Η άνοδος και η πτώση της Ελλάδα εξηγούν πολλά για την Ευρώπη, την πολιτική και την εξουσία - με τρόπο που θυμίζει το «Game of Thrones. Η γερμανική εφημερίδα Zeit παρουσιάζει έναν εικονογραφημένο οδηγό της κρίσης.
Μία σκιώδης συμφωνία
Τον Ιούνιο του 2000, οι ηγέτες των κρατών και των κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποδέχονται την Ελλάδα στο ευρώ. Ο Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ συγχαίρει τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη - και η κακοτυχία ξεκινά. Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι κάτι δεν πάει καλά με τους ισολογισμούς της Ελλάδας, αλλά κανείς δεν τους ακούει.
Ελληνική ευμάρεια
Η χώρα γιορτάζει μια δραστική μείωση των επιτοκίων που ακολουθεί την ένταξή της στο ευρώ. Το φθηνό χρήμα επιτρέπει στην οικονομία να ανθίσει. Η ανεργία πέφτει, οι μισθοί ανεβαίνουν. Το 2004, η χώρα φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ξαφνικά ως μια χώρα πρότυπο.
Η μεγάλη εξομολόγηση
Επικρατεί το δράμα στην Αθήνα, καθώς καθίσταται σαφές ακριβώς πόσα χρήματα σπαταλήθηκαν. Η διαφθορά και η κακοδιαχείριση είναι ανεξέλεγκτες. Το 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο νέος επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης, παραδέχεται στις Βρυξέλλες και στον οικονομικό κόσμο ότι το κρατικό έλλειμμα είναι διπλάσιο από ό,τι είχε υποστηριχθεί αρχικά.
Τα χρήματα των άλλων
Η Ελλάδα έχει σπαταλήσει την εμπιστοσύνη και η φήμη της έχει καταστραφεί. Η πτώχευση πλησιάζει, καθώς οι επενδυτές αποσύρουν τα χρήματά τους. Όμως, η Ευρώπη συνεχίζει να δείχνει αλληλεγγύη. Τον Μάιο του 2010, οι ηγέτες του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, συμπεριλαμβανομένων των Φόλκερ Κάουντερ, Γκίντο Βεστερβέλε και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, εγκρίνουν ένα πακέτο διάσωσης.
Εξέγερση στους δρόμους
Οι ταραχές παραλύουν τη χώρα. Πολλοί Έλληνες είναι απελπισμένοι. Οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται και οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπτονται. Η οικονομία υποφέρει κατά πολύ στο πλαίσιο της λιτότητας και του προγράμματος διάσωσης, και το 2011 η χώρα εξακολουθεί να χρειάζεται περισσότερα χρήματα. Ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης, με ακόμη περισσότερους περιορισμούς, εγκρίνεται.
Ένα εγωιστικό δώρο
Σε αυτό το σημείο, είναι ξεκάθαρο ότι το βάρος του χρέους της Ελλάδας είναι απίστευτα υψηλό. Οι Έλληνες περνούν μήνες διαπραγματευόμενοι με τον τραπεζίτη Τζόζεφ Άκερμαν, τον επικεφαλής εκπρόσωπο των ιδιωτών δανειστών της χώρας. Τον Μάρτιο του 2012, το ήμισυ των χρεών της χώρας «χαρίζεται» με την ελπίδα ότι το υπόλοιπο θα αποπληρωθεί.
Η επίσκεψη της καγκελαρίου
Είναι εκείνη η Βασίλισσα της Ευρώπης; Η Άγκελα Μέρκελ ταξιδεύει στην Αθήνα την άνοιξη του 2014, όπου ο Αντώνης Σαμαράς είναι τώρα ο πρωθυπουργός. Η Μέρκελ θέλει να αποκτήσει τη δική της εντύπωση για την κατάσταση. Η οικονομία λειτουργεί καλύτερα, αλλά τα κέρδη δεν έχουν ακόμη μετακυλίσει στον λαό. Η ανεργία εξακολουθεί να κυμαίνεται σε ποσοστό άνω του 25% -και ο αριθμός των απογοητευμένων Ελλήνων αυξάνεται.
Ο αριστερός ήρωας
Επανάσταση στην κάλπη: Ο Αλέξης Τσίπρας εκλέγεται πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 2015. Ο ίδιος υπόσχεται να τερματίσει τις πολιτικές λιτότητας και να μεταρρυθμίσει τη χώρα. Οι Έλληνες είναι γεμάτοι ευφορία. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια υπάρχει ελπίδα για ένα νέο ξεκίνημα, χωρίς την παλιά ελίτ που γκρέμισε τη χώρα.
Η μάχη με την τρόικα
Αντί να καταπολεμήσουν τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή, ο Αλέξης Τσίπρας και ο υπουργός Οικονομικών του, Γιάνης Βαρουφάκης, εμπλέκονται σε μια μάχη με τους δανειστές για την εξάλειψη του χρέους. Η προσπάθεια αποτυγχάνει και καμία πλευρά δεν βγαίνει αλώβητη. Η κρίση κλιμακώνεται, ωθώντας τη χώρα όλο και πιο κοντά στο Grexit, καθώς οι τράπεζες κλείνουν.
Ο Ευρωπαϊκός θρόνος
Οι Ευρωπαίοι μόλις άφησαν μερικές δραματικές εβδομάδες πίσω τους. Η ελληνική κυβέρνηση εγκαταλείπει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Οι Έλληνες στη συνέχεια ψηφίζουν στο δημοψήφισμα ενάντια σε αυτό που εξέλαβαν ως διάταγμα. Μετά αρχίζουν να δυσφημούν την Άγκελα Μέρκελ ως ηγεμόνα της Ευρώπης με πέτρινη καρδιά. Αλλά η Ελλάδα θέλει να παραμείνει μέλος της νομισματικής ένωσης. Μετά από νέες, ολονύκτιες διαπραγματεύσεις, η ελληνική κυβέρνηση φτάνει σε συμφωνία με τους πιστωτές της. Στη συνέχεια, αρχίζουν οι συνομιλίες για ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης και μια εθνική πτώχευση αποφεύγεται -τουλάχιστον για την ώρα. Αλλά τι σημαίνει αυτό για την Ευρώπη; Κανένας δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη για τα πάντα - και κανείς δεν ανέβηκε στον θρόνο, ούτε καν η καγκελάριος. Κανένας Ευρωπαίος πολιτικός δεν είναι σε θέση να εξηγήσει τι ήταν, τι είναι και τι θα γίνει η Ευρώπη.
