Ιδιαίτερα συγκινημένος ήταν ο ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας, Κωνσταντίνος Τσουκαλάς στον συγκλονιστικό επικήδειο του για τον επιστήθιο φίλο του Κώστα Σημίτη.
«Σε μια εποχή που όλα στο τέλος καταλήγουν σε μια εικόνα ή ένα ολόγραμμα εσύ ήσουν αλλού» τόνισε ο επί 60 χρόνια επιστήθιος φίλος του Κώστα Σημίτη.
«Το πιο δύσκολο πράγμα είναι ο αποχαιρετισμός» ξεκίνησε τον επικήδειό του ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσουκαλάς και συνέχισε: « Αποχαιρετώ μια ολόκληρη εποχή. Ένα θυμάμαι με ακρίβεια, πως όταν σε πρωτογνώρισα Κωνσταντίνε, επίτρεψέ μου εγώ να σε αποκαλώ Κώστα όπως σε γνώρισα, στη μυθική εκείνη εποχή όπου ο αδελφικός μου φίλος Νίκος Πουλαντζάς, συμμαθητής του Κώστα του Σημίτη στο Πειραματικό ήρθε και με βρήκε και μου είπε: Μετά θα παίξουμε ποδόσφαιρο, έλα μαζί, και θα γνωρίσεις ένα πολύ καλό, ένα εξαιρετικό παιδί, τον Κώστα τον Σημίτη. Και πράγματι παίξαμε ποδόσφαιρο Αναγνωστοπούλου, δίπλα στην πλατεία Δεξαμενής και έτσι άρχισα να συναγελάζομαι με τον Κώστα Σημίτη και με διάφορους άλλους φίλους και συμμαθητές».
Κ. Τσουκαλάς: Η αποκάλυψη για την αυτοκτονία Πουλαντζά
«Αυτό ήταν μια αρχή που δεν οδηγούσε πουθενά. Κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι αυτή η υπό δημιουργία παρέα που φτιάχτηκε τότε θα διαλυόταν κατά έναν περίεργο τρόπο. Ο μεν Πουλαντζάς όπως ξέρετε αυτοκτόνησε και μάλιστα από το σπίτι μου, ο Σημίτης έγινε πρωθυπουργός της χώρας κι εγώ βρίσκομαι εδώ μετά από 50 ή 60 χρόνια να αποχαιρετήσω τον Κώστα τον Σημίτη αλλά μαζί με τον Κώστα τον Σημίτη να αποχαιρετήσω και μια ολόκληρη εποχή και έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια» είπε μεταξύ άλλων.
«Δεν είναι τυχαίο ότι βρεθήκαμε ως ιδρυτικά μέλη του ομίλου Αλέξανδρος Παπαναστασίου σε γραφεία που μας παραχώρησε ο πατέρας του. Μαζί φτιάχναμε αυτοσχέδιες προκηρύξεις, μαζί οργανωθήκαμε στην Δημοκρατική Άμυνα. Μαζί εγκαταλείψαμε την Ελλάδα. Εσύ για την Γερμανία, εγώ για την Γαλλία. Εσύ όμως δεν αρκέστηκες να γίνεις επιστήμονας που θα ακολουθούσες μια λαμπρή πανεπιστημιακή και ακαδημαϊκή καριέρα που είχε ανοίξει πλέον μπροστά σου. Αμέσως μετά την πτώση της Δικτατορίας επέστρεψες στην Ελλάδα και ασχολήθηκες με την πολιτική με μια σημαντική, θεμελιακή διαφορά: Θα το διατύπωνα ως εξής, δεν έκανες ποτέ αυτό που ονομάζεται πολιτική καριέρα και θα το ακολουθήσω αυτό με αυτά που λέει ο Μαξ Βέμπερ στο βιβλίο του η πολιτική ως επάγγελμα.
Ο Κώστας Σημίτης έκανε ό,τι είναι δυνατόν για να κάνει επάγγελμα την πολιτική. Ήταν έντονα προσανατολισμένος στην ανάγκη βελτίωσης της Ελλάδας. Εξέφραζε τη βαθιά πεποίθηση ότι η δημοκρατική Ελλάδα πρέπει να δρα μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι όχι με αναφορά στο παρελθόν αλλά με αναφορά στο μέλλον.
Οι πεποιθήσεις του ήταν αμετακίνητες γι αυτό δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Ίσως γιατί η τύχη δεν έχει κανόνες και συχνά είναι άδικη. Ο Σημίτης προσπαθούσε να καλλιεργήσει ορθολογικά τα αποτελέσματα της τύχης.
Ο εκλιπών δεν ταυτίζεται με κανέναν τρόπο με την πλημμυρίδα δημοσιευμάτων, εγκωμιαστικών ή μη δεν έχει σημασία, που ακολούθησαν την είδηση του θανάτου του. Γιατί στο βάθος πιστεύω εγώ ότι ο Σημίτης ήταν άλλος άνθρωπος. Παρέμενε πάντα ένας ιδιωτικός άνθρωπος, ένας τρυφερός άνθρωπος, ένας συναισθηματικός, σεμνός άνθρωπος που ασχολούνταν με τον περίγυρο και δεν το έδειχνε ποτέ. Έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τους άλλους χωρίς να αφήσει να φανεί δημοσία αυτό που έκανε».
«Αυτόν τον Σημίτη θέλω να αποχαιρετήσω. Τον σύντροφο ζωής της Δάφνης Αρκαδίου, τον πατέρα της Φιόνας και της Μαριλένας που δίχως να εγκλειστεί σε έναν γυάλινο πύργο έβρισκε τρόπο να προφυλάξει ως κόρην οφθαλμού την οικογένειά του και τη σχέση του με τα στενά του πρόσωπα. Εκείνον που δεν ενέδιδε ποτέ στο δέλεαρ της δημόσιας εικόνας ούτε στα θέλγητρα της ψευδαίσθησης που ασύστολα μας χαρίζει ο ψηφιακός μας πολιτισμός. Ετσι προφύλαξες, κατασκεύασες θα έλεγα μια μοναδική σχέση ζωής με τη Δάφνη» ανέφερε ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς.
«Δεν μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι στους Αγίους Θεοδώρους θα άφηνε την τελευταία του πνοή. Το τελευταίο πράγμα που αντίκρυσε (σ.σ. ο Κώστας Σημίτης) ήταν η θάλασσα που αγάπησε. Ο ψυχρός, σύμφωνα με κάποιους, Σημίτης επέστρεφε στην αδρή αγκαλιά της παιδικής του αισθαντικότητας» υπογράμμισε ο Κ. Τσουκαλάς.
Κ.Τσουκαλάς: Το περιστατικό με τον μεθυσμένο βαρκάρη στην Αίγινα
Στο τέλος του επικηδείου του ανέφερε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: «Βρισκόμασταν στην Αίγινα ενώ ήταν πρωθυπουργός και αναζητούσαμε ένα καΐκι για να κάνουμε τον γύρο της μονής. Ο βαρκάρης ήταν μεθυσμένος και κορόιδευε. Όταν ο Σημίτης ήρθε στη βάρκα, ο βαρκάρης γέλαγε. Θυμάμαι ότι εσύ μπροστά στην πλώρη ήσουν πολύ ευτυχής. Έβρεξες τα γυμνά σου πόδια στο νερό και εξέπεμπες μια γαλήνια χαρά απολαμβάνοντας την πρόσκαιρη ανωνυμία σου.
Φίλε μου Κώστα αυτή είναι μια από τις εικόνες που κρατώ για να σε αποχαιρετήσω για τελευταία φορά. Δάφνη, Φιόνα, Μαριλένα είστε ευτυχισμένες για να ζείτε και να τον θυμάστε κάθε μέρα».
