Χειμωνιάτικο πρωινό και το κτίριο του Χατζηκυριάκειου Ιδρύματος στην ομώνυμη περιοχή του Πειραιά ξεπροβάλλει επιβλητικά, παρά τις καταστροφές από τον σεισμό του '99. Κουβαλά πολυάριθμες ιστορίες παιδιών που αναγκάστηκαν νωρίς να αποχωριστούν τους γονείς τους και βρέθηκαν σε μια μεγαλύτερη οικογένεια που τους πρόσφερε ό,τι είχαν στερηθεί.
Το Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας συγκαταλέγεται στα πιο ιστορικά ιδρύματα παροχής παιδικής προστασίας στην Ελλάδα και ιδρύθηκε από τον Ιωάννη Χατζηκυριακό και τη σύζυγό του Μαριγώ στις 9 Ιουνίου 1889. Με τον σεισμό του 1999 όμως το κτίριο υπέστη σοβαρές ζημιές και κρίθηκε ακατάλληλο για τη διαβίωση των παιδιών. Με την εκκένωση του κτιρίου, το οικοτροφείο και οι διοικητικές υπηρεσίες μεταφέρθηκαν σε καταυλισμούς λυόμενων σπιτιών που βρίσκονται μέσα στην έκταση του ιδρύματος.
Τη μέρα που το επισκέπτομαι έχει προγραμματιστεί το χριστουγεννιάτικο μπαζάρ. Στην είσοδο με υποδέχεται η διευθύντρια του ιδρύματος Αναστασία Κατσιλιέρη, η οποία με ξεναγεί σε μια μεγάλη έκταση που περιλαμβάνει από δεξαμενές νερού έως λατομείο.
«Οι οικογένειες των κοριτσιών που φιλοξενούμε αντιμετωπίζουν σύνθετα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Συγκεκριμένα, το ίδρυμα παρέχει ολοκληρωμένη φροντίδα και υποστήριξη σε κορίτσια ηλικίας από 6 ετών, που οι οικογένειές τους αντιμετωπίζουν κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα και προέρχονται από διάφορα πολιτισμικά περιβάλλοντα. Το κριτήριο για να έρθει κάποια κοπέλα σ' εμάς είναι η ένδεια, η ανάγκη, η αδυναμία μιας οικογένειας να στηρίξει και να μεγαλώσει το παιδί της.
Το κριτήριο για να έρθει κάποια κοπέλα σ' εμάς είναι η ένδεια, η ανάγκη, η αδυναμία μιας οικογένειας να στηρίξει και να μεγαλώσει το παιδί της.
Φυσικά, η οικονομική κρίση που άγγιξε όλα τα στρώματα αύξησε τα αιτήματα για βοήθεια από το ίδρυμα σε ποσοστό που αγγίζει το 30%. Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σε όλα, αφού πλέον στεγαζόμαστε σε καταυλισμό που δυστυχώς έχει συγκεκριμένα όρια χωρητικότητας. Το Χατζηκυριάκειο διαθέτει 72 κλίνες και μπορεί να βοηθήσει μέχρι 30 παιδιά στο ανοιχτό μας πρόγραμμα. Φέτος στο ίδρυμα φιλοξενούμε 94 κοπέλες, εκ των οποίων οι 70 ανήκουν στην κλειστή περίθαλψη, δηλαδή μένουν στο ίδρυμα όλη την εβδομάδα, όπου και κοιμούνται τα βράδια, και επιστρέφουν στο οικογενειακό τους περιβάλλον το Σαββατοκύριακο.
Επίσης, καλύπτουμε οικονομικά τις σπουδές 21 φοιτητριών που συνεχίζουν κανονικά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Γι' αυτό αγωνιούμε να ολοκληρωθεί η αποκατάσταση του παλιού κτιρίου, ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε ακόμη περισσότερες κοπέλες» θα μου πει η κ. Κατσιλιέρη και θα συμπληρώσει: «Στα κορίτσια που διαμένουν στο ίδρυμα προσφέρεται στέγη, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εκπαίδευση, ηθική διαπαιδαγώγηση, συμβουλευτική και συναισθηματική υποστήριξη από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους, καθώς και επιμορφωτικές ή εξωσχολικές δράσεις, οικονομική στήριξη στις μαθήτριές του που σπουδάζουν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Ταυτόχρονα, το ίδρυμα στηρίζει οικονομικά περιπτώσεις αποφοίτων που αντιμετωπίζουν χρόνια προβλήματα υγείας και δεν μπορούν να εργαστούν. Επιδιώκουμε να προστατεύουμε παιδιά σε κατάσταση ανάγκης, με το να τα φροντίζουμε προληπτικά και ενεργητικά με κάθε τρόπο, καθώς και με το να τα εκπαιδεύουμε και να τα προετοιμάζουμε για τη ζωή τους. Η μεγαλύτερη ανταπόδοση για μας, στο Χατζηκυριάκειο, είναι ότι κάθε παιδί γνωρίζει ότι ακόμα και μακριά από το ίδρυμα, οποιαδήποτε στιγμή χρειαστεί βοήθεια και συμπαράσταση στη ζωή του, το Χατζηκυριάκειο είναι στο πλάι του. Λειτουργούμε ως ένας στοργικός γονιός, φίλος και συνοδοιπόρος στη ζωή τους».
Περπατάμε προς το λατομείο, το οποίο παρουσιάζει έντονο αρχαιολογικό ενδιαφέρον και βρίσκεται μέσα στην έκταση του ιδρύματος. «Όπως παρατηρείτε, πρόκειται για ένα σταυροδρόμι πολλών ιστοριών που δείχνει τη συνέχειά μας μέσα στον χρόνο» λέει η κ. Κατσιλιέρη.
Δίπλα μας, και ελάχιστα μέτρα πιο πέρα, υπάρχει ένας μικρός ιερός ναός αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο προς τιμήν του Ιωάννη Χατζηκυριακού, ο θεμέλιος λίθος του οποίου τοποθετήθηκε στις 15 Απριλίου του 1901. Λειτουργεί τις Κυριακές και σε μεγάλες γιορτές, όπως το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, ενώ τοποθετείται μόνιμος εφημέριος από τη μητρόπολη Πειραιά.
«Βρισκόμαστε πάνω σε έναν λόφο που δεν είχε καμία ταυτότητα πλην του λίθου και με το κτίριο του ιδρύματος απέκτησε τεράστια ιστορία που συνεχίζεται αδιάλειπτα επί 127 χρόνια. Εμείς πιστεύουμε ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή και πρέπει να του δώσουμε όλα τα εφόδια για να τα καταφέρει. Επιπρόσθετα, κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και εδώ προσπαθούμε να λειτουργούμε ως μια τεράστια οικογένεια. Κοντεύω τα δέκα χρόνια στο ίδρυμα και είναι ό,τι καλύτερο έχω πράξει στη ζωή μου. Λειτουργούμε ως μια μεγάλη ανθρώπινη αλυσίδα. Όλο το προσωπικό έχει άψογες σχέσεις μεταξύ τους αλλά και με τα παιδιά.
Επίσης, είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα που σου προσφέρει η ενασχόληση με τα παιδιά σε όλη την εξελικτική τους πορεία. Για να είναι ελεύθερος ένας άνθρωπος, πρέπει να τον μάθεις να ζει. Τι να πρωτοθυμηθείς; Τις ιστορίες τους, τα βλέμματά τους, τις σκέψεις τους, τους έρωτές τους; Ένας κόσμος ολόκληρος. Και πραγματικά, ο αυριανός κόσμος μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινος μέσα από τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών. Για εμάς δεν υπάρχει προσωπική ζωή. Η προσωπική μας ζωή βρίσκεται μόνο εδώ μέσα».
«Αντιμετωπίζουμε, βέβαια, και μεγάλες δυσκολίες. Το αβέβαιο μέλλον είναι για εμάς η μεγαλύτερη ανησυχία. Τα τελευταία χρόνια τα έσοδά μας είναι μειωμένα κατά 50%. Φέτος πληρώσαμε ΕΝΦΙΑ 112.000 ευρώ, ενώ αυξημένος κατά πολύ ήταν και ο φόρος ακίνητης περιουσίας, καθώς και οι εργοδοτικές εισφορές» υποστηρίζει.
Στη βόλτα μας συναντώ πολλές εθελόντριες, πρώην εκπαιδευτικούς, ανθρώπους που έρχονται συχνά για να βοηθήσουν εθελοντικά στις εκδηλώσεις του ιδρύματος. «Ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής. Φυσικά, είναι θέμα παιδείας, καλλιέργειας και παραστάσεων που έχει καθένας στη ζωή του. Αλλά ειδικά στις μέρες μας αποτελεί βασικό αίτημα περισσότερο από ποτέ και δίνει το πιο κατάλληλο μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας για το αύριο, προβάλλοντας το ομαδικό συμφέρον έναντι του ατομικισμού. Το σώμα των εθελοντών που ασχολείται με τις εκδηλώσεις και τα παζάρια αγγίζει τα 100 άτομα, ενώ οι εθελοντές που ασχολούνται με την παιδική προστασία φτάνουν τους 150».
Ανάμεσα στις εθελόντριες συναντάμε την κ. Ρούσα, μια γλυκιά φυσιογνωμία που παλαιότερα εργαζόταν ως εκπαιδευτικός στο ίδρυμα και συνεχίζει να επιστρέφει εκεί, αφού το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το έχει περάσει σε αυτούς τους χώρους. «Για λόγους υγείας αναγκάστηκα να βγω στη σύνταξη, αλλά εξακολουθούσα να έρχομαι και να διδάσκω, χωρίς να πληρώνομαι. Τη δουλειά του εκπαιδευτικού την αγαπούσα πάντοτε. Από το Χατζηκυριάκειο έχω να θυμάμαι τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μου, στιγμές χαράς, ευτυχίας, αλλά και προβλημάτων υγείας.
Ξέρετε, το να βοηθάς εξαρτάται μόνο από τα "θέλω" καθενός. Αν, λοιπόν, δεν θες, δεν πρόκειται να βοηθήσεις τίποτε και κανέναν. Επίσης, εδώ δεν γερνάς ποτέ, γιατί δεν σε αφήνουν τα παιδιά να γεράσεις» λέει η κ. Ρούσα και τα μάτια της βουρκώνουν από συγκίνηση.
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους με τους οποίους συνομιλώ στους χώρους τους ιδρύματος συγκινούνται όταν θυμούνται ιστορίες, πρόσωπα και καταστάσεις, είτε αποχωρισμού είτε δύναμης και χαράς. Η κ. Μπάκα είναι μια γυναίκα που φτιάχνει όμορφα χριστουγεννιάτικα στολίδια και σουβενίρ κι έχει έρθει στο παζάρι για να βοηθήσει εθελοντικά. «Μου αρέσει να διοχετεύω τον ελεύθερο χρόνο μου σε κάτι δημιουργικό. Είναι μια εποχή κατά την οποία όλοι διαλαλούμε ότι δεν έχουμε χρόνο, αλλά το μόνο που χρειάζεται είναι η επιθυμία, η τάση για προσφορά βοήθειας και συμπαράστασης.
Πρέπει να ξέρουμε ότι μόνο η προσπάθεια έχει αξία. Αν προσπαθήσεις την πρώτη φορά, θα συνεχίσεις και τις επόμενες» αναφέρει.
Πηγαίνω προς την τραπεζαρία. Η μυρωδιά από τα μακαρόνια με κιμά που ετοιμάζονται στην κουζίνα κατακλύζει τον χώρο. Παντού χριστουγεννιάτικα στολίδια, ζωγραφιές των παιδιών, αποφθέγματα και φράσεις από προσωπικότητες κι ένα πιάνο έτοιμο για τις γιορτές.
Εκεί συναντώ την κ. Δόξα Δουδουγενιώτη που βρίσκεται στο ίδρυμα πάνω από 25 χρόνια. «Στο οικοτροφείο δένεσαι και δημιουργείς σχέσεις ζωής, είτε με τα παιδιά είτε με τους συναδέλφους σου. Η μεγαλύτερη χαρά για μένα είναι όταν μας επισκέπτονται παιδιά που προχώρησαν στη ζωή τους, έκαναν δική τους οικογένεια και επιστρέφουν μαζί με τα δικά τους παιδιά για να μας δουν και να μάθουν τι κάνουμε. Να θυμηθούμε τις όμορφες στιγμές που περάσαμε εδώ μέσα, να γελάσουμε και να φάμε παρέα, όπως παλιά. Συγκινούμαστε με μια ζεστή αγκαλιά, ένα φιλί και μια γλυκιά κουβέντα.
Ξεκίνησα εντελώς τυχαία να εργάζομαι στο Χατζηκυριάκειο και τελικά πέρασαν 25 χρόνια, χωρίς να το καταλάβω. Εδώ είναι το σπίτι μου. Επίσης, έχοντας δύο δικά μου παιδιά, συνειδητοποιώ ότι μέσα από το ίδρυμα γίνεσαι καλύτερος γονιός. Μεγαλώνοντας τα δικά σου παιδιά και μέσα από τις εμπειρίες που βιώνουμε εδώ, μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι αλλιώς τις καταστάσεις.
Το πιο σκληρό συναίσθημα που συναντάμε στην καθημερινότητα του ιδρύματος, ειδικά με την οικονομική κρίση, είναι ότι οι οικονομικές δυσκολίες ακουμπούν την οικογένεια, αλλά όχι το παιδί. Ένα παιδί, όταν βρίσκεται σε μικρή ηλικία, δεν μπορεί να καταλάβει και δεν είναι έτοιμο να αντιληφθεί τη σκληρή πραγματικότητα.
Εδώ έρχονται γονείς που νιώθουν ανυπεράσπιστοι και αβοήθητοι στην ανατροφή των παιδιών τους και γι' αυτό τα αποχωρίζονται. Το παιδί εισχωρεί σε νέο περιβάλλον, βλέπει τη μητέρα του να φεύγει και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να του δώσουμε ένα ζεστό και οικογενειακό περιβάλλον» υποστηρίζει.
Οι ιστορίες που συνοδεύουν την πορεία του ιδρύματος είναι πολλές. Μέσα στους κοιτώνες και στις αίθουσες μελέτης βλέπεις παντού προσωπικά αντικείμενα των παιδιών. Τα κρεβάτια είναι όλα στρωμένα, οι τηλεοράσεις κλειστές και αυτά που κυριαρχούν είναι οι δυνατές φωνές, τα γέλια και τα παιχνίδια.
Συναντώ κορίτσια που έχουν έρθει από άλλες πόλεις όπου σπουδάζουν για να δουν τις φίλες τους ή γυναίκες που έφυγαν από το ίδρυμα κι έχουν έρθει να πάρουν την παλιά τους φίλη για να φάνε μαζί το μεσημέρι στο νέο τους σπίτι και να την ξαναφέρουν πάλι πίσω το βραδάκι.
Όλα τα πρόσωπα με τα οποία συνομιλώ έχουν να προσθέσουν τη δική τους εμπειρία. Κορίτσια που έβγαιναν με αγόρια, αλλά ντρέπονταν να πουν ότι ζούσαν στο ίδρυμα και τους ζητούσαν να τις αφήνουν πάντοτε σε διαφορετικό δρόμο. «Για να μην καταλάβουν», όπως θα μου πουν. Φαντάζονταν μια ψεύτικη διεύθυνση κάπου εκεί γύρω και την έλεγαν, αλλά πολλές φορές ξεχνούσαν τι είχαν πει και προσπαθούσαν με διάφορους τρόπους να δικαιολογηθούν.
Οι τοίχοι είναι γεμάτοι στιγμές: τα κλάματα των παιδιών όταν άφηναν τους γονείς, η προσαρμογή τους, τα παράπονα, οι φιλίες και η νέα ζωή.
Από το Χατζηκυριάκειο έχω να θυμάμαι τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μου, στιγμές χαράς, ευτυχίας, αλλά και προβλημάτων υγείας. Ξέρετε, το να βοηθάς εξαρτάται μόνο από τα «θέλω» καθενός.
Στην τραπεζαρία καταφθάνουν η Ραχήλ και η Ανέντα, 23 και 25 ετών αντίστοιχα. Νέες κοπέλες, ευχάριστες και χαμογελαστές. Η Ανέντα σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και κάνει το μεταπτυχιακό της στο IST College, ενώ η Ραχήλ σπουδάζει Παιδαγωγικά και ασχολείται με τη φροντίδα παιδιών με ειδικές ανάγκες. Μεγάλωσαν στο οικοτροφείο και πλέον ζουν στο σπίτι που τους παρέχει το Χατζηκυριάκειο στο πλαίσιο του προγράμματος «Αυτόνομη Διαβίωση» που λειτουργεί τα τελευταία χρόνια για να στηρίξει τα ενήλικα κορίτσια του ιδρύματος.
Τους ρωτώ πότε ήρθαν στο ίδρυμα και τι έχουν να θυμούνται περισσότερο. «Ήρθα στο Χατζηκυριάκειο όταν ήμουν στην Ε' Δημοτικού. Ήταν μια μέρα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ήταν Σεπτέμβριος, τα παιδιά βγήκαν από τα δωμάτιά τους για να με υποδεχτούν, οι "κυρίες" με βοήθησαν να προσαρμοστώ και, φυσικά, ο αποχωρισμός από τη μητέρα μου. Ευτυχώς, το περιβάλλον ήταν πολύ φιλόξενο και ζεστό. Από τη μια μέρα στην άλλη αφήνεις την οικογένειά σου, αλλά βρίσκεις μια νέα. Εδώ ήταν σαν να μεγαλώνεις με πολλές αδερφές μαζί.
Δημιουργήσαμε φιλίες που κρατούν έως σήμερα, εδώ περάσαμε την εφηβεία μας, εδώ κινούνταν η καθημερινότητά μας. Οι χοροί που κάναμε, το πιάνο που παίζαμε, τα παιχνίδια μας, οι εκδρομές και οι αταξίες που προσπαθούσαμε να μπαλώσουμε» θα πει η Ανέντα.
Η Ραχήλ ήρθε στο οικοτροφείο στην ηλικία των δεκατριών, μαζί με τη μικρή της αδελφή. «Νομίζω ότι ήρθα σε πιο δύσκολη ηλικία σε σχέση με την Ανέντα. Η μητέρα μου είχε βρει από ένα περιοδικό το τηλέφωνο του Χατζηκυριάκειου και μας ανακοίνωσε ότι θα ήταν καλύτερα να μεγαλώσουμε εκεί, γιατί δεν μπορούσε να μας βοηθήσει άλλο. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κρύψω το περιοδικό, ώστε να μην το βρει η μητέρα μου.
Όταν ήρθα, μια κοπέλα γιόρταζε και μοίραζε γλυκά. Βέβαια, δεν μπορούσα να προσαρμοστώ με κανέναν τρόπο. Δεν ήθελα να το δεχθώ με τίποτα. Μου έλειπε για πολλά χρόνια το σπίτι μου. Χάνεις ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικής σου αθωότητας και πρέπει να μάθεις να κοινωνικοποιείσαι άμεσα με άλλα άτομα. Σκεφτείτε ότι σε πολλές οικογένειες που είναι τρία ή τέσσερα άτομα γίνονται τσακωμοί κάθε μέρα, όχι όταν βρίσκεσαι με άλλους 50 και 60. Αλλά αυτό είναι κάτι που σε σκληραγωγεί κι έτσι ο χαρακτήρας σου δυναμώνει.
Ανακαλύπτεις τα όριά σου, μαθαίνεις να μην κρίνεις τους άλλους, να ανταποκρίνεσαι στις κοινωνικές δυσκολίες και να κάνεις πράγματα που άλλες κοπέλες στην ηλικία μας μαθαίνουν πολύ αργότερα, όταν φύγουν από την οικογενειακή τους εστία» λέει η Ραχήλ.
Στη συνέχεια θυμούνται αταξίες και περίεργες καταστάσεις, όπως οι «ρόλοι» που πολλές φορές υποδύονταν οι εκπαιδευτικοί όταν συναντούσαν τα κορίτσια σε κάποια έξοδο. «Αν βρισκόμασταν κατά τύχη έξω από το ίδρυμα, δεν μιλούσαμε στα κορίτσια και αν μας χαιρετούσαν, έλεγαν "θεία" ή "νονά". Καμιά φορά μπερδεύονταν και τους ξέφευγε από συνήθεια το "κυρία" και οι φίλοι τούς ρωτούσαν τι εννοούσαν. Τι να απαντούσαν; Η κυρία από το ίδρυμα;» συμπληρώνει η κ. Κατσιλιέρη.
Πώς ήταν τα χρόνια στο Χατζηκυριάκειο; «Οι δύσκολες στιγμές, οι τσακωμοί και οι έριδες υπάρχουν παντού, ακόμη και στις οικογένειες που εξωτερικώς φαίνονται όμορφες και αγαπημένες. Έτσι κι εδώ, υπήρχαν μέρες που οι σκέψεις και το παράπονο σε κατέκλυζαν. Αλλά οι φίλοι σε βοηθούν να τα ξεπεράσεις όλα και να προχωρήσεις» απαντούν.
Η Ραχήλ θυμάται τη σχέση με τον φίλο της τον Νίκο που κράτησε επτά χρόνια. Του ανακοίνωσε ότι έμενε σε ίδρυμα μετά από δύο χρόνια σχέσης και έως τότε έβρισκε διάφορες δικαιολογίες όταν τη ρωτούσε γιατί μπορούσε να βγαίνουν μόνο Σαββατοκύριακα.
«Οι αναμνήσεις από το ίδρυμα είναι σαν ένας γλυκός πόνος. Σίγουρα μας βγήκε σε καλό, διότι αν δεν υπήρχε το ίδρυμα, ίσως και να ήμασταν στον δρόμο. Πάντως, αν γυρνούσαμε τον χρόνο πίσω, πάλι την ίδια αντίδραση θα είχαμε. Ποιο παιδί θέλει να μεγαλώσει σε ίδρυμα και ποιος γονιός θέλει να το αφήσει;» επισημαίνουν.
«Το μόνο που θυμόμαστε και μας πληγώνει είναι ο ρατσισμός του σχολείου. Τα παιδιά είναι πιο σκληρά από τους μεγαλύτερους. Κάθε φορά, ό,τι και να συνέβαινε στο σχολείο, φταίγαμε εμείς, που για όλους ήμασταν "τα παιδιά του ιδρύματος". Επίσης, όταν οι δάσκαλοι μας ενημέρωναν να φωνάξουμε τους γονείς είτε για να πάρουν τους βαθμούς από το σχολείο είτε για άλλες δραστηριότητες, σ' εμάς απευθύνονταν με υποτιμητικό ύφος, λέγοντας: "Εσείς να ενημερώσετε το ίδρυμα"».
Τους ρωτώ αν ανησυχούν για το γεγονός πως όταν τελειώσουν τις σπουδές τους το ίδρυμα θα αναγκαστεί να αποσύρει τη βοήθεια, ώστε να ακολουθήσουν τα επόμενα παιδιά. «Είναι σκέψεις που έχουμε κάνει ήδη και ο φόβος τού να μην έχεις εργασία, ειδικά στις μέρες μας, είναι μεγάλος. Αλλά έχουμε μάθει στα δύσκολα».
Και οι δυο κοπέλες προέρχονται από γονείς που είναι χωρισμένοι κι έχουν επαφή μόνο με τις μητέρες τους. Λίγο πριν τις αποχαιρετήσω, τις ρωτώ πώς θα περάσουν τις γιορτές. «Μαζί, όπως τόσα χρόνια. Μας λείπουν οι γονείς μας, αλλά ο χρόνος δημιουργεί μια απόσταση που σταδιακά σε απομακρύνει. Ξέρουμε ότι θα είναι πάντα εκεί για εμάς, αλλά το πιο σημαντικό στη ζωή είναι η ενωμένη οικογένεια. Και πραγματική οικογένεια δεν είναι οι άνθρωποι που σε γέννησαν. Όταν φέρνεις ένα παιδί στη ζωή, πρέπει να είσαι σίγουρος ότι θα είσαι εκεί για να το στηρίζεις πάντοτε».
Φεύγοντας, διαπιστώνεις ότι τα παιδιά αυτά τα χαρακτηρίζει η ειλικρίνεια, η περηφάνια και το φιλότιμο. Μέσα στο ίδρυμα συναντάς ανθρώπους που αφιερώνουν όλη τους τη ζωή σε νέους ανθρώπους που τους έχουν ανάγκη, βλέπεις πρόσωπα που θεωρούν τον εθελοντισμό στάση ζωής και ακούς με προσοχή κοπέλες που έμαθαν από πολύ νωρίς τι είναι σημαντικό στη ζωή.
Info:
— Μέσα στο ίδρυμα λειτουργεί δημοτικό σχολείο, το οποίο από το 1980 αναγνωρίζεται ως δημόσιο και έχει μετονομαστεί σε 56ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά Χατζηκυριακείου Ιδρύματος.
— Οι πόροι του ιδρύματος, το οποίο δεν λαμβάνει καμία κρατική επιχορήγηση, προέρχονται από την εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας, καθώς και από χρηματικές δωρεές και έσοδα από εκδηλώσεις που οργανώνονται για την ενίσχυση των σκοπών του.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO τον Δεκέμβριο του 2016
σχόλια