Στηριγμένος σε μια παραλλαγή της ταινίας Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ, του Μάρτιν Σκορσέζε, ο Χρήστος Πολίτης ονόμασε τη σινεφιλίκη σελίδα του στο facebook O Χρήστος δεν μένει πια εδώ. Η σελίδα ξεκίνησε προ τριετίας όταν Χρήστος ήρθε, από ένα μικρό χωριό της Χαλκιδικής και μετά από μικρές στάσεις για σπουδές σε Θεσσαλονίκη και Λονδίνο, στην Αθήνα έχοντας στο μυαλό του πάντα το σινεμά, εκείνο το σινεμά που τον συγκινούσε και «είναι ένα πολύ προσωπικό ερωτικό γράμμα, με όσο σινεμά μπορούσε να αντέξει ένα αθώο scroll. Είναι ένα ημερολόγιο καταστρώματος μιας ταινίας που δεν έχει τέλος, και χωράει μέσα ήρωες και ατάκες από δεκάδες ιστορίες που άλλοι θυμούνται κι άλλοι γνωρίζουν από την αρχή. Και είναι πράγματι εντυπωσιακό πως βρέθηκα να συνομιλώ με χρόνια αρρώστους (έτσι αποκαλούσε ο Φρανσουά Τριφό τους ρομαντικά σινεφίλ), αγνώστους και μη. Και που μπορεί ανερυθρίαστα -η σελίδα- να αγαπά λίγο περισσότερο την "Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού" του Μισέλ Γκοντρί, την "Ερωτική Επιθυμία" του Γουόνγκ Καρ Γουάι και το "Χαμένοι στη Μετάφραση" της Σοφίας Κόπολα.
Όχι, δεν μεγάλωσα με Κισλόφσκι και Γκοντάρ. Τους γνώρισα πολύ αργότερα και εκεί άρχισαν τα "δύσκολα". Η πρώτη ταινία που είδα ποτέ ήταν, στο μοναδικό θερινό σινεμά στον Ν. Μαρμαρά στην Χαλκιδική, στον Γαβρίλο, το "Μόνος στο Σπίτι". Θυμάμαι ότι το βλέπαμε με τον αδερφό μου κάθε μέρα εκείνη την εβδομάδα. Και το βράδυ έλεγα πως ήμουν ο Κέβιν και έφτιαχνα στο μυαλό μου ταξίδια που κάπως θα μου επέτρεπαν να έμενα πίσω μακριά από την οικογένεια.
Στο φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ξεκίνησα να δουλεύω εθελοντικά και τα απογεύματα, χωνόμουν σε αίθουσες και έβλεπα ταινίες με ήρωες που δεν είχα ξαναδεί, ακούγοντας γλώσσες παράξενες. Εκεί αγάπησα τους πρώτους δημιουργούς, που ακόμα αγαπώ. Ήταν ο Χέρτσογκ, ο Αγγελόπουλος και ο Τριφό. Και ξαναλέω για να μην ακουστεί ιδεατά ιδανικό, πως δεν μεγάλωσα με τέτοιους δημιουργούς, όμως ήρθαν σε μια ηλικία που μπόρεσα να τους εκτιμήσω. Δεν ξέρω αν θα τους είχα αυτή την αγάπη αν τους έβλεπα στα 14. Είχε πει κάτι πολύ ωραίο η Μαλβίνα Κάραλη κάποτε, πως είχε δει το "Ταξίδι στα Κύθηρα" στα 20 της και δεν κατάλαβε τίποτα. Το ξαναείδε στα 35 της και έκλαιγε δυο μέρες ολόκληρες. Ε αυτό έπαθα κι εγώ.
Οι Αθηναίοι έχουν στη διάθεσή τους πολλές αίθουσες, ένα στιβαρό φεστιβάλ, και πολλά αφιερώματα που ξεπηδούν σαν οάσεις. Οι "Νύχτες Πρεμιέρας" δηλαδή κυρίως, που εκπαιδεύουν ένα μεγάλο κοινό στο καλό σινεμά, με πρεμιέρες, με αναδρομικά -και μη- αφιερώματα. Μετά είναι τα αφιερώματα της Ταινιοθήκης. Εκεί είδα συμπληρωμένο τον Ταρκόφσκι, τον Ελία Καζάν και τον Νίκο Παπατάκη. Είναι η "Χαμένη Λεωφόρος του Ελληνικού Σινεμά" στο Άστορ, που είδα Μαρκετάκη και Κανελλόπουλο. Είναι οι επαναστατικές προβολές στο Χυτήριο, και οι open air προβολές των Νυχτών Πρεμιέρας που γεμίζουν την Αθήνα ταινίες, ή και το "Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι" του Ηλία Φραγκούλη. Ο Αθηναίος έχει επιλογές, και έχει γαλουχηθεί με μια κουλτούρα που τον βοηθάει να έχει επιλογές για να βλέπει σινεμά, όσο και όποτε θέλει.
Η ιδέα για το Parthenώn Film Festival έπεσε στο τραπέζι προ τριετίας, ακριβώς τέσσερις μήνες πριν σηκώσει αυλαία. Η ιδέα ήταν απλή. Πέντε άτομα από τον Νέο Μαρμαρά, αδέρφια, φίλοι και συμμαθητές στη σύνθεση να φέρναμε το σινεμά, το ρομαντικό κλασικό σινεμά πίσω στο χωριό. Ανεβήκαμε στον Παρθενώνα, τόπο καταγωγής των γονιών μας, που αριθμεί πλέον 10 μόνιμους κατοίκους, και που έχει διατηρηθεί ανέπαφο στην παράδοση και διοργανώσαμε ένα δωρεάν φεστιβάλ, τριών ημερών με κλασικές ταινίες από Χίτσκοκ και Τριφό μέχρι Γούντι Άλεν και Μπλέικ Έντουαρντς, αλλά και δύσκολα πειράματα όπως το La Jetee του Κρις Μαρκέρ ή το Meshes in the Afternoon της Μάγια Ντέρεν. Η προσέλευση και τις τρεις χρονιές ανέλπιστη, ακόμα κι όταν την πρώτη χρονιά πέσαμε στην Κυριακή του Δημοψηφίσματος και διακόσια άτομα έβλεπαν τη "Νύχτα του Κυνηγού" του Τσαρλς Λότον. Φίλοι, επισκέπτες, τουρίστες, παιδιά ίδιας ηλικίας με τον Κέβιν του "Μόνος στο Σπίτι" να γελάνε και να κλαίνε στην πλατεία. Προσωπικά, το πιο περήφανο μου παράσημο.»
Ζητήσαμε από τον Χρήστο να μας πει τις πέντε πιο αγαπημένες του σκηνές από ταινίες:
1.
ET, ο Εξωγήινος
του Στίβεν Σπίλμπεργκ
Άουτς
Η σκηνή που ο Έλιοτ αποχαιρετάει τον ΕΤ. Είχε προηγηθεί μια σκηνή νωρίτερα, όταν ο Έλιοτ κόβει το χέρι του, λέγοντας άουτς και ο ΕΤ του επουλώνει το τραύμα αγγίζοντας τον. Στην σκηνή του αποχαιρετισμού, ο Έλιοτ πιάνει την καρδιά του λέγοντας άουτς. Σχεδόν Αγία Γραφή.
2.
Το βλέμμα του Οδυσσέα
του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Το μπισκότο του Θανάση Βέγγου
Είναι μια σκηνή όπου ο ήρωας, προσπαθώντας να περάσει τα σύνορα ψηλά στα Βαλκάνια, αναζητώντας τρείς χαμένες κόπιες των πρώτων εκείνων ταινιών των αδερφών Μανάκια, οδηγείται μέσα στα χιόνια από τον ταξιτζή Βέγγο, που αναμετράται με την παγωμένη φύση και συνδιαλέγεται μαζί της για ένα μπισκότο, σαν χώμα, σαν εκείνο που τους γέννησε και τους δυο, σαν την μητέρα του.
3.
The last picture show
του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς
Η τελευταία σκηνή
Τοποθετημένο στο Τέξας των αρχών του '50, σε ένα άναρχα ήρεμο, και επιδερμικά ακατάστατο σκηνικό, οι ζωές των κατοίκων μιας επαρχιακής πόλης θα υποκύψουν στην κάψα του river-flows (και η ζωή συνεχίζεται). Η τελευταία σκηνή της Ρουθ, μιας μεσήλικης γυναίκας στον εν δυνάμει νεαρότερο εραστή της, γκρεμίζει όχι μόνο την μετάβασή του από την εφηβεία στην «ανδρική» ζωή, αλλά και την πόλη ολόκληρη. Από τα πιο αγαπημένα μου φιλμ.
4.
Inside Out
του Πιτ Ντόκτερ και της Ρόνι ντελ Κάρμεν
Αφήνοντας πίσω τον Bing Bong
Το τέλος της παιδικής ηλικίας δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί καλύτερα και πιο συγκινητικά.
5.
Τα 400 χτυπήματα
του Φρανσουά Τριφό
The Puppet Show
Τα «400 Χτυπήματα» μπορεί και να είναι η αγαπημένη μου ταινία, εκείνη που εγώ θεωρώ λίγο σημείο αναφοράς μου, εξ ου και ήταν και εκείνη που άνοιξε το 1ο Parthenώn Film Festival. Είναι απλή στην σύλληψή της και τόσο περίπλοκη στην εκτέλεσή της. Μιλάει για όσα ένα παιδί θα έπρεπε να είναι και να νιώθει. Ελευθερία και ευθύνες, δικαιολογημένες αφορμές για επανάσταση και αυτοσυγκράτηση, θλίψη και κρύο (πρώτη φορά εδώ κατάλαβα το συναίσθημα του κρύου, όταν ο Αντουάν τυλίγεται μέσα στο κελί του, φοβισμένος), Ωστόσο, η σκηνή που κρατάω από την ταινία, είναι όταν οι δυο φίλοι επιλέγουν να επισκεφθούν ένα κουκλοθέατρο και με αφορμή αυτό ο Τριφό κινηματογραφεί τα πρόσωπα των μικρών θεατών, στην αλληλεπίδραση.
Και τις πέντε πιο καλοκαιρινές:
Monsieur Hulot's Holiday, του Ζακ Τατί
Μπορεί και να είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες και ειδικά αυτή η σκηνή
Ήσυχες μέρες του Αυγούστου, του Παντελή Βούλγαρη
Μάλλον το καλοκαίρι, ξεχνάμε, πρόσωπα και τρόπους. Η Αλέκα Παΐζη ψάχνει ένα νεύμα.
Stand by me, του Ρομπ Ράινερ
Η απόλυτη καλοκαιρινή φιλία, εκείνη που δίνει υποσχέσεις για "όταν ανοίξουν τα σχολεία"
Do the Right Thing, του Σπάικ Λι
Πραγματικό μπουγέλο.
Stranger by the Lake, του Αλέν Γκιροντί
Ο Φόβος σε ένα αποπνικτικό ψωνιστήρι-
