Ο Αχιλλέας Πεκλάρης είναι δημοσιογράφος. Από το 1996 έχει δουλέψει ως πολιτικός συντάκτης και ανταποκριτής σε πολλά ελληνικά έντυπα και από πολύ νωρίς ταξιδεύει συνεχώς. Έχει ζήσει στη Νέα Υόρκη, σε χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης, στο Ισραήλ, στο Τελ Αβίβ, στην Ιερουσαλήμ και στα κιμπούτς Λαχάβ και Γιοτβάτα, έχει επισκεφθεί πολλά μέρη με τη δουλειά του κι έχει ζήσει ακόμα περισσότερες καταστάσεις, που όταν τις διηγείται σε κάνουν να ζηλεύεις. Από το 2010 ασχολείται εθελοντικά με το Στέκι Μεταναστών: διδάσκει αγγλικά στην οργάνωση Πίσω Θρανία και συμμετέχει ενεργά στις δράσεις τους. Στην αρχή της κουβέντας μας ξεκαθαρίζει ότι «το Στέκι είναι μια συλλογική προσπάθεια, της οποίας εγώ είμαι ένα μικρό κομμάτι. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτά που κάνω εγώ φαίνονται περισσότερο επειδή ποστάρω, γράφω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ κάνω πιο πολλά. Το Στέκι είναι κτίριο, δεν είναι οργάνωση, και το τρέχουν 5-6 οργανώσεις που προσφέρουν με τον δικό τους τρόπο. Μία από αυτές είναι και τα Πίσω Θρανία, όπου διδάσκουν όχι μόνο επαγγελματίες δάσκαλοι αλλά και ερασιτέχνες».
Το Στέκι Μεταναστών λειτουργεί από το 1997 με τη βοήθεια εθελοντών ως αυτο-οργανωμένος χώρος της ελευθεριακής διεθνιστικής Αριστεράς, αντιρατσιστικός, αντιφασιστικός και αντισεξιστικός, και όλα αυτά τα χρόνια έχει βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Το έργο του είναι πολύ σημαντικό, καλύπτοντας θέματα που έχουν σχέση με ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και προσφέροντας πρακτική βοήθεια σε ανθρώπους που τη χρειάζονται. Το καλοκαίρι, με δική τους πρωτοβουλία ξεκίνησε ένα κύμα αλληλεγγύης για να βοηθηθούν οι Αφγανοί πρόσφυγες στο Πεδίον του Άρεως, που είχε απίστευτη ανταπόκριση. Ακολούθησε η πλατεία Βικτωρίας, η Μυτιλήνη και η Ειδομένη με την τεράστια ροή προσφύγων από τη Συρία και το Αφγανιστάν.
Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα τώρα, ουσιαστικά το μόνο που μένει σε όλους μας είναι να προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε, να συνεργαστούμε και να αλληλοβοηθηθούμε σε διάφορα επίπεδα, χωρίς να βάζουμε το θέμα "μετανάστης", "ντόπιος".
«Όταν μάθαμε ότι υπάρχουν 400 Αφγανοί στο Πεδίον του Άρεως μέσα στον καύσωνα, αρχικά ψάξαμε να βρούμε να τους πάμε νερό» λέει ο Αχιλλέας. «Μια ταβέρνα στη Βαλτετσίου μάς έδωσε δύο παλέτες και όταν μοιράσαμε τα μπουκάλια είδαμε μια κατάσταση τραγική. Παιδάκια, ηλικιωμένους... Την επόμενη μέρα τούς πήγαμε φρούτα, δειλά στην αρχή, με το σκεπτικό "εντάξει, και τι μπορούμε να κάνουμε 5-6 άνθρωποι μέσα στο καλοκαίρι;". Είχε διαλυθεί το σύμπαν, έμπαινε και Αύγουστος και είχαν φύγει όλοι για διακοπές. Σκεφτήκαμε να καλέσουμε μια συνέλευση μέσω facebook για να πούμε ότι θα είμαστε εκεί και όποιος θέλει να βοηθήσει, ας έρθει. Μαζεύτηκαν 200 άτομα! Δεν το περίμενε κανείς. Όλοι ήταν έτοιμοι να βοηθήσουν. Ήταν μια διέξοδος ψυχολογική, γιατί το κλίμα στην Ελλάδα ήταν βαρύ εκείνη τη στιγμή από όσα είχαν προηγηθεί και αυτός ήταν ένας δρόμος να φύγεις μπροστά, να ξεπεράσεις την άσχημη ατμόσφαιρα και να πας παραπέρα. Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα τώρα, ουσιαστικά το μόνο που μένει σε όλους μας είναι να προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε, να συνεργαστούμε και να αλληλοβοηθηθούμε σε διάφορα επίπεδα, χωρίς να βάζουμε το θέμα "μετανάστης", "ντόπιος"... Και η αλληλεγγύη ήταν το επόμενο βήμα, η επόμενη κατάσταση στην οποία θα έπρεπε να βρεθούμε. Και άρχισε μια έκρηξη, θετική. Υπήρχε κόσμος που δεν είχε πατήσει στα Εξάρχεια καν, όχι να μπει στη διαδικασία να φέρει πράγματα, που μπορεί να μην είχε περάσει ποτέ από την πλατεία Εξαρχείων. Μετά τα καλέσματα που έκανα στο facebook, εμφανίστηκαν άνθρωποι που δεν θα περίμενες, οι οποίοι έφεραν μακαρόνια, φακές, ρούχα, φάρμακα, παπούτσια, παιχνίδια για παιδιά, υπήρχε μια απίστευτα μεγάλη διάθεση προσφοράς. Σε άλλη περίπτωση, αν μιλάγαμε για άστεγους π.χ., δεν θα υπήρχε αυτή η αντίδραση. Μην κοροϊδευόμαστε, τόσα χρόνια συμβαίνουν αυτά και δεν είδαμε να γίνεται τίποτα παρόμοιο.
Νομίζω πως η συγκυρία ήταν πολύ ευνοϊκή για να συμβεί – ήταν και το γεγονός ότι η Ελλάδα πέρασε ένα μεγάλο διάστημα με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία ως κεντρικά χαρακτηριστικά. Δεν έχει σχέση το σημερινό κλίμα με αυτό που υπήρχε πριν από 4-5 χρόνια, την πενταετία της Χρυσής Αυγής, μέχρι το 2014 που τους συνέλαβαν. Ως τότε, η επικρατούσα ατμόσφαιρα ήταν αρνητική για κάτι τέτοιο. Από τη σύλληψή τους και μετά, που έπεσαν και πολιτικά και μιντιακά, ήταν ίσως μια καλή ευκαιρία για τον κόσμο να πει "εμείς δεν έχουμε σχέση με αυτό το πράγμα, έχουμε προχωρήσει, έχουμε αφήσει πίσω αυτήν τη μαύρη σελίδα, έχουμε μια άλλη αντιμετώπιση σε αυτό το φαινόμενο". Έρχονταν ακόμα και άνθρωποι που ξέρω ότι είναι δεξιοί, με σακούλες από σούπερ μάρκετ γεμάτες πράγματα. Είναι αστείο, γιατί ανάμεσα σε αυτές έβλεπες και κάποιες που φαινόταν ότι περιείχαν τις καβάτζες της χρεοκοπίας. "Αφού δεν χαθήκαμε και μείναμε Ευρώπη", σκέφτονταν, "ας τα δώσουμε σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη". Και άδειασαν τα ντουλάπια. Στην πρώτη συνέλευση που κάναμε, τον Σεπτέμβριο, είχαμε 400 άτομα. Ήρθε πάρα πολύς κόσμος, ορεξάτος και ξεκούραστος, με διάθεση να μπει στο παιχνίδι, και από εκεί προέκυψαν διάφορες δομές. Έγινε η κατάληψη στη Νοταρά, που την έκανε το Νοσότρος και η Αντιεξουσιαστική Κίνηση ουσιαστικά, έγινε η άλλη κατάληψη, στη Δερβενίων, από την Αυτοοργανωμένη Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης, όπου μαζεύονται είδη και τα στέλνουν σε διάφορα μέρη, μεγάλωσε και η δραστηριότητα εδώ, στο Στέκι, σε διάφορα επίπεδα, οργανώθηκαν και στα νησιά συλλογικότητες αντίστοιχες, η αλληλεγγύη απλώθηκε παντού. Κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό, γιατί από εκείνη τη στιγμή, από τον Σεπτέμβριο μέχρι τώρα, ήρθε και το μεγαλύτερο κύμα προσφύγων στην Ελλάδα. Ευτυχώς, υπήρξαν διάφορες συλλογικές ομάδες κατάλληλες να το διαχειριστούν, μετά μπήκαν και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις στο παιχνίδι. Όλο αυτό συνεχίζει να συμβαίνει, παίρνουμε καθημερινά μηνύματα από ανθρώπους που δεν γνωρίζω καν προσωπικά για προσφορά βοήθειας.
Ο ρόλος μου στο Στέκι είναι λίγο ευαίσθητος, γιατί ως δημοσιογράφος που η ζωή του είναι συνυφασμένη με τη δουλειά αυτή –πάντα, όπου κι αν έχω πάει, έβγαζα φωτογραφίες κι έγραφα γι' αυτό, η όλη διαδικασία ήταν πάντα λίγο αυθόρμητη–, στην αρχή υπήρχε ένα μικρό θέμα του τύπου "εσύ εδώ ως τι είσαι; Για να μας καλύπτεις δημοσιογραφικά ή ως αλληλέγγυος;". Αυτό που είπα κάποια στιγμή σε συζητήσεις είναι ότι "είμαι εδώ ως δημοσιογράφος, με σκοπό να αναδείξω αυτή την υπόθεση όσο καλύτερα γίνεται, να δείξω από κοντά τι συμβαίνει εδώ, με την αμεσότητα που σου δίνουν τα κοινωνικά δίκτυα και η φωτογραφία του κινητού. Από κει και πέρα, αν δω ότι εκεί που κάθομαι, ας πούμε στην παραλία του Μόλυβου, κάποιοι πνίγονται, ε, δεν θα βγάλω φωτογραφίες, θα πετάξω το κινητό μου και θα τρέξω να τους βοηθήσω". Από εκείνη τη στιγμή επέλεξα να παίξω αυτόν το ρόλο, δηλαδή του δημοσιογράφου που βρίσκεται κοντά σε όλα αυτά τα πράγματα και καλύπτει από πολύ κοντινή απόσταση το τι συμβαίνει, προσπαθώντας επίσης να δείξω τα πρόσωπα. Γιατί πιστεύω, πια, ότι οι λέξεις "πρόσφυγας" και "μετανάστης" δεν έχουν κανέναν αντίκτυπο στον άνθρωπο, δεν τον επηρεάζουν. Αυτό που μπορεί να τον επηρεάσει και να του ξυπνήσει συναισθήματα ανθρώπινα είναι η εικόνα, το πρόσωπο, τα μάτια, και η ιστορία πίσω από όλα αυτά. Αν πεις ότι ήρθαν χίλιοι πρόσφυγες, ο άλλος έχει μια εικόνα από ανθρώπους που περπατάνε, δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν ταυτότητα, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Είναι μια μάζα. Αν, όμως, δείξεις ένα συγκεκριμένο παιδί, τον Αϊλάν για παράδειγμα, εκεί η εικόνα γίνεται μαμούθ, γιατί ο άλλος καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ένα παιδάκι σαν το δικό του, δεν διαφέρει και δεν είναι κάτι παράξενο. Συνειδητοποιούν ότι είναι και οι πρόσφυγες οικογένειες, δεν είναι εγκληματίες, Ταλιμπάν, μάλιστα θέλουν να γλιτώσουν από αυτούς κι έρχονται εδώ για να βρουν την ειρήνη.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστείς πλήθη Ελλήνων που θα είχαν ταλαιπωρηθεί. Δεν θα αντεχόταν η γκρίνια.
Έχω γνωρίσει απίστευτες περιπτώσεις ανθρώπων ανάμεσά τους. Είναι πολύ μορφωμένοι άνθρωποι. Και μου κάνει εντύπωση που σχολιάζουν το ότι έχουν καλά smartphones. Σήμερα είναι καλύτερα για έναν πρόσφυγα να έχει ένα καλό κινητό παρά να έχει παπούτσια. Όταν πάει στην άλλη άκρη του κόσμου και κάνει τόσο μεγάλο ταξίδι, το χρειάζεται να μιλάει με την οικογένειά του. Είναι το πρώτο πράγμα που σιγουρεύονται ότι έχουν πριν φύγουν.
Γνώρισα ένα παιδί στην απεργία πείνας που είχαν κάνει πέρσι τον χειμώνα στο Σύνταγμα, έναν πιτσιρικά που μιλούσε πολύ καλά αγγλικά και ξεχώριζε ανάμεσα στους άλλους, φαινόταν ότι ήταν παιδί μεγαλοαστικής τάξης, πιο άνετος. Ήρθε κι έκανε κάνα δυο μαθήματα στο Στέκι και διακρίθηκε ως ο αστέρας της τάξης, ήταν ένα πανέξυπνο παιδί. Όταν μας διηγήθηκε την ιστορία του, μάθαμε ότι ο μπαμπάς του ήταν γιατρός, η μαμά του υπάλληλος σε μια εταιρεία και είχαν σκοτωθεί και οι δύο, ενώ η 8χρονη αδελφή του δεν ήξερε πού βρίσκεται. Ήταν μόνος του στην Ελλάδα κι έψαχνε να βρει την αδερφή της μάνας του στη Γερμανία. Έμεναν στη Δαμασκό, σε μια καλή γειτονιά, κοντά στο κέντρο, και ονειρευόταν να σπουδάσει. "Αν μου έλεγε κάποιος πριν από πέντε χρόνια ότι δεν θα είχα τίποτα σήμερα, θα τον περνούσα για τρελό" μου είπε. Αν αυτό που πάθαμε το καλοκαίρι μάς φαίνεται τραγωδία, σκέψου τι έπαθαν αυτοί οι άνθρωποι. Να έχεις μια κανονική ζωή και ξαφνικά να διαλύονται τα πάντα και από πλούσιος να βρεθείς στον δρόμο. Έκανα και μια ταυτοποίηση κάπως, γιατί, και χρονικά ακόμα, η κρίση στη Συρία και στην Ελλάδα ξεκίνησε την ίδια περίοδο, το 2010-11. Και οι μεν και οι δε είχαν πριν μια διαφορετική ζωή και ξαφνικά βρέθηκαν και οι δυο λαοί σε δύσκολη θέση. Δεν είναι και πολύ μακρινοί μας οι Σύριοι. Η απόσταση από την Ιεράπετρα μέχρι τη Δαμασκό είναι όσο από το Καστέλι της Σάμου μέχρι το Σουφλί. Αν πάρεις τη σφαίρα της Γης και κάνεις zoom out, νομίζεις ότι σε αυτό το κομματάκι της Γης είναι πολύ διαφορετικοί οι άνθρωποι; Είμαστε λαοί που είναι πολύ κοντά και πολιτισμικά και γεωγραφικά και ιστορικά, είμαστε στην ίδια περιοχή. Ο Σύριος εδώ είναι σαν Έλληνας σχεδόν. Ενδιαφέρον είχε, επίσης, όταν τους σύγκρινες με τους Αφγανούς. Λέμε "πρόσφυγες", αλλά δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες το ίδιο πράγμα. Ήταν σαν να συνέκρινες τους Έλληνες με τους Φινλανδούς, που δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους. Οι Σύριοι μου θύμισαν λίγο Έλληνες που τα τραβάνε όλα αυτά, γιατί είχαν πολλή γκρίνια σε πολλές περιπτώσεις: τι είναι αυτό το φαγητό, γιατί έτσι; Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστείς πλήθη Ελλήνων που θα είχαν ταλαιπωρηθεί. Δεν θα αντεχόταν η γκρίνια. Οι Αφγανοί, ωστόσο, επειδή είναι 40 χρόνια σε πόλεμο, και από μια χώρα η οποία είναι ουσιαστικά διαλυμένη, δεν έχουν τέτοιου είδους θέματα. Κάθονται υπομονετικά, δεν φωνάζουν ποτέ, δεν διαμαρτύρονται.
Ο καθένας, ανάλογα με τις δυνατότητές του, βοηθάει. Δεν έχω απαιτήσεις από τον κάθε άνθρωπο να σηκωθεί το πρωί από το σπίτι του και να πάει στον Ελαιώνα να καθαρίσει πατάτες, θέλω όμως να καταλάβει τι είναι αυτό που ζούμε. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, γιατί βρέθηκαν εδώ και ότι το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται, μετά απ' όλα αυτά που έχουν περάσει, είναι μια κλοτσιά. Αυτό που ζούμε ξεπερνάει και τη Μυτιλήνη και την Ελλάδα γενικότερα, είναι ένα μεγάλο, ιστορικό γεγονός. Η Ιστορία έπειτα από χρόνια θα γράψει ότι το 2015 ήταν η χρονιά της εξόδου των προσφύγων, η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια ιστορική στιγμή. Οι πρώτες αντιδράσεις των νησιωτών στην αρχή του καλοκαιριού ήταν αρνητικές: "Mας καταστρέφουν τον τουρισμό" έλεγαν. Στη συνέχεια, όμως, συνειδητοποίησαν ότι ήταν μια συνθήκη που τους ξεπερνούσε. Κάποιος είπε ηλιθιωδώς "μην τους δίνετε ψωμί και νερό, γιατί τότε θα έρθουν κι άλλοι". Μα, δεν είναι τουρίστες που θα καλέσουν τους φίλους τους, δεν πάει έτσι, οι άνθρωποι από κάπου έρχονται και κάπου πάνε και στη μέση είναι το νησί σου. Μπορώ να σου πω ότι τα νησιά είναι γεμάτα κόσμο και τα ξενοδοχεία κάνουν δεύτερη σεζόν. ΜΚΟ, δημοσιογράφοι, κάμερες, αστυνομία, εθελοντές, ένα σωρό κόσμος βρίσκεται στο νησί, εκτός από τους πρόσφυγες. Η Μυτιλήνη δουλεύει από τον Ιούνιο μέχρι τα μέσα Αυγούστου, δυόμισι μήνες. Φέτος, από την αρχή του Σεπτεμβρίου μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου ήταν όλα τίγκα. Μια ταβέρνα στη μέση του πουθενά, κοντά στην Καλλονή, ήταν κάθε βράδυ μέχρι τις 4 το πρωί τίγκα από κόσμο που έτρωγε κι έπινε. Δουλεύει τρεις μήνες επιπλέον. Έχουμε τη μαζική μετακίνηση ενός εκατομμυρίου ανθρώπων από ένα σημείο της Γης σε ένα άλλο. Αυτό ξέρεις τι logistics και τι έξοδα έχει; Ο καθένας που φεύγει από το Αφγανιστάν για να πάει στο Βερολίνο χαλάει χιλιάδες ευρώ στον δρόμο, τα ποσά είναι τεράστια. Μια βάρκα που φτάνει στον Μόλυβο αξίζει 50-60.000 (τόσα έχουν δώσει οι άνθρωποι που είναι μέσα) – προφανώς τα λεφτά αυτά δεν τα παίρνουν οι διακινητές. Έχω γνωρίσει κάποιους και είναι κάτι λούμπεν στοιχεία της παραλίας, ημιπαράνομοι, κουτσαβάκια, δεν είναι ο Αλ Καπόνε. Τα λεφτά αυτά πάνε στις Αρχές, δεν βγάζει ο διακινητής ένα εκατομμύριο ευρώ την εβδομάδα, είναι ηλίθιο να το σκεφτεί κανείς αυτό. Στη Μυτιλήνη, μόνο για τις μεταφορές τους, εισιτήριο πλοίου και εισιτήριο λεωφορείου, πληρώνουν 150 ευρώ το άτομο. Αν προσθέσεις νερά, φαγητά, σάντουιτς, φρούτα, φαγητό σε ταβέρνες, τα ξενοδοχεία όπου διαμένουν, τις καφετέριες, καταλαβαίνεις για τι ποσά μιλάμε.
Δεν πιστεύω στη λογική ότι όσο περνάνε τα χρόνια γινόμαστε καλύτεροι. Παλιότερα χρησιμοποιούσαν χατζάρες για να κόβουν τα κεφάλια, τώρα πετάνε μια βόμβα, είναι ακριβώς το ίδιο. Το ότι δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό ποτέ δεν σημαίνει ότι πρέπει να το αποδεχτούμε μοιρολατρικά.
Τώρα έκλεισαν την Ειδομένη και είναι σαν ανέκδοτο, με την έννοια ότι έκλεισαν 15 χιλιόμετρα και μένουν άλλα 985. Τόσο είναι τα σύνορα της Ελλάδας στον Βορρά. Είναι γελοίο να πιστεύουμε ότι δεν θα περάσει κανένας. Οπότε, με αυτό που έκαναν στην Ειδομένη, θα μπουν και οι διακινητές στο παιχνίδι. Γιατί μέχρι τώρα η διέλευση γινόταν ελεύθερα, χωρίς διακινητές. Κλείνει η αγορά του Αιγαίου λόγω χειμώνα, κρύου, αέρα και κυμάτων και μικραίνουν οι ροές, αλλά μεγαλώνουν οι ροές από Αθήνα και Θεσσαλονίκη προς τα σύνορα. Θα πάνε αναγκαστικά σε διακινητές, θα πληρώσουν και θα τους βγάλουν από την Ελλάδα από μονοπάτια. Ας μη γελιόμαστε, αυτή η ιστορία με το προσφυγικό είναι ένα τεράστιο πρότζεκτ τρισεκατομμυρίων από το οποίο τρέφεται απίστευτος αριθμός ατόμων, και Αρχές και εξουσίες και κράτη. Είναι μια τεράστια μπίζνα, αν σκεφτείς ότι 1.000.000 άνθρωποι πάνε από το ένα μέρος στο άλλο. Η αίσθησή μου είναι ότι η Ευρώπη θα τους απορροφήσει. Γιατί, ενδεχομένως, τους θέλει κιόλας. Ωστόσο, δεν μπορεί να βγει και δημόσια να πει "ελάτε", γιατί θα αδειάσει όλη η Ασία και η Αφρική στην Ευρώπη και θα ξεσηκωθεί η ακροδεξιά.
Ας πούμε ότι φεύγουν αύριο το πρωί όλοι οι ξένοι. Ξέρεις τι έχει να γίνει εδώ πέρα; Γριές και γέροι θα μείνουν στα κρεβάτια τους, τα μωρά στον δρόμο, οι καλλιέργειες σε χάος, θα ξενοικιαστούν χιλιάδες σπίτια, λογαριασμοί από τις τράπεζες θα εξαφανιστούν, ΔΕΗ, ΟΤΕ, κινητές τηλεφωνίες θα χάσουν εκατομμύρια, μιλάμε για κατάρρευση. Θα γινόταν σφαγή. Σε μία εβδομάδα θα είχε καταρρεύσει η οικονομία.
Με το Στέκι άρχισα να ασχολούμαι το 2010, λίγο πριν αρχίσει η κρίση στην Ελλάδα. Η πρώτη έντονη δραστηριοποίηση που είχα ήταν η απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών στη Νομική και στην Υπατία μετά. Έπειτα άρχισα να κάνω αγγλικά στα Πίσω Θρανία. Το Στέκι το τρέχουν 5-6 οργανώσεις. Μία από αυτές είναι και τα Πίσω Θρανία, στο πλαίσιο των οποίων διδάσκουν όχι μόνο επαγγελματίες δάσκαλοι αλλά και ερασιτέχνες. Και κάνουμε μαθήματα ελληνικών, αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών και ιταλικών. Το ενδιαφέρον είναι ότι το 2010-11 οι περισσότεροι ζητούσαν να μάθουν ελληνικά γιατί σχεδίαζαν να μείνουν εδώ, τώρα αυτό έχει αλλάξει εντελώς και όλοι ζητάνε αγγλικά ή γερμανικά ή γαλλικά, τις γλώσσες της μετανάστευσης. Είναι ενδεικτικό της τάσης αυτής ότι η Ελλάδα δεν είναι χώρα που δέχεται μετανάστευση, αλλά πιο πολύ τη διώχνει. Υπάρχουν και μετανάστες Έλληνες. Είναι πιο πολλοί αυτοί που φεύγουν από αυτούς που θέλουν να μείνουν. Όλοι σχεδόν, οι 9 στους 10 που φτάνουν στην Ελλάδα, θέλουν να πάνε στη Γερμανία.
Δεν πιστεύω στη λογική ότι όσο περνάνε τα χρόνια γινόμαστε καλύτεροι. Παλιότερα χρησιμοποιούσαν χατζάρες για να κόβουν τα κεφάλια, τώρα πετάνε μια βόμβα, είναι ακριβώς το ίδιο. Το ότι δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό ποτέ δεν σημαίνει ότι πρέπει να το αποδεχτούμε μοιρολατρικά. Όταν βρέχει, θα πάρεις μια σκούπα να βγάλεις τα νερά από το σπίτι σου, που έχει πλημμυρίσει, θα συνεχίσει να βρέχει, δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, αλλά δεν μπορείς να αφήσεις και το σπίτι σου πλημμυρισμένο. Κι εμείς, αν πάψουμε να αντιστεκόμαστε στον πόλεμο, στην πείνα, στη φτώχεια, στην καταπίεση, τότε όλα θα μας σαρώσουν. Εμείς προβάλλουμε μια αντίσταση αυτήν τη στιγμή, αν αδιαφορήσουμε η φρίκη θα κυριαρχήσει και η ζωή όλων μας θα γίνει μια κόλαση».
Ιnfo:
Ο Αχιλλέας Πεκλάρης γράφει στο site του χρονικά από τα ταξίδια και τις εμπειρίες του με το Στέκι (http://achilleshill.com/greek, www.facebook.com/achillespek?fref=ts).
Πληροφορίες για το Στέκι Μεταναστών στην Αθήνα και τις δράσεις των ομάδων που συμμετέχουν σε αυτό θα βρείτε εδώ
