ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ, καλοκαίρι, και οι Αθηναίοι δίνουν τα δικά τους ραντεβού. Γονείς πιάνουν παιδιά απ' το χέρι, παρέες ψάχνουν γνώριμα spots, ζευγάρια αγκαλιάζονται και φιλιούνται στα παγκάκια. Οι πλατείες παίρνουν ξανά ζωή. Όμως κάτι έχει αλλάξει. Ίσως είναι τα 6άρια της καραντίνας που έκαναν τη «βόλτα» σημαντική, ίσως το «αλλά» που κρύβεται στις κουβέντες των ανθρώπων και στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το καλοκαίρι οι πλατείες γίνονται το νέο trend, μαζί με όλη την ανησυχία που αυτό φέρνει για το αύριο. Από την Κυψέλη με την πλατεία Αγίου Γεωργίου και τη Φωκίωνος Νέγρη μέχρι τη Νέα Σμύρνη και τη Βαρνάβα στο Παγκράτι, η νέα θερινή πραγματικότητα είναι γεμάτη τραπεζοκαθίσματα και take-away cocktails, κουτάκια μπίρας με κουβέντα και πλήθη που συγκεντρώνονται μέχρι το ξημέρωμα.
«Είναι η φάση» λέει η Μαργαρίτα στα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου. Κάθεται με τις φίλες της, λίγο πιο χαμηλά από τους υπόλοιπους, και πίνει το ποτό της. «Αράζουμε έτσι γιατί είναι πιο εύκολο να πάρουμε τα ποτά μας στο χέρι, παρατηρούμε πολύ περισσότερο κόσμο, είναι πιο ευρύχωρα, δεν ακουμπάμε ο ένας τον άλλον».
«Μπορούμε να πάρουμε το ποτό μας στο χέρι και να το πιούμε πιο άνετα από το να καθόμαστε σε μια καρέκλα ή να είμαστε όρθιες» συμπληρώνει η Έλενα.
«Είναι πιο παρεΐστικο» λένε και μας χαιρετάνε με χαμόγελο.
Στην πλατεία Νέας Σμύρνης έχεις την αίσθηση ότι οι παρέες δεν έφυγαν ποτέ και ότι οι κάτοικοι της περιοχής έχουν συνδέσει τη ζωή τους με αυτόν τον χώρο. Τριγυρνούν με ένα παγωτό στο χέρι ή όρθιοι μπροστά στα γεμάτα μαγαζιά. Μοιράζονται τις προσωπικές τους στιγμές. Μια τούρτα γενεθλίων και μια ευχή, λίγο πριν φύγουμε, μας το επιβεβαιώνουν.
Στην πλατεία Αγίου Γεωργίου θα βρεις όλες τις ηλικίες. Στα εστιατόρια οικογένειες παραγγέλνουν μεζέδες και τσουγκρίζουν «στην υγειά τους». Οι νεότεροι κάθονται κολλητά στα σκαλάκια της εκκλησίας, με το ηχείο να δίνει ρυθμό στην «τρέλα» τους. Τα πιτσιρίκια τρέχουν μπροστά μας. Όλα μοιάζουν να περιστρέφονται με μια σαββατιάτικη ενέργεια γύρω από τους μικρούς μπαρόκ έρωτες στο κέντρο της πλατείας.
Λίγο πιο πέρα, στη Φωκίωνος Νέγρη, ο κόσμος κινείται πιο γρήγορα. Περπατάει με τα κατοικίδιά του και βολτάρει ακούγοντας τον ήχο από το ακορντεόν ενός μουσικού του δρόμου να μπλέκεται με τη δυνατή μουσική των μπαρ.
Στην πλατεία της Νέας Σμύρνης οι ΒΜΧάδες δεν χρειάζονται μουσική για να χορέψουν. Ανεβαίνουν στα ποδήλατά τους, ψάχνοντας τα κατάλληλα σημεία για τα κόλπα τους. Στα μάτια τους η πλατεία είναι μια ατέλειωτη πίστα.
«Πάμε σε πλατείες γιατί δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις για να αθληθούμε πουθενά αλλού» λέει ο Αλέξανδρος, παθιασμένος με το trial. Ο ίδιος περνάει τα σαββατόβραδα, όπως και κάθε μέρα του σχεδόν, εδώ. Πίσω τους μια παρέα κάθεται κολλητά πάνω σε έναν τοίχο. «Αράζουμε εδώ αρκετά συχνά. Είναι μια φθηνή λύση και είναι λίγο πιο ελεύθερο, με το ποτό και τη μουσική σου. Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε την πλατεία δίπλα στα σπίτια μας. Είχε πάρα πολύ κόσμο στην καραντίνα, αλλά τους έδιωχναν. Με το που σταμάτησαν τα μέτρα, είχε τον πενταπλάσιο κόσμο από τώρα. Παντού ήταν μαζεμένες παρέες».
Στην πλατεία Νέας Σμύρνης έχεις την αίσθηση ότι οι παρέες δεν έφυγαν ποτέ και ότι οι κάτοικοι της περιοχής έχουν συνδέσει τη ζωή τους με αυτόν τον χώρο. Τριγυρνούν με ένα παγωτό στο χέρι ή όρθιοι μπροστά στα γεμάτα μαγαζιά. Μοιράζονται τις προσωπικές τους στιγμές. Μια τούρτα γενεθλίων και μια ευχή, λίγο πριν φύγουμε, μας το επιβεβαιώνουν.
Ο τελευταίος προορισμός, εκεί όπου τα ραντεβού δίνονται πιο αργά και οι θαμώνες αράζουν μέχρι το ξημέρωμα, είναι η πλατεία Βαρνάβα. Όλοι τους νέοι, μοιρασμένοι σε γκρουπ, που όσο περνάει η ώρα γίνονται ένα, γελάνε, κάνουν refill απ' τα γειτονικά μπαρ ή το περίπτερο και πιάνουν κουβέντα με τους διπλανούς.
Για άλλους η πλατεία είναι μια στάση στη βόλτα τους, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που θα 'ρθουν για ένα διάλειμμα στο τέλος της ημέρας. Όποιον και να ρωτήσεις καταλαβαίνεις ότι τα σαββατόβραδα στο Παγκράτι είναι πια ταυτισμένα με αυτήν τη γειτονιά. Κάτι «βράζει» όσο η ώρα περνάει και ο κόσμος έρχεται πιο κοντά.
Όλοι φαίνεται να έχουν ξεχάσει τι περάσαμε δύο μήνες στο lockdown –και ότι ο κίνδυνος εξακολουθεί να υπάρχει γύρω μας–, γιατί κανείς δεν φοράει μάσκα, κανείς δεν κρατάει αποστάσεις από τον διπλανό του, η κατάσταση θυμίζει το περασμένο καλοκαίρι, που όλα ήταν αλλιώτικα.
Ο Νίκος είναι από μικρός παιδί της αλάνας. Γεννήθηκε εδώ και είναι το μέρος που θα διαλέξει για να πιει κάτι με τους φίλους του μετά τη δουλειά. Όταν τον ρώτησα για τον ιό και αν φοβάται με όλο αυτόν τον κόσμο, είπε ότι τίποτα δεν τον φοβίζει.
Η ώρα περνούσε και η Βαρνάβα δεν άδειαζε. Για κάθε παρέα που έφευγε μια άλλη έπαιρνε τη θέση της, για να σβήσει ένα ακόμη σαββατόβραδο στην πλατεία που δείχνει να μην κοιμάται ποτέ. Ακόμη και αργά το βράδυ, στο πιο ιδιαίτερο αθηναϊκό καλοκαίρι, με τον κίνδυνο να βουίζει στ' αυτιά μας, οι πλατείες είναι γεμάτες. Εκεί όπου έχεις την αίσθηση ότι η καραντίνα και τα τηλεοπτικά σποτ, οι αποστάσεις και οι προστατευτικές μάσκες ξεχάστηκαν σε κάποιο παγκάκι ενώ χάραζε. Μένει να δούμε τι θα ξημερώσει.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
σχόλια