Στην ενότητα «Σύγχρονοι αγωνιστές για τον συνάνθρωπο, την ειρήνη και το περιβάλλον» των σελίδων του βιβλίου της Δ΄ τάξης του Δημοτικού και ανάμεσα στους Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον Γκάντι και τον Όσκαρ Ρομέρο, φιγουράρει από φέτος και η μορφή του παπά-Στρατή Δήμου. Του εφημέριου του Αγίου Γεωργίου στο Κεράμι της Καλλονής και της «ψυχής» της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Αγκαλιά», ο οποίος έφυγε πρόωρα από τη ζωή στα 57 του χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2015. Το φωτεινό παράδειγμα της αλληλεγγύης και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σύμβολα της Λέσβου, ως προς τον τρόπο που υποδέχτηκε και στήριξε χιλιάδες εκ των εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών που πέρασαν από το νησί τα τελευταία δύο χρόνια, δύναται μέσω της καταγραφής της διαδρομής του από το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα, να μείνει στην αιωνιότητα και να φωτίσει τις ψυχές και τα μυαλά όλων των γενιών που έρχονται. Και γιατί όχι, να ταρακουνήσει και την ίδια την Εκκλησία…
Στο βιβλίο των Θρησκευτικών της Δ΄ Δημοτικού λοιπόν, γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στη δράση του παπα-Στρατή, στο καταφύγιο την «Αγκαλιά» που είχε δημιουργήσει στην Καλλονή της Λέσβου απ’ όπου είχε βοηθήσει περισσότερους από δέκα χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες αλλά και ανήμπορους συμπατριώτες του. Το θέμα αναδείχθηκε πρώτα από την δημοσιογράφο της ΕΡα Αιγαίου, Αναστασία Σπυριδάκη, η οποία δύο χρόνια μετά τον θάνατό του, θύμισε τις πράξεις του παπά-Στρατή με τις οποίες «δίδαξε» την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη αγκαλιάζοντας χιλιάδες ανήμπορους πρόσφυγες, Για να γίνει αυτή του η διδαχή πλέον, διδαχή του ιδίου του σχολείου από την νέα σχολική χρονιά στα σχολεία όλης χώρας.
Ποιος ήταν ο παπα-Στρατής
«Έχω δει τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και έγκυες γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο», έλεγε θλιμμένος σε μία από τις συνεντεύξεις του όταν ακόμα δεν μπορούσε κανείς να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ανθρωπιστικής τραγωδίας που εξελίσσονταν. «Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαίρες», έλεγε ξανά, προσπαθώντας να αφυπνίσει την αλληλεγγύη των Λέσβιων και να προλάβει τις ακραίες φωνές. «Μια μέρα βρήκαμε ένα μωρό να κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας του στην παραλία. Θέλαμε να του δώσουμε γάλα, αλλά δεν είχαμε μπουκάλι και δεν μπορούσε να πιει από ένα ποτήρι. Ήταν αργά τη νύχτα και έτσι ξυπνήσαμε όλα τα φαρμακεία της πόλης μέχρι που βρήκαμε μπιμπερό», διηγήθηκε, δίνοντας το στίγμα του στον τρόπο υποδοχής χιλιάδων συνανθρώπων μας που έφτασαν στο νησί, ψάχνοντας τη δική τους γη της Επαγγελίας.
Αξίζει σήμερα να θυμηθούμε πως ο παπά-Στρατής που έγινε και παράδειγμα ζωής για χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες, όσο διάστημα συμπαραστεκόταν ποικιλοτρόπως στους συνανθρώπους του, έπασχε από χρόνια αναπνευστική ασθένεια που τον ανάγκαζε να είναι μονίμως συνδεδεμένος με σωληνάκι σε μια φιάλη που του χορηγούσε οξυγόνο κατευθείαν στους πνεύμονές του.
Ενώ θα πρέπει να θυμηθούμε ακόμη πως η δράση του, που εξαπλώθηκε σε Ελλάδα και εξωτερικό, πριν γίνει διδαχή στα σχολεία της χώρας μας, είχε γίνει ολόκληρο αφιέρωμα για λογαριασμό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και «πρωταγωνίστησε» σε ανάλυση των «New York Times» αναφορικά με τη μεταναστευτική κρίση στην, ήδη υπό κρίση, Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Λέσβο.
Πηγή: emprosnet.gr
σχόλια