Πριν από λίγες μέρες θα έκλεινε τα εξήντα επτά ενώ σε λίγο περισσότερες (στις 11 του Αυγούστου) συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από την ημέρα που πήρε την απόφαση να κρεμαστεί στο σπίτι του, στο Paradise Cay της Καλιφόρνιας, θέτοντας οριστικό τέλος σε μια ζωή που κάθε μέρα γινόταν όλο και μεγαλύτερη κόλαση εξαιτίας κυρίως των άγριων συμπτωμάτων της «άνοιας με σωμάτια Lewy», η οποία συμπεριλαμβάνει και τη νόσο του Πάρκινσον με την οποία είχε ήδη διαγνωστεί.
Η αλήθεια είναι ότι όταν είχα πληροφορηθεί τότε την αυτοκτονία του Ρόμπιν Γουίλιαμς δε γνώριζα ότι έπασχε από τέτοιου είδους ραγδαία εκφυλιστική για το μυαλό, το σώμα και την ψυχή ασθένεια. Παρ' ολ' αυτά θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι συγκινήθηκα βαθιά από το γεγονός το οποίο, όμως, δεν μου προκάλεσε φοβερή έκπληξη.
Ξέβραζε πάντα αυτός ο άνθρωπος κάτι τόσο έντονο εγκεφαλικά και τόσο αποπνικτικό συναισθηματικά και ήταν τόσο ασυγκράτητος ο ιδιοφυώς αυτοσχεδιαστικός εσωτερικός του μονόλογος που έλεγες ότι κάποια στιγμή θα αναφλεγεί ή θα τον μαζέψουν τελικά οι δαίμονες που επιχειρούσε να εξορκίσει πάνω στη μανιακή λαχτάρα του από μικρό παιδί να διασκεδάζει την όποια ομήγυρη
Ξέβραζε πάντα αυτός ο άνθρωπος κάτι τόσο έντονο εγκεφαλικά και τόσο αποπνικτικό συναισθηματικά (ειδικά στους πιο δραματικούς ρόλους του όπου ξεχείλιζε και κόντευε να σε πνίξει το κλονισμένο πάθος ενός βαθιά πληγωμένου ή/και διαταραγμένου μεσήλικα) και ήταν τόσο ασυγκράτητος ο ιδιοφυώς αυτοσχεδιαστικός εσωτερικός του μονόλογος όταν τον αμολούσε στο απροετοίμαστο κοινό σε συνδυασμό με μια υπερχειλίζουσα σωματικότητα, που έλεγες ότι κάποια στιγμή θα αναφλεγεί ή θα τον μαζέψουν τελικά οι δαίμονες που επιχειρούσε να εξορκίσει πάνω στη μανιακή λαχτάρα του από μικρό παιδί να διασκεδάζει την όποια ομήγυρη.
Ήταν και οι ιστορίες με τις διάφορες εξαρτήσεις του που δεν μπορούσε να δαμάσει που του προσέδιδαν επίσης μια δυσοίωνη περιβολή. Εξαρτήσεις όπως το αλκοόλ κυρίως στο οποίο επανερχόταν κατά καιρούς παρά τις απόπειρες πλήρους αποτοξίνωσης.
Με τα σκληρά ναρκωτικά είχε υποτίθεται ξεμπερδέψει προ πολλού, μετά το σοκ του θανάτου από υπερβολική δόση μίγματος ηρωίνης με κοκαϊνη του κολλητού του, επίσης υπερπληθωρικού και αχαλίνωτου κωμικού Τζον Μπελούσι με τον οποίο - αλλά και με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο - είχαν περάσει παρέα εκείνη τη μοιραία νύχτα της 5ης Μαρτίου 1982 στο θρυλικό, πολυτελές, αμαρτωλό και εχέμυθο ξενοδοχείο Chateau Marmont στην Sunset Boulevard του Λος Άντζελες.
Γνωστή για τα βιογραφικά της ντοκιμαντέρ – μεταξύ των οποίων και το Richard Pryor: Omit the Logic για τον μέγιστο κωμικό αλλά και το «αμφιλεγόμενο» Roman Polanski: Wanted and Desired – η σκηνοθέτρια Μαρίνα Ζένοβιτς κλήθηκε από το κανάλι HBO για να γυρίσει αυτή τη φρέσκια κινηματογραφική βιογραφία του εκλιπόντος, η οποία λειτουργεί αναπόφευκτα ως «εγκεκριμένο» μνημόσυνο με πλούσιο αρχειακό υλικό και καίριες συνεντεύξεις με φίλους, συγγενείς και πρώην συζύγους.
Robin Williams: Come Inside My Mind (2018) Official Trailer
Ο τίτλος του βέβαια δεν θα μπορούσε παρά να είναι παραπλανητικός. Ακόμα και μετά τη μιάμιση ώρα που διαρκεί αυτή η απόπειρα κατάδυσης στο χαοτικό μυαλό του διάσημου κωμικού, ο θεατής δεν βγαίνει στην επιφάνεια σοφότερος σχετικά με τους περίεργους μηχανισμούς που πυροδοτούσαν τις κατά ριπάς ατάκες και την ντελιριακή εκφορά που χαρακτήριζε τις εμφανίσεις στο σανίδι της stand up κωμωδίας, πριν γίνει παγκοσμίως γνωστός πρώτα από την τηλεόραση (στον κεντρικό ρόλο του «ιδιοσυγκρασιακού πλην αξιαγάπητου» εξωγήινου της κωμικής σειράς «Μορκ και Μίντυ» που παιζόταν και στην ελληνική τηλεόραση προ αμνημονεύτων χρόνων») και μετά από το σινεμά.
«Όπως το θυμάμαι, η πρώτη φορά που τον είδα στη σκηνή ήταν σα να βλέπω άνθρωπο να πετάει, λόγω της απίστευτης ενέργειας», λέει στην ταινία ο Ντέιβιντ Λέτερμαν. «Εγώ πάσχιζα να κρατηθώ από το μικρόφωνο για να μη σωριαστώ κάτω και ενώπιον μου έβλεπα έναν τύπο που μετεωριζόταν κατά βούληση».
Μόνο η φωνή του ίδιου του Γουίλιαμς διαφωτίζει κάπως τη μέθοδο της «τρέλας» του όταν αμολιέται στη «σκηνή» είτε πρόκειται για το σανίδι υπόγειου κλαμπ, είτε για τηλεοπτικό στούντιο ή κινηματογραφικό γύρισμα, είτε για να παρουσιάσει κάποια τελετή βραβείων του glamorous σιναφιού του.
«Δεν λέω αστεία, απλά χρησιμοποιώ διαφορετικούς χαρακτήρες ως όχημα του εαυτού μου» ακούγεται να εξηγεί η φωνή του σε κάποιο σημείο. «Σπανίως μιλάω ως ο εαυτός μου». Κάποια ένδειξη επίσης για το σχίσμα που τον έτρωγε και δεν τον βοηθούσε να διαχωρίσει εντελώς επιτυχώς τη ζωή εντός και εκτός μυθοπλασίας (κάτι που επιθυμούσε διακαώς), προσφέρουν ίσως τα λόγια του Ζακ, ο οποίος σημειώνει μελαγχολικά: «Το μεγάλο πάθος του ήταν να μοιράζει ψυχαγωγία και ευχαρίστηση. Όταν πίστευε ότι δεν το κατάφερνε, ένιωθε ξαφνικά αποτυχημένος ως άτομο».
σχόλια