Η σειρά "Documentary Now!" η οποία βαδίζει στον τρίτο κύκλο της, είναι ένα από τα σπάνια διαμάντια της σύγχρονης τηλεοπτικής παραγωγής, σατιρίζοντας με τον πιο λεπτό και εμπνευσμένο τρόπο, κάποια από τα πιο διάσημα και βραβευμένα ντοκιμαντέρ όλων των εποχών – από το "Nanouk of the North" του 1922 ως το πρόσφατο σουξέ του Netflix με το "Wild Wild Country", εκθέτοντας επιμελώς και διακριτικά την αφήγηση, το ύφος και τις μεθόδους τους.
Ο νέος κύκλος ξεκίνησε με ένα διπλό επεισόδιο που στο πρώτο μισό «κανιβαλίζεται» η εξόρμηση του γκουρού Ραζνίς / Όσο (τον υποδύεται ο Όουεν Γουίλσον) και της περιβόητης συνεργάτιδας του Σίλα στην Αμερική, όπως καταγράφηκε στο περσινό ντοκιμαντέρ "Wild Wild Country", για να αλλάξει εντελώς ρότα στο δεύτερο επεισόδιο παρουσιάζοντας τον γκουρού ως πράκτορα του FBI στο ύφος πολλών πρόσφατων «σκοτεινών» τηλεοπτικών σειρών που ασχολούνται με την εξιχνίαση εγκλημάτων και μυστηρίων.
Η ιδιοσυγκρασιακή και πλήρης αυτοπεποίθησης εικαστικός που υποδύεται η Κέιτ Μπλάνσετ λέγεται Izabella Barta, αλλά είναι αμέσως φανερό σε ποια ακριβώς αναφέρεται καθώς αναπαρίστανται λοξά ή σε ιδιοφυείς παραλλαγές, κάποιες από τις πιο διάσημες εικαστικές παραστάσεις «ακροβατικής του σώματος και της ψυχής» στην καριέρα της Αμπράμοβιτς.
Δημιουργοί και συχνά ερμηνευτές της "mockumentary" σειράς (με τη συνδρομή ενίοτε γκεστ σταρ) την οποία παρουσιάζει στην αρχή κάθε επεισοδίου η Έλεν Μίρεν σα να πρόκειται για πραγματικό παλιομοδίτικο ντοκιμαντέρ, είναι κάποιοι επιφανείς πρώην πρωταγωνιστές της γνωστής ζωντανής σατιρικής σειράς Saturday Night Live, όπως ο Μπιλ Χέιντερ, ο Φρεντ Άρμισεν και ο Σεθ Μέγιερς, ο οποίος έγραψε και το σενάριο του επεισοδίου με την Κέιτ Μπλάνσετ ως Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
"Waiting for the Artist" (Περιμένοντας την καλλιτέχνιδα) είναι ο τίτλος του επεισοδίου (τέταρτου για τον τρέχων κύκλο) που βασίζεται στην ταινία του 2012 "Marina Abramović: The Artist is Present" («Η Καλλιτέχνιδα Είναι Εδώ») που με τη σειρά της ένα προφίλ αλλά και μια παρασκηνιακή ματιά στην ομώνυμη μεγάλη αναδρομική έκθεση της Αμπράμοβιτς στο MoMA το 2010.
Η ιδιοσυγκρασιακή και πλήρης αυτοπεποίθησης εικαστικός που υποδύεται η Κέιτ Μπλάνσετ λέγεται Izabella Barta, αλλά είναι αμέσως φανερό σε ποια ακριβώς αναφέρεται (μέχρι και η σλάβικη προφορά επιστρατεύεται) καθώς αναπαρίστανται λοξά ή σε ιδιοφυείς παραλλαγές, κάποιες από τις πιο διάσημες εικαστικές παραστάσεις «ακροβατικής του σώματος και της ψυχής» στην καριέρα της Αμπράμοβιτς. Συγχρόνως παρουσιάζονται και κάποια «κομμάτια» που δεν συνέβησαν ποτέ, θα μπορούσαν όμως ίσως να έχουν συμβεί αν ήταν εφικτό, όπως το έργο "Gender Roles on a Spin Cycle" («Έμφυλοι ρόλοι σε κύκλο πλυσίματος») όπου η Κέιτ Μπλάνσετ / Ιζαμπέλα Μπάρτα εμφανίζεται να γυρνάει μέσα σ' ένα ενεργό πλυντήριο ρούχων.
Κεντρικό ρόλο στο επεισόδιο παίζει και η μακροχρόνια σχέση (στη ζωή και στην τέχνη) της Αμπράμοβιτς με τον Γερμανό καλλιτέχνη Ulay, ο οποίος στη "Documentary Now!» μετονομάζεται σε Dimo και τον υποδύεται ο Φρεντ Άρμισεν ως οκνηρό και χειριστικό «conceptual» εικαστικό παλαιάς σωβινιστικής κοπής που στο τέλος του επεισοδίου δέχεται στωικά το μάθημα του, αφήνοντας εν τέλει, μετά από ένα ημίωρο αλύπητης αλλά ποτέ κακόβουλης παρωδίας, μια κολακευτική μάλλον – ή έστω ήπιας και γλυκιάς συγκατάβασης – εντύπωση για την ίδια την Αμπράμοβιτς.
Κατά «σατανική» σύμπτωση, την ίδια εβδομάδα που προβλήθηκε αυτό το επεισόδιο με θέμα τη ρετροσσπεκτίβα μιας διάσημης performance artist, η πραγματική αναδρομική έκθεση της Μαρίνα Αμπράμοβιτς στην Πολωνία με τίτλο "Marina Abramović: Do Czysta/The Cleaner", δεχόταν επιθέσεις σε δύο εντελώς διαφορετικά μέτωπα.
Καταρχάς, μια οργάνωση εθνικιστών Καθολικών διοργάνωσε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τον χώρο της έκθεσης την ημέρα των εγκαινίων, με την αιτιολογία ότι η Αμπράμοβιτς είναι γνωστή και δηλωμένη «σατανίστρια».
Η συγκεκριμένη φήμη – την οποία η ίδια είχε απορρίψει ως «εξωφρενική και γελοία» - είχε ξεκινήσει από κάποια πρόσκληση σε φιλανθρωπικό event που είχε στείλει υπό μορφή προσωπικών mails το Ινστιτούτο Μαρίνα Αμπράμοβιτς με τίτλο 'Spirit Cooking with Marina Abramović', η οποία είχε διαρρεύσει το 2016 στα Wikileaks, προκαλώντας υστερία σε ακροδεξιούς και θρησκόληπτους κύκλους που αντελήφθησαν τον τίτλο ως πρόσκληση σε τελετές αποκρυφισμού και σεξουαλικά όργια.
Απείρως πιο σοβαρές υπήρξαν οι καταγγελίες οι οποίες προήλθαν από την κοινότητα των χορευτών και performers της Πολωνίας, και έκαναν λόγο για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τις χαμηλές αμοιβές των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην αναπαράσταση των έργων της.
Σύμφωνα με τις σχετικές πληροφορίες, η αμοιβή των performers ήταν 25 ευρώ την ώρα, φτάνοντας μέχρι τα 40 σε εξαιρετικές περιπτώσεις (γύρω στο ήμισυ δηλαδή της μέσης αμοιβής τέτοιου είδους εργασίας στη χώρα), ενώ υπήρξαν και πολλές διαμαρτυρίες για το εντελώς ασαφές χρονοδιάγραμμα προετοιμασίας καθώς και για τον τρόπο και την ημερομηνία πληρωμής.
Σε μια ανοιχτή επιστολή η οποία καταγγέλλει τη μεταχείριση των εργαζομένων στη μεγάλη έκθεση, και υπογράφτηκε από 100 Πολωνούς καλλιτέχνες, τίθεται εν κατακλείδι προς κάθε ενδιαφερόμενο το εξής ερώτημα: «Σας είπαν οι επιμελητές ότι κατά την διαδικασία της αναπαράστασης των έργων, χρησιμοποιήθηκαν τα σώματα σκλάβων σχεδόν, ανθρώπων που έχουν ανάγκη από χρήματα και θα αναγκάζονταν να αποδεχτούν οποιαδήποτε αμοιβή, ακόμα κι αν είναι εντελώς εξευτελιστική;»
σχόλια