Οι παίκτριες της Εθνικής Ελλάδος ράγκμπι είχαν το πρώτο τους επίσημο παιχνίδι τον περασμένο Σεπτέμβριο στο γήπεδο του Πανεπιστημίου της Αδριανούπολης. Μπορεί να έχασαν, να «έφαγαν» πολύ ξύλο, ωστόσο η ατμόσφαιρα τους φάνηκε πρωτόγνωρη και εντυπωσιακή. «Δεν πιστεύαμε ποτέ πως θα εκπροσωπούσαμε την Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που μπήκαμε στα αποδυτήρια και είδαμε για πρώτη φορά τη φανέλα με τα μπλε χρώματα. Πρόκειται για μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές στη ζωή μου και το λέω εγώ, που είμαι μάνα» σημειώνει η Άννα Σπαθάροβα, μέλος της ομάδας.
Αυτήν και τις υπόλοιπες αθλήτριες της νεοσύστατης Εθνικής Ομάδας Γυναικών Ράγκμπι τις συναντήσαμε ένα βράδυ στα γηπεδάκια του Κηφισού, τα οποία μπορεί να είναι ποδοσφαιρικά, αλλά είναι τα μόνα που καλύπτουν τις ανάγκες τους, καθώς στην Αθήνα δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμα χώροι αποκλειστικά για ράγκμπι.
Ανάμεσα σ' αυτές, η Βιβιάννα Δαλδάκη, η 25χρονη αρχηγός της ομάδας, η οποία ασχολείται με το ράγκμπι τα τελευταία πέντε χρόνια. Η ίδια έπαιζε kick boxing, όμως ένας τραυματισμός την ανάγκασε να σταματήσει. Το ράγκμπι ήταν το άθλημα που την έβαλε πάλι στον αθλητισμό.
Όλες μας είμαστε παράδειγμα του πώς μια γυναίκα μπορεί να παίζει σκληρό ράγκμπι, να κάνει τάκλιν, αλλά εκτός γηπέδου να είναι μια γυναίκα που δεν έχει χάσει τη θηλυκότητά της.
Εξαιτίας της προϊστορίας της στις πολεμικές τέχνες, αυτό που την κέρδισε στο άθλημα ήταν οι δυνατές επαφές. «Οι γονείς μου θεώρησαν πως η μετάβασή μου από το kick boxing στο ράγκμπι θα ήταν για κάτι πιο χαλαρό. Δεν ίσχυε όμως. Έχει πλάκα γιατί τις περισσότερες φορές δεν έχουν ιδέα τι κάνω. Είναι περήφανοι, όμως, για μένα. Απλώς με βλέπουν συνέχεια αγκαλιά με παγοκύστες» λέει γελώντας.
Όπως εξηγούν και οι δυο τους, μπορεί οι περισσότεροι στην Ελλάδα να θεωρούν πως στο ράγκμπι πέφτει μόνο ξύλο, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που στο παιχνίδι νικάνε το μυαλό και η στρατηγική. «Ακόμη και αν αρχίσεις να τρέχεις με την μπάλα στα χέρια πολύ γρήγορα, σίγουρα θες δίπλα σου έναν παίκτη στην περίπτωση που κάποιος αντίπαλος προσπαθήσει να πέσει πάνω σου πριν περάσεις τη γραμμή» προσθέτει η Άννα.
Δεν κρύβουν, ωστόσο, πως το άθλημα έχει και πολλούς τραυματισμούς. «Αν δεις τα χείλη μου, τα πόδια μου, είναι όλα χτυπημένα. Τα γήπεδα με πλαστικό χλοοτάπητα ειδικά είναι τα χειρότερα, γιατί, αν φοράς σορτσάκι, πέφτεις κάτω και γεμίζεις γδαρσίματα. Το καλοκαίρι παίζει να μην έβαλα φούστα ούτε μία φορά» σημειώνει, με τη Βιβιάνα να προσθέτει: «Τα ίδια κι εγώ. Στο ματς με την Τουρκία απέκτησα όσους τραυματισμούς δεν είχα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αν σου δείξω φωτογραφίες, θα πάθεις σοκ. Μώλωπες, γρατζουνιές, μαυρίσματα παντού».
Η Βιβιάννα δεν πρόκειται να ξεχάσει ένα χτύπημα που είχε δεχτεί στο πρόσωπο, πολύ σοβαρό. «Θυμάμαι, έκανα βουτιά στα πόδια μιας αντιπάλου μου, αλλά δεν τα κράτησα καλά κι εκείνα βρέθηκαν στο κεφάλι μου. Λοιπόν, η τύπισσα γύρισε και μου έδωσε τρεις κλοτσιές με τις σχάρες των παπουτσιών της. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα είχα αποκτήσει τρία καρούμπαλα κοντά στα μάτια μου».
Η συγκεκριμένη κίνηση δεν θεωρήθηκε φάουλ, καθώς δεν έπεσε στην αντίληψη του διαιτητή. Τέτοιες φάσεις, σύμφωνα με την ίδια, συμβαίνουν συχνά, ωστόσο, όσο ανεβαίνει το επίπεδο των αγώνων, τόσο αυστηρότερη γίνεται και η διαιτησία. Πού είναι κάθετη; Στα τραβήγματα πάνω από τον ώμο και στον λαιμό, χτυπήματα που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο ακόμα και τη σωματική ακεραιότητα των αθλητών. «Δεν θέλουμε να τρομάξουμε τον κόσμο» προσθέτουν γελώντας. Ένας μεγάλος μύθος, σύμφωνα με τις ίδιες, είναι πως το ράγκμπι χρειάζεται μόνο βαριά κορμιά. «Για όλους υπάρχει η κατάλληλη θέση. Τα πιο δυνατά βρίσκονται στο κέντρο, ενώ τα πιο ελαφριά και γρήγορα στα άκρα» σημειώνει η Βιβιάννα.
Πράγματι, αν παρακολουθήσει κανείς την προπόνηση των κοριτσιών της Εθνικής Ομάδας, θα δει πως καμιά τους δεν ανταποκρίνεται σ' αυτή την εικόνα. «Όλες μας είμαστε παράδειγμα του πώς μια γυναίκα μπορεί να παίζει σκληρό ράγκμπι, να κάνει τάκλιν, αλλά εκτός γηπέδου να είναι μια γυναίκα που δεν έχει χάσει τη θηλυκότητά της».
Η Άννα εργάζεται σε ιδιωτική εταιρεία και κάθε μέρα πρέπει να πηγαίνει πολύ περιποιημένη στη δουλειά της. Όταν λέει στους πελάτες της πως παίζει ράγκμπι, εκείνοι μένουν έκπληκτοι, λόγω των στερεοτύπων που έχουν στο μυαλό τους, σύμφωνα με την ίδια. Τι είναι, όμως, εκείνο που θα συμβούλευαν μια γυναίκα που δεν καταλαβαίνει από προκαταλήψεις και θέλει να μπει στο άθλημα; «Αυτό που έχω αντιληφθεί είναι πως αν δεν φοβηθείς, δεν θα χτυπήσεις. Αν πας με υψηλή ταχύτητα προς τον αντίπαλο, δεν θα τραυματιστείς, ακόμη και αν ξέρεις πως σε ακολουθούν τρία άτομα για να σε ρίξουν. Αν, πάλι, την τελευταία στιγμή τρομάξεις και κόψεις ταχύτητα, τότε θα έρθει το χτύπημα. Πρέπει να είσαι δεμένος, να είναι σφιχτός ο κορμός σου» εξηγεί η Βιβιάννα.
Η Εθνική Ομάδα Γυναικών συγκεντρώθηκε πρώτη φορά πριν από μερικούς μήνες. Η διαδικασία δεν ήταν και τόσο εύκολη, ακριβώς επειδή πολλές από τις αθλήτριες δεν ζουν στην Αθήνα αλλά στην επαρχία. Ομάδες πολλές δεν υπάρχουν, γι' αυτό και, όταν αποφασίζουν να συγκεντρωθούν, προπονούνται κοντά στους άντρες. Προπονητής της ομάδας ήταν ο Στιούαρτ μέχρι πρότινος, ένας Αυστραλός ο οποίος έφτασε στην Ελλάδα μαζί με τη γυναίκα του, η οποία εργαζόταν στην πρεσβεία της Αυστραλίας. Μεταξύ των βοηθών προπονητή, ο Τζίμι, όπως τον αποκαλούν, Μηναδάκης, ο οποίος παράλληλα προπονεί την ομάδα του Άρη Eagles.
Ο ίδιος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία. Η ιστορία της μετεγκατάστασής του στην Ελλάδα δεν είναι και από τις πιο συνηθισμένες. «Το 1994, μετά από 25 χρόνια στην Αυστραλία, οι γονείς μου αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Εγώ και τα αδέρφια μου μείναμε πίσω. Ένα καλοκαίρι, όμως, που ήρθαμε για να τους δούμε, μας πήραν για φαντάρους από το αεροδρόμιο. Μας είχαν κηρύξει λιποτάκτες. Για να πάρω πίσω το αυστραλέζικο διαβατήριο υπηρέτησα κανονικά. Έκανα 18 μήνες στα αλεξίπτωτα» θυμάται ο ίδιος. Στην Αυστραλία δεν επέστρεψε ποτέ. Έμεινε εδώ, παντρεύτηκε και έκανε δύο παιδιά. Ένα από αυτά ασχολείται με το ράγκμπι, το δεύτερο προσπαθεί ακόμα να το πείσει.
«Πριν από επτά χρόνια είδα μια αγγελία στο Facebook για το ράγκμπι και έτρεξα να βοηθήσω. Μέχρι σήμερα ασχολούμαι αφιλοκερδώς. Δεν το κάνουμε για τα χρήματα αλλά γιατί το γουστάρουμε» σημειώνει. Λόγω της ελλιπούς στήριξης από κράτος και χορηγούς, σχεδόν όλα τα χρήματα για τις προπονήσεις και τα ταξίδια τα βάζουν από την τσέπη τους. Τον ερχόμενο Νοέμβριο έχουν προσκληθεί να δώσουν το δεύτερο φιλικό της Εθνικής Γυναικών, αλλά δεν ξέρουν αν θα καταφέρουν να βρουν τα χρήματα για το ταξίδι. Ελπίζουν σε έναν χορηγό. Το ματς μπορεί να είναι φιλικό, αλλά είναι αναγνωρισμένο από την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Ομοσπονδία του Ράγκμπι. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα παράδοξα του αθλήματος στη χώρα. «Μπορεί να είμαστε αναγνωρισμένοι από την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια ομοσπονδία, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και από το ελληνικό κράτος».
Όλα ξεκίνησαν πριν από τρία χρόνια, όταν ο κύριος όγκος των ομάδων που μέχρι τότε υπάγονταν στη Hellenic Rugby League αποφάσισε να αποχωρήσει και να δημιουργήσει μια νέα, την Greek Rugby League As Association (GRLA). Η μέχρι τότε «επίσημη» ομοσπονδία κατηγορήθηκε για κακοδιαχείριση και ύστερα από έλεγχο που πραγματοποιήθηκε, τόσο η ευρωπαϊκή όσο και η παγκόσμια ομοσπονδία την απέβαλε, αναγνωρίζοντας μόνο την GRLA και δίνοντας μόνο στις εθνικές ομάδες εκείνης τη δυνατότητα να παίρνουν μέρος στις διεθνείς διοργανώσεις. Το θέμα, μάλιστα, είχε πάρει διαστάσεις, με το Al Jazeera να κάνει εκτενές αφιέρωμα στην κατάσταση του ελληνικού ράγκμπι. Ο Τζίμι την έζησε από πρώτο χέρι. «Παίζαμε τα παιχνίδια εν κρυπτώ. Δεν ανακοινώναμε ποτέ τις εκδηλώσεις στα social media γιατί μόλις το μάθαιναν, μας έστελναν την αστυνομία».
Το θέμα λύθηκε, τελικά, στα ελληνικά δικαστήρια. «Μας άσκησαν δίωξη για να μη χρησιμοποιούμε τον Εθνικό Ύμνο και την ελληνική σημαία. Το έχασαν, όμως, το δικαστήριο. Στο εξής μπορούμε να ανακοινώνουμε τους αγώνες και να μην κουνιέται φύλλο».
Όσο εμείς συζητούσαμε, δίπλα μας η προπόνηση συνεχιζόταν κανονικά, με χτυπήματα, πεσίματα, αγκωνιές και φωνές. Κάποια στιγμή, πάνω σε μια αθλήτρια έπεσαν άλλες τρεις. Τρόμαξα. Η Άννα και η Βιβιάννα άρχισαν να γελάνε. «Αυτά είναι χαϊδέματα. Πού να δεις τα άλλα». Μου πρότειναν να μπω να δοκιμάσω. Αρνήθηκα. Αν το έκανα, ίσως το κείμενο αυτό να μην μπορούσε να γραφτεί από τα δικά μου χέρια.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια