Στις 15 Ιουλίου του 1974, η Κριστίν Τσάμπακ, μια 29χρονη δημοσιογράφος στη Σαρασότα της Φλόριντα, κατά τη διάρκεια της εκπομπής της στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό "Chanel 40", αφού πρώτα διάβασε μερικές ειδήσεις, στη συνέχεια με λίγες λέξεις και μια κίνηση πάγωσε τους τηλεθεατές.
«Σύμφωνα με την πολιτική του καναλιού 40 να σας φέρνει τα τελευταία, ζωντανά νέα, βουτηγμένα στο αίμα και τα έντερα, θα παρακολουθήσετε έγχρωμη και σε παγκόσμια πρώτη, μια απόπειρα αυτοκτονίας», μετέδωσε η Τσάμπακ. Τράβηξε το περίστροφο και αυτοπυροβολήθηκε πίσω από το δεξί αυτί. Χρειάστηκαν μερικά λεπτά για να αντιληφθεί το συνεργείο τι είχε συμβεί και για να σπάσουν τα τηλέφωνα του σταθμού από αλλόφρονες τηλεθεατές.
Είναι γνωστό τώρα πια ότι η Τσάμπακ είχε προσχεδιάσει τα πάντα, είχε γράψει το σενάριο για την κάθε κίνηση του απονενοημένου της διαβήματος, είχε συντάξει ακόμη και την είδηση που θα καλείτο να μεταδώσει ο συνάδελφος που θα έπρεπε να εξηγήσει στους τηλεθεατές τι ήταν αυτό που μόλις είχαν παρακολουθήσει. Για την Τσάμπακ έχουν γίνει ταινίες, ντοκιμαντέρ, έχουν γραφτεί αναλύσεις, έχουν παρατεθεί σχεδόν τα πάντα για το μελαγχολικό κορίτσι που δεν ερωτεύθηκε ποτέ κανείς, που δεν κατόρθωσε να κάνει φίλους, ούτε να διεκδικήσει όσα θεωρούσε ότι της άξιζαν.
O ίδιος θυμάται την Τσάμπακ ως μία φιλόδοξη, έξυπνη, εργατική γυναίκα που πάλευε, όμως, με την κατάθλιψη, που την εποχή εκείνη δεν είχε ακόμη μπει στον χάρτη των πνευματικών ασθενειών που πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπ' όψιν.
36 χρόνια αργότερα, ένας νεαρός κινηματογραφικός παραγωγός ξεκίνησε να γράφει ένα σενάριο για τη ζωή και το τέλος της μοναχικής δημοσιογράφου που αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της με τόσο βίαιο τρόπο και σε απευθείας σύνδεση. Όμως, ο Craig Shilowich στην προσπάθεια του να αφηγηθεί την ιστορία της σωστά συναντούσε εξ αρχής ένα τεράστιο εμπόδιο: του ήταν αδύνατο να βρει ανθρώπους που τη γνώριζαν καλά. Όσοι δεν είχαν πεθάνει, είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. Ο Shilowich έψαχνε για χρόνια έναν δικό της άνθρωπο μέχρι που παραιτήθηκε της προσπάθειας. Είχε καταφέρει να μιλήσει με μερικούς συναδέλφους της στο "Channel 40", είχε επισκεφθεί μερικούς μικρούς τηλεοπτικούς σταθμούς στη Φλόριντα, είχε συγκεντρώσει όσο υλικό του χρειαζόταν για την ταινία και αρκέστηκε σ' αυτό.
Το "Christine" έκανε πρεμιέρα στο Sundance πέρσι τον Ιανουάριο, με τον Antonio Campos να υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη Rebecca Hall να υποδύεται τη δημοσιογράφο. Οι κριτικοί λάτρεψαν την προσπάθεια, όχι όμως και οι διανομείς ταινιών, που δεν ήθελαν να μπουν καν στη διαδικασία να στείλουν το φιλμ για επαγγελματικό τρέιλερ. Ωραία ταινία, αλλά με τεράστιο εμπορικό ρίσκο. Λίγο έλειψε τόσο ο σεναριογράφος όσο και ο σκηνοθέτης να πέσουν σε κατάθλιψη. Προς μεγάλη τους ανακούφιση κάποιος Smitty, ιδιοκτήτης της εταιρείας "InSync Plus", όχι απλώς δεχόταν, αλλά τους ζητούσε να κάνει το τρέιλερ. Ο Shilowich μόλις είχε βρει τον άνθρωπο που αναζητούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια: έναν καλό φίλο της Τσάμπακ. Ο Smitty, όπως είπε, ένιωθε υποχρέωση να επιμεληθεί το τρέιλερ της ταινίας για τη ζωή της γυναίκας που υπήρξε στενή του φίλη, όταν εκείνος ήταν ακόμη 22 χρονών και δούλευε στο πλάι της, ως μαθητευόμενος σ' εκείνο το τοπικό κανάλι στη Σαρασότα...
Το πραγματικό του όνομα; Ρομπ Σμιθ, συντάκτης βάρδιας νυχτερινών ειδήσεων και ο νεαρός στον οποίο η Τσάμπακ είχε εξομολογηθεί ότι είχε αγοράσει όπλο. Όταν την είχε ρωτήσει γιατί έκανε κάτι τέτοιο η απάντηση της του πάγωσε το αίμα, αλλά... "Νομίζω ότι θα ήταν εξαιρετική ιδέα να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα σε ζωντανή σύνδεση". Στα 62 του πια, αυτός ο τύπος που σπούδασε κινηματογράφο και έκανε ένα σύντομο πέρασμα από τις ειδήσεις και τον κόσμο της τηλεόρασης είχε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα να πει στον Shilowich, ακόμη κι αν είχε πλέον ολοκληρώσει την ταινία του.
"Δεν υπήρχε κάτι παραπάνω από απλή φιλία ανάμεσα σ' εμένα και εκείνη. Μιλούσαμε πολύ, βγαίναμε συχνά, περνούσαμε καλά. Ήταν αστεία κοπέλα, μόνο που εγώ είχα στρεβλή αίσθηση του χιούμορ. Κι όταν μου έλεγε περίεργα πράγματα, δεν μπορούσα να την πάρω στα σοβαρά, γιατί αμέσως μετά το έριχνε στην πλάκα. Προφανώς δεν ήμουν αρκετά ώριμος για να καταλάβω ότι πάλευε να μιλήσει σε κάποιον", λέει ο Smitty. O ίδιος θυμάται την Τσάμπακ ως μία φιλόδοξη, έξυπνη, εργατική γυναίκα που πάλευε, όμως, με την κατάθλιψη, που την εποχή εκείνη δεν είχε ακόμη μπει στον χάρτη των πνευματικών ασθενειών που πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπ' όψιν. Θυμάται επίσης ότι δεν βοηθούσε καθόλου το περιβάλλον στο οποίο εργάζονταν: ένα μικρό κανάλι, με πενιχρά έσοδα και ανύπαρκτη τεχνική υποδομή που στραγγάλιζε τους ανθρώπους του για να βγαίνουν ειδήσεις και εκπομπές. Α, και μία επιμονή για λαϊκά, juicy θέματα που θα "ανέβαζαν" την τηλεθέαση και άρα τα έσοδα του σταθμού.
Η Τσάμπακ μισούσε αυτή τη φιλοσοφία, κάτι που την έφερε κάποτε σε σύγκρουση και με τον διευθυντή του καναλιού που ζητούσε ρεπορτάζ με "αίμα και έντερα". Γι' αυτό ακριβώς διαμαρτυρήθηκε στο τελευταίο, πιο αιματηρό ρεπορτάζ της ζωής της, του δικού της τέλους. Και δεν είχε άδικο. Μία μέρα την αυτοκτονία της, τα στελέχη του τοπικού καναλιού οργίαζαν βλέποντας ξανά και ξανά τη σκηνή της αυτοκτονίας της...
"Είχα κατέβει στο μοντάζ για να δω ένα θέμα. Ήταν όλοι εκεί, κόβοντας καρέ, μοντάροντας καρέ καρέ τη μία σκηνή μετά την άλλη. Τι κάνετε εκεί; τους είχα ρωτήσει και η απάντηση τους ήταν ότι "όλοι θα ήθελαν αυτό το υλικό! Όλοι! Το CBS, το NBC, όλοι! Τους απάντησα ότι δεν μπορούν να το μεταδώσουν ξανά αυτό. Θα ήταν τρομερό! Ευτυχώς, μετά ενεπλάκη η οικογένεια της και αναγκάστηκαν να κάνουν πίσω. Όσο για 'μένα; Το είδα μια φορά και δεν χρειάστηκε να το ξαναδώ ποτέ", λέει ακόμη θλιμμένος ο τότε συντάκτης βάρδιας.
Δεν πήγε ποτέ στην κηδεία της. Δεν της συγχωρούσε αυτό που έκανε στον εαυτό της. Και μέχρι σήμερα, όπως λέει, είναι τσαντισμένος μαζί της. Παράτησε τη δημοσιογραφία, τρίπαρε για καιρό με LSD για να ξεπεράσει αυτό που είδε και έζησε, δεν αναφέρθηκε καθόλου στην προσωπική της ζωή και στο γεγονός ότι ήταν ερωτευμένη με κάποιον που αγαπούσε άλλη, μισεί αυτού του είδους τα media και αυτού του είδους τους δημοσιογράφους...
Με στοιχεία από το New Yorker
σχόλια