«Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1945 και από 5 χρονών είμαι στο λούνα πάρκ. Ο πατέρας μου πήγαινε στα πανηγύρια και τον ακολουθούσα. Τότε, είχαμε άλλα παιχνίδια: Βάρκες μεγάλες με σχοινιά, βαρκούλες πιο μικρές και κάτι “παιδικά” που εμείς τα σπρώχναμε».
Πώς ήταν αυτά τα “παιδικά”; Δεν τα έχεις δει; Είναι το παιχνίδι που είχε κάνει η Βουγιουκλάκη στην “Αρχόντισσα και τον αλήτη”, τότε που είχε πάει σ’ ένα πανηγύρι…
Ο πατέρας σας πώς ξεκίνησε; «Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους καλύτερους ηλεκτρολόγους της Αθήνας. Ήξερε να χειρίζεται τα παιχνίδια. Αγόρασε μερικά και γυρνάγαμε όλη την Ελλάδα: Αικατερίνη, Άρτα, Γιάννενα, Πελοπόννησος. Παντού. Από εκείνα τα χρόνια το μόνο που θυμάμαι ήταν η λόρδα και η πείνα. Κάναμε τις μεταφορές των παιχνιδιών με τις βοϊδάμαξες τις οποίες νοικιάζαμε. Βάζαμε τα παιχνίδια πάνω στις πλατφόρμες και τα βόδια τις σέρνανε».
«Σ’ ένα χωρίο, Δρυμό νομίζω λεγόταν, δίπλα στα σύνορα Ελλάδας- Βουλγαρίας, είχαμε πάει χειμώνα για να στήσουμε το λούνα πάρκ. Πηγαίναμε τότε περιοδεία μπας και κονομήσουμε κανά φράγκο. Έκανε έναν αέρα, Παναγία μου… Είχαμε βάλει ένα μουσαμά που στηριζόταν από τις 4 κολωνίτσες ενός παιχνιδιού και να ρίχνει ο Θεός με το Θεό… Και ξαφνικά πιάσαμε φωτιά, παραλίγο να καούμε σαν τζιτζίκια εκεί μέσα. Μαζεύτηκε κόσμος και έσβησαν τη φωτιά… Το ευτύχημα ήταν ότι γλιτώσαμε τα ρούχα μας. Μόνο τα παπούτσια μου είχαν καεί, κατεβήκαμε ύστερα Θεσσαλονίκη. Ήμουν πιτσιρικά όταν έγινε αυτό, 10 χρόνων».
«Έχω ένα πάτερα και δύο μανάδες. Ο πατέρας μου είχε παντρευτεί μια γυναίκα, τη Μέλπω που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, είχε πάθει ζημιά στα γεννητικά της όργανα. Έτσι, ο πατέρας μου, που ήθελε παιδί, με έκανε με άλλη γυναίκα. Έτσι γινόταν τότε… Εμένα με μεγάλωσε η Μέλπω. Αυτή που με γέννησε, η Βαρβάρα έφυγε το 1953 για τη Γερμανία. Πήγε να δουλέψει εργάτρια και επέστρεψε το 1985. Κάποια καλοκαίρια που ερχόταν Ελλάδα την έβλεπα. Όσο έλειπε, στέλναμε γράμματα… Πραγματική μάνα για μένα είναι η Μέλπω, αυτή με μεγάλωσε, αυτή μου στάθηκε στο πλευρό μου. Άγιος άνθρωπος… Δυστυχώς, τη σκότωσε ένα μηχανάκι μπροστά στο σπίτι μας -είχα και αυτή την ατυχία. Και τη Βαρβάρα την έχασα».
«Έχω κάνει δύο γάμους. Τον πρώτο, μου τον πασαράνε. Ήμουν 20. Εγώ δεν ήθελα να παντρευτώ. Ο πατέρας μου ήταν πολύ σκληρός, δεν με άφηνε να βγω από το σπίτι, ήταν παλαιών αρχών και μπίρι- μπίρι, μ’ έπεισε και τον πήρα. Εγώ είχα μούρλιά με τα γράμματα, ήθελα να προχωρήσω -το σχολείο μου ήταν η παράγκα, βαμμένη πράσινη, στο Αιγάλεω. ”Άφησέ με να πάω στο γυμνάσιο ”, έλεγα στον πατέρα μου. “Όχι” , απαντούσε αυτός. Τον παρακάλαγε η μακαρίτισσα η μάνα μου η Μελπώ, αυτός δεν άκουγε με τίποτα. “Οι πουτάνες πάνε γυμνάσιο”, έλεγε. Μυαλά απαρχαιωμένα… Με κατέστρεψε που δεν με άφησε, εγώ ήθελα να βγάλω τουλάχιστον μέχρι την τρίτη γυμνασίου και μετά να πάω σε σχολή για ηλεκτρολογία, να μάθω να φτιάχνω πικάπ, ραδιόφωνα… Τις λάμπες στην πίστα στα συγκρουόμενα, εγώ τις έβαζα. Μ’ άρεσε αυτή η δουλειά. Τώρα είμαι στο ταμείο στο λούνα πάρκ, μαζεύω τα λεφτά».
«Ο πρώτος μου άνδρας ήταν στη Σπάρτη. Μετακόμισα από την Αθήνα εκεί. Είχαμε προβλήματα. Έκανα υπομονή στην αρχή αλλά δεν άντεξα -3 χρόνια παντρεμένοι μείναμε, δεν κάναμε παιδιά… Δεν μ’ ενδιέφερε τι θα έλεγε ο κόσμος, τον χώρισα και έφυγα»…
Ο πατέρας σας συμφωνούσε με το χωρισμό; «Ναι, καταλάβαινε ότι υπήρχαν προβλήματα. Μου έλεγε να φύγω, να τον αφήσω»…
«Με το δεύτερό σύζυγο μου, είμαστε μέχρι σήμερα μαζί. Στη Σπάρτη ζούμε. Ήταν ταξιτζής όταν τον γνώρισα και μπήκε και αυτός στο λούκι του λούνα πάρκ, πούλησε το ταξί και αγοράσαμε νέα παιχνίδια -την κάναμε μεγαλύτερη τη δουλεία. Κάναμε 3 παιδιά και έχουμε 8 εγγόνια».
«Μπαλαρίνες, πίστες για συγκρουόμενα, μύλο, σκοποβολή, σφυρί, παιδικά αυτοκινητάκια, τρενάκια είναι τα παιχνίδια που έχουμε. Ο βασιλιάς των παιχνιδιών είναι τα συγκρουόμενα».
«Συνολικά 3 λούνα πάρκ έχουμε. Το ένα εδώ στην Κουρούτα, που το δουλεύω μαζί με την κόρη μου τη Μέλπω, τον άντρα της και το δικό μου σύζυγο, το άλλο στο Κατάκολο που το έχει ο γιος μου ο Σωτήρης και το τρίτο στην Ακράτα, το δουλεύει ένας κουμπάρος μας. Η άλλη μου κόρη έχει 4 μικρά παιδιά και δεν μπορεί να έρθει δουλέψει εδώ».
«Η δουλεία μας είναι καλοκαιρινή. Ποιος θα βγάλει το παιδί του στο λούνα πάρκ το χειμώνα»;
Και το χειμώνα από που βγάζετε λεφτά; «Τρώμε αυτά που βγάζουμε το καλοκαίρι».
«Το λούνα πάρκ έχει πολύ κούραση. Έχουμε πεινάσει και έχουμε περάσει δύσκολα χρόνια. Δεν είναι παραδεισένια. Τα αποτελέσματα: “Μίση μέση” και “μισά πόδια” έχω»…
«Υπήρχε, όμως, μια περίοδος που βγάλαμε λεφτά και κάτι φτιάξαμε, ήταν τότε που ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Από το 1985 και μετά: Γεμάτο το λούνα πάρκ για 5 χρόνια».
Ατυχήματα συμβαίνουν; «Κάθε ξεκίνημα στο λούνα πάρκ, λέω σε όλους όσους δουλεύουν εδώ: “Κοιτάτε, τα μάτια σας δεκατέσσερα”. Στα δικά μας τα περιοδεύοντα λούνα πάρκ, κάθε φορά που κάνουμε μετακίνηση γίνεται έλεγχος σε όλα τα καλώδια και έρχεται συχνά μηχανικός και τα ελέγχει όλα, τα συντηρεί... Πρέπει να έχεις συνεχώς τα μάτια σου ανοιχτά μην πάει κάποιο παιδί και χτυπήσει. Σε μας ευτυχώς δεν έχει πάθει κανένας τίποτα -χτύπα ξύλο!»
«Οι γονείς σήμερα που φέρνουν τα παιδιά τους στο λούνα πάρκ είναι στραβομουτσουνιασμένοι. Δεν έχουν το φυσιολογικό το χαμόγελο. Είναι στριμωγμένα πολύ τα πράγματα. Και η νεολαία σήμερα χάλια. Ανεργία μεγάλη».
«Όταν ήμουν 16 χρόνων έκανα το γύρο του θανάτου το όποιο είναι ένα βαρέλι που κινούνται πολύ γρήγορα μέσα σ’ αυτό μοτοσικλέτες ή αυτοκίνητα. Από την Ιταλία ήρθε αυτό το “παιχνίδι” το 1945. Είμαι η πρώτη γυναίκα αναβάτης στο γύρο του θανάτου στην Ελλάδα. Μοτοσικλέτα οδηγούσα για δυο χρόνια και μ’ άρεσε πολύ. Ένιωθα περηφάνια! Σε κάποιο πανηγύρι, καθώς την οδηγούσα μέσα στο βαρέλι, έπιασε φωτιά. Ο κόσμος να φωνάζει και να ρίχνουν άμμο για να σβήσει. Χτύπησα τότε και σταματήσαμε το γύρο του θανάτου από το λούνα πάρκ. Γενικά, δεν ήταν τόσο επικίνδυνο, ένας αναβάτης μόνο έχει χάσει τη ζωή του σ’ όλη τη χώρα».
Για πόσα χρόνια θα δουλεύετε στο λούνα πάρκ; «Όσο θ’ αντέχουν τα πόδια μου. Δεν μπορώ και να κλειστώ μέσα στο σπίτι. Το χειμώνα περιμένω πως και πώς να έρθει το καλοκαίρι για ν’ αρχίσουμε τη δουλεία…
«Για μας το λούνα πάρκ είναι καθημερινότητα, επιβίωση. Από τα λεφτά του λούνα πάρκ, μεγάλωσα και πάντρεψα τα τρία μου παιδιά. Τα μάζευα, ξέρεις, κατοστάρικο- κατοσταρικό»….
Φώτο: Λάμπρος Αραπάκος
σχόλια