Εδώ και 5 μέρες προστέθηκε ένας νέος όρος στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, αυτό της επιλεκτικής χρεοκοπίας και από τότε εξελίσσεται η καινούρια πράξη του ελληνικού (ευρωπαϊκού) δράματος.
Κύριοι πρωταγωνιστές οι οίκοι αξιολόγησης που δηλώνουν πως οποιαδήποτε απόπειρα επιμερισμού του κόστους στους ιδιώτες-αγορές θα θεωρηθεί χρεοκοπία ή πιστωτικό γεγονός και επιβάλουν τελικά τη θέλησή τους στους πολιτικούς εκπροσώπους-λέμε τώρα-των ευρωπαϊκών λαών.
Αντίστοιχα οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης συζητούν αν θα επαναγοραστούν τα παλιά ομόλογα με κούρεμα 30% ή αν θα ανταλλαχθούν με καινούρια, φροντίζοντας να μη θίξουν τα συμφέροντα των πιστωτών.
Ταυτόχρονα ο ιός της ελληνικής κρίσης μεταδίδεται στην Ευρώπη με τον Σόιμπλε να προειδοποιεί πως κινδυνεύει το ευρώ.
Η Ευρώπη ως πολιτικός χώρος φαίνεται πια-αυτό που ήταν πάντα-μια αυταπάτη και οι ηγέτες της θυμίζουν τη ρήση του Μαρξ για τον καπιταλισμό που είναι ένας μάγος που δεν μπορεί να τιθασεύσει τις δυνάμεις που απελευθέρωσε.
Οι πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών δημιούργησαν το τέρας των αγορών και τα συνακόλουθα αηδιαστικά ιδεολογήματα της καταναλωτικής ευμάρειας και τώρα οι δυνάμεις αυτές ναρκοθετούν κάθε πιθανότητα ανάκαμψης.
Στην παράσταση των τελευταίων ημερών παρούσα και η κλασική συνταγή, δάνεια για να αντιμετωπιστεί το χρέος, με το ΔΝΤ να μιλά ωμά για ραγδαία αύξηση του χρέους τα αμέσως επόμενα χρόνια και παρ' όλ' αυτά να ακούγεται συνεχώς πως όλα γίνονται για να αντιμετωπιστεί το χρέος.
Την ελληνική κυβέρνηση να ζητά ακριβή μετάφραση του όρου επιλεκτική χρεοκοπία για να ξορκίσει υποτίθεται τις ανησυχίες των αγορών και των πολιτών- όποτε θυμάται πως υπάρχουμε κι εμείς- και να επιτίθεται στο Σαμαρά που συνειδητά και στα πλαίσια ευρύτερων στρατηγικών σχεδιασμών εξακολουθεί να μη συναινεί, ώστε να αποτελέσει-δήθεν- τη χρυσή εφεδρεία μετά την κατάρρευση.
Το μακρύ καυτό καλοκαίρι με την ανεργία να σημειώνει αύξηση 21,24% μέσα σε ένα χρόνο, με επίσημα εγγεγραμμένα 687.173 άτομα, 120.369 νέες αφίξεις, χωρίς να υπολογίζουμε όσους δεν καταγράφονται στις επίσημες στατιστικές.
Το καυτό καλοκαίρι, που όλο και λιγότεροι από ποτέ το καλωσορίζουν, μας βρίσκει ρημαγμένους από 1 χρόνο συνεχών σοκ και απόλυτης διάψευσης προσδοκιών, αλλά ίσως εγκαινιάζει και την εποχή των επώδυνων συνειδητοποιήσεων.
σχόλια