Με απόλυτη επιτυχία στέφθηκε η προσπάθεια ανάβασης στην απάτητη κορυφή Νιά Κάνγκρι που βρίσκεται στην περιφέρεια Λαντάκ της Ινδίας και ανήκει στην οροσειρά Karakoram, του ορειβάτη Νίκου Κρούπη και του φίλου του Ορέστη Μήτρου-Κιντή, μια ανάβαση με μεγάλο συντελεστή δυσκολίας, η οποία απαιτεί ειδική προσέγγιση και κρύβει πολλούς κινδύνους.
Η κορυφή Νιά Κάνγκρι ανήκει στον ευρύτερο ορεινό όγκο του Sesar Kangri, όπου η ψηλότερη κορυφή έχει ύψος 7.672μ. Ο ορεινός όγκος του Sesar Kangri οριοθετείται από δυο μεγάλους ποταμούς, ανατολικά από τον ποταμό Shyok (Σογιούκ) και δυτικά από τον ποταμό Nubra (Νούμπρα). Οι δύο αυτοί ποταμοί ενώνονται και η συμβολή τους βρίσκεται μεταξύ των χωρίων Diskit και Sumur. Από το σημείο αυτό, ο ποταμός συνεχίζει ως ποταμός Shyok, εισέρχεται στο Πακιστάν και αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους παραποτάμους του Ινδού ποταμού. Αυτή ήταν η τέταρτη προσπάθεια ανάβασης στο βουνό για τον ίδιο, ύστερα από δύο προσπάθειες που έγιναν από τη βόρεια κοιλάδα (κοιλάδα Sumur) τα έτη 2016 και 2022, και την περσινή προσπάθεια από την ίδια διαδρομή (νότια κοιλάδα Tirit).
Κατά τις δύο πρώτες προσπάθειες, τονίζει ο κ. Κρούπης στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, από τη βόρεια κοιλάδα, φτάσαμε σε αδιέξοδο πάνω στην ΝΝΔ ράχη και σε υψόμετρο 6.118μ. Στην περσινή προσπάθεια από τη νότια πλευρά, ο καιρός δεν ήταν ευνοϊκός και ο γρήγορος ρυθμός ανάβασης, χωρίς τον απαραίτητο εγκλιματισμό, τους έκανε να διακόψουν την προσπάθεια στα 6.010 μ. Στο παρελθόν έχουν γίνει άλλες τρεις προσπάθειες από ινδικές αποστολές, με πρωτοπόρα το 2008 από τη νότια πλευρά αλλά προσεγγίζοντας την ΝΝΔ ράχη. Η σημαντικότερη προσπάθειά όλων ήταν, από τη νότια πλευρά το 2016, όπου έφτασαν πολύ κοντά στην κορυφή (~6.370μ) αλλά επέστρεψαν λόγω της κακοκαιρίας. Η προσπάθεια αυτή έγινε με βαρύ εξοπλισμό και την τοποθέτηση εκατοντάδων μέτρων σταθερών σχοινιών. Δυστυχώς, αυτή η αποστολή άφησε στο βουνό το περισσότερο εξοπλισμό, λόγω της βίαιης αποχώρησης. Μια ακόμα προσπάθεια έγινε ξανά δυο μήνες αργότερα αλλά πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Έτσι, η κορυφή Νιά Κάνγκρι παρέμεινε απάτητη μετά από έξι συνολικά προσπάθειες. Η εντυπωσιακή πυραμίδα της κορυφής είχε κατακτήσει τη σκέψη του και τον οδήγησε να την επισκεφτεί για τέταρτη φορά φέτος (2024). Τώρα ο ίδιος, μας λέει είχε καλή γνώση του βουνού αφού είχε φτάσει πολύ κοντά στην κορυφή την προηγούμενη χρονιά (2023).
Αυτό ήταν και το κίνητρο να επιμείνει και να υπομείνει τις δυσκολίες για ακόμα μια φορά, ελπίζοντας να βρεθεί στην κορυφή. Όλα ξεκίνησαν στις 9 Ιουλίου 2024, όταν με τρεις πτήσεις από την Αθήνα και με ενδιάμεσες στάσεις σε Αμπού Ντάμπι και Δελχί, οι δυο ορειβάτες έφτασαν στην πόλη Leh. Το Leh είναι η πρωτεύουσα της περιφέρειας Ladakh, μιας περιφέρειας που πρόσφατα ανεξαρτητοποιήθηκε από την ευρύτερη περιφέρεια Jammu & Kashmir της Ινδίας. Όπως διηγείται, το σχέδιο ανάβασης ήταν να μεταφερθούν τα υλικά στην κατασκήνωση βάσης με δυο δρομολόγια των αχθοφόρων. Για το λόγο αυτό, οι αχθοφόροι αρχικά φορτώθηκαν διπλό φορτίο για να ανεβάσουν όλο τον εξοπλισμό ψηλότερα. Σε υψόμετρο περίπου 3.500μ βρήκαν ένα ασφαλές σημείο όπου άφησαν τον μισό εξοπλισμό και συνέχισαν με τα βασικά απαραίτητα υλικά για την κατασκήνωση βάσης. Το μονοπάτι ήταν σε καλή κατάσταση από τα γιακ που ανέβασαν οι χωρικοί στο βουνό. Αρχικά, το μονοπάτι πηγαίνει δεξιά στις σαθρές απότομες πλαγιές και στη συνέχεια, διασχίζει δυο ομαλά οροπέδια και μπαίνει σταδιακά στην κοιλάδα.
Το μονοπάτι αφού ανεβεί στα 4.250μ αρχίζει σταδιακά να κατηφορίζει προς την κύρια κοιλάδα, περνά από το ποταμάκι που έχει καθαρό πόσιμο νερό και πέφτει από τον καταρράκτη. Στο σημείο αυτό, η διέλευση από το ποταμάκι είναι αρκετά απότομη. Εδώ, χρειάστηκε να σκάψουν σκαλοπάτια στη σαθρή απότομη πλαγιά για να μπορέσουν να περάσουν οι αχθοφόροι με ασφάλεια. Από εδώ και μετά, το μονοπάτι είναι πολύ αχνό και σε πολλά σημεία χάνεται, ωστόσο η διαδρομή είναι πιο ομαλή. Στις 20 Ιουλίου, στις 3 τα ξημερώματα οι δύο ορειβάτες ξεκίνησαν την προσπάθεια για την κορυφή. Πολύ γρήγορα προσέγγισαν τη νότια πλαγιά και ακολούθησαν την πλατιά ράχη όπου στα 5.700 μέτρα εντόπισαν για πρώτη φορά, τα σταθερά σχοινιά από την αποστολή του 2016. Η ανάβαση έγινε με παράλληλη κίνηση. Στα 5.800 μέτρα συνάντησαν τα πρώτα απότομα τμήματα, τα οποία πέρασαν χωρίς να ασφαλίσουν. Φτάνοντας στο μεγάλο σεράκ που βρίσκονταν δεξιά τους και ενώ, το σταθερό σχοινί φαίνονταν ότι πήγαινε ευθεία μπροστά, αυτοί θεώρησαν καλύτερο να πάνε προς τα αριστερά. Τον περασμένο χειμώνα δεν είχαν πέσει πολλά χιόνια στις πλαγιές του βουνού και είχαν απομείνει ελάχιστα σαθρά χιόνια μέχρι 5 εκατοστά, πάνω στον παλιό σκληρό πάγο. Στα 6.100 μέτρα η κλίση ξεπερνούσε τις 45 μοίρες και ο μόνος ασφαλής τρόπος ήταν να συνεχίσουν με αναρρίχηση με σχοινιές. Επικεφαλής ανέλαβε ο Ορέστης και χρησιμοποίησαν 6 παγόβιδες και ένα σχοινί 50 μέτρων. Το δεύτερο σχοινί με τα υπόλοιπα υλικά τα είχε στο σακίδιό του. Αφού έκαναν αρκετές σχοινιές, η κλίση αυξήθηκε και σε τμήματα ξεπερνούσε και τις 55 μοίρες. Συνολικά χρειάστηκαν 13 σχοινιές για να φτάσουν την κόψη της κορυφής.
Φτάνοντας στην κορυφή αυτή, είχε μια τεράστια κορνίζα προς τη βόρεια πλευρά. Δυο μέτρα κάτω από την κορυφή, ο πάγος της κορνίζας ήταν μαλακός και ήταν επικίνδυνο να σταθούν πάνω του γιατί θα έσπαγε η κορνίζα και θα βρίσκονταν στο κενό. Σταμάτησαν για πέντε λεπτά στα 3 μέτρα κάτω από την κορυφή και ξεκουράστηκαν κρεμασμένοι σε μια παγόβιδα. Η κούραση ήταν πολύ μεγάλη αφού είχαν συμπληρώσει σχεδόν 12 ώρες σκαρφαλώματος με 1.100 μέτρα υψομετρικής ανάβασης. Η σκέψη για την επιστροφή δεν τους άφησε να χαρούν την κορυφή και κατευθείαν έφτιαξαν το πρώτο διαμπερές στον πάγο (abalakov).
Το ραπέλ έγινε μέχρι το τέρμα των σχοινιών για να μειώσουν τις εναλλαγές. Ύστερα από 16 ώρες προσπάθειας, έφτασαν πίσω στην κατασκήνωση. Ύστερα από δύο ημέρες πεζοπορίας επέστρεψαν πίσω στο χωριό από εκεί στην πόλη του Leh. Αεροπορικώς από Leh μέσω, Δελχί και Αμπού Ντάμπι επέστρεψαν στην Αθήνα τα ξημερώματα της 1ης Αυγούστου, ολοκληρώνοντας ένα όνειρο. «Μετά από 8 χρόνια προσπαθειών από την πρώτη φορά που δοκίμασα την ανάβαση στην κορυφή Nya Kangri το 2016, αυτή τη φορά ο στόχος επετεύχθη φτάνοντας στην κορυφή με τον φίλο Ορέστη Μήτρου-Κιντή», καταλήγει, τονίζοντας ο ίδιος.
