Aπό τον Δημήτρη Καραΐσκο
Η μεγαλούπολη έχει έναν τρόπο δικό της για να μιλάει στους εφήβους και τους νέους. Τους δείχνει τα πιο κρυφά θέλγητρα της γιατί ξέρει πως κανείς άλλος δεν θα δώσει δεκάρα. Περνάει ολόκληρα βράδια με τις παρέες που γελούν, τους βάζει μπύρες στα χέρια και τους ταξιδεύει στην μεγάλη, συναρπαστική αγκαλιά της. Αλλά σαν άγριο θεριό που είναι, καμιά φορά παρασέρνεται και τους δείχνει τα νύχια της.
Ένα τέτοιο παιδί της πόλης ήταν κι ο Μίλτος Πρωτογερέλλης. Ένα βράδυ το 1987 - 26 χρονών τότε - καβάλησε την καινούρια του μοτοσυκλέτα και ένα ταξί, πάνω στην οδό Πατησίων, τον χτύπησε θανάσιμα. Αυτός κι η αδερφή του που ήταν συνεπιβάτης, ελάχιστα μεγαλύτερη του, έχασαν τη ζωή τους ακαριαία πάνω στην άσφαλτο.
Ο Μίλτος είχε σπουδάσει κινηματογράφο. Δούλεψε σε ελάχιστες ταινίες, έγραφε και ζωγράφιζε. Μετά το θάνατο του, βρέθηκαν τα κείμενα του και κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Ύψιλον το 1991. Η μικρή αυτή έκδοση είχε τον τίτλο "Πατησίων". Μια έκδοση γεμάτη με πικρό χιούμορ που θυμίζει το "Φύλακα στη Σίκαλη", με κείμενα που ξεχειλίζουν από την Αθήνα των αρχών του '80, κείμενα που στην έκδοση παρατίθενται χωρίς επεμβάσεις και αναδύουν μια τρομακτικά αυθεντική αίσθηση. Κείμενα "ενός απώτατου ελληνικού παρελθόντος" όπως λέει ο συγγραφέας και δοκιμιογράφος Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος στο επίμετρο της έκδοσης.
Παραθέτω εδώ αυτούσιο ένα από αυτά. Ένα κείμενο συγκλονιστικό, γεμάτο από την τρυφερότητα του Μίλτου για την πόλη του και τον αγαπημένο του δρόμο. Ένα δρόμο που, με τόση τραγική ειρωνία, ήταν αυτός που τον σκότωσε.
"Σίγουρα θα την ξέρεις την Πατησίων. Την Πατησίων της Αθήνας. Είναι από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης. Εφιάλτης για τους οδηγούς, επειδή πάντα είναι πηγμένη στ' αμάξια και τρόμος για τους διαβάτες που ασφυκτιούν από τα καυσαέρια. Όταν από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση γίνεται λόγος για το "νέφος" μας, είναι βέβαιο πως θ' ακούσεις ότι τα Πατήσια είναι πρώτα και καλύτερα σε ρύπανση. Ο δρόμος τούτος αρχίζει από την Ομόνοια και καταλήγει στο "Τέρμα Πατησίων" το περίφημο. Εκεί διακλαδίζεται. Μπορείς να στρίψεις κάτω και να πας προς την Νέα Φιλαδέλφεια, από κει να βγεις στους Αγίους Αναργύρους, Λιόσια, Μενίδι, ακόμα να βγεις στην Εθνική, για να πας προς Θεσσαλονίκη. Ή να στρίψεις απάνω, οπότε μπορείς να βγεις Γαλάτσι, Καλογρέζα, και πιο απλά να πας προς τη Ριζούπολη που είναι το γήπεδο, Περισσό, Πευκάκια, Νέα Ιωνία, Νέο Ηράκλειο. Και πάει λέγοντας! Όλοι πάντως συμφωνούν, ακόμα κι η Κυβέρνηση, πως είναι ένας από τους περισσότερο εφιαλτικούς δρόμους της Αθήνας, η οποία είναι, όπως ξέρεις πολύ καλά, μια από τις πιο εφιαλτικές πόλεις του κόσμου. Όλοι την έχουν χεσμένη κι ας τους εξυπηρετεί! Όσοι ζουν σ' αυτό το δρόμο, βλαστημούν την ώρα και τη στιγμή που το σκέφτηκαν κι όταν τους δίνεται η ευκαιρία φεύγουν. Κι όμως, αν και θα το περίμενε κανείς, η φιλενάδα Πατησίων, δεν αισθάνεται καθόλου μοναξιά.
Πρώτον, ξέρει να το φιλοσοφεί το πράγμα. Είναι σίγουρη για τον εαυτό της και για την ανωτερότητα της. Γνωρίζει την κατάσταση που έχουν δημιουργήσει οι ηλίθιοι οι άνθρωποι κι αντιμετωπίζει το μίσος από θέση ψυχολόγου. Έχουν συμβεί πολλά πράγματα πάνω στην κοιλιά της και δεν τα ξεχνά. Φιλοξενεί ένα πανεπιστήμιο κι ένα πολυτεχνείο. Ένιωσε μπάτσους και όπλα, ερπύστριες και μικρά νεκρά κορμιά, και συγκεντρώσεις και πορείες λαού. Τώρα, τ' ανθρωπάκια με τις φουσκωμένες κοιλιές, τη βρίζουν. Τα πολλά ανθρωπάκια. Γιατί υπάρχουν και μερικοί που την αγαπούν. Περπατούν πάνω στα πεζοδρόμια της και το ευχαριστιούνται. Εκείνη το καταλαβαίνει. Τους μιλά και τους μαθαίνει να βλέπουν την παράξενη ποίηση της πόλης. Τους ξέρει όλους με τα ονόματα τους. Έχει ακούσει την ιστορία τους αμέτρητες φορές. Τις συζητήσεις τους, τους αναστεναγμούς τους. Παρακολουθεί σαν καλή μάνα - και σπανίζουν κάτι τέτοιες - τους πόνους και τους έρωτες των φίλων της. Καμιά φορά, είναι η πρώτη που πληροφορείται τα προβλήματα τους, η πρώτη που της ζητιέται να πει τη γνώμη της. Τους καταλαβαίνει και τους αγαπά αυτούς τους ανθρώπους. Τους προσέχει. Δεν έχει καμιά αμφιβολία, πως αν τους χάσει αυτούς, θα χαθούν όλα."
σχόλια