Το 'I am Cait' παρουσιάζεται ως σειρά/ντοκιμαντέρ: η ζωή της Κέιτλιν Τζένερ μετά την μεγάλη της προσωπική μετάβαση από Μπρους σε Κέιτλιν. Η λέξη 'ντοκιμαντέρ', όταν ένα όνομα είναι τόσο στενά συνδεδεμένο με την οικογένεια Καρντάσιαν φλερτάρει επικίνδυνα με το ανέκδοτο, όμως τώρα, μετά από τέσσερα επεισόδια, επιβεβαιώνεται η ρήση για τα σιγανά ποταμάκια.
Όταν η Κέιτλιν ανακοίνωσε την πρόθεση της να παρουσιάσει στο κοινό τη ζωή της ως τρανς γυναίκα, η αντίδραση ήρθε και από τις δύο πλευρές της οικογένειας της. Η πλευρά των Καρντάσιαν φοβήθηκε τον άμεσο ανταγωνισμό με τα προϊόντα Καρντάσιαν (ανεπίσημα) και τον διασυρμό, την παρανόηση και την επικίνδυνη έκθεση (ημί-επίσημα). Η πλευρά των Τζένερ, δηλαδή τα παιδιά της Κέιτλιν από τον πρώτο και τον δεύτερο γάμο της, φοβήθηκαν τον ευτελισμό μιας πολύ σοβαρής υπόθεσης, στα χέρια ενός καναλιού που δεν φημίζεται για την ευαισθησία του (πολύ επίσημα). Η Κέιτλιν δήλωσε ότι 'πληγώθηκε' από την αντίδραση (επίσημα) αλλά ανεπίσημα, και πολύ διακριτικά, φαίνεται ότι τόσα χρόνια δίπλα στο μεγαθήριο Καρντάσιαν, έμαθε πώς να χειρίζεται την κοινή γνώμη, ή έστω, ποιον πρέπει να προσλάβει για να την χειριστεί.
Το 'I am Cait' είναι ριάλιτι, χωρίς αμφιβολία. Αντί τα αστραφτερά κλιπ των λόφων του Χόλιγουντ, με κλαμπ μουσική υπόκρουση, βλέπουμε μακρινά πλάνα του απομονωμένου σπιτιού της Κέιτλιν στους ίδιους λόφους, χωρίς μουσική υπόκρουση. Το περιεχόμενο έχει αλλάξει, το μήνυμα όχι και τόσο: οι σταρ είναι σαν κι εμάς. Πίσω από τις λαμπερές προσόψεις, έχουν οικογενειακές διαφωνίες, προσωπικές μάχες, αμφιβολίες και ανασφάλειες. Η Κέιτλιν εμφανίζεται στην κάμερα στις 4:30 το πρωί, χωρίς μέικ απ, φορώντας μια ρόμπα, μονολογώντας αν θα καταφέρει να περάσει τα πολύ σημαντικά μηνύματα που θέλει. Είναι ξενυχτισμένη, είναι ανήσυχη, δακρύζει και αγωνιά αν θα καταφέρει να μιλήσει για την τρανς κοινότητα όπως πρέπει. Είναι πρωτάρα, και ζητάει να κάνουμε υπομονή, γιατί μπορεί να κάνει λάθη.
Η αφέλεια της για ορισμένα ζητήματα, η συνεχόμενη υποστήριξη στο ρεπουμπλικανικό κόμμα, η μερικές φορές επιφανειακή αντιμετώπιση της καθημερινότητας των τρανς, είναι αναμενόμενα στοιχεία και κριτική που έγινε σε αυτό το ριάλιτι πριν ακόμη ξεκινήσει. Η Κέιτλιν μας αφοπλίζει επιβεβαιώνοντας όλες τις αμφιβολίες, στα πρώτα επεισόδια, πριν προλάβουμε να εντοπίσουμε τις αδυναμίες της. Όμως μια ματιά στους τίτλους, ή μια ματιά πίσω από την ομάδα που ελέγχει την δημόσια εικόνα της, δείχνει ότι η Κέιτλιν απέχει πολύ από το στερεότυπο της αφελούς, προστατευμένης πρωτάρας. Μια πανίσχυρη ομάδα PR, Rogers & Cowan, συνεργάζεται μαζί της από τον θρίαμβο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 μέχρι σήμερα. Η Κέιτλιν είναι executive producer του I am Cait, με δικαίωμα να συναποφασίζει για το σενάριο. Η Κέιτλιν ξέρει πώς εμφανίζεται στο κοινό, και ξέρει πώς η 'αφέλεια' της για τα trans ζητήματα προσκαλεί το κοινό να συμμετέχει μέσα από τα μάτια της, πείθοντας τους πιο διστακτικούς να μπουν σε έναν νέο κόσμο που η Κέιτλιν προσπαθεί να κάνει mainstream. H μέθοδος της μπορεί να είναι απλοϊκή, αλλά δεν παύει να είναι αποτελεσματική. Το μέσο μπορεί να μην είναι ιδανικό. Όμως, αν το κοινό καταλάβει ότι μια τρανς γυναίκα δεν είναι ένα ασαφές, απρόσωπο πλάσμα, αλλά ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, με σκέψεις, αγωνίες και καθημερινότητα, το κέρδος δεν θα είναι ασήμαντο. Μπορεί να μην είναι το τέλος μιας πορείας, αλλά σίγουρα είναι μια αρχή.
σχόλια