Εξήντα αθλητές και αθλήτριες σε έντεκα παραολυμπιακά αθλήματα θα εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στους φετινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες που θα διαρκέσουν έως τις 18 Σεπτεμβρίου. Πρόκειται για μία από τις πιο πολυπληθείς ομάδες στην αθλητική ιστορία της, από το 1976, οπότε ξεκίνησε η συμμετοχή Ελλήνων αθλητών στην Παραολυμπιάδα. Σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής ο χρυσός Παραολυμπιονίκης μας, Γρηγόρης Πολυχρονίδης. Τον συναντώ λίγες ώρες πριν φύγει για τη Βραζιλία. «Είμαστε στην τελική ευθεία, το άγχος μεγάλο και η τιμή να κρατώ τη σημαία τεράστια. Έπειτα από μια τετραετία πολλών αγώνων και σκληρών προσπαθειών, η ώρα έφτασε» μου λέει.
Ο Γρηγόρης γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1981 στο Βατούμι της Γεωργίας και το 1989 επέστρεψε μόνιμα με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Σπούδασε στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Με τον αθλητισμό δεν είχε καμία σχέση, ήταν ένας συστηματικός θεατής. Το 2001 ήταν το έτος που αποφάσισε να ασχοληθεί πιο ενεργά. «Το άθλημα στο οποίο αγωνίζομαι σήμερα, το Μπότσια, δεν το γνώριζα καν. Μου το έμαθε ο προπονητής μου, ο Γιώργος Τζήμας ο οποίος με κινητοποίησε με σκοπό να συμμετάσχουμε στους Παραολυμπιακούς του 2004. Για μένα ήταν ένα μεγάλο όνειρο και όταν μου έγινε η πρόταση, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Τελικά, τα καταφέραμε και πήρα την έκτη θέση, ενώ έναν χρόνο πριν, το 2003 στο Παγκόσμιο, ήμουν 37ος. Η επιτυχία στην Αθήνα, το 2004, μου έδειξε ότι ίσως κάτι μπορώ να καταφέρω. Όταν από την 37η θέση βρέθηκα στην 6η, κάτι σήμαινε αυτό, ίσως ότι η πρωτιά δεν ήταν μακριά. Έτσι, το 2005 σταμάτησα τις μεταπτυχιακές σπουδές και το 2006, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπότσια, πήρα το πρώτο διεθνές μετάλλιο, ασημένιο, και, τι σύμπτωση, πάλι στο Ρίο ντε Τζανέιρο» τονίζει.
«Ο πρωταθλητισμός χρειάζεται αφοσίωση. Για να επιτύχεις πρέπει να κάνεις το άθλημά σου καθημερινότητα. Ανταγωνίζεσαι όλο τον κόσμο: ο Αμερικανός, ο Ρώσος, ο Κορεάτης, δεν συμμετέχουν για να χάσουν, απεναντίας προετοιμάζονται γι' αυτήν τη μοναδική μέρα που συμβαίνει κάθε τέσσερα χρόνια» θα προσθέσει.
Η αναπηρία μπορεί να είναι εμπόδιο, αλλά ας αντιληφθούν όλοι ότι η ζωή δεν τελειώνει εκεί. Αν βρεις αυτό που αγαπάς, δουλέψεις σκληρά πάνω σε αυτό, θέσεις στόχους, τότε θα πετύχεις και θα αγγίξεις μια ευτυχισμένη ζωή.
Κάπως έτσι, ο αθλητικός δρόμος που ακολούθησε ο Γρηγόρης ήταν στρωμένος με μετάλλια, αφού έχει κερδίσει συνολικά έντεκα χρυσά στην κατηγορία BC3 Ατομικό και οκτώ χρυσά και ένα αργυρό στην κατηγορία BC3 Ζεύγη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μπότσια. Το Μπότσια, στο οποίο συμμετέχει, παίζεται είτε ατομικά, είτε σε ζευγάρια ή και σε ομάδες των τριών. Απαιτεί αυτοσυγκέντρωση, ακρίβεια, συνεργασία και στρατηγική. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να ρίξουν οι παίκτες την πλαστική μπάλα τους, χρώματος κόκκινου ή μπλε, όσο πιο κοντά μπορούν στη λευκή μπάλα που αποτελεί τον στόχο και ονομάζεται «jack». Ο διαιτητής μετράει την απόσταση που έχουν οι μπάλες των ομάδων από την μπάλα-στόχο και η ομάδα ή ο παίκτης που θα συγκεντρώσει την υψηλότερη βαθμολογία είναι ο νικητής.
Στη συνέχεια τον ρωτώ ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχει κάνει για τον αθλητισμό. «Η υγεία μου» θα απαντήσει αμέσως. «Την έχω αφήσει αρκετά πίσω εξαιτίας των εξαντλητικών προπονήσεων. Σκεφθείτε ότι το κέντρο αποκατάστασης που πηγαίνω, φέτος, λόγω των αγώνων, κατάφερα να το επισκεφθώ μόνο δύο φορές. Και είναι πολλές οι στιγμές που σκέφτεσαι ότι θα υπάρξουν επιπτώσεις που θα εμφανιστούν στο μέλλον και θα τις πληρώσεις σωματικά. Αναλογιστείτε ότι διακοπές έκανα μόνο μια μέρα, ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο. Προσωπική ζωή δεν έχεις, ελεύθερος χρόνος δεν υπάρχει, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο, ειδικά όταν ανταμείβεσαι με ένα μετάλλιο και κάνεις υπερήφανη τη χώρα σου» υποστηρίζει.
Μιλάμε για τη Γεωργία. Τι αναπολεί από τότε;«Από τα παιδικά μου χρόνια έχω να θυμάμαι μόνο ευχάριστες στιγμές. Οι γονείς μου είναι ποντιακής καταγωγής και ο πατέρας μου, έχοντας ένα συγκρότημα μουσικών, έπαιζε τραγούδια σε όλη τη Σοβιετική Ένωση. Φυσικά, με έπαιρναν μαζί τους κι έτσι από παιδάκι έχω γεμίσει με όμορφες εμπειρίες, αφού πηγαίναμε από πόλη σε πόλη. Ως παιδί του μαέστρου, ήμουν και λίγο κακομαθημένος (γέλια). Βέβαια, με αυτό τον τρόπο έμαθα πολλά, μυθολογία, ιστορία, γεωγραφία, πριν ακόμη πάω στο σχολείο. Επίσης, κατάλαβα ότι το ελληνικό στοιχείο είναι πολύ πιο έντονο στην ομογένεια απ' ό,τι στους ίδιους τους Έλληνες που κατοικούμε στη χώρα. Πιο πολύ σκέφτεσαι και αναπολείς την Ελλάδα όταν είσαι στο εξωτερικό παρά όταν μένεις εδώ, όπου η καθημερινότητα σε ρουφάει και είσαι μες στην γκρίνια συνεχώς» λέει.
Το 1989, που επέστρεψαν στην Ελλάδα, πώς ήταν η κατάσταση; «Όταν ήρθαμε, μπήκα κατευθείαν σε έναν ρυθμό ρουτίνας μέχρι να ξεκινήσω το Μπότσια. Για δεκαπέντε χρόνια περίπου είχα μια κανονική ζωή, με σχολείο, πανεπιστήμιο, δουλειά τα καλοκαίρια και φίλους. Αλλά μου έλειπε αυτό που είχα, σε μεγάλο βαθμό, όταν ήμουν παιδί, η διαφορετικότητα της κάθε ημέρας, με την εγρήγορση και τα συνεχή ταξίδια» αφηγείται.
Tι θα ήθελε να πει σε όσους έχουν σε δεύτερη μοίρα τους Παραολυμπιακούς Αγώνες;«Ότι είναι ωραίοι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες και προτείνω, σε όσους μπορούν, να τους παρακολουθήσουν. Πιθανόν να αλλάξουν και γνώμη. Θα γνωρίσουν έναν κόσμο που αναμφίβολα θα τον αγαπήσουν, γιατί ο αθλητισμός δίνει χαρά και ικανοποίηση. Οι Παραολυμπιακοί είναι ένα εργαλείο όχι μόνο αθλητικό αλλά και κοινωνικό για το αναπηρικό κίνημα. Στοχεύει στην προβολή του ανθρώπου, είτε έχει αναπηρικό πρόβλημα είτε όχι, και ο αθλητισμός, με την παγκόσμια δύναμή του, έχει τη δυνατότητα να προβάλει ένα ουσιαστικό μήνυμα για την προσπάθεια και τους κόπους κάποιων ανθρώπων προκειμένου να πετύχουν» αναφέρει. «Η αναπηρία μπορεί να είναι εμπόδιο, αλλά ας αντιληφθούν όλοι ότι η ζωή δεν τελειώνει εκεί. Αν βρεις αυτό που αγαπάς, δουλέψεις σκληρά πάνω σε αυτό, θέσεις στόχους, τότε θα πετύχεις και θα αγγίξεις μια ευτυχισμένη ζωή. Είναι πολλές οι δυσκολίες των ανάπηρων ανθρώπων, δεν πρέπει όμως να είναι κάτι που θα σε κάνει δυστυχισμένο. Η ευτυχία είναι αλλού, στο να κατακτήσεις αυτό που αγαπάς. Ο στόχος της ζωής μας είναι αυτό που θέλουμε εμείς και όχι αυτό που η κοινωνία θέλει από εμάς. Το πιο σημαντικό για μένα είναι, όταν το βράδυ γυρίζεις στο σπίτι, να κοιμάσαι χαμογελαστός» θα επισημάνει.
Λίγο πριν του ευχηθώ καλή επιτυχία, του ζητώ να μου πει ποιες είναι οι σκέψεις που θα τον συνοδεύουν στους Αγώνες. «Πάντα πίστευα ότι χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται τίποτα. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να εγκαταλείπεις. Γι' αυτό και θεωρώ ότι αυτό που αξίζει είναι να μη σταματάς και πάντα να συνεχίζεις. Οι ήττες σού μαθαίνουν τα λάθη σου και οι νίκες σε κάνουν πιο δυνατό» καταλήγει.
σχόλια