*ΛΟΑΤΚΙ+ – Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφισεξουαλικοί, Τρανς, Κουίρ, Ιντερσέξ
Στα γραφεία του «Antivirus» απέναντι από τον σταθμό Λαρίσης επικρατεί ένα «συγκροτημένο χάος». Το νέο τεύχος με το εξώφυλλο και τη συνέντευξη της Marina Abramovic έχει μόλις φτάσει και όλοι είναι χαρούμενοι και χαλαροί. Είναι το ίδιο τεύχος που φιλοξενεί μία από τις πιο συζητημένες συνεντεύξεις των τελευταίων ημερών, του Απόστολου Γκλέτσου, στην πιο ειλικρινή και απρόσμενη επεξήγησή του για το πρόσφατο coming out του σε τηλεοπτική εκπομπή. Στο γραφείο επικρατεί μια θετική ενέργεια που εύκολα μεταδίδεται και σου φτιάχνει το κέφι. Στη συνάντησή μας για να μιλήσουμε για το «Antivirus» μαζεύτηκε όλη σχεδόν η ομάδα του περιοδικού (16 άτομα!) και η συνέντευξη ξέφυγε από τον έλεγχο. Όπως όλοι οι υγιείς ζωντανοί οργανισμοί, έχουν διαφωνίες, διαφορετικές απόψεις και ενστάσεις που εκφράζονται με πολύ χιούμορ, αλλά σε μια κουβέντα είναι πολύ δύσκολο να συντονίσεις τόσα άτομα. «Το "Antivirus" ξεκίνησε το 2003 ως μια δράση» λέει ο Γιάννης Παπαγιαννόπουλος, ο εκδότης του περιοδικού. «Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το ονομάσαμε έτσι λόγω του HIV, αλλά ολόκληρο το όνομά του ήταν "antivirus κατά του ιού της βίας". Tο αστείο είναι ότι αρκετός κόσμος πίστευε πως ήταν περιοδικό για υπολογιστές». Μας δείχνει τα πρώτα τεύχη που έμοιαζαν με φανζίν και δεν έχουν καμία σχέση με το πολυτελές περιοδικό που είναι σήμερα και οι ίδιοι ονομάζουν «αρκετά mainstream». Μας λέει ότι έπειτα από τόσους επώνυμους που έχουν φιλοξενήσει, είναι αρκετοί αυτοί που δεν δέχονται απλώς να μιλήσουν αλλά ζητούν και εξώφυλλο! «Το εντυπωσιακό είναι ότι εξελιχθήκαμε αρκετά τα τελευταία χρόνια της κρίσης από κάθε άποψη, ακόμη και οικονομικά, επειδή οι εταιρείες δεν είχαν μεγάλα μπάτζετ και έψαχναν πιο έξυπνους τρόπους για να διαφημιστούν». «Το σημαντικό είναι ότι εδώ και 13 χρόνια το περιοδικό έχει καταφέρει να μιλάει για θέματα δύσκολα, με μια προσπάθεια να ακουστούν προς τα έξω» προσθέτει ο Βασίλης Θανόπουλος, ο αρχισυντάκτης. «Είναι ένας κόμβος, κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Οι άνθρωποι των συνεντεύξεων είναι πρόσωπα που έχουν να πουν πολλά και σε επίπεδο δικαιωμάτων και σε επίπεδο προσωπικής εμπειρίας. Κάνουμε αφιερώματα που σχετίζονται με την LGBTQI κοινότητα και όσοι εκφράζονται μέσα από το περιοδικό είναι φωνές δυναμικές, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους».
— Τι σημαίνει να είσαι «διαφορετικός» το 2016;
Γιάννης: Κατ' αρχάς, όλοι και όλες είμαστε διαφορετικοί-διαφορετικές σε κάτι και όλα αυτά τα «κάτι» συνθέτουν τα άτομα. Με δεδομένο ότι έχουμε συγκεκριμένη θεματική, υποθέτω ότι στατιστικά αναφερόμαστε στον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου.
Τέλης: Πριν από μερικά χρόνια, επειδή είμαι gay, θα φόραγα ένα ροζ τρίγωνο και θα ήμουν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σήμερα, στην Ελλάδα του 2106, στερούμαι θεσμικά δικαιώματα. Ένα παιδί θα φάει bullying στο σχολείο και αυτό, το ότι αυτομάτως δέχεσαι μια καταπίεση, όχι ως άτομο αλλά ως ταυτότητα, μας πάει σε ένα άλλο κομμάτι, στο πώς είναι να είσαι διαφορετικός σήμερα. Είμαι σε μια θέση που δεν με κάνει απλώς να διαφέρω από τον διπλανό μου αλλά να στερούμαι δικαιώματα και πράγματα που θα όφειλαν η κοινότητα, η κοινωνία και το κράτος να μου παρέχουν. Εξ ορισμού νιώθεις διαφορετικός.
Φώτης: Το θέμα με τη διαφορετικότητα για μένα είναι ότι έχουμε κληθεί να την αντιμετωπίσουμε ως μια κοινωνική έννοια την οποία πρέπει να προσαρμόσουμε μέσα μας, ενώ θα έπρεπε να θεωρείται ένα γνώρισμα ανθρώπινο − ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Και, τελικά, έχει καταλήξει να είναι πρόβλημα, ενώ πρέπει να είναι κάτι φυσικό.
Η ομοκανονικότητα δεν έχει αρχή και τέλος. Όλο αυτό είναι πιο βαθύ και έχει να κάνει με την ίδια την αίσθηση που έχουμε ως κοινωνία για το σεξ, ότι είναι κάτι κακό δηλαδή...
— Ποια είναι η πιο μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζει σήμερα ένα LGBTQI άτομο;
Βασίλης: Βασικά, το να πρέπει να αντιληφθείς και έπειτα να αποδεχθείς τη σεξουαλικότητά σου, την ταυτότητα του φύλου σου και, τελικά, τον εαυτό σου σε μια κοινωνία που ακόμα σε θεωρεί υποδεέστερο. Σκεφτείτε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό και πόσο αρνητικά μπορεί να επιδράσει στην ψυχοσύνθεση ενός νεαρού ατόμου. Από κει και πέρα, οι δυσκολίες είναι αρκετές. Δυσκολία στο να κυκλοφορείς ελεύθερα, να ζεις ελεύθερα, να αγαπάς ελεύθερα!
— Αυτά τα 13 χρόνια που υπάρχει το περιοδικό, τι έχει αλλάξει στην Ελλάδα για τα LGBTQI άτομα;
Θάνος: Ας αρχίσουμε από το θέμα της ορατότητας. Μέσα σε αυτά τα 13 χρόνια πιστεύω ότι έχει γίνει μεγάλη πρόοδος. Φέτος, έχουμε καταφέρει να έχουμε τέσσερα Ρride (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Πάτρα). Σε επίπεδο θεσμικό έχουν γίνει άλματα, με τελευταίο το Σύμφωνο Συμβίωσης, και ο κόσμος δεν ξέρει ότι υπάρχει μια βελτιωμένη νομοθεσία που αντιμετωπίζει το κήρυγμα μίσους.
— Ουσιαστικά, τι άλλαξε το Σύμφωνο Συμβίωσης;
Θάνος: Οι νόμοι αλλάζουν συνειδήσεις σε βάθος χρόνου. Επειδή βγήκε τόσο έντονα για πρώτη φορά στη δημόσια σφαίρα και συζητήθηκε τόσο πολύ το συγκεκριμένο θέμα, πιστεύω ότι ο μέσος Έλληνας ακόμη επεξεργάζεται όλα αυτά τα ερεθίσματα με τα οποία βομβαρδίστηκε, ήταν πάρα πολύς ο όγκος της πληροφορίας. Το θεσμικό δεν το συζητώ, είναι τεράστια αλλαγή για τα ζευγάρια. Είδαμε ότι στο Σύμφωνο Συμβίωσης ο ένας έχει δικαίωμα να επωφελείται από την ασφάλιση του άλλου.
Μαρία: Όμως λείπουν πράγματα για να ολοκληρωθεί, όπως η τεκνοθεσία.
Χριστίνα: Η πρόοδος που έχει γίνει αφορά κυρίως τα ενήλικα άτομα. Για τα ανήλικα άτομα που βιώνουν αυτό που η κοινωνία ονομάζει «διαφορετικότητα» δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχει πραγματική πρόοδος. Σε ένα σχολείο, για παράδειγμα, ένας δάσκαλος μπορεί να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τη «διαφορετικότητά» του χωρίς να κάνει coming out, ακόμα και αν καταπιέζεται και νιώθει τη δική του θλίψη, για ένα παιδί όμως η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη, δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει και να κάνει coming out. Στο πλαίσιο της Βιολογίας, σε οποιοδήποτε μάθημα σεξουαλικότητας, ακούει μόνο για ετερόφυλο σεξ. Μάλιστα, παρουσιάστηκε πρόσφατα σε ένα βιβλίο της Α' Γυμνασίου η διαδικασία της αναπαραγωγής με μια ιστορία: ο Σπερμούλης πήγε στην Ωαρίτσα. Μιλάμε για παιδιά 13-14 ετών την εποχή του Ίντερνετ!
— Θεωρείτε υποκριτική την ελληνική κοινωνία;
Βασίλης: Θα έλεγα, αρκετά. Η ιστορία με το Σύμφωνο Συμβίωσης νομίζω ότι μας το έδειξε αυτό. Γιατί, αν και πολλοί ήταν αυτοί που υποστήριζαν ότι δεν έχουν πρόβλημα με τους gay και την κοινότητα γενικότερα, όταν ήρθε η στιγμή να το αποδείξουν έμπρακτα, «δείλιασαν». Βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή του «δεν με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου, αρκεί να μην το δείχνεις» και «έχω αρκετούς gay φίλους». Σε επίπεδο δικαιωμάτων, όμως, τα πράγματα είναι ακόμα πολύ πίσω. Μεγάλη υποκρισία, λέμε!
Αντωνία: Βέβαια, ομολογουμένως, η διαδικασία της ψήφισης είχε μεγάλο ενδιαφέρον και πολλές θετικές εκπλήξεις.
— Υπάρχουν, όμως, και προκαταλήψεις που η ίδια η LGBTQI κοινότητα αναπαράγει;
Γιάννης: Φυσικά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποτινάξουμε τη βία που έχουμε υποστεί για τόσο πολλά χρόνια, οπότε σε πάρα πολλές περιπτώσεις, για να νιώσουμε ασφάλεια, σχεδόν αυτόματα προσπαθούμε να ταυτιστούμε με μια «μεγαλύτερη» ομάδα. Χαρακτηριστικές είναι π.χ. στους gay άντρες, που αποτελούν την πιο προνομιακή ομάδα στην κοινότητα, ατάκες όπως «θηλυπρεπής», «χοντρός» κ.λπ. Ή, επίσης, οι κακοποιητικές συμπεριφορές από μέλη της κοινότητάς μας απέναντι σε άλλες ομάδες (π.χ. πρόσφυγες) ή και εντός της ίδιας μας της κοινότητας.
Γρηγόρης: Σε σχέση με τον ευρύτερο πληθυσμό, όμως, πιστεύω ότι έχουμε διάθεση κατανόησης και μετατροπής αυτού του είδους της συμπεριφοράς.
Όποιο άτομο δίνει συνέντευξη στο «Antivirus» ξέρει ότι, λόγω της φύσης του περιοδικού, θα το διαχειριστούμε με μια ευαισθησία, οπότε αυτό αυτόματα ξεκλειδώνει και τον άλλον, ώστε να νιώσει ασφάλεια.
— Στο τελευταίο σας τεύχος είχατε μια συνέντευξη με τον Απόστολο Γκλέτσο, ο οποίος μίλησε πολύ ανοιχτά.
Βασίλης: Πιστεύω ότι υπάρχουν αρκετές προσωπικότητες που αυτήν τη στιγμή θα λέγανε πράγματα αντίστοιχα με τον Γκλέτσο, αν κάποιος τους «τοποθετούσε» βέβαια και τους ρωτούσε με τον σωστό τρόπο. Ξέρεις, με τον Γκλέτσο, αρκετά μέσα έμειναν στο γεγονός ότι είναι ένας άντρας που έχει πάει με έναν άλλο άντρα και τέλος. Το είδαν κάπως «κίτρινα». Στο «Antivirus» θέλαμε να δούμε πίσω από αυτήν τη δήλωση, τη σημασία της. Όχι μόνο ότι ένας άντρας πήγε με έναν άλλο άντρα αλλά και γιατί. Και τι σημαίνει για την κοινωνία αυτό, πώς αισθάνθηκε. Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή αυτό και ο ίδιος το αισθάνθηκε.
— Έχει να κάνει, δηλαδή, με την προσέγγιση;
Βασίλης: Όποιο άτομο δίνει συνέντευξη στο «Antivirus» ξέρει ότι, λόγω της φύσης του περιοδικού, θα το διαχειριστούμε με μια ευαισθησία, οπότε αυτό αυτόματα ξεκλειδώνει και τον άλλον, ώστε να νιώσει ασφάλεια. Είναι κάτι που έχουμε πετύχει. Από κει και πέρα, επειδή είμαστε κατά αυτού που λέμε «outing», ο-η εκάστοτε συνεντευξιαζόμενος-η έχει το δικαίωμα να εκφραστεί και να «εκτεθεί» στο μέγεθος που εκείνος-η επιλέγει.
Γιάννης: Έχει να κάνει και με το άτομο με το οποίο γίνεται η συνέντευξη. Δηλαδή, με άλλο ύφος θα απαντήσει η Μούσχουρη –επειδή είναι η Μούσχουρη− και με άλλον τρόπο θα απαντήσει κάποιος άνθρωπος που ξεκινάει τώρα την καριέρα του και μπορεί να φοβάται και, φυσικά, με έναν άλλο τρόπο θα απαντήσουν άνθρωποι που είναι out, που έχουν πει, δηλαδή, "εγώ είμαι gay, εγώ είμαι λεσβία" κ.λπ. Η προσέγγιση προσαρμόζεται, η ουσία όχι. Αυτό που θα θέλαμε να βγάλουμε από κάθε συνέντευξη δεν διαφοροποιείται τόσο τραγικά, ο τρόπος όμως πρέπει να προσαρμόζεται ανάλογα με το άτομο και σεβόμενος την εκάστοτε προσωπική κατάσταση.
— Δεν σας ενοχλεί, όμως, που όλοι, για παράδειγμα, ζητούν πια να τοποθετηθούν οι καλεσμένοι τους ως προς το Σύμφωνο Συμβίωσης;
Χριστίνα: Καταλαβαίνουμε πόσο φοβερή είναι αυτή η ερώτηση αν ανατρέξουμε σε εφημερίδες της Αμερικής 30-40 χρόνια πριν, σε ερωτήσεις τύπου «τι πιστεύεις, πρέπει να κάθονται οι μαύροι στα λεωφορεία ή πρέπει να στέκονται όρθιοι;». Και υπήρχαν και χίλιες δυο απόψεις, όπως «ναι, είναι και αυτοί άνθρωποι, μπορούν να κάτσουν». Είναι σοβαρή απάντηση αυτή, όσο ακτιβιστική και αλληλέγγυα και αν είναι;
Νίκος: Γενικά, κάθε άνθρωπος που έχει ασχοληθεί στο ελάχιστο με ανθρώπινα δικαιώματα, τα θεωρεί αυτονόητα και όχι πεδίο αντιπαράθεσης. Εμένα με ενοχλεί το γιατί γίνεται αυτή η ερώτηση. Γιατί δεν ρωτάνε ποια είναι η γνώμη τους για τον γάμο γενικά και πρέπει να ρωτήσουν τι πιστεύεις για το Σύμφωνο Συμβίωσης μεταξύ ομοφυλόφιλων; Δεν το κάνουν για ενημέρωση, είναι κιτρινισμός.
— Υπάρχουν διακριτές φυλές LGBT στην Αθήνα σήμερα;
Θάνος: Φαντάζομαι ότι πολλοί άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται ως μέλη τέτοιων ομάδων (bears, twinks). Αρχίζει να αναπτύσσεται αυτό, το βλέπεις στα μαγαζιά. Ας πούμε, υπάρχει μαγαζί που υποτίθεται ότι έχει μια bear ταυτότητα, αρχίζει να γίνεται κάτι με την κατηγορία των seniors, όπου υπάρχει μεγαλύτερη εξειδίκευση. Υπάρχουν δυο μαγαζιά στο Γκάζι όπου πηγαίνουν άτομα που έλκονται από άντρες 50, 60+.
Λίνα: Υπάρχουν διαφορετικές ταυτότητες μέσα σε όλες τις κοινότητες, αλλά είναι ξεπερασμένο το να μιλάς για φυλές. Αυτοί που έχουν ορατότητα μέσα στην LGBT κοινότητα είναι οι φυλές των gay ανδρών και αυτό επειδή ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία και το αντρικό πρότυπο είναι αυτό το οποίο έρχεται στην επιφάνεια και αυτό στο οποίο προσπαθούν οι περισσότεροι gay άντρες να μοιάσουν. Πρέπει να σπάσουμε τους κανόνες που επιβάλλονται μέσα στην ίδια την κοινότητα και δημιουργούν φοβερούς αποκλεισμούς και περιθωριοποιήσεις. Η ομοκανονικότητα και η συσσωρευμένη ομοφοβία, ακόμα και μέσα στην κοινότητα, καταπιέζουν ένα τμήμα της.
— Κάποτε υπήρχαν τα καλιαρντά και διάφοροι γλωσσικοί κώδικες. Σήμερα υπάρχει κάποια γλώσσα που είναι ιδιαίτερη και χρησιμοποιείται ανάμεσα σε gay άτομα;
Γρηγόρης: Οι γλωσσικοί αυτοί κώδικες αντιπροσώπευαν την ανάγκη για επικοινωνία, χωρίς αυτή να γίνεται αντιληπτή λόγω έντονης ομοφοβίας και ρατσισμού. Όσο πιο ανεκτική γίνεται μια κοινωνία, δηλαδή όσο η ανάγκη γι' αυτήν τη μυστική επικοινωνία χάνεται, οι κώδικες αυτοί εκλείπουν. Υπάρχουν, βέβαια, κατάλοιπα και στις μέρες μας. Επίσης, τα 18χρονα παιδιά μιλάνε διαφορετικά από τους/τις 50ρηδες-ες LGBT.
— Έχει αλλάξει ο τρόπος που βρίσκεις σύντροφο;
Θάνος: Τα applications ήρθαν στην Ελλάδα πριν ο μέσος Έλληνας gay κάνει το coming out και αρχίσει να φλερτάρει, οπότε αυτό τον έκλεισε μέσα ακόμα πιο πολύ. Οι Έλληνες gay βγαίνουν σε μαγαζιά, αλλά είναι πολύ κουμπωμένοι, δεν φλερτάρουν. Γιατί λίγο πριν αισθανθούν ασφάλεια να φλερτάρουν σε δημόσιο χώρο, κάτι που δεν έκαναν γιατί αισθάνονταν ενοχικοί από όλο το βάρος της κοινωνίας, ξανακουμπώθηκαν και κλείστηκαν στο καβούκι τους. Επιπλέον, βρίσκεις σεξ ή σύντροφο χωρίς να χρειάζεται να κάνεις coming out. Οι νέοι τρόποι για να βρεις να κάνεις σεξ έχουν να κάνουν με το πώς προχωράει η τεχνολογία. Από τη μια το Ίντερνετ βοηθάει όταν δεν έχεις ερεθίσματα, γιατί μπορείς να δεις πορνό, να μιλήσεις με κόσμο και όλο αυτό σε προετοιμάζει − παλιότερα αυτό δεν το είχες. Δυστυχώς, ο κόσμος εξοικειώνεται με τις εικόνες, αλλά φτάνει μέχρι ένα σημείο και μένει εκεί. Μετά, χρειάζεται μια έξτρα δύναμη για να σπρώξει κανείς τον εαυτό του, να μπορέσει να το κοινωνικοποιήσει όλο αυτό και να μπορέσει να πει «είμαι άντρας και σε γουστάρω».
Γιώργος: Και στα dating apps βλέπεις μια κλειστή προδιάθεση, πάρα πολλά προφίλ που κόβουν τα κεφάλια − τα ακέφαλα προφίλ είναι ένα κλασικό φαινόμενο. Βλέπεις συχνά «χοντροί και θηλυπρεπείς μην ενοχλήσετε».
Γιάννης: Η ομοκανονικότητα δεν έχει αρχή και τέλος. Όλο αυτό είναι πιο βαθύ και έχει να κάνει με την ίδια την αίσθηση που έχουμε ως κοινωνία για το σεξ, ότι είναι κάτι κακό δηλαδή...
— Δηλαδή, μιλάμε για νέου τύπου ψωνιστήρια;
Νίκος: Ναι! Νομίζω ότι την πρωτοκαθεδρία πλέον κατέχει το Ίντερνετ και τα εκάστοτε dating apps. Τα ψωνιστήρια (εντάξει, λίγο κλισέ ο όρος αυτός) που έχουμε συνηθίσει, σε πάρκα για παράδειγμα, υπάρχουν, αλλά σίγουρα βρίσκονται σε παρακμή. Οι ερωτικοί σύντροφοι έχουν αποκτήσει πλέον stats, επεξεργασμένες φωτογραφίες και βρίσκονται στο σπίτι τους, χωρίς να είναι απόλυτο αυτό.
Βασίλης Ν.: Βέβαια, ακόμη υπάρχουν αρκετά παλιά στέκια. Πάρκα, μαγαζιά κ.λπ...
— Και τι συμβαίνει με μια γυναίκα που αναζητάει γυναίκες; Τι έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια;
Μαρία: Κι εδώ τα πράγματα έχουν αλλάξει, όχι τόσο έντονα και γρήγορα, όμως, όπως με τους gay άνδρες. Αλλά το Ίντερνετ έχει κι εδώ κεντρικό ρόλο.
— Ας πάμε λίγο στο κομμάτι της LGBTQI διασκέδασης. Πώς είναι αυτήν τη στιγμή η Αθήνα;
Νίκος: Η Αθήνα έχει αρχίσει να διεκδικεί έναν πιο έντονο LGBTQI χαρακτήρα. Υπάρχουν περισσότερα μαγαζιά που δεν αναφέρονται απλώς ως gay friendly αλλά απευθύνονται απευθείας στην κοινότητα. Επίσης, δεν επικεντρώνονται πλέον μόνο σε μια συγκεκριμένη περιοχή.
Γιάννης: Στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας έχουμε πλέον δεκάδες μαγαζιά που θεωρούμε «δικά μας».
— Τι γίνεται όταν τα LGBTQI άτομα γερνούν; Γίνεται ακόμα πιο δύσκολη η ζωή τους; Τι αναπληρώνει τη μοναξιά τους;
Βασίλης: Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τα ηλικιωμένα LGBTQI άτομα, όχι μόνο από πρακτικής απόψεως αλλά κυρίως λόγω της μοναξιάς και της αδυναμίας δημιουργίας οικογένειας. Γι' αυτό και τον τελευταίο καιρό βλέπουμε να γίνονται οργανωμένες προσπάθειες για την υποστήριξή τους. Η οργάνωση «Proud Seniors Greece» είναι μια πρώτη τέτοια προσπάθεια.
Info:
http://avmag.gr
H ομάδα του Antivirus:
Αντωνία Κυδωνάκη, Βασίλης Νικορέλος, Τέλης Ράπτης, Λίνα Λαχανιώτη, Χριστίνα Μίχαλου, Μαρία Μάζη, Θάνος Βλαχογιάννης, Γιώργος Κεφάλας, Φώτης Κωνσταντόπουλος: συντάκτες-συντάκτριες, Νίκος Σοφιανός: εμπορικός διευθυντής, Βασίλης Θανόπουλος: αρχισυντάκτης, Γρηγόρης Μορίκης: φωτογράφος, creative team, Γιάννης Παπαγιαννόπουλος: εκδότης, Γιώργος Κουνάνης, Richard Παπαδόπουλος: advertising manager, Σωτήρης Σερεμελής: social media
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της LIFO.
