Αγαπημένο μου γραφείο
Σου γράφω γιατί μπορεί ποτέ να μην σε αποκτήσω οπότε τουλάχιστον να ξέρεις ότι σε πόθησα πολύ. Κάθομαι σε μικρό καφέ του κέντρου με 15% μπαταρία ευχόμενη να προλάβω να ξετυλίξω τον οίστρο της πολύπαθης freelance ζωής σε τούτο δω το γράμμα πριν μου κοπεί απότομα από μια στροφή της τύχης.
Ξέρω είναι κι άλλοι σαν κι εμένα που πίστεψαν τον ανέμελο μύθο της ανεξαρτησίας και της ασίγαστης δημιουργικότητας του ελεύθερου επαγγελματία τον οποίο και θα αναλύσουμε παρακάτω.
Θα δουλεύω απ' όπου θέλω
Ο μύθος
Επτά χρόνια πριν, άφησα πίσω τη μονότονη ζωή του γραφείου και του μπανάλ 9-5, και φαντάστηκα τον εαυτό μου να δουλεύει σε παριζιάνικα μπιστρό, καφέ μουσείων, βιβλιοθήκες και αεροδρόμια του κόσμου, πάρκα, κήπους και όπου βάλει ο νου σου.
Η πραγματικότητα
Η εκκίνηση της freelance ζωής μου με βρίσκει να μοιράζομαι το τραπέζι της κουζίνας με τους άλλους δύο freelance συγκατοίκους μου σε ένα σπίτι-κουτί στο Ντάλστον του Λονδίνου.
Αφού βάλαμε το τραπέζι της κουζίνας σε rotation κάποιοι από μας έπρεπε να ντύνονται (το υπογραμμίζω και θα επανέλθω) και να πηγαίνουν να δουλέψουν σε κοντινά καφέ και να ξοδεύουν τις πενιχρές οικονομίες της προηγούμενης ντροπιαστικής πλην όμως ευλογημένης corporate ζωής τους.
Μου πήρε δύο χρόνια να με υποχρεώνω να ντύνομαι αμέσως με το που σηκώνομαι με φρέσκα και με, κρατηθείτε, «whatever sparks joy» ρούχα που λέει και η αγαπημένη Marie Kondo. Τα ρούχα που φοράμε αντανακλούν την ψυχολογία μας και τον τρόπο που προσεγγίζουμε τη δουλειά μας όπως πολύ καλά υποστηρίζεται στο enclothed congition.
Στα επτά χρόνια του freelance βίου μου έχω μάθει να στοιχειοθετώ τα πράγματά μου στα πιο μικρά τραπέζια που υπάρχουν. Να προλαβαίνω με ύφος Λάρα Κροφτ την σερβιτόρα που πάει να ρίξει το νερό από ψηλά με την κανάτα και τσουπ σου καταβρέχει την οθόνη, καθώς επίσης και την βιαστική κυρία που μιλάει στο κινητό και πάει να πάρει παραμάζωμα την πρίζα του φορτιστή μαζί με εμένα και το παζλ-τραπεζάκι μου. Στην ζωή του freelance τα ζογκλερικά έχουν βασικό ρόλο σε κάθε πτυχή της σταδιοδρομίας του.
Της Πιτζάμας
Ο μύθος
Πιστεύω ακράδαντα ότι πολλοί freelancers εγκατέλειψαν τη σιγουριά της υπαλληλικής ζωής για την αγάπη μιας πιτζάμας. Θα παίρνω το πρωινό με την ησυχία μου, σκεφτόμουν, θα πίνω το καφεδάκι μου σαν άνθρωπος, γιατί τι άλλο αξίζει σε τούτη τη ζωή, αν όχι να χουχουλιάζεις στα πιτζαμάκια σου, να κάνεις το καθημερινό σου ρίτουαλ, και να ξεκινάς ήρεμα και ευχάριστα μια δημιουργική μέρα όπως σου πρέπει.
Η πραγματικότητα
Στο άψε-σβήσε τα πιτζαμάκια γίνονται δεύτερο δέρμα που βγαίνουν μόνο με εγχείρηση. Η γκαρνταρόμπα συρρικνώνεται σε «άνετα ρούχα για το σπίτι» - φορμάκια, t-shirtακια, φουτεράκια και το τζινάκι γίνεται η επιτομή του «καλού για έξω».
Μου πήρε δύο χρόνια να με υποχρεώνω να ντύνομαι αμέσως με το που σηκώνομαι με φρέσκα και με, κρατηθείτε, «whatever sparks joy» ρούχα που λέει και η αγαπημένη Marie Kondo. Τα ρούχα που φοράμε αντανακλούν την ψυχολογία μας και τον τρόπο που προσεγγίζουμε τη δουλειά μας όπως πολύ καλά υποστηρίζεται στο enclothed congition.
Τα ρούχα έχουν νοημοσύνη και ένα λευκό πουκάμισο δεν είναι απλά ένα λευκό πουκάμισο αλλά είναι η διάθεσή σου, το ηθικό σου και ο τρόπος σου να «φυσάς» σε ό,τι έχεις επιλέξει. Πολύ πρόσφατα η συνεργάτης μου ήρθε να δουλέψουμε στο τραπέζι της κουζίνας μου με κοστούμι μπλε μαρέν, παντελόνι-σακάκι. Ουδεμία αντίρρηση της έφερα όλη μέρα, ότι κι αν έλεγε αποκτούσε ένα άλλο allure.
Τέλος πια τα αφεντικά
Ο μύθος
Δεν θα έχω πλέον κανέναν από πάνω μου να μου λέει τι και πώς να το κάνω. Να μου βάζει παράλογα deadline και να υποφέρω σε ατελείωτα meetings χωρίς κανέναν ειρμό.
Θα είμαι κυρία του εαυτού μου και θα καθορίζω το χρόνο μου και το πρόγραμμά μου όπως θέλω εγώ. Αν θέλω Τετάρτη μεσημέρι να πάω στην παραλία, γούστο μου καπέλο μου. Αφεντικό δεν είμαι; Ότι θέλω κάνω.
Η πραγματικότητα
Πολύ γρήγορα ανακάλυψα ότι δεν είχα πλέον ένα αφεντικό αλλά πολλά μίνι-αφεντικά, τους πελάτες μου. Ο κάθε πελάτης ανέπτυσσε μια διαφορετική προσέγγιση για το πώς και πότε πρέπει να γίνεται η δουλειά μου (του), πόσες φορές μπορεί να με ενοχλεί μες την μέρα (και τη νύχτα) και πόσο πολύ μπορεί να παρατείνει (εις άπειρον) τα συμφωνηθέντα.
Η διαχείριση πολλών διαφορετικών πρότζεκτ και ανθρώπων την ίδια χρονική περίοδο ανήκει επίσης στο Χρυσό Βιβλίο Ζογκλερικών του Καλού Freelancer. Στην πορεία άρχισα να ρωτάω άλλους μοναχικούς καβαλάρηδες πως χειρίζονται παρόμοια θέματα, να πειραματίζομαι με διάφορα «νέα εργαλεία» διαχείρισης πρότζεκτ με αγαπημένα μου τa Drive, Evernote και Αsana.
Και φυσικά, στο τέλος της μέρας δεν υπάρχει χειρότερο αφεντικό από τον εαυτό σου, διότι όπου σου φέρεσαι, σου φέρονται.
Θα βγάζω περισσότερα
Ο μύθος
Εφόσον θα κάνω δυο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα και θα χρεώνω πολύ περισσότερο για τις υπηρεσίες μου από αυτό που μου έδιναν τα αιμοδιψή αφεντικά μου, θα είμαι σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση και μάλιστα πολύ σύντομα με βλέπω να δουλεύω από τα νησιά Φερόες.
Η πραγματικότητα
Ο πρώτος χρόνος ήταν δυσβάσταχτος. Μέχρι να κερδίσω τους πρώτους μου πελάτες και να με συστήσουν σε άλλους έβγαζα τρεις και εξήντα και μέχρι να καταφέρω να δημιουργήσω την δική μου συγκεκριμένη υπηρεσία και ένα καλό πελατολόγιο, τα χρήματα ήταν αρκετά λιγότερα από τα χρόνια της σκλαβιάς, την οποία κάποιες φορές νοστάλγησα.
Παρολ' αυτά, ανακάλυψα πόσο γρήγορα προσάρμοσα τις ανάγκες μου στο μπάτζετ μου, και ότι κατάφερνα να ζω καλά και με λιγότερα χωρίς να είμαι λιγότερο ευτυχής.
Ήμουν τυχερή βέβαια, διότι ξεκίνησα την freelance ζωή μου στο Λονδίνο όπου το δίκτυο των ελεύθερων επαγγελματιών είναι τεράστιο και υπάρχει απίστευτη στήριξη από την κοινότητα.
Στην πορεία δούλεψα και σε πολύ καλά οργανωμένους συνεργατικούς χώρους οι οποίοι αποδείχτηκαν καθοριστικοί και για την κοινωνική αλλά και για την επαγγελματική μου ζωή.
Το ευφυολόγημα του 3% (μπαταρία)
Η κοινωνικότητα και η νόρμα της ζωής του γραφείου είναι δύο σταθερές που δύσκολα αντικαθίστανται. Η κοινότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, ειδικά στα δημιουργικά αντικείμενα, τα λεγόμενα creative industries, είναι ένα πεδίο στο οποίο αξίζει να δραστηριοποιηθεί κανείς για να βρει μια στοιχειώδη αλληλεγγύη και μελλοντικά ενδεχομένως και μια πολιτική διεκδίκηση κοινωνικών δικαιωμάτων για τα νέα μορφώματα εργασίας που δημιουργούνται σε μία τελείως ανέτοιμη να τα απορροφήσει κοινωνία.
Η αλλαγή της φύσης της δουλειάς με την είσοδο της από-απόσταση εργασίας και την άνοδο της ανεργίας και των part-time απασχολήσεων, φέρνει ένα γενικότερο «φιλελεύθερο σπρώξιμο» προς μία «δημιουργική» σχεδόν ερωτική αντιμετώπιση της εργασίας από τους νέους.
«Ακολούθα το πάθος σου κι όλα θα γίνουν», ακούμε αρκετά συχνά. Κανείς όμως, δεν ξεκαθαρίζει ότι όλες αυτές οι μοναχικές κουκίδες βγαίνουν σε μια εργασιακή πραγματικότητα που είναι τελείως ανήμπορη να τις στηρίξει.
Και αγαπημένο μου μελλοντικό γραφείο, κάπου εδώ σε αφήνω γιατί πιάστηκα και σβήνει το δεκάχρονο τιμημένο Μac, ζωή να 'χει! Είθε οι ελεύθεροι να γίνουν επαγγελματίες και οι επαγγελματίες να ζουν σαν ελεύθεροι.
σχόλια