Ένα ελεύθερο απόγευμα, δυο αυτοκίνητα, ψάθες, ομπρέλες και κουτάκια από παγωμένες μπίρες. Αυτό που χρειάζονται οι νέοι στη μετά-καραντίνα εποχή, προκειμένου να ανασάνουν από το τσιμέντο και την πόλη, είναι μια παραλία και μπόλική διάθεση. Με την αβεβαιότητα να χαρακτηρίζει τη νέα καθημερινότητα, η μόνη απόδραση γίνεται από τις παρέες εκείνες που δίνουν τα ραντεβού τους χύμα, χωρίς πλάνα και κρατήσεις. Άλλωστε αυτό το καλοκαίρι μοιάζει να είναι δοσμένο στις βόλτες, σε take away καφέδες και σε πετσέτες που στρώνονται στην άμμο, κάτω από οτιδήποτε μπορεί να γίνει σκιά.
Ήταν η πρώτη μεγάλη παρέα που ξεχώριζες στην παραλία. Με το κέφι να γίνεται νότες στην κιθάρα και τα γέλια τους να ακούγονται από μακριά, έδειχναν να έχουν αφήσει πίσω τους για τα καλά την καραντίνα και τις επιπτώσεις της. Όταν τους πλησιάσαμε μας έγνεψαν να καθίσουμε.
Δημήτρης
«Να σου πω κάτι; Δεν νιώθω πολύ μεγάλη διαφορά. Δεν με πολυάγγιξε όλο αυτό με την καραντίνα. Τώρα είναι σαν να επανήλθε το καλοκαίρι. Πιστεύω ότι θα είναι καλύτερο από τα άλλα καλοκαίρια. Είναι η συσσωρευμένη ενέργεια που θα βγει τώρα. Είναι πολύ διαφορετικό αλλά θα είναι καλό άμα το κάνουμε εμείς καλύτερο. Είμαι αισιόδοξος. Αν ο νέος έχει φαντασία, μπορεί να το κάνει από μόνος του ωραίο, δεν χρειάζεται να είναι η κατάσταση τέτοια. Όπως ψάχναμε μέσα στην καραντίνα κάτι για να περάσουμε καλά, ίσως γίνει έτσι και τώρα που τα πράγματα είναι καλύτερα».
Το μπάνιο σε ανεβάζει. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε μέχρι στιγμής. Να ξεφύγουμε λίγο από την κλεισούρα. Αυτό το καλοκαίρι θα αναπτερώσει το ηθικό των νέων, βέβαια είναι κλειστή η μουσική, απαγορεύονται τα ποτά στα μπαρ... Με ταβλάκι και μπιρίτσες φέτος θα είναι πολύ πιο παρεΐστικα.
«Αυτό το καλοκαίρι θα είναι πιο free η φάση στην παραλία;» τον ρωτάω.
«Ναι, μακάρι. Εμένα δεν μ' αρέσουν καθόλου τα μπιτσόμπαρα» μου λέει και τον λόγο παίρνει ο Αντώνης που ορμάει στην κουβέντα.
«Είναι θετική η ψυχολογία. Κοιτάμε το μέλλον και προσπαθούμε να περάσουμε όσο πιο καλά γίνεται. Πιεστήκαμε αρκετά μέσα στην καραντίνα γιατί δεν είχαμε επαφή με φίλους, με γνωστούς, και σκεφτόμασταν πράγματα, αλλά πιστεύω ότι όσο τα παρασκέφτεσαι είναι χειρότερα. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Δεν μπορείς και να αποφύγεις την παρέα. Αν είναι, κάτσε σε καραντίνα μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Πιστεύω είναι καλύτερα που έρχεται καλοκαίρι γιατί είναι πιο ελεύθερα τα πράγματα. Τώρα αν έρχονταν χειμώνας αναγκαστικά θα ήσουν κλεισμένος σπίτι. Μπορείς έστω να κάνεις μια βόλτα στην παραλία, να περπατήσεις στην πόλη, δεν χρειάζεσαι απαραίτητα μαγαζιά και κλαμπ. Θα το ξεπεράσουμε άνετα».
Άννα
«Είναι η πρώτη μου μέρα στην παραλία. Νιώθω αναζωογόνηση γιατί εγώ πέρασα ενάμιση μήνα διαβάζοντας. Νιώθεις πολύ ελεύθερος. Αλλά εντάξει, πρέπει και πάλι να προσέχουμε. Πιστεύω ότι μας έχει μείνει κάτι, δηλαδή θα μαζευτούμε παρέα αλλά θα έχουμε όλοι το αντισηπτικό μας, τα μαντιλάκια μας. Όπου και να πας πιάνεις χρήματα, ρέστα, πλένεις τα χέρια σου. Μας έχει μείνει σίγουρα κάτι.
Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ που πλέον δεν βγαίνουμε στις καφετέριες. Βγαίνουμε έξω, παίρνουμε έναν καφέ στο χέρι και κάνουμε βόλτα. Συνήθως γυμναζόμαστε πολύ περισσότερο. Ισχύει ότι τα μπάνια θα περάσουν σε μια πιο free φάση αλλά από την άλλη είναι και αρνητικό για όλες τις επιχειρήσεις. Είναι κάτι διαφορετικό. Ας είμαστε αισιόδοξοι. Νομίζω ότι αυτό το καλοκαίρι θα περάσει ωραία, μπορεί να μην πάμε πολύ μακριά, αλλά θα περάσει ωραία».
«Έγινε τυχαία να μαζευτούμε τόσοι πολλοί. Ξεκινήσαμε τέσσερις. Είμαστε από το ίδιο χωριό. "Πού είστε; Α, εκεί, ελάτε". Και από εκεί που ήμασταν τέσσερις γίναμε δεκαπέντε» λέει ο άλλος Δημήτρης της παρέας δείχνοντας το πλήθος.
«Εμένα με επηρέασε στο επαγγελματικό. Επειδή συνήθως δουλεύω και τα καλοκαίρια σεζόν, το φετινό καλοκαίρι μου το διάλυσε. Δεν θα μπορέσω να δουλέψω, να ασχοληθώ, όπως ήθελα, με το πανεπιστήμιο, γιατί όταν τα κάνεις παράλληλα, κουτσά-στραβά βρίσκεις τον χρόνο να τα κάνεις. Τώρα που δεν ξέρω πώς και πότε θα γίνουν οι εξετάσεις και με τη δουλειά που τη χάνω τελείως, στην κυριολεξία έχω χάσει έναν χρόνο από τη ζωή μου. Το χαρακτηριστικό των Ελλήνων είναι ότι, όσο χάλια και να είναι τα πράγματα, πάνε μια θάλασσα, πίνουν έναν καφέ, λένε "πού θα πάει"».
Μερικά μέτρα παραπέρα, με ένα φορητό ηχειάκι να δίνει ρυθμό στις κουβέντες τους, ο Juliano, η Terry, ο Γιάννης και η Εβίτα έδειχναν αφοσιωμένοι στον ήλιο που ζεματούσε από πάνω τους. English, please, μου είπαν όταν τους πλησίασα και γέλασαν. Από την Καλιφόρνια ως και την Μπολόνια, η μοίρα τους έφερε «κλεισμένους» στην Ελλάδα εν μέσω πανδημίας, όμως, όπως μου ανέφεραν, αισθάνονται τυχεροί γι' αυτό.
Juliano
«Είμαι εδώ για σπουδές στα Τρίκαλα, στο ΤΕΦΑΑ. Θέλαμε να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στην παραλία, τώρα που ο καιρός είναι πιο ωραίος, να φύγουμε και να έχουμε μια όμορφη εμπειρία με το γκρουπ. Κατά κύριο λόγο ένιωσα πολύ ασφαλής στα Τρίκαλα και είναι ωραίο που τα πράγματα ανοίγουν ξανά και τώρα μπορούμε να ταξιδέψουμε λίγο, να περάσουμε χρόνο με πιο ωραίο καιρό. Το πρόγραμμα μας τελειώνει σύντομα οπότε πρέπει να εκμεταλλευτούμε την Ελλάδα και να έρθουμε στην παραλία για μια όμορφη εμπειρία. Φεύγουμε σε έναν μήνα. Νομίζω ότι δεν θα είναι νορμάλ καλοκαίρι. Τα πράγματα θα ανοίξουν αργά αλλά πιστεύω ότι η κατάσταση στην Καλιφόρνια είναι χειρότερη, οπότε προς το παρόν είμαι χαρούμενος εδώ. Εκεί είναι σε δύσκολη κατάσταση, οι παραλίες είναι όλες κλειστές. Ό,τι είχαμε πριν από έναν μήνα, τώρα το περνάνε αυτοί».
Terry
Η Terry είναι από μια χώρα που βίωσε την πανδημία με τον πιο δραματικό τρόπο. Ο τελευταίος της μήνας στην Ελλάδα τη βρίσκει σε μια παραλία, να κάνει το πρώτο της μπάνιο και να αναρωτιέται τι θα συναντήσει όταν επιστρέψει στην Ιταλία.
«Είμαι εδώ από τον προηγούμενο χρόνο και μαζί με τον Juliano πρόκειται να αποφοιτήσουμε σύντομα. Είμαι από την Μπολόνια. Κόλλησα εδώ γιατί τα σύνορα έκλεισαν. Ήταν οι πρώτοι που το έκαναν και είναι μια αργή διαδικασία οπότε είχα συνείδηση ότι δεν μπορώ να γυρίσω, αλλά είναι οκ γιατί πρέπει να κάνω εδώ τη thesis μου. Δε μπορώ να πάω πίσω. Το ένιωσα και εδώ, στα Τρίκαλα, αλλά νομίζω ότι η ψυχολογική πίεση εκεί είναι τεράστια, δεν μπορούσαν να βγουν για σωματική δραστηριότητα για δύο μήνες. Νομίζω ότι θα βρω μια διαφορετική Ιταλία.
Όμως αυτό είναι το πρώτο μου μπάνιο εδώ. Είναι πολύ ωραία. Είναι μαγικά. Η φύση, η θάλασσα είναι πολύ καθαρή, ο καιρός τέλειος, οπότε νιώθω αισιόδοξη και τυχερή γιατί εκεί το κολύμπι είναι απαγορευμένο σε όλες τις περιοχές».
Αφού πόζαραν με ενθουσιασμό για τη φωτογραφία, τους αφήσαμε να απολαύσουν το μπάνιο τους. Λίγο πιο πέρα ο ήχος από το τάβλι ήταν αυτός που μας έκανε να σταματήσουμε. Ο Γιώργος και ο Κώστας διέκοψαν την αναμέτρησή τους και μας μίλησαν.
Γιώργος
«Είναι το τρίτο μπάνιο. Γενικώς είναι λίγο πεσμένη η ψυχολογία επειδή όλα είναι κλειστά. Το μπάνιο σε ανεβάζει. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε μέχρι στιγμής. Να ξεφύγουμε λίγο από την κλεισούρα. Αυτό το καλοκαίρι θα αναπτερώσει το ηθικό των νέων, βέβαια είναι κλειστή η μουσική, απαγορεύονται τα ποτά στα μπαρ... Με ταβλάκι και μπιρίτσες φέτος θα είναι πολύ πιο παρεΐστικα. Προσωπικά δεν φοβάμαι. Πιστεύω τα αφήσαμε πίσω. Τώρα, τον Σεπτέμβριο, δεν ξέρω τι θα γίνει».
Κώστας
«Εμένα η ψυχολογία μου είναι όπως κάθε καλοκαίρι. Ξεχνιέμαι με τη θάλασσα. Πιστεύω βοηθάει που είναι καλοκαίρι. Σίγουρα υπάρχει μια ανησυχία γα το τι θα συμβεί, αλλά δεν μπορούμε να προβλέπουμε το μέλλον. Ό,τι έρθει, θα έρθει για όλους. Αλλά, εντάξει, ας περάσει το καλοκαιράκι πρώτα και βλέπουμε. Όσον αφορά τα beach bars, καλύτερα έτσι, χύμα. Γιατί πιστεύω ότι με το θέμα social είχαμε τρελαθεί τελείως. Τώρα που έγινε όλο αυτό, τουλάχιστον θα υπάρχει και επικοινωνία. Πριν όλα ήταν στημένα. Τώρα, είδες, δεν υπάρχουν δηθενιές, είμαστε όλοι το ίδιο. Χύμα. Πιστεύω θα έρθουμε πιο κοντά».
Στο φινάλε της βόλτας μας, είδαμε ένα ζευγάρι που είχε δημιουργήσει τη δική του σκιά με μια ομπρέλα ξαπλωμένη στην άμμο. Με τον καφέ να είναι το μόνο πράγμα ανάμεσα τους, έδειχναν να απολαμβάνουν τη νέα συνθήκη του καλοκαιριού.
Σήλια και Κώστας
«Ήμασταν πάντα του χύμα οπότε δεν μας φάνηκε κάπως. Η αλήθεια είναι ότι είναι λίγο περίεργη η κατάσταση αλλά προσπαθούμε να τη διαχειριστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα, να είμαστε αυτοί που είμαστε, να περνάμε καλά» λέει ο Κώστας.
«Εμείς δεν κλειστήκαμε μέσα» συμπληρώνει η Σήλια. «Ήταν χαλαρά, κάναμε βόλτες με ποδήλατο, γυμναστική. Το μόνο που με ενοχλεί είναι τώρα που ανοίγουν και έχουν τις αποστάσεις κι όλα αυτά. Πιστεύω ότι μέχρι την αλλαγή του χρόνου θα μας επηρεάσουν σίγουρα τα πράγματα. Αλλά δεν έχει ουσία αυτό. Κάτι θέλουν να κάνουν. Τώρα τι; Είμαστε Έλληνες. Πιστεύω ότι δεν φοβόμαστε τίποτα. Νομίζω ότι θα μείνει όλο αυτό, και τα ποδήλατα, και οι βόλτες. Και ο άλλος που θέλει τα μαγαζιά ενοχλείται με αυτά. Σου λέει, τώρα να βγω και να έχω τις αποστάσεις και τον καθένα να μου λέει "τελείωνε"; Γιατί σίγουρα θα υπάρχει και κόσμος που θα το λέει αυτό».
«Έχουμε αισιοδοξία», κλείνουν και αφού χαιρετιόμαστε τους αφήνουμε στην αυτοσχέδια φωλιά τους.
Πριν φύγουμε κοιτάμε τις παρέες που πληθαίνουν όλο και περισσότερο. Μέσα στο καταμεσήμερο, η παραλία γεμίζει. Ίσως όλο αυτό να είναι ένας επαναπροσδιορισμός του καλοκαιριού. Ίσως οι βόλτες στη θάλασσα, οι ομπρέλες στη μέση του πουθενά, οι ψάθες και τα ραδιοφωνάκια να γεμίσουν ξανά τις παραλίες. Μαζί με νέους που αναζητούν μια ανάσα. Εκείνη που δεν μπορεί να σου τη δώσει ούτε το air condition ούτε ένα ανοιχτό παράθυρο, αλλά μια βουτιά με τα μάτια κλειστά και την αβεβαιότητα, για λίγο, στον πυθμένα.
σχόλια