Μία σπάνια και συγκινητική κατάθεση ψυχής έκανε η μητέρα της δολοφονημένης Γαρυφαλλιάς, Αλέκα Ψαράκου, μιλώντας στην εκπομπή της Ιωάννας Παλιοσπύρου που, και η ίδια, είχε δεχθεί επίθεση με βιτριόλι.
Οι δύο γυναίκες συνδέονται τους τελευταίους μήνες με στενή επικοινωνία και η μητέρα της 26χρονης που δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της είχε μία εγκάρδια συζήτηση με την Ιωάννα Παλιοσπύρου, στο podcast της τελευταίεας. «Δεν θα της άρεσε να είμαι εδώ τώρα να μιλάω, αλλά ο τρόπος που έφυγε, δεν είναι καθόλου ταπεινός, και όλα αυτά που γίνονται εκ μέρους μου για την Γαρυφαλιά, με τα αδέρφια και τον άντρα μου, είναι για εμάς φόρος τιμής. Την κρατάμε έτσι ζωντανή.»
Ιωάννα Παλιοσπύρου: Το καλό που κάνεις με το να μιλάς, να το συζητάς και να βγαίνεις μπροστά, το καλό που κάνεις σε άλλες μαμάδες ή σε άλλα κορίτσια, ή και σε άλλα αγόρια, ... νομίζω θα σε χειροκροτούσε.
«Όντως, της αρέσει πάρα πολύ, τη νιώθω δίπλα μου και βλέπω και πολύ ωραία όνειρα μαζί της (...) Τη φαντάζομαι πολύ φωτεινά (...) και στα όνειρά μου έρχεται πάντα χαμογελαστή και με αγκαλιάζει» είπε η κα Ψαράκου, και μοιράστηκε τον αντίκτυπο που έχει η επικοινωνία της με άλλες γυναίκες «Έχω μιλήσει με πολλές μαμάδες που έχουν χάσει τα κορίτσια τους και τα αγόρια τους έτσι άδικα (...) Είναι πάρα πολλά τα μηνύματα από τα νέα παιδιά, εφήβους ή και συνομήλικα με τα παιδιά μου. Τα περισσότερα είναι κορίτσια, μου στέλνουν μηνύματα χωρίς να τα ξέρω και μου λένε «είσαι η μαμά μας συνέχισε αυτό που κάνεις μας δίνεις πολύ μεγάλη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες».
«Να μιλήσουμε με τις οικογένειες των δολοφόνων»
«Νιώθεις καθόλου ότι αρχίζει να αλλάζει κάτι με αφορμή τη Γαρυφαλλιά και τις άλλες κοπέλες και όλες αυτές τις οργανώσεις;» ρώτησε η Ιωάννα Παλιοσπύρου.
«Νομίζω πως κάτι πάει να γίνει, βλέπω ένα φως, αλλά είμαστε πολύ πίσω ακόμα. Πρέπει να γίνουν δραστικά πράγματα και από την κοινωνία και από την οικογένεια και την εκπαίδευση, τη νομοθεσία, τη δικαιοσύνη. Δηλαδή όλα μαζί. Κι όταν βγαίνεις μπροστά κάτι θα κερδίσεις πάντα, κάτι θα ακουστεί. Γιατί από πίσω είναι μια πολύ μεγάλη αδικία. Μετράμε τώρα 18 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα και από πίσω βρίσκονται και 18 δολοφόνοι, δεν είναι μόνο οι γυναίκες, είναι και οι δολοφόνοι.
Δηλαδή κάποιος πρέπει να πάει και σε αυτές τις οικογένειες και να πει, ελάτε εδώ, πρέπει να κάτσουμε κάτω και να αναλογιστούμε τι έχει πάει στραβά για να βγει ένας δολοφόνος από μία οικογένεια. Αυτό βέβαια είναι πολύ προχωρημένο το σενάριο αλλά θεωρώ ότι θα έχει και μία ουσία. Δεν έχει ουσία να έρθω εγώ και να πω για την Γαρυφαλλιά τι παιδί είναι. Όλοι είδαμε τι παιδί είναι η Γαρυφαλλιά. Πρέπει να ψάξουμε από την απέναντι όχθη να δούμε γιατί αυτός ο άνθρωπος, που ο θεός να τον κάνει άνθρωπο, έκανε αυτή την πράξη που έκανε. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει. Και κάτι που ακούω και με στεναχωρεί είναι «γιατί δεν έφυγε;» - πόσες φορές το έχουμε ακούσει; Και βλέπουμε γυναίκες που έχουν φύγει και τις έχουν βρει και τις έχουν σκοτώσει. Όπως έγινε και με την Ντόρα πολύ πρόσφατα στην Ρόδο. Έφυγε η κοπέλα και πήγε έξω από το σπίτι της και την πυροβόλησε. Έφυγε. Το θέμα δεν είναι να φύγει. Το θέμα είναι να λυθεί και ένας τοξικός άνθρωπος. Αυτός ο τοξικός άνθρωπος να βοηθηθεί. Και μόνο μέσα από την οικογένεια μπορεί. Γιατί βλέπω ότι οι οικογένειες τα κουκουλώνουν αυτά τα πράγματα αντί να βρουν λύσεις.»
Η μητέρα της νέας Γαρυφαλλιάς, περιέγραψε πως ξεκίνησε η ιδέα του «Γίνε Άνθρωπος» με αφορμή την γυναικοκτονία της κόρης της, μαζί με την Κέλλυ Ιωάννου, μια οικογενειακή φίλη.
«Όταν συμβαίνει πολύ κοντά σου, δεν μπορείς να το αντέξεις. Της είπα δεν γίνεται, όχι άλλη Γαρυφαλλιά, όχι άλλο κορίτσι να πάει χαμένο, ούτε άλλη μάνα να βρεθεί στη θέση μου, κάτι πρέπει να κάνουμε». Έτσι υλοποιήθηκε αυτή η ιδέα, και είναι πραγματικά ένα πολύ ωραίο site που μπορείς να διαβάσεις ενημερωτικά άρθρα, μπορείς να ζητήσεις βοήθεια, γίνονται και διάφορες δράσεις με θέματα τη βία γενικά»
Η μητέρα της δολοφονημένης φοιτήτριας αναφέρθηκε ειδικά σε μία κοπέλα που συμμετείχε στο συνέδριο. «Δεν την γνώριζα, δεν ήρθε εκεί να μου μιλήσει, μου έστειλε μετά ένα πολύ ωραίο μήνυμα, ότι έχει περάσει κι αυτή κάποια δυσκολία στη ζωή της, κι ότι πραγματικά της δίνω τόση πολλή δύναμη που άρχισε να βγαίνει πιο πολύ από το σπίτι της. Και όλα αυτά, με κάνουν να λέω «ντάξει κάνω κάτι που δεν γίνεται μάταια. Κάποιος ακούει, κάποιος βλέπει, κάποιος παίρνει δύναμη, προσπαθώ την απουσία της κόρης μου να την κάνω ουσία.» Κι έτσι την κρατάω ζωντανή, για μένα. Είναι φόρος τιμής».
