Σε έναν οίκο φιλοξενίας ηλικιωμένων στο Ντόρσετ το ερώτημα για τα γηρατειά και τις δυσκολίες τους δεν είναι υπαρξιακό. Είναι οικονομικό και φυσικά ξεφεύγει από τον κλειστό κύκλο συζήτησης των γλυκύτατων γερόντων. Είναι ζήτημα που απασχολεί χώρες ολόκληρες και τις οικονομίες τους.
Οι περισσότεροι από τους φιλοξενούμενους πούλησαν το σπίτι ή άλλα αποκτήματά τους για να εξασφαλίσουν ότι ο κύκλος της ζωής τους θα έκλεινε αξιοπρεπώς. «Είχα ένα σπίτι να πουλήσω για να μπορέσω να αντεπεξέλθω οικονομικά στα έξοδα του οίκου και τελικά να έρθω να μείνω εδώ. Ελπίζω μόνο να μη χρειαστεί να ζήσω μέχρι τα 100, γιατί μέχρι τότε θα είμαι σακατεμένη και βάρος για όλους», λέει η Audrey.
Δεν είναι η μοναδική που σκέφτεται έτσι. Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι στην Ευρώπη αντιμετωπίζουν τον χρόνο σαν τον πιο σκληρό σπιτονοικοκύρη. Μαζί του αναμετριούνται για τα έξοδα. «Όλα έχουν να κάνουν με το αν δύνασαι να πληρώσεις ή όχι. Κι αυτό είναι λάθος». Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν τους τελειώνουν τα λεφτά;
«Η χώρα θα έπρεπε να συμπεριφέρεται σαν οικογένεια ή έστω σαν κοινότητα κι όταν οι άνθρωποι της βρίσκονται σε ανάγκη, να τους την παρέχει», καταλήγει η Audrey. H περίπτωση του οίκου φιλοξενίας στο Ντόρσετ δεν είναι η μοναδική. Το σύστημα φροντίδας των ηλικιωμένων, τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες καταρρέει.
Εκεί πάντως, η κυβέρνηση της Τερίσα Μέι, παραδέχεται ότι το σύστημα βρίσκεται υπό πίεση. Γι' αυτό και εγκρίθηκε η επιδότηση 2 εκ. λιρών προκειμένου να αποσυμφορηθεί η κατάσταση στους οίκους ευγηρίας...
σχόλια