλουν νερό στο κρασί τους.Ή μάλλον στην μπύρα τους.
Η προσκόλληση αυτή σε αποκλειστικά δημοσιονομικού χαρακτήρα μετρά και δεσμεύσεις κρατούν την Ευρώπη σιδηροδέσμια και δημιουργούν μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, σε όλα τα επίπεδα.
Όλα δείχνουν πως η Ευρώπη δεν μπορεί να σωθεί με «δημοσιονομικές αντιβιώσεις». Αυτό που χρειάζεται είναι ομοιοπαθητική. Να καταπολεμήσει την αλλαγή (στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα) με αλλαγή (πολιτική). Και εδώ έρχεται το μέγα ερώτημα: Ομόσπονδη Ευρώπη;
Απάντηση: Κανείς δεν ξέρει! Άγνωσται αι βουλαί των ηγετών.
Υ.Γ : Είναι πραγματικά αυτή η Ευρώπη, η Ευρώπη που φαντάστηκαν ο Σούμαν, ο Μονέ και ο Σπινέλλι;
σχόλια