ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

Πού πήγε αυτό το MTV;

Πού πήγε αυτό το MTV; Facebook Twitter
3

 

Αυτή η συνέντευξη της Simone Angel με τον Aphex Twin στο MTV του 1996 είναι ένα κλασικό δείγμα των παλιών-καλών ημερών του καναλιού και ταυτόχρονα ένα υπόδειγμα τηλεοπτικής συνέντευξης. Υπενθυμίζει κάτι ξεχασμένο στα βάθη των τηλεοπτικών αιώνων: Δεν αρκούσε να είσαι νέος και ωραίος για να δουλέψεις στο MTV . Δεν αρκούσε να «γράφεις» μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα. Έπρεπε εκτός από αυτά να είσαι ενημερωμένος και να ξέρεις τα πάντα για αυτόν που έχεις απέναντι σου. Την ίδια στιγμή ήταν απαραίτητο να μπορούσες να δίνεις την αίσθηση ότι όλα κινούνται με τον συνομιλητή σου σε ένα ανάλαφρο, χαλαρό, κλίμα, σε μια φούσκα που θα έπρεπε να είσαι έτοιμος να την σπάσεις αλλάζοντας τα πάντα όταν εσύ το έκρινες απαραίτητο.

Παρατηρήστε την σκηνή μετά το όγδοο λεπτό όταν τον ρωτάει για το εξώφυλλο που απεικονίζει τον τάφο του αδερφού του Richard James (πέθανε τρία χρόνια πριν την γέννηση του και η μητέρα του έδωσε το ίδιο όνομα). Εκείνη σοβαρεύει, για λίγα λεπτά η φωνή του Aphex Twin «σπάει» και με μια αστραπιαία κίνηση που διαρκεί λιγότερο από δυο δευτερόλεπτα, η κάμερα καρφώνεται στα μάτια του μουσικού προσπαθώντας να «κλέψει» μια στιγμή. Η ταχύτητα του καναλιού στην υπηρεσία του συναισθήματος. Το πρόσωπο της Simone Angel σε όλη την διάρκεια της συνέντευξης είναι ένα καμβάς συναισθημάτων. Οι λέξεις δεν αρκούν, τα πάντα αποτυπώνονται σε αυτό.

Την ίδια στιγμή έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα ανάμεσα τους που σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνει τους ρόλους τους. Δεν είναι φίλοι αλλά δεν είναι και ξένοι. Είναι κοντά(κυριολεκτικά και μεταφορικά) αλλά ο καθένας κάνει την δουλειά του. Και ο στόχος από την πλευρά της Simone Angel παραμένει ένας μέχρι το τέλος: Η πληροφορία. Είναι μια συνέντευξη που απευθύνεται σε ένα νεανικό κοινό που θέλει όμως πάνω από όλα να ενημερωθεί για την μουσική.

Ο αντίλογος στα παραπάνω λέει το εξής: Αυτό το μοντέλο μουσικής τηλεόρασης τελείωσε. Την πληροφορία το κοινό την παίρνει μόνο του μέσω ίντερνετ. Μαθαίνει ότι έχει να μάθει. Τέτοιες συνεντεύξεις είναι περιττές. Είναι όμως;

Η (τηλεοπτική) ιστορία έχει δείξει τα εξής: Οι καλύτεροι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης σε όλες τις εποχές ήταν αυτοί που κατάφερναν να αποκωδικοποιήσουν την πληροφορία βάζοντας μέσα σε αυτή το προσωπικό τους στίγμα. Είτε πρόκειται για το ανάλαφρο MTV είτε για το σοβαρό CNN. Αυτό το είδος τηλεόρασης είναι σήμερα πιο απαραίτητο από ποτέ, σε ένα κόσμο που συντηρεί την φτήνια των ριάλιτι ως κομμάτι της νεανικής κουλτούρας.

3

ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπέζος, Μελέτης Ηλίας και Γκοτσόπουλος θυμούνται τα Χριστούγεννα που πέρασαν στον στρατό

TV & Media / Μπέζος, Μελέτης Ηλίας και Γκοτσόπουλος θυμούνται τα Χριστούγεννα που πέρασαν στον στρατό

Οι καλεσμένοι,  Γιάννης Μπέζος, Μελέτης Ηλίας, Δημήτρης Γκοτσόπουλος, μιλούν στην κάμερα της εκπομπής για τις εμπειρίες τους από τα χρόνια που υπηρέτησαν τη θητεία τους
LIFO NEWSROOM
Λαζόπουλος για Νίκο Ρωμανό: «Όλοι έχουν δικαίωμα ν' ακούγονται, ιδιαίτερα όσοι έχουν εκτίσει την ποινή τους»

TV & Media / Λαζόπουλος για Νίκο Ρωμανό: «Όλοι έχουν δικαίωμα ν' ακούγονται, ιδιαίτερα όσοι έχουν εκτίσει την ποινή τους»

«Ήταν πολύ μικρός το βράδυ που σκοτώθηκε ο φίλος του, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος» - Aιχμές για το επιλεκτικό δημόσιο βήμα που συνοδεύεται από δημοσιογραφική επιείκεια σε άλλα πρόσωπα
LIFO NEWSROOM
«Να αντισταθούμε στην κακιστοκρατία»: Μετά από 25 χρόνια, ο Πολ Κρούγκμαν αποχαιρετά τους New York Times

Media / «Να αντισταθούμε στην κακιστοκρατία»: Μετά από 25 χρόνια, ο Πολ Κρούγκμαν αποχαιρετά τους New York Times

Στην τελευταία του στήλη για την εφημερίδα ο επιφανής αρθρογράφος και κάτοχος του Νόμπελ Οικονομίας αναζητά την ελπίδα σε μια εποχή βαθιάς πικρίας και δυσαρέσκειας.
THE LIFO TEAM

σχόλια

3 σχόλια
Δεν εχει νοημα να μοιρολογουμε πανω απο το πτωμα του αγαπημενου μας MTV. Το κοινο σημερα δε θα καθοταν να δει ενα τεταρτο συνεντευξη με τον Aphex Twin (εστω και διασπαρτη μεσα σε ενα Party Zone), γιατι θα ηξερε ηδη ο,τι ηθελε να μαθει μεσω απο το twitter του και τη Wikipedia. Αυτο βεβαια δεν αναιρει τo γεγονος οτι οι vjs εκαναν εξαιρετικη δουλεια τοτε, δεν παπαγαλιζαν απλα πληροφοριες με ναζακια στην καμερα οπως σημερα σε αντιστοιχα καναλια. Μεχρι τα μεσα των 90s θυμαμαι οτι πολλοι εξεφραζαν και γνωμη για αυτα που παρουσιαζαν (ο Paul King εκραζε ανετα τα σκουπιδια του Hit List UK, η Simone ελεγε και δυο λογια παραπανω για τις νεες κυκλοφοριες, που ακουγονταν πολυ πιο ειλικρινη απο τα διαβασμενα autocue) - αυτα ειναι που μας λειπουν σημερα, αυτο το προσωπικο στιγμα που λεει και ο αρθρογραφος. Nομιζω οτι ειμαστε πολυ τυχεροι που ζησαμε αυτες τις εποχες, ναι, αρχιζω κι εγω και κανω σαν παππους, ας θυμηθουμε τη Simone σ'αυτο το κομματακιhttps://www.youtube.com/watch?v=_6NV-Fns6RA
To άρθρο αν και ενδιαφέρον, νομίζω είναι λίγο "τουρλού"Κατ'αρχάς, το MTV δε φημιζόταν για τη δημοσιογραφία του και ήταν ουκ ολίγοι (βλ. η πλειοψηφία) οι παρουσιαστές/ιες που ήταν εκεί απλά γιατί ήταν μπάνικοι/ες και ξέρανε να παρουσιάζουν με τσαχπινιά το (π.χ.) European Top 20.Αυτή η συνέντευξη δε νομίζω πως μπορεί να θεωρηθεί ενδεικτική του τι είχε να προσφέρει το MTV σαν κανάλι. Έτυχε να πετύχει η συνέντευξη και έτυχε και η δημοσιογράφος να ξέρει να τη χειριστεί σωστά. Τίποτα περισσότερο.Επίσης, ο τίτλος του άρθρου, είναι "Πού πήγε αυτό το MTV;"Νομίζω ότι αυτό το MTV που περιγράφετε δεν πήγε πουθενά γιατί απλούστατα δεν υπήρξε ποτέ. Ένα μουσικό κανάλι ήταν που κάπου-κάπου (σπάνια) έκανε κάποιες καλές συνεντεύξεις. Νομίζω είναι υπερβολικό να εστιάζουμε σε αυτό. Άσε που σήμερα αν η απάντηση κάποιου έχει πάνω από 140 χαρακτήρες θεωρείται βαρετός και επίσης πολλοί δεν ξέρουν να απαντάνε ούτε με 140 χαρακτήρες.Όσον αφορά αυτό που πραγματικά ήταν το MTV, δηλαδή το μεγαλύτερο όνομα στα μουσικά κανάλια παγκοσμίως, όταν έσκασε μύτη η DSL και το YouTube, βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα "χαζομάρα ή θάνατος" και επέλεξε τη χαζομάρα για να επιζήσει. Σεβαστό. Απλά δεν είναι πια αυτό το MTV που ξέραμε εμείς και δεν αφορά πλέον κανέναν από τους τότε fan του (ούτε και υποκρίνεται νομίζω ότι χτυπάει στο target group όσων μεγάλωσαν με το MTV των 90s γιατί σχεδόν όλα του τα (χαζο)προγράμματα ποντάρουν σε ηλικία το πολύ μέχρι 15-16.Και μεταξύ μας, αν ήταν να επιλέξω ανάμεσα στο Youtube όπου μπορώ να ακούσω ό,τι θέλω όποτε θέλω από το MTV που έπρεπε να περιμένω πότε θα σταματήσουν να παίζουν για 1000η φορά το ίδιο κομμάτι των Backstreet Boys ή της Celine Dion για να ακούσω κάτι καινούργιο, δε νομίζω πως θα ήταν καν δίλημμα για εμένα.Καλό είναι να κρατάμε τις αναμνήσεις μας από κάτι που ήταν μέρος της εφηβείας μας και τώρα πια δεν είναι αυτό που θυμόμαστε νοσταλγικά.Αλλά το να προσθέτουμε σε αυτό στοιχεία και χαρακτηριστικά που δεν είχε ποτέ, νομίζω προκαλείται από το χρόνο που εξωραΐζει τις αναμνήσεις.
"Ο αντίλογος στα παραπάνω λέει το εξής: Αυτό το μοντέλο μουσικής τηλεόρασης τελείωσε. Την πληροφορία το κοινό την παίρνει μόνο του μέσω ίντερνετ. Μαθαίνει ότι έχει να μάθει. Τέτοιες συνεντεύξεις είναι περιττές. Είναι όμως;"Εξαιρετικό άρθρο και μπράβο... Η απάντηση φυσικά στην παραπάνω ερώτηση δίνεται καθημερινά από τις πωλήσεις μουσικής που έχουν φθάσει στο ναδίρ. Αν κατάφερε κάτι η τεχνοκρατική αντιμετώπιση της μουσικής βιομηχανίας (και το γράφω αυτό ως marketing manager) ήταν να καταλήξει να είναι παραπροϊόν: software για το τηλέφωνό μας, αφορμή για τις celebrities του κόσμου τούτου, δικαιολογία για την υπέρογκη τιμή του μπουκαλιού στην πίστα... Η μουσική βιομηχανία είναι πρώτα και κύρια μουσική και μετά βιομηχανία... Αλλιώς τα ασημί δισκάκια είναι καλά μόνο για να διώχνουν περιστέρια από τα μπαλκόνια...