«Ντόμινο» έχει προκαλέσει το άρθρο του συγγραφέα Απόστολου Δοξιάδη στο Protagon, για την σχέση που διατηρούσε ο διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του πρωθυπουργού επί Αλέξη Τσίπρα, Βαγγέλης Καλπαδάκης, με το στέλεχος της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα, Φεϊζά Μπαρουτσού.
Στο μακροσκελές του κείμενο, ο συγγραφέας σημειώνει πώς η επίμαχη και προσωπική σχέση επηρέασε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τους χειρισμούς του Μαξίμου στο ζήτημα των 8 Τούρκων αξιωματικών, οι οποίοι είχαν διαφύγει στην Ελλάδα με ελικόπτερο, μετά την απόπειρα πραξικοπήματος στη γειτονική χώρα. Ο κ. Καλπαδάκης απάντησε με επιστολή στην ίδια ιστοσελίδα, κατηγορώντας τον κ. Δοξιάδη ότι επινοεί «ευφάνταστες θεωρίες που διαστρεβλώνουν προκλητικά την πραγματικότητα».
«Πόλεμος» αναρτήσεων και με τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής Νότη Μηταράκη
Το άρθρο είχε σαν αποτέλεσμα να ανέβουν οι τόνοι και μεταξύ του Απόστολου Δοξιάδη και του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Νότη Μηταράκη, αφού ο συγγραφέας καταγγέλλει, μεταξύ άλλων, πως ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Ασύλου επί ΣΥΡΙΖΑ, Μάρκος Καραβίας, αρνούνταν να χορηγήσει άσυλο στους 8 Τούρκους αξιωματικούς, παρά το γεγονός ότι είχε αποφανθεί θετικά η ολομέλεια του ΣτΕ. Ο κ. Δοξιάδης σημειώνει πως ο κ. Καραβίας παραμένει έως και σήμερα διευθυντής της Υπηρεσίας Ασύλου και εγκαλεί τον Νότη Μηταράκη, σχολιάζοντας πως «πρόσφατα τον αναβάθμισε από “διευθυντή” σε “διοικητή”, παρατείνοντας τη θητεία του».
Τα «πυρά Δοξιάδη» προκάλεσαν και την αντίδραση του Νότη Μηταράκη που απάντησε σε αιχμηρό τόνο στον συγγραφέα στο Facebook: «Είναι αξιοπρόσεκτη η επιπολαιότητα με την οποία κάποιοι αναλύουν την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και αντιπροτείνουν τη χάραξη της εθνικής μεταναστευτικής πολιτικής. Ένας φίλος μου, τέτοιους αναλυτές τους αποκαλεί "Οπλαρχηγούς του Κολωνακίου"».
Το χρονικό: «Ο Ερντογάν θα θυμώσει πάρα πολύ»
Κατά τον Απόστολο Δοξιάδη όταν η υπόθεση των «8» παραπέμφθηκε στον Άρειο Πάγο συναντήθηκε με δύο ανώτατα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, και ένα εξ αυτών ήταν ο κ. Καλπαδάκης. «Σε αυτόν διατύπωσα τις προειδοποιήσεις μου όσο γίνεται πιο απόλυτα: ''Αν τους δώσετε πίσω, παραβαίνοντας κάθε αρχή ανθρωπισμού, ηθικής και νομιμότητας (...) Ο κ. Καλπαδάκης (…) σε τόνο σχεδόν παρακλητικό, άρχισε να προσπαθεί να με πείσει ότι αν οι Οκτώ δεν εκδίδονταν, ο ''Ερντογάν θα θυμώσει πάρα πολύ''. ''Ε, ας θυμώσει'', του είπα εγώ. ''Δεν είναι έτσι απλό'', συνέχισε, κουνώντας το κεφάλι σοβαρά. ''Ο θυμός του θα έχει τρομερές συνέπειες''. Και πες, πες, κατέληξε να μου πει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι αν δεν εκδώσουμε τους Οκτώ θα γίνει πόλεμος. Εγώ έμεινα άφωνος. ''Μα το πιστεύετε σοβαρά αυτό;'', ρώτησα. ''Ναι, και έχουμε έγκυρες πληροφορίες. Και σας παρακαλώ να το πιστέψετε και εσείς''. (Οι έγκυρες πληροφορίες σίγουρα περιλάμβαναν και την κυρία Barutçu.)»
«Επίσημος κατάσκοπος»;
«Γυρίζοντας λίγο πιο πίσω την αφήγησή του, ο κ. Δοξιάδης εξηγεί: «Το 2015, ο Έλληνας πρωθυπουργός διόρισε διευθυντή του Διπλωματικού Γραφείου του έναν άνθρωπο που συζούσε με ανώτερη Τουρκάλα διπλωμάτη, με πολιτικά καθήκοντα» σημειώνει ο κ. Δοξιάδης. «Όταν, το 2017, βρέθηκα στο Παρίσι για την υπόθεση των Οκτώ, συνάντησα τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, θρύλο του «Μάη του ’68» και σήμερα στενό φίλο και σύμβουλο του Μακρόν, και του ανέφερα τη σχέση Καλπαδάκη-Barutçu, νόμισε ότι τον δούλευα. Αλλά όταν, ύστερα από πολλή προσπάθεια, τον έπεισα ότι δεν το κορόιδευα και ότι η σχέση υπήρχε, σήκωσε τους ώμους, κούνησε το κεφάλι και σχολίασε: «Τι να πω; Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ακούω μια περίπτωση επίσημου κατασκόπου». «Επίσημο κατάσκοπο» εννοούσε φυσικά την Barutçu. Είναι αφελής ή άπειρος διεθνούς πολιτικής ο Κον-Μπεντίτ; Δεν έχει δώσει τέτοια δείγματα.
(...) ]Σε κάθε επιζήμια πιθανή βλάβη στις διεθνείς μας σχέσεις και στην εθνική μας αξιοπρέπεια, που μπορεί να έγινε μέσω άτυπων ή «αθώων» συζητήσεων του ζεύγους, παύει να ισχύει το «μπορεί και να μην έγιναν». Εφ’ όσον υπήρχαν ταυτόχρονα η θέση και η σχέση, το «πιθανόν να έγιναν» πρέπει να θεωρείται δεδομένο, στη φύσει καχύποπτη και θεσμικά –και σωστά– παρανοϊκή λογική ενός συστήματος προστασίας της εθνικής ασφάλειας. Γι’ αυτό υπάρχουν οι διαβαθμίσεις και τα απόρρητα. Γι’ αυτό ελέγχονται διεξοδικά, διεθνώς, οι άνθρωποι που λαμβάνουν δημόσια αξιώματα, σε σχέση με το παρελθόν τους, το ποινικό μητρώο και τις σχέσεις τους, από τις υπηρεσίες ασφαλείας. Εν προκειμένω, το σκανδαλώδες γεγονός της σχέσης, ως προς την τοποθέτηση του κ. Καλπαδάκη, το κατάπιε ο πρωθυπουργός αμάσητο.
(...) Είναι δυνατόν να πιστέψει λογικός άνθρωπος ότι το ζεύγος δεν συζητούσε ποτέ πολιτικά; Είναι δυνατόν να πιστέψει λογικός άνθρωπος ότι ο κ. Καλπαδάκης, όπως κάθε εργαζόμενος, δεν έπαιρνε τα έγγραφα της δουλειάς του κάποτε στο σπίτι; Ή δεν άφηνε ποτέ το τηλέφωνο του αφύλαχτο; Ή μήπως πρέπει να πιστέψουμε στις αγνές προθέσεις της κ. Barutçu, που μονίμως έβαζε τον έρωτα πάνω από το καθήκον; Ως άνθρωπος, ευχαρίστως να το κάνω. Ως σχολιαστής της δημόσιας πολιτικής, αυτό μου απαγορεύεται.
(...) Ο διορισμός στο Μαξίμου του Καλπαδάκη, ενώ είχε τη σχέση –που είχε– με την Barutçu, μου επιβεβαιώνει δηλαδή την άποψή μου ότι, εκτός από την κουτοπονηριά του, την καπατσοσύνη του στα εσωτερικά του κόμματός του, και το ταλέντο του να ξεγελάει τον κόσμο λέγοντας ξεδιάντροπα ψέματα, ο Τσίπρας δεν είναι πολύ έξυπνος
(...)Η περίοδος που έγινε το αντίστοιχο ξεκαθάρισμα στο προσωπικό της τουρκικής αντιπροσωπείας στην Ελλάδα κράτησε λίγες ημέρες. Έχουμε αρκετά καλή εικόνα τού τι συνέβη τότε, από διπλωμάτες, υπαλλήλους και αξιωματικούς, σε θέσεις του ΝΑΤΟ, σήμερα φυγάδες στη Δύση. Το βράδυ του πραξικοπήματος, συγκεκριμένα, ο στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας, τότε Αντιπλοίαρχος Halis Tunç, είχε επικοινωνία μέσω Whatsapp με την Barutçu, περίπου στις 11 μ.μ., ως ακολούθως:
Barutçu: Κύριε Πλοίαρχε, τι φασαρίες κάνουν οι δικοί σας (οι ένοπλες δυνάμεις);
Tunç: Το Γενικό Επιτελείο έκανε πραξικόπημα.
Barutçu: Τι είδους πραξικόπημα; Ο Πρόεδρος, ο Πρωθυπουργός, έχουν αντιδράσει;
Tunç: Μόνο αυτό ξέρω.
Barutçu: Να με ενημερώσετε αν έχετε πρόσθετες πληροφορίες.
Ήδη, από το γεγονός ότι την επικοινωνία αυτή με τον στρατιωτικό ακόλουθο την έκανε η Barutçu –κανονικά θα ήταν ρόλος του πρέσβη, ή έστω του πρώτου γραμματέα– έχουμε μια ένδειξη ότι από τις πρώτες στιγμές εκείνη ήταν που έδρασε ως ο πολιτικός προστάτης στην πρεσβεία της καθεστωτικής ορθοδοξίας. Την επόμενη ημέρα, 16 Ιουλίου 2016, συνέβη το καθοριστικότερο γεγονός στην ιστορία που αφηγούμαι. Αργά το πρωί, οκτώ τούρκοι αξιωματικοί προσγειώθηκαν με ελικόπτερο στην Αλεξανδρούπολη, ζητώντας άσυλο από την Ελλάδα. Λίγες ώρες αργότερα, ο Τσίπρας υποσχέθηκε στον Ερντογάν ότι «θα σου τους στείλω πίσω σε δύο βδομάδες το πολύ», κατά τη διατύπωση που μετέφερε ο ίδιος ο Ερντογάν. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, και για τον ίδιο τον Τσίπρα και για τη χώρα. Και εδώ αρχίζει η μεγάλη σημασία του ζεύγους, με την Βarutçu να έχει περάσει πλέον ενεργά στη θέση του φανατικού υποστηρικτή του καθεστώτος Ερντογάν, δηλαδή στην τρίτη κατηγορία.
«Ύστερα από τις επίμονες προσπάθειες των υπουργών Μετανάστευσης, διαδοχικά, Μουζάλα και Βίτσα, να ακυρώσουν με παρεμβάσεις τους τις αποφάσεις απονομής ασύλου στους Οκτώ, που είχαν εκδώσει οι αρμόδιες επιτροπές, η υπόθεσή τους κερδήθηκε θριαμβευτικά στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, με ομόφωνη απόφαση. Όμως, ο στενός φίλος των αδελφών Τζανακόπουλων, Μάρκος Καραβίας, που είχε στο μεταξύ διορισθεί, ως πρωθυπουργικός εκλεκτός, επικεφαλής της Υπηρεσίας Ασύλου, αρνιόταν να τους χορηγήσει το άσυλο. Δηλαδή, με κοτζάμ Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας να το έχει αποφασίσει ομόφωνα, αυτός προτιμούσε να υπακούει τις εντολές του Μαξίμου», έγραψε ο κ. Δοξιάδης.
Για τον Καραβία
«Ο άνθρωπος αυτός είναι για μένα ένα μυστήριο: κολλητός των αδελφών Τζανακόπουλων, άνθρωπος του στενού κύκλου του συριζαίικου Μαξίμου, που τοποθετήθηκε στην Υπηρεσία Ασύλου για φιλικούς και κομματικούς λόγους, παρέμεινε στη θέση του μετά την ήττα της κυβέρνησης που τον διόρισε. Δέχομαι ότι αρχικά η σημερινή κυβέρνηση τον άφησε να ολοκληρώσει τη θητεία του, για να μην κάνει κομματικούς διωγμούς. Και αυτό είναι με κάποια έννοια αξιέπαινο. Αλλά δεν εξηγεί τη στάση του κ. Μηταράκη, ο οποίος πρόσφατα αναβάθμισε τον κ. Καραβία, από ''διευθυντή'' σε ''διοικητή'', παρατείνοντας τη θητεία του. Γιατί άραγε; Και ο ίδιος ο Καραβίας γιατί έμεινε, αν και αρχικά διορισμένος ως κομματικός εγκάθετος;» αναρωτιέται ο συγγραφέας που επιφυλάσσεται να επανέλθει με νέο άρθρο.
«Δύο πιθανούς λόγους βρίσκω: ή συνηθίζει να προσκολλάται στην εξουσία από όπου και αν προέρχεται, ή αλλιώς παραμένει πιστός στην προηγούμενη παρέα του και αποτελεί στη θέση αυτή πολιτικά παρείσακτο, ''εισοδιστή'' που λέγαν και παλιοί κομμουνιστές, που συνεχίζει την πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά για τους τούρκους φυγάδες -θα επανέλθω στο ζήτημα, με νέο άρθρο. Δεν ξέρω ποιος γνωρίζει τα πραγματικά κίνητρα του κ. Καραβία, εκτός από τον ίδιο. Πάντως σίγουρα όχι ο κ. Μηταράκης».
Και νέα ανάρτηση
Με νέα ανάρτησή του στο facebook, ο κ. Δοξιάδης επικρίνει τον Νότη Μηταράκη διερωτώμενος γιατί αναβάθμισε τον Μ. Καραβία: «αυτός μόνο αν ξέρει και αν καταλαβαίνει, που αμφιβάλλω». Ταυτόχρονα, επισημαίνει πως ο διοικητής της Υπηρεσίας Ασύλου, το 2020, έδωσε άσυλο μόνο σε έναν στους 10 αιτούντες προστασία Τούρκους, αλλά σε 9 στους 10 Σομαλούς.
Αναλυτικά η απάντηση του Βαγγέλη Καλπαδάκη
«Ο κ. Απόστολος Δοξιάδης, κατασκευάζοντας ψεύδη και επινοώντας ευφάνταστες θεωρίες που διαστρεβλώνουν προκλητικά την πραγματικότητα, πασχίζει εδώ και μέρες να παρουσιάσει μια εικόνα ενός δήθεν “σκανδάλου” γύρω από την προσωπική μου ζωή και τη θητεία μου ως διευθυντής του διπλωματικού γραφείου Πρωθυπουργού. Δεν πρόκειται να τον ακολουθήσω στον πολιτικό βούρκο και κατήφορο.
Είμαι περήφανος για τη μέχρι τώρα διαδρομή μου στη διπλωματική υπηρεσία την οποία υπηρετώ με βαθιά αγάπη για την πατρίδα μου και προσήλωση στο εθνικό συμφέρον, όπως γνωρίζουν όσοι έχουν εικόνα για την επαγγελματική μου υπόσταση, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Ως Ελληνας διπλωμάτης, η αφοσίωσή μου στον όρκο μου και στην προάσπιση των συμφερόντων της χώρας, κρίθηκαν, κρίνονται και θα κρίνονται από τους πολιτικούς και υπηρεσιακούς μου προϊσταμένους.
Τα υπόλοιπα είναι απλώς συμβολή στην καλλιέργεια μίσους, φανατισμού και τοξικότητας – σε όλα αυτά δηλαδή τα οποία δεν χρειάζεται η πατρίδα μας».
