Τελικός χωρίς τέλος
Ούτε ο Μπεν Χουρ τόση αγωνία
>>Έναρξη που σατιρίζει τις περικοπές στην ΕΡΤ με την κοπέλα που ήταν κάποτε το κοριτσάκι που έλεγε το «Με λένε Πόπη». Η Ρίκα Βαγιάννη και η Τζένη Μπαλατσινού είναι μια χαρά παρουσιάστριες (εκτός απ' όταν πρέπει να συνεννοηθούν με κάποιον στα αγγλικά).
>>Αλλά, απ' την άλλη, σεμνή και συμμαζεμένη τελετή σημαίνει «δείχνουμε τα επτά τραγούδια, ψηφίζετε, βγάζουμε αποτελέσματα». Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει εδώ. Δεν έχει υπάρξει ζωντανός τελικός που να μην είναι ένα ξεχειλωμένο, ατελείωτο πράγμα, οπότε γιατί όχι και σήμερα;
>>Αλλαγές φορεμάτων, κρυάδες, διαφημίσεις της ΕΡΤ, φλασμπάκ από πέρσι, συμμετοχές άλλων, ο Σάκης στο βίντεο, χορευτικά αλά Lady Gaga - οτιδήποτε για να καθυστερήσει το ενδιαφέρον μέρος! Λες και δεν έχουμε άλλη δουλειά και χρειαζόμαστε ένα τετράωρο σόου για να μας διασκεδάσει και να γεμίσει όλο το βράδυ μας. Χτίζουν την αγωνία, ναι, αλλά μετά, όταν συνειδητοποιείς ότι πάσχουν απ' το σύνδρομο «δεν θέλουμε να μπούμε στο ψητό», τσατίζεσαι και ανυπομονείς να γίνει κάτι.
Χου στο ψητό!
Οι υποψηφιότητες...
>>Κάποτε μπαίνουν στο ψητό. Βγαίνει ο Χατζηνάσιος σαν Ρουβάς wannabe με ωραία μελωδία αλλά και το άγχος διαγωνιζόμενου σε X-Factor - τρέμει, ιδρώνει κ.λπ. Η Sunny Μπαλτζή και οι Second Skin είναι σχετικά goth με ένα πιασάρικο τραγούδι - ίσως το πιο κατάλληλο απ' τα επτά. Ο Μάνος Πυροβολάκης παρουσιάζει ένα μέντλεϊ με bits+pieces ηχορύπανσης: λίγο κρητικά, λίγο Παπαρίζου, λίγο χιπ-χοπ, λίγο αγγλικά, λίγο ελληνικά, τραγουδάει λίγο αυτός, μετά μια κοπέλα, μετά ο ράπερ, μετά πάλι απ' την αρχή - ένα τραγούδι που μοιάζει να κατασκευάστηκε σε εργαστήριο γιουροβιζιονικών σουξέ, όπου ο λάθος επιστήμονας έριξε στη χύτρα ό,τι τρέντι πράγμα βρήκε μπροστά του.
>>Αλκαίος - Οpa. Η μουσική του Καραγκιόζη συναντάει τον Χρήστο Δάντη και γιουροβιζιονικές στιγμές της Αρμενίας σε μια αντιγραφή χιλίων πραγμάτων. Λάιτ ηχορύπανση. Η σκηνική παρουσία έχει χορευτές που φωνάζουν «χου», λύρα που εμφανίζεται ανόρεχτα και σχεδόν υποχρεωτικά και κάτι τύμπανα που φωτίζονται - όλο αυτό το αλλοπρόσαλλο χαρμάνι ίσως κάνει το τραγούδι πιο αξιομνημόνευτο απ' τα άλλα.
>>Ο Καραδήμος με το μόνο τραγούδι της βραδιάς που είναι στ' αλήθεια καλό (μείγμα Πρωτοψάλτη - Κατσιμιχαίων - Πυξ Λαξ - παλιομοδίτικων ελαφρών '80s - ιταλικών '70s) θα έσκιζε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά σίγουρα όχι εδώ.
>>Οι Melisses μάλλον αγχωμένες και με κάποιες πινελιές Suede αλλά και αυτή την κινέζικη μουσική που κόντεψα να σκάσω αλλά δεν θυμήθηκα από πού την ξέρω. (Χαρακτηριστικό του σημερινού τελικού: ξοδεύεις πιο πολλή ώρα για να βρεις από πού είναι κλεμμένο το κάθε τι, απ' ό,τι για να ακούσεις τα τραγούδια.)
>>Οι Εμιγκρέ με την τραγουδίστρια ντυμένη cool μπομπονιέρα κάνουν μια περίεργη αρπαχτή στον χώρο της λάμψης. Είναι και λίγο μπερδεμένοι: ενώ το ευχάριστο τραγούδι τους είναι ένα ξεδιάντροπα χορευτικό Europop, αυτοί κάνουν rawk μορφασμούς βαρώντας τα ντραμς και τις ηλεκτρικές κιθάρες, λες και παίζουν από Iron Maiden και πάνω.
Πάρτι με την «καλή έννοια»
... και το αποτέλεσμα straight απ' τα '90s.
>>Εμφανίζεται εκτός συναγωνισμού η Κατερίνα Αυγουστάκη (χάλια ήχος, όπως και σε όλη τη μετάδοση), που κάποιος είχε αφήσει το τραγούδι της να διαρρεύσει και αποκλείστηκε. Καταλαβαίνω γιατί ήθελαν να την αποκλείσουν: εκτός από σχετικά γνωστή στην Ευρώπη, είναι δέκα κλάσεις ανώτερη απ' τους υπόλοιπους.
>>Μετά σκηνές απ' τα παρασκήνια, οι διαγωνιζόμενοι μοιάζουν τελείως μεθυσμένοι και προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι μια μεγάλη παρέα κι ότι περνάνε καλά κι αυτό βγαίνει και προς τα έξω, προς τον κόσμο. Όπως λέει κι ο Μάνος Πυροβολάκης όταν ερωτάται σχετικά, «είναι ένα πάρτι με την καλή έννοια». Αναρωτιέμαι τι να σημαίνει αυτό...
>>Ο Μίμης Πλέσσας, που κάθε χρόνο, είτε στέλνουμε Σαρμπέλ είτε Καλομοίρα είτε Βίσση, είναι πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, λειτουργεί και φέτος ως κινούμενο άλλοθι ποιότητας. Φυσικά, θα κερδίσει το χειρότερο και, όπως κάθε χρόνο, ο Μίμης Πλέσσας δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να το αποτρέψει. Βλέπει το αποτέλεσμα στον φάκελο, κάνει έναν διφορούμενο μορφασμό και χώνει τον φάκελο στα μούτρα της Μπαλατσινού, προστάζοντάς την: «Πες το!» Κι αυτή, μην έχοντας άλλη επιλογή, το λέει. Ακούγονται γιουχαΐσματα και χειροκροτήματα.
>>Με το «Opa» του Αλκαίου η Ελλάδα ξαναγυρίζει στη σκοτεινή γιουροβιζιονική δεκαετία του '90. Επίσης, ελληνικό στίχο έχουμε να στείλουμε απ' το 1998, με γνωστά αποτελέσματα. Το τελευταίο καθαρά ελληνόφωνο τραγούδι ήταν το «Μια κρυφή ευαισθησία» (ποιο;) των Συγκρατημένη Θάλασσα (ποιων;) που βγήκε πέμπτο απ' το τέλος. Απλά το θυμίζω.
σχόλια