Η Λορέλ Χάμπαρντ δεν κέρδισε κάποιο μετάλλιο αλλά κατάφερε να γραφτεί στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς έγινε η πρώτη transgender αθλήτρια που διαγωνίστηκε στην στην άρση βαρών, σε κατηγορία διαφορετική από το φύλο γέννησης.
Γεννημένη ως αγόρι στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, το 1978, μέχρι να αλλάξει φύλο, στα 34 της, είχε ήδη διακριθεί στην άρση βαρών, κατακτώντας το 1988 το εθνικό ρεκόρ νέων, τότε ως Γκάβιν Χάμπαρντ.
Στα 23 της αποφάσισε να αποσυρθεί, καθώς δεν μπορούσε να αντέξει «την πίεση της προσπάθειας να χωρέσω σε έναν κόσμο, που ίσως δεν δημιουργήθηκε πραγματικά για ανθρώπους σαν εμένα».
Το 2012, άλλαξε φύλο κι έγινε Λόρελ. Πέντε χρόνια μετά, επέστρεψε στους αγωνιστικούς χώρους, διαγωνιζόμενη ως γυναίκα, κερδίζοντας τρεις τίτλους αλλά ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων για το εάν η συμμετοχή της ήταν δίκαιος ανταγωνισμός απέναντι σε άλλες γυναίκες.
Το ίδιο συνέβη κι όταν κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια στους αγώνες Ειρηνικού το 2019 και ακόμη ένα χρυσό το 2020 στο παγκόσμιο κύπελλο της Ρώμης.
Στα 43 της συμμετείχε στην κατηγορία των 87 κιλών στο Τόκιο, δεν μπόρεσε να διακριθεί, αλλά η παρουσία της έδωσε ένα μήνυμα κατανόησης και ανοχής στη διαφορετικότητα.
Η Χάμπαρντ δίχασε, βέβαια, και τους αγώνες στο Τόκιο, καθώς αρκετές ήταν οι αντίπαλες αθλήτριες που δήλωσαν ενοχλημένες. Η ίδια πάντως δεν θέλει να διχάζει, ούτε να προκαλεί κόντρες. Θέλει απλά να την αποδέχονται γι' αυτό που είναι. Μια αθλήτρια από τη Νέα Ζηλανδία, και όχι ένας άνθρωπος που θέλησε ν' αλλάξει το φύλο του.
«Δεν ταξίδεψα στο Τόκιο για να γράψω ιστορία. Ταξίδεψα για να λάβω μέρος στους Ολυμπιακούς, που ήταν ένα παιδικό μου όνειρο. Θέλω να πιστεύω πως προχωράμε σ' έναν κόσμο με μεγαλύτερη κατανόηση στη διαφορετικότητα. Ελπίζω να γίνει αντιληπτό πως άνθρωποι σαν εμένα, είναι απλά άνθρωποι με όνειρα και επιδιώξεις, όπως όλοι οι υπόλοιποι. Δεν πειράζει που δεν διακρίθηκα, αρκεί η συμμετοχή μου», τόνισε σχετικά και ανακοίνωσε πως αποσύρεται από τους αγώνες.
Αναφορικά με τις αντιδράσεις, απάντησε: «Ξέρω πως προκάλεσα έντονες συζητήσεις, αλλά η ουσία είναι να επιτρέπεις στον άλλο να ζει τη ζωή που πραγματικά θέλει. Δεν θέλω να με θυμούνται ως την πρώτη transgender αθλήτρια, αλλά απλά ως μια αθλήτρια που έζησε το όνειρο των Ολυμπιακών αγώνων. Ελπίζω η παρουσία μου να ήταν ένα μικρό βήμα προς την κατεύθυνση της ανοχής στη διαφορετικότητα».
Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
