Μια τρανς γυναίκα από την Πάτρα καταγγέλλει τη συστηματική κακοποίηση και το μπούλινγκ που βιώνει. 'Άγνωστοι έφτασαν μάλιστα στο σημείο να της κάψουν το σπίτι με την ίδια να αναζητεί πλέον στέγη.
«Επειδή επέλεξα να μην είμαι ο Αντρέας και να είμαι η Άντι, επειδή δηλαδή γεννήθηκα ομοφυλόφιλος, βιώνω ατέλειωτα βασανιστήρια», λέει η 44χρονη Άντι σύμφωνα με το grtimes καταγγέλλοντας πως «υπάρχουν πολλοί που θέλουν το κακό μου και συνέχεια με βασανίζουν. Με ξυλοκοπούν, με κλέβουν, με έχουν καταδιώξει με αυτοκίνητο ενώ ήμουν πεζή και τελικά μου επιτέθηκαν. Με έχουν μαχαιρώσει στο χέρι, στο πόδι. Έκαναν συνέχεια ζημιές στο σπίτι μου. Ένα βράδυ, ξύπνησα γιατί ένιωσα κάτι στο λαιμό μου. Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα κάποιον άγνωστο που κράταγε μαχαίρι. Φοβήθηκα ότι θα με σκοτώσει. Τον ρώτησα τι ζητάει και άρχισε να με βρίζει. Κατατρόμαξα. Μιλώντας του, τον έπεισα να με αφήσει και τον απέφυγα».
Το αποκορύφωμα, ωστόσο, ήρθε πρόσφατα. Στα μέσα του Ιουνίου, άγνωστοι «έβαλαν φωτιά και έκαψαν το σπίτι όπου έμενα, το πατρικό του πατέρα μου. Έλεγα ότι μόνο φωτιά δε μου έχουν βάλει εδώ και τόσα χρόνια, αλλά τελικά συνέβη και αυτό».
«Πρόλαβα σχετικά νωρίς να χρησιμοποιήσω κουβάδες με νερά που είχα και έσβησα τις εστίες, αλλά πλέον το σπίτι δεν κατοικείται. Μένω σε φίλους που, όποτε μπορούν, με φιλοξενούν. Υπάρχουν φορές όμως, που μένω και στον δρόμο».
Η Άντι πλέον είναι άστεγη. Βλέποντας το σπίτι της να καίγεται, κάλεσε την αστυνομία, ξέροντας ωστόσο, όπως λέει, ότι κανείς δεν πρόκειται να τη βοηθήσει.
«Τους τηλεφώνησα και μου είπαν ότι θα στείλουν δύο περιπολικά. Ακόμη τα περιμένω». Σύμφωνα με την ίδια, «οι αστυνομικοί μόλις ακούν το όνομά μου, με χλευάζουν. Δε μου δίνουν σημασία».
Αξίζει να σημειωθεί ότι η 44χρονη βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν ολοκληρωτικό κοινωνικό αποκλεισμό καθώς ακόμη και τα άτομα του στενού οικογενειακού της κύκλου, της έχουν κλείσει την πόρτα.
«Κανείς δε με παίρνει στη δουλειά του, επειδή έχω αυτήν την εμφάνιση. Η μητέρα μου προτιμά να πετάξει ένα πιάτο φαγητό από το να μου το δώσει. Πηγαίνω να πιω καφέ και με διώχνουν. Προσπαθώ να μπω σε ταξί ή σε αστικό λεωφορείο και επίσης με διώχνουν. Έχει τύχει να με διώξουν ακόμη κι από τα ΚΤΕΛ», όπως υποστηρίζει. Όλα όσα έχει βιώσει έως σήμερα, την έχουν οδηγήσει στην πόρτα ειδικών ψυχικής υγείας. «Μπορεί όλοι να μου λένε ότι είμαι πολύ δυνατή κι ας μην έχω πρόσβαση ούτε καν στις βασικές μου ανάγκες, αλλά εδώ και καιρό, ζω με αντικαταθλιπτικά».
