Σπύρος, Βάλια, Ναταλία, Μελίνα
Πώς είναι η καθημερινότητά σας;
Σπύρος: Εργάζομαι στο digital τμήμα μεγάλης διαφημιστικής. Έτσι, ως «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» έχω περιορισμένο χρόνο μαζί τους τις καθημερινές. Λίγο το πρωί, πριν από το σχολείο, λίγο περισσότερο τα βράδια, ίσα να πούμε τα πιο σημαντικά νέα της ημέρας. Συνεπώς, περιμένουμε τα Σαββατοκύριακα, κυρίως για βόλτες, παιχνίδια, interaction και τις... τελευταίες ειδήσεις Ελλήνων και ξένων YouTubers – αλλά και έλεγχο σε μουσική και ξένες γλώσσες. Όλο το βάρος του νοικοκυριού, του διαβάσματος και των καθημερινών μετακινήσεων των κοριτσιών σε δραστηριότητες το επωμίζεται η Βάλια, η οποία δουλεύει part-time σε εταιρεία οργάνωσης events.
— Ποια ήταν η πιο ζόρικη περίοδος που περάσατε ως γονείς;
Σίγουρα ο πρώτος χρόνος μετά τη γέννησή τους (ξενύχτια, άγχος ανάπτυξης) αλλά και οι περίοδοι επαγγελματικής αβεβαιότητας και αστάθειας αμφοτέρων.
— Έχετε παρατσούκλια στην οικογένεια;
Εννοείται! Χωρίς να πούμε σε ποια/ον ανήκει το καθένα, μερικά από τα παρατσούκλια μας είναι «νουνού», «μπατζόφσκι», «πάπι», «ζουζού».
— Τι απολαμβάνετε περισσότερο να κάνετε ως οικογένεια;
Το να μένουμε μέσα για ταινίες, σειρές, βιντεοπαιχνίδια, αλλά αποζητάμε εξίσου και το έξω. Έτσι, καιρού/πορτοφολιού επιτρέποντος, έχουμε διάφορα σημεία στην Αθήνα που μας αρέσει να επισκεπτόμαστε και να περπατάμε. Ας πούμε, μια πολύ αγαπημένη διαδρομή στην Πλάκα είναι αυτή που οδηγεί στους Διόσκουρους, κάτω από την Ακρόπολη.
— Πώς θα χαρακτηρίζατε την οικογένειά σας;
Χμ, μάλλον ως μια παραδοσιακή σε κάποια θέματα, αντισυμβατική σε κάποια άλλα, (σχετικά) νεαρή, πολύ αγαπημένη και δεμένη αθηναϊκή οικογένεια.
— Έχετε παρατσούκλια στην οικογένεια; ― Εννοείται! «Νουνού», «Μπατζόφσκι», «Πάπι», «Ζουζού».
— Μελίνα, ποιο είναι το αγαπημένο σου παιχνίδι;
Το Wii του μπαμπά μου, γιατί παίζω και κάνω γυμναστική, πολλά applications στο iPad, όπως το subway surfer, και τα Lego μου, γιατί δημιουργώ. Περιμένω το Playstation 4 από τον Άι-Βασίλη.
— Τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε;
Μελίνα: Παιδίατρος, αλλά μου αρέσει ο χορός και το τραγούδι. Ναταλία: Σίγουρα κάτι που θα συνδυάζει χορό, τραγούδι, θέατρο. Μου αρέσουν όμως και τα παιδαγωγικά.
— Τι σας αρέσει να τρώτε; Και τι δεν τρώτε με τίποτα;
Μελίνα: Αγαπημένο φαγητό η φακή. Πουρές, ίου! Ναταλία: Δεν τρώω τα χορταρικά πολύ. Αγαπημένο μου φαγητό, το παστίτσιο!
Νινέττα, Μενέλαος, Ιάσονας
—Πόσο έχει αλλάξει τη ζωή σας ο ερχομός του γιου σας;
Περισσότερο δεν γίνεται. Ξέραμε ότι θα αλλάξει η ζωή μας, αλλά αυτό που συμβαίνει έχει ξεπεράσει κάθε φαντασία!
— Τι θυμάστε από τη στιγμή που γεννήθηκε στο μαιευτήριο;
Νινέττα: Γέννησα με καισαρική και αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι τα σχόλια των γιατρών όταν τον έβγαλαν. Τους εντυπωσίασε το γεγονός πως είχε τα μάτια του από την πρώτη στιγμή ανοιχτά και έμοιαζε να παρατηρεί τα πάντα. Τον χαρακτήρισαν κούκλο και υπομονετικό. Θυμάμαι να τους ακούω, ενώ κοιτούσα το μωρό που το ετοίμαζαν για να μου το δώσουν και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ότι ήταν δικός μου.
Μενέλαος: Δυστυχώς, ενώ ήθελα πολύ, δεν μπόρεσα να είμαι μέσα στον τοκετό, οπότε αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο είναι η ανυπομονησία μέχρι να με ενημερώσουν ότι όλα πήγαν καλά και η συγκίνηση που ένιωσα όταν είδα τη Νινέττα αμέσως μετά το χειρουργείο.
— Αν γράφατε ένα manual που να εξηγεί σε έναν μελλοντικό γονιό τι ακριβώς τον περιμένει, τι θα θέλατε να σημειώσετε πρώτο-πρώτο;
Κανόνας πρώτος: Οπλίσου με υπομονή. Κανόνας δεύτερος: Αγνόησε οτιδήποτε γράφει το manual από δω και κάτω. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και κανένα manual δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για όσα θα ακολουθήσουν.
— Πώς είναι η καθημερινότητά σας;
Σίγουρα πολύ διαφορετική από πριν. Εγώ είμαι σπίτι με το μωρό όλη μέρα και μπορώ με σιγουριά να πω πως είναι το πιο δύσκολο πρότζεκτ που έχω αναλάβει ποτέ. Συνήθως είμαι τόσο κουρασμένη από την αϋπνία που περιμένω πότε θα κοιμηθεί λίγο για να βρω την ευκαιρία να κλείσω κι εγώ λίγο τα μάτια μου. Ο Μενέλαος φεύγει κάθε πρωί στις 7 και επιστρέφει στις 7 το απόγευμα και αναλαμβάνει από εκείνη τη στιγμή το μωρό. Παίζουν, το κάνει μπάνιο και το κοιμίζει. Προσπαθούμε, πάντως, να μην αφήσουμε την κοινωνική μας ζωή, οπότε βγαίνουμε συχνά και κάνουμε όσο περισσότερα μπορούμε, αρκεί να μπορεί να ακολουθήσει ο Ιάσονας με το καρότσι του.
— Τι κάνετε συνήθως όταν κλαίει ο γιος σας;
Προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιος είναι ο λόγος της γκρίνιας, ώστε να λύσουμε το πρόβλημα το συντομότερο δυνατό. Ευτυχώς, δεν κλαίει σχεδόν ποτέ χωρίς πραγματικό λόγο.
— Ποια φροντίδα του μωρού σάς βασανίζει περισσότερο απ’ όλες;
Το μόνο πράγμα που μας ταλαιπωρεί πραγματικά με το μωρό είναι ο ύπνος. Δυστυχώς, δεν κοιμάται εύκολα και ξυπνάει συχνά μέσα στη νύχτα.
— Ποια ήταν η πιο ζόρικη περίοδος που περάσατε ως γονείς μέχρι στιγμής;
Οι πρώτοι 4 μήνες.
— Ποιο είναι το πιο εκνευριστικό σχόλιο που ακούτε από συγγενείς και φίλους;
Η διαβεβαίωση πως όσο περνάει ο καιρός θα βελτιωθεί η κατάσταση με το θέμα του ύπνου, πράγμα που δεν βλέπουμε να συμβαίνει.
— Για ποια πράγματα ανησυχείτε περισσότερο;
Σε αυτήν τη φάση, το μόνο που φοβόμαστε είναι η «κακιά στιγμή». Μην τυχόν πάθει κάτι γιατί απλώς δεν ήμασταν αρκετά προσεκτικοί. Αν το σκεφτούμε πιο μακροπρόθεσμα, μπορούμε να αγχωθούμε για ένα δισεκατομμύριο πράγματα, τα οποία καλύτερο είναι να μην τα πολυαναλύουμε γιατί θα τρελαθούμε.
— Εκτός από το όνομά του, πως αλλιώς τον αποκαλείτε;
Μπουρμπούλι.
— Τι απολαμβάνετε περισσότερο να κάνετε ως οικογένεια;
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να πει κάποιος πως κάνουμε πράγματα ως οικογένεια, αφού ο μικρός δεν είναι σε θέση να συμμετέχει ακόμα. Αυτό που σίγουρα όμως απολαμβάνουμε είναι να καθόμαστε όλοι μαζί στο σπίτι και να τον κάνουμε να γελάει. Ειδικά όταν ξεκαρδίζεται είναι σκέτη απόλαυση!
Φωτεινή, Αμπάντου, Νεφέλη
— Οι Ελληνίδες κάνουν πιο εύκολα προσπάθειες για εξωσωματική, ταλαιπωρώντας τον οργανισμό τους, παρά μπαίνουν στη διαδικασία της υιοθεσίας. Γιατί, άραγε, δεν έχουμε την κουλτούρα υιοθεσίας στη χώρα μας;
Η υιοθεσία είναι μια εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία στην Ελλάδα κι αυτό αποθαρρύνει πολύ κόσμο. Όμως πιστεύω ότι έχουμε και το άλλο, θέλουμε ντε και καλά να αναπαράγουμε τα δικά μας γονίδια.
— Εσύ πώς και μπήκες σε αυτήν τη διαδικασία;
Σκεφτόμουν την υιοθεσία εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ενώ ταυτόχρονα ήξερα ότι θα έχω μονογονεϊκή οικογένεια. Κάποια στιγμή άρχισα να το ψάχνω, αλλά δεν έβγαζα άκρη. Έβλεπα ότι στην Ελλάδα ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα και όταν έμαθα ότι μπορώ να υιοθετήσω ένα παιδάκι από την Αιθιοπία χάρηκα πάρα πολύ. Δεν με ένοιαζε ούτε η ηλικία ούτε το φύλο. Μόλις με ειδοποίησαν πήρα το πρώτο αεροπλάνο και πήγα.
— Θυμάσαι την πρώτη φορά που αντίκρισες τον Αμπάντου;
Προφανώς. Όταν πήγα στο ορφανοτροφείο και άνοιξα τη μεγάλη μεταλλική πόρτα αντίκρισα ένα σωρό παιδάκια. Ήταν σοκαριστικό, ωστόσο είχα την πεποίθηση ότι θα τον αναγνώριζα, διότι είχα δει φωτογραφίες του. Όμως δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά. Όταν μου είπαν ότι ήταν το αγοράκι που βρισκόταν στα πόδια μου και με κοίταζε, πλημμύρισα από χαρά. Του είπα «γεια σου, γιε μου» και δάκρυσα.
— Τι απολαμβάνετε να κάνετε περισσότερο μαζί;
Ένα σωρό πράγματα. Μας αρέσει να τρώμε έξω, να πηγαίνουμε για αθλοπαιδιές στον Φωκιανό, να βγάζουμε βόλτα τα σκυλιά, να κάνουμε ποδήλατο. Φέτος πήγαμε μαζί τις πρώτες μας διακοπές. Όλα είναι διαφορετικά τώρα με τον Αμπάντου.
— Ποια είναι τα σημαντικότερα διδάγματα που πήρες μέχρι στιγμής από τον γιο σου;
Είναι σωστό αυτό που λένε, ότι δηλαδή δεν γεννιέσαι γονιός αλλά γίνεσαι. Εγώ έμαθα να κάνω υπομονή, να ζητάω συγγνώμη και να αναγνωρίζω τα λάθη μου. Και εξακολουθώ να μαθαίνω. Οι σχέσεις χτίζονται καθημερινά κι αυτό που χτίζουμε με τον γιο μου είναι μια σχέση αγάπης.
— Ποια είναι η μεγαλύτερη ευχή σου γι' αυτόν; Να είναι υγιής και τυχερός.
Ποιο είναι το πιο όμορφο πράγμα που σου έχει πει; Σήμερα μου είπε: «Μαμά μου μού έλειψες».
σχόλια