ΕΝΑ
Λάχανα και Χάχανα
»Το Άλτερ έχει κάποια σχέση με μια δισκογραφική, με εκδοτικούς οίκους, με ραδιόφωνα, με εφημερίδες. Κι έτσι, ίσως με ευνοϊκούς όρους, διαφημίζει ένα σωρό προϊόντα, συνήθως πολιτιστικά. Αυτές οι «εσωτερικές» διαφημίσεις παίζονται ξανά και ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι που μαθαίνεις απέξω τα τραγούδια, μέχρι που θες να αγοράσεις τα Λάχανα και Χάχανα (και τα Χάχανα και Λάχανα) προκειμένου να τους βουλώσεις το στόμα, μέχρι που εύχεσαι να μην είχε γραφτεί ποτέ εκείνο το βιβλίο για την Αϊμέ που σημαίνει μάνα ή γυναίκα.
»Αυτή η πλύση εγκεφάλου μεταμφιέζεται (προφανώς νόμιμα, δεν έχω καμία ένδειξη για το αντίθετο) σε πρόγραμμα του σταθμού. Άλλωστε, μετά από όλες αυτές τις εξαντλητικές διαφημίσεις, σου κοτσάρουν για μισό δευτερόλεπτο μια κάρτα που λέει «Teletext σελίδα 151» και καθαρίζουν.
»Άμα μιλάμε για παιδικά τραγούδια, υπάρχει κι άλλος χαριτωμένος τρόπος: παίζουμε αποσπάσματα ή ένα ολόκληρο βίντεο κλιπ των Ζουζουνιών, των Mazoo and the Zoo, ή του «Μπλε, όλα τα αντικείμενα είναι μπλε» (ευτυχώς, δεν έχει βγει ακόμα βιντεοκλίπ με το «Αν ήτανε οι μπάμιες κρουασάν», που παίζεται συνέχεια χάρη σε μια ακόμα εσωτερική διαφήμιση του Άλτερ) και στο τέλος, για μισό δευτερόλεπτο, βάζουμε την κάρτα «Kid Songs, Σάββατο 10 π.μ.». Καταλάβατε; Δεν ήταν διαφήμιση του CD, αλλά της σαββατιάτικης εκπομπής παιδικών τραγουδιών. Είναι όλα νόμιμα, αλλά, παρ' όλα αυτά, σου σπάνε τα νεύρα.
ΔΥΟ
Μια αιωνιότητα και μετά άλλη μία
»Κάθε μέρα μάθαινα τα συναρπαστικά θέματα της «Αυριανής», χάρη στην ενότητα «Οι εφημερίδες γράφουν» (άλλο ένα ψυχολογικό τρικ για να νιώσουμε πως δεν βλέπουμε διαφήμιση, αλλά μίνι εκπομπή). Έβλεπα το ευφάνταστο πρωτοσέλιδο της «Αυριανής», καθώς μια αγχωτική φωνή διάβαζε αποσπάσματα απ' αυτό (λες και ήταν πολεμικό ανακοινωθέν), ενώ ταυτόχρονα το κείμενο έτρεχε και στην οθόνη σαν κάποιου είδους αυριανικό καραόκε.
»Άλλο τρικ; Μετά από δενξερωπόση ώρα διαφημίσεων, τότε που νομίζεις ότι επιτέλους κάτι θα αρχίσει (έστω και η επανάληψη του «Κορίτσια, ο Μάρκουλης» του Σεφερλή - επανάληψη που όντως παίχτηκε την Παρασκευή!), αρχίζουν διαφημίσεις σε πλαίσιο. Ξέρετε ποιες εννοώ, αυτές που δεν πιάνουν όλη την οθόνη και γύρω τους υπάρχει άλλο χρώμα, σαν να έχει ξεκινήσει η εκπομπή. Οπότε λες «ας το αφήσω λίγο, τώρα θ' αρχίσει». Και πάνω που λες «το αλλάζω, αυτές οι διαφημίσεις δεν θα τελειώσουν ποτέ - κι εξάλλου μισώ το "Κορίτσια, ο Μάρκουλης"» οι διαφημίσεις σε πλαίσιο τελειώνουν... Και τότε ξαναρχίζουν οι κανονικές, αυτές που πιάνουν όλη την οθόνη!
ΤΡΙΑ
Εκπαιδεύοντας τα ώτα (με το στανιό)
»Το κουφό είναι ότι τα προϊόντα που διαφημίζονται δεν είναι κακά. Έχουν περάσει οι εποχές που οι εσωτερικές διαφημίσεις του Άλτερ ήταν για γυναικεία παραλογοτεχνία («Η Φεγγαρένια Μαρμαρυγή. Μια γυναίκα... ένας άντρας... ο έρωτάς τους κράτησε όσο... η Φεγγαρένια Μαρμαρυγή!») και για τριτοκλασάτους δίσκους ή ταλέντα του «Je t' aime». Όμως ο Σαββόπουλος κι η Φαραντούρη πέφτουν σε ώτα μη ακουόντων και μπλέκονται με θέματα για την Τζούλια - οι εσωτερικές διαφημίσεις του Άλτερ συχνά δεν αφορούν τους (περήφανα λαϊκούς) θεατές του καναλιού του Μπουρναζίου. Τι να πω, είτε πρέπει το Άλτερ να γίνει ένας ναός της ποιότητας (το νέο Κανάλι της Βουλής) ή θα πρέπει ο σταθμός να προτιμήσει τα CD της Μπεζεντάκου, τις παραστάσεις του Ταμτάκου και τα βιβλία της Ρούλας Βροχοπούλου.
»Πριν κλείσω την τηλεόραση παίζει τη διαφήμιση για τον live δίσκο της Λένας Πλάτωνος. Δεν ήξερα πως είχε βγει τέτοιο πράγμα. Αν δεν υπήρχε η πλύση εγκεφάλου των εσωτερικών διαφημίσεων του Άλτερ, μπορεί και να μην το είχα μάθει ποτέ. Τι κρίμα όμως που όσοι θα ενδιαφέρονταν για τη ζωντανή ηχογράφηση τής Πλάτωνος δεν βλέπουν (τουλάχιστον όχι στα φανερά) ούτε τη Νικολούλη, ούτε τον Αυτιά, ούτε την Πάνια, ούτε το Πολύ Μπλα Μπλα. (Υποψιάζομαι όμως ότι μπορεί να διαβάζουν LifΟ, οπότε ας σπεύσουν στα δισκοπωλεία...)
σχόλια