ΤΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ γεμίζει παιδιά. Κορίτσια κι αγόρια, μικρά και μεγάλα, εφηβάκια που πάνε σχολείο ή έχουν τελειώσει, νέοι που σπουδάζουν ή δεν σπουδάζουν, αράζουν, δουλεύουν ή ψάχνουν δουλειά.
Η ώρα περνάει, κλείνουν τα μαγαζιά, άνθρωποι κουρασμένοι με χάρτινες μάσκες περιμένουν τρόλεϊ και λεωφορεία στις στάσεις. Ανάμεσά τους κυκλοφορούν τα παιδιά στην Πατησίων. Τα κορίτσια αφήνουν το άρωμά τους στη στάση και μπαίνουν στο λεωφορείο. Τα αγόρια καπνίζουν και τις κοιτάζουν, γερμένα σε μια κολόνα. Στο Άλσος κάνουν βόλτα ζευγάρια βαλκάνια και υποσαχάρια, τρεις Πολωνοί στο πάρκο της Κύπρου πίνουν μπίρες. Μπίρες νωχελικές, της Πατησίων. Ο ήλιος βουλιάζει στα τζάμια από πάνω τους.
Ένα κορίτσι με γκρι φόρμα και αθλητικά πληκτρολογεί μήνυμα με πονηρό χαμόγελο, καθώς περιμένει να κατουρήσει ο σκύλος της στο δέντρο. Μια παρέα σε καφάσια έξω από το πακιστανικό κουρείο. Αγόρια κάνουν ντελίβερι. Μεσήλικες γυρνάνε με μια νάιλον σακούλα με ψωμί, φρούτα, γάλα, σουβλάκια.
Περνάνε τον δρόμο αγόρια, γελάνε δυνατά, φωνάζουν «μαλάκα» και σπρώχνονται με θέρμη άγαρμπη. Ένα κορίτσι part-time στον Βασιλόπουλο κατεβαίνει ορεξάτη απ' τη Φωκίωνος. Κι έρχονται από απέναντι άλλα παιδιά, με την μπάλα μπάσκετ να σκάει στην άσφαλτο. Κι ένα από αυτά πετάει μια κουβέντα στα δυο κορίτσια που κάθονται σε ένα σκαλάκι στη Λέλας Καραγιάννη και ψάχνουν δουλειά. Κουράστηκαν. «Απόφοιτες ΑΕΙ/ΤΕΙ/ΙΕΚ με προϋπηρεσία στον τομέα των πωλήσεων, ομαδικό πνεύμα, μεθοδικότητα, συνέπεια στην επίτευξη στόχων, άριστες επικοινωνιακές, οργανωτικές ικανότητες, άριστη χρήση Η/Υ, πολύ καλή γνώση αγγλικής γλώσσας».
Μεγάλα παιδιά, μικροί ενήλικες. Δουλεύουν σε γραφεία και μαγαζιά και αποθήκες και call centers και γραμματείες φροντιστηρίων και φτηνά ρουχάδικα. Σε Μarks & Spencer και Ζara και κινητές τηλεφωνίες και κούριερ. Πηγαινοέρχονται σε πόστα με ελάχιστα λεφτά και ωραία ονόματα: customer assistants και call center agents και sales representatives και εκπρόσωποι ανάπτυξης πελατολογίου. Από δουλειά σε άλλη δουλειά, λίγη ανεργία, πολλή ανεργία, μερική απασχόληση, ευέλικτη απασχόληση, λίγες ώρες, λίγες μέρες, καθόλου μέρες.
Στη στοά δυο κοπέλες καπνίζουν στην είσοδο του φωτοτυπάδικου. Η μία απλώνει το χέρι να δει η φίλη της τα βαμμένα νύχια. Και στον κάθετο δυο πιτσιρικάδες με σκέιτ χάνονται προς την Αχαρνών, ενώ μαύρο μυρίζει απ' τον ημιώροφο. Και πιο πέρα τρεις μικρές Αφρικανούλες στέκονται με την πλάτη στον τοίχο. Η ψηλή με τα ράστα τραγουδάει χιτάκια. «Να προσέχεις / όποιον δρόμο κι αν περάσεις / μην ξεχάσεις να μου στείλεις όταν φτάσεις». Οι άλλες δύο ψιλοχορεύουν δίπλα της.
Και μετά την Aγίου Mελετίου, εκεί όπου η Πατησίων στενεύει, άλλα τρία κορίτσια περπατάνε και σταματάνε και περπατάνε πάλι. Μιλάνε για αγόρια. Το καταλαβαίνεις με τη μία. Ντυθήκανε ωραία, σαν να είχαν να βγουν από τον Μάρτιο. Είναι αλλιώς τώρα. Το έξω είναι πιο έξω.
Μεγάλα παιδιά, μικροί ενήλικες. Δουλεύουν σε γραφεία και μαγαζιά και αποθήκες και call centers και γραμματείες φροντιστηρίων και φτηνά ρουχάδικα. Σε Μarks & Spencer και Ζara και κινητές τηλεφωνίες και κούριερ. Πηγαινοέρχονται σε πόστα με ελάχιστα λεφτά και ωραία ονόματα: customer assistants και call center agents και sales representatives και εκπρόσωποι ανάπτυξης πελατολογίου. Από δουλειά σε άλλη δουλειά, λίγη ανεργία, πολλή ανεργία, μερική απασχόληση, ευέλικτη απασχόληση, λίγες ώρες, λίγες μέρες, καθόλου μέρες.
Δίνουν ραντεβού σε πάρκα και καφετέριες και πλατείες. Σπουδάζουν Φιλοσοφική ή Πάντειο, αισθητική και μαγειρική στα ΙΕΚ, θέλουν να γίνουν γραφίστες και προγραμματιστές και μπαρίστας. Θέλουν να τελειώσουν τα αγγλικά και να πάρουν πιστοποίηση στους υπολογιστές μήπως βγει καμιά προκήρυξη. Ένα κορίτσι δούλευε σε δικηγορικό γραφείο, αλλά δεν άντεχε άλλο τον δικηγόρο πίσω της όλη την ώρα. Και όλες έχουν τέτοιες ιστορίες να πουν. Και τώρα στέκονται, με καφέ από το Έβερεστ και το Coffeeway.
Η μία παίζει μουσική, μένει με τον φίλο της, θέλει να χωρίσει και το αναβάλλει για τα λεφτά. Η άλλη μένει ακόμα με μπαμπά και μαμά, ρετιρέ γωνία με Πιπίνου. Η τρίτη, χαμηλά Αριστοτέλους, με τη γιαγιά της. Κάτι αγόρια αράζουν στο περίπτερο στην Κολιάτσου όπου δουλεύει ο κολλητός τους. Γύρισε και μένει με τους δικούς του, ο μόνος από την παρέα που είχε πιάσει σπίτι δικό του.
Στο κτήμα Δρακόπουλου παιδιά μιλάνε μία και δύο και πέντε γλώσσες, καθένα τη δική του, αλλά όλα μαζί συνεννοούνται μόνο ελληνικά. Τα νέα αθηναιάκια. Γελάνε και ιδρώνουν και βρίζουν και κοπανάνε την μπάλα. Και στο παγκάκι δυο κορίτσια αμίλητα, η μία ταξιδεύει στο κινητό και η άλλη έχει αφαιρεθεί να κοιτά την κίνηση. Φορά λευκή ποδιά, μόλις τέλειωσε η βάρδια στην Παμμακάριστο.
Είναι λυπημένη η φίλη της, πάλι διάβασε «Αξιόπιστος συνεργάτης στη Θεσσαλονίκη ζητάει κοπέλα νεαρή Ελληνίδα, πανελλαδική κάλυψη. Η κοπέλα θα πρέπει να έχει παρουσία ανάλογη του συνεργάτη και να παρουσιάζεται στους πελάτες της εταιρείας με κομψή και όχι ακραία εμφάνιση». Όλο τέτοια διαβάζει κι έχει σκοτεινιάσει το μούτρο της. Και μετά σκύβει η λυπημένη και λέει κάτι στη φίλη της στο αυτί. Και σκάνε και οι δυο στα γέλια και αγκαλιάζονται και μένουν έτσι αγκαλιά.
Τα παιδιά στην Πατησίων βγήκαν από την καραντίνα ακόμα πιο όμορφα. Περπατώ αόρατος, φαντάζομαι τις ιστορίες τους, σαν πολαρόιντ της στιγμής.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια