Ο Νταντ, ο κεντρικός χαρακτήρας της σειράς, είναι τριαντάρης, ξανθός, με μακριά μαλλιά και γένια και μια «αύρα Ιησού», μόνιμο χαμόγελο, ελλειπτικό λόγο και χαλαρή κινησιολογία που θυμίζει χιλιάδες άλλους στερεοτυπικούς σέρφερ / μπαφάκηδες που ζουν στα πέριξ σέρφ κοινοτήτων στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνιας όπως και ο ίδιος. Μόνο που τα φαινόμενα απατούν. Ο Νταντ είναι καλό παιδί αλλά βαθιά κλονισμένο και μόνο φαινομενικά έχει σχέση με τον «Ντουντ» φερ' ειπείν, το εμβληματικό ρεμάλι ανάλογης μορφής που υποδύθηκε ο Τζεφ Μπρίτζες στον «Μεγάλο Λεμπόφσκι».
Περιφέρεται νωχελικά και σέρνοντας τα βήματά του επειδή κουτσαίνει ελαφρά, εξαιτίας πληγής από δάγκωμα φιδιού στη Νικαράγουα που είχε πάει για σερφ, ενασχόληση που του είναι απαγορευμένη πια. Και είναι διαρκώς «αλοιφή» όχι από τους μπάφους αλλά επειδή βρίσκεται σε καταστολή, ουσιαστικά σε βαριά κατάθλιψη, επειδή του είναι αδύνατο να διαχειριστεί την πρόσφατη απώλεια του πατέρα του ο οποίος εξαφανίστηκε αλλά θεωρείται πνιγμένος.
Βασικά, δεν μπορεί να διαχειριστεί τίποτα –ούτε και να ασκήσει πλέον την εργασία του ως συντηρητής πισινών– εκτός από τα να βουλιάζει στον καναπέ και να χαζεύει σκουπιδοριάλιτι στην τηλεόραση μαζί με τη δίδυμη αδερφή του που δουλεύει σερβιτόρα και επιχειρεί μάταια να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Εκείνη τουλάχιστον προσπαθεί να διαχειριστεί το γεγονός ότι ο πατέρας τους μαζί με τον οποίον μεγάλωσαν όχι μόνο δεν υπάρχει πια αλλά τους έχει αφήσει κι ένα χρέος που πρέπει να αποπληρωθεί.
Σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν πρόκειται για σειρά φαντασίας ή τρόμου. Αν έπρεπε σώνει και καλά να την κατατάξουμε σε κάποιο είδος (ή υβρίδιο διαφορετικών ειδών) θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μελαγχολική κατά τόπους, δραματική σάτιρα με αρκετές αναφορές στο πνεύμα κυρίως των βιβλίων του διάσημου «αναχωρητή» συγγραφέα Τόμας Πίντσον και ειδικά στο «The Crying of Lot 49» όπου εκτός από τον κοινό αριθμό στον τίτλο, υπάρχει επίσης μια μυστική κοινότητα στο κέντρο της πλοκής.
Ο Νταντ μοιάζει εντελώς χαμένος ώσπου μια μέρα βρίσκει θαμμένο στην άμμο της παραλίας ένα δαχτυλίδι με την εικόνα ενός λύγκα που τον οδηγεί στα ίχνη μιας τύπου Μασονικής αδελφότητας («Η Τάξη του Λύγκα») με έδρα το Λονδίνο η οποία έχει κι ένα τοπικό «υποκατάστημα» στη Νότια Καλιφόρνια γνωστό ως «Lodge 49».
Ούτε τα μέλη που γνωρίζει (και φαίνονται μια χαρά καθημερινοί άνθρωποι με κάποια κολλήματα πνευματισμού και ήπιου αποκρυφισμού που χαρακτηρίζουν τους Καλιφορνέζους εν γένει) ούτε και ο χώρος που στεγάζεται η «αίρεση» (θυμίζει παλιά λέσχη που διαθέτει και μια βολική και ευχάριστη μπάρα) φαίνονται εκ πρώτης όψεως μυστηριώδη ή απόκοσμα, στο μυαλό όμως του Νταντ (που τον υποδύεται φορώντας μια μονίμως ευάλωτη έκφραση προσμονής ο Γουάιατ Ράσελ, γιος του Κερτ Ράσελ και της Γκόλντι Χον) όλο αυτό μοιάζει με μεταφυσική επιφοίτηση και επίσης με μια κοινωνικοποίηση που την είχε απόλυτα ανάγκη.
Εκεί θα γνωρίσει και τον Έρνι, ο οποίος φιλοδοξεί να ηγηθεί του παραρτήματος και ο οποίος του λέει σε μια αποστροφή του λόγου: «Ο κόσμος αναζητά μάταια μονόκερους ενώ έχουμε τους ρινόκερους...». Ο Νταντ πάντως μπορεί να είναι στον κόσμο του, όμως και η λέσχη αυτή κρύβει μυστικά δωμάτια, αρχαία ντοκουμέντα, ακόμα και ...μούμιες.
Lodge 49 trailer
Σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν πρόκειται για σειρά φαντασίας ή τρόμου. Αν έπρεπε σώνει και καλά να την κατατάξουμε σε κάποιο είδος (ή υβρίδιο διαφορετικών ειδών) θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μελαγχολική κατά τόπους, δραματική σάτιρα με αρκετές αναφορές στο πνεύμα κυρίως των βιβλίων του διάσημου «αναχωρητή» συγγραφέα Τόμας Πίντσον και ειδικά στο «The Crying of Lot 49» όπου εκτός από τον κοινό αριθμό στον τίτλο, υπάρχει επίσης μια μυστική κοινότητα στο κέντρο της πλοκής.
Ώρες-ώρες, όμως, το Lodge 49 φαίνεται να είναι πάνω απ' όλα περί της σμίκρυνσης και της φτωχοποίησης της πάλαι ποτέ κραταιής μεσαίας τάξης και της πολιτικής των μαζικών απολύσεων που στέλνει ουσιαστικά στο δρόμο άτομα στο κατώφλι της μέσης ηλικίας που δεν έχουν καμιά ελπίδα να βρουν αντίστοιχη (και αντιστοίχως αμειβόμενη) δουλειά με αυτή που έκαναν μέχρι τώρα. Αυτή η λέσχη / σέκτα / στοά είναι ένα καταφύγιο και τα μέλη της είναι θύματα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας του 21ου αιώνα.
Κάποια στιγμή παρακολουθούμε με απορία και απελπισία κι εμείς μαζί με τον Νταντ και τον Έρνι μια τεράστια διαφημιστική πινακίδα που προωθεί την οικιστική ανάπτυξη. Το σλόγκαν / ερώτημα της καμπάνιας είναι: «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ζήσουμε;».
σχόλια