Είναι αδύνατον (και απολύτως μάταιο) να εμποδίσεις το ευρύ κοινό (ειδικά αυτό που ασχολείται εντελώς περιστασιακά με το ποδόσφαιρο) να κρίνει τις εξελίξεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου με εξωαγωνιστικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς όρους. Ακόμα και για τους «σχετικούς» άλλωστε, η μισή απόλαυση βρίσκεται στον κανιβαλισμό εθνικών στερεότυπων και ανθεκτικών στοιχείων παράδοσης και κουλτούρας που σέρνει μαζί του κάθε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, παρότι μια τέτοια διαδικασία σκοντάφτει όλο και περισσότερο στα σύνθετα δεδομένα ενός μετα-παγκοσμιοποιημένου κόσμου.
Δεν παύει όμως να γίνεται εκνευριστική ώρες-ώρες η κακόβουλη και μοχθηρή εμμονή σε μια ιδεολογική / πολιτική ατζέντα όταν στην πραγματικότητα πρόκειται πάντα για μια ομάδα αθλητών που συγκροτούν υπό την καθοδήγηση ενός προπονητή ένα σύνολο το οποίο επιχειρεί να παρουσιαστεί όσο πιο αξιόμαχο και ανταγωνιστικό γίνεται μέσα στο γήπεδο: εκεί δηλαδή που τελειώνουν οι θεωρίες, οι σπέκουλες και τα κολλήματα και υπάρχει μόνο η αλήθεια του αγώνα.
Δεν παύει όμως να γίνεται εκνευριστική ώρες-ώρες η κακόβουλη και μοχθηρή εμμονή σε μια ιδεολογική / πολιτική ατζέντα όταν στην πραγματικότητα πρόκειται πάντα για μια ομάδα αθλητών που συγκροτούν υπό την καθοδήγηση ενός προπονητή ένα σύνολο το οποίο επιχειρεί να παρουσιαστεί όσο πιο αξιόμαχο και ανταγωνιστικό γίνεται μέσα στο γήπεδο: εκεί δηλαδή που τελειώνουν οι θεωρίες, οι σπέκουλες και τα κολλήματα και υπάρχει μόνο η αλήθεια του αγώνα
Έλειψαν πάντως οι σοβαρές αφορμές ανεξέλεγκτης πολιτικοποίησης και ψηφιακού χουλιγκανισμού σ' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, με εξαίρεση βέβαια τον πάντα απρόβλεπτο και πύρκαυλο βαλκανικό / πρώην γιουγκοσλαβικό παράγοντα, όπως αυτός εκδηλώθηκε με τους «αλβανικούς» πανηγυρισμούς των Κοσοβάρων παικτών της Ελβετίας μετά την επικράτηση επί της Σερβίας και την αφιέρωση του Κροάτη Βίντα στην Ουκρανία μετά τον αποκλεισμό της Ρωσίας από την χώρα του στα προημιτελικά.
Πολλοί ήταν εξάλλου οι φανατικοί «αντι-Ρώσοι» που ήταν σίγουροι ότι λόγω έδρας θα ευνοείτο σκανδαλωδώς η «εμπροσθοφυλακή του Πούτιν» σ' αυτό το Μουντιάλ για να φτάσει κακήν-κακώς ως τον τελικό, αλλά αυτό δεν συνέβη. Μόνο σεβασμός αξίζει στους Ρώσους παίκτες, οι οποίοι παρά την περιορισμένη δυναμικότητα της ομάδας σε σχέση με τους πολύ πιο επιφανείς αντιπάλους, έφτασαν ηρωικά την πορεία της ομάδας μέχρι τα απόλυτα όριά της.
Και τώρα έχουν παραμείνει πλέον στην ύστατη φάση, οι τρεις αντικειμενικά καλύτερες - από πλευράς «προσωπικού» - ομάδες της διοργάνωσης, συν την Αγγλία (έτσι για να ικανοποιηθεί και το βίτσιο όσων την υποστηρίζουμε παιδιόθεν, πέρα από κάθε αγωνιστική προϊστορία και λογική), η οποία, αν μη τι άλλο, έκοψε μαχαίρι την άχαρη προέλαση της Σουηδίας, διότι τέλος πάντων έχει και η αμπαλοσύνη τα όριά της και μόνο η γενέτειρα του αθλήματος έχει το κληρονομικό δικαίωμα να τα δοκιμάζει τακτικά.
Ακόμα κι έτσι όμως, πολύς «ευαισθητοποιημένος ιδεολογικά» κόσμος, διαμαρτύρεται εντόνως γιατί λέει δεν ξέρει πλέον ποιους να υποστηρίξει στη διένεξη συγγενών πρώην αποικιοκρατικών δυνάμεων (αλλά και Στρασβούργου – Βρυξελλών) μεταξύ Γαλλίας και Βελγίου και στην κόντρα Brexit εναντίον Ουστάσι στον άλλο ημιτελικό ανάμεσα στην Αγγλία και την Κροατία.
Καταρχάς, μόνο οι εντελώς τουρίστες του θεσμού έχουν την ανάγκη να υποστηρίξουν σώνει και καλά κάποιον εκ των δύο για να μην πεθάνουν από την πλήξη την ώρα του αγώνα. Και κατά δεύτερον, δεν πάει έτσι βρε μανούλα μου. Κάνε κάτι άλλο, ο βίος εν Ελλάδι είναι υπαίθριος εξάλλου: πήγαινε μια βόλτα, ή εναλλακτικά διάβασε κανένα βιβλίο. Θα συνιστούσα το «Home and Away: Writing the Beautiful Game» που συνέγραψαν μέσω επιστολογραφίας ο Φρέντρικ Έκλουντ με τον διάσημο (για τον «Αγώνα του») Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ κατά τη διάρκεια του προηγούμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία. Κάπου εκεί γράφει ο δεύτερος:
«Πάντα είχα κάποιες δυσκολίες με τις καλοκαιρινές μέρες σαν κι αυτή, μου φαίνονται τόσο απέραντες, ανοιχτές στην αιωνιότητα και άδειες... Χθες υπήρξα αρκετά ανόητος ώστε να συγκρίνω το ποδόσφαιρο με την τέχνη, σήμερα θα γίνω ακόμα πιο ανόητος συγκρίνοντας το ποδόσφαιρο με τη θρησκεία. Διότι στον αγωνιστικό χώρο [...] αφαιρούνται τα πάντα σχεδόν από την καθημερινή ανθρώπινη ζωή, και μένουν μόνο κανόνες, τελετουργίες και προκαθορισμένα σχήματα συμπεριφοράς: όταν μπαίνει ένα γκολ, υπάρχει μόνο αυτό και η ευτυχία του σκόρερ είναι ολοκληρωτική. Πότε συναντάς τέτοιου είδους ανάταση στην πραγματική ζωή; [...] Το ποδόσφαιρο είναι θέατρο, παράσταση, ζώνη συμπυκνωμένου νοήματος, ένας τόπος όπου ο κανονικός κόσμος δεν έχει θέση...»
σχόλια