Ποια ήταν η ιδέα πίσω απ’ τη διοργάνωση;
Η ιδέα ήταν να δει ο κόσμος τι έκαναν οι σκηνοθέτες «νέας γενιάς» στις πρώτες τους μικρού μήκους ταινίες. Ευτυχώς, είχαμε καλές συνθήκες, προβολές με καλά πανιά και καλά μηχανήματα. Η προβολή έγινε πάνω στον πεζόδρομο απέναντι απ’ το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
Πόσο κόσμο είχε;
Ήταν γεμάτο με κόσμο όλων των ηλικιών κι υπήρχαν πάρα πολλοί νέοι. Είχε γύρω στις 200 θέσεις και πολλοί φύγανε χωρίς να μπορέσουν να κάτσουν. Κάτι που είχε πλάκα είναι ότι από αυτούς που δεν χωρούσαν κάποιοι κάθισαν κάτω, άλλοι όμως, γύρω στα 20 με 30 άτομα, κάθισαν πίσω απ’ το πανί κι έβλεπαν τις ταινίες ανάποδα!
Μίλησέ μου λίγο για την ταινία που παρουσίασες.
Ήταν μια ταινία που σκηνοθέτησα το 2005. Είχε τίτλο Δεύτερη Φύση και το θέμα της ήταν δυο στιγμές που βιώνουν δυο άνθρωποι όταν μένουν μόνοι τους στη φύση. Ήταν δυο διαφορετικές ιστορίες. Στην πρώτη, ένας αξιωματικός του Ναυτικού παθαίνει κρίση πανικού στη φύση και καταλήγει αγκαλιά με μια σημαδούρα. Στη δεύτερη, ένα κοριτσάκι χάνει τους γονείς του σ’ ένα λιβάδι από μαργαρίτες και καταλήγει να τρώει μια μαργαρίτα γυμνό. Είναι δέκα λεπτά και δεν έχει διάλογο. Eίχε πάρει και βραβείο στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο.
Πώς ήταν να δείχνεις την πρώτη σου ταινία με φόντο την Ακρόπολη, μετά από τόσα χρόνια;
Ήταν μια ευχάριστη εμπειρία γιατί είχα χρόνια να τη δω σε άλλο πλαίσιο, μπροστά σε κοινό, ανάμεσα σε ταινίες καλών σκηνοθετών. Επίσης, είδα γι’ άλλη μια φορά ότι ο κόσμος έχει όρεξη και δίψα να δει τέτοια πράγματα και αγαπάει τις ανοιχτές προβολές.
σχόλια