Η σωματική δυσμορφική διαταραχή είναι μία ψυχιατρική πάθηση που επηρεάζει περίπου 1%-2% του πληθυσμού, ενώ εμφανίζεται με μεγαλύτερη συχνότητα στις γυναίκες από ό,τι στους άνδρες.
Άνθρωποι που υποφέρουν από δυσμορφική διαταραχή σώματος τείνουν να εστιάζουν σε μια ατέλεια του προσώπου ή του σώματός τους, ατέλεια που στην πραγματικότητα είναι προϊόν της εμμονικής σκέψης ή ακόμη και της φαντασίας τους. Στην εφηβική ηλικία κυρίως οι σκέψεις αυτές δύσκολα τιθασεύονται.
Εκείνο που ανησυχεί την ψυχιατρική κοινότητα είναι το αυξανόμενο ποσοστό αυτοκτονιών, αυτοτραυματισμών ή χειρουργείων αφαίρεσης κάποιου σημείου του σώματος, συνήθως αυτού που δημιουργεί τη στρεβλή εικόνα για το σώμα ενός ατόμου...
Η περίπτωση της 18χρονης Έμιλι που σχεδόν έχασε το σύνολο της λυκειακής της εκπαίδευσης, προτιμώντας να μείνει κλεισμένη στο σπίτι είναι ενδεικτική.
«Προσπάθησα να κρεμαστώ. Ένιωθα τόσο άσχημη που θεωρούσα ότι δεν μου αξίζει να ζω. Το σώμα και το πρόσωπό μου με αηδίαζε», εξηγεί η Έμιλι που εδώ και μερικά χρόνια και με την παρότρυνση των γονιών της λαμβάνει ψυχιατρική βοήθεια και επαγγελματική υποστήριξη σε κάθε της βήμα.
Η μικρότερη Μέγκαν βρίσκεται στην αρχή αυτής της μάχης. Δεν θέλει να βγει από το σπίτι της. Κάθε κοινωνική συναναστροφή της προκαλεί κρίσεις πανικού, ακριβώς λόγω της εμφάνισης της. Πιστεύει ότι είναι άσχημη, ότι το σαγόνι της είναι σαγόνι άντρα και γι' αυτό την κοροϊδεύουν οι συμμαθητές της.
Οι σχέσεις των δύο κοριτσιών με τον κόσμο των social media και τη μη ρεαλιστική απεικόνιση της ομορφιάς σε πλατφόρμες όπως το Instagram υπήρξε καταστροφική για την ψυχοσύνθεσή τους.
Δεν επιτίθεται όμως μόνο σε κορίτσια η νόσος. Ο 17χρονος Ελίας πέρασε την ίδια διαταραχή, προσπαθώντας για καιρό να κρύβει το πρόσωπό του κάτω από σκούφους, ακόμη και κουκούλες. Δεν ήθελε να βγαίνει από το δωμάτιό του και για καιρό αναζητούσε τρόπους να βάλει τέλος στη ζωή του.
«Η μητέρα μου σταμάτησε να δουλεύει για να μένει μαζί μου, μήπως και κάνω κακό στον εαυτό μου. Για καιρό είχα πειστεί ότι οι γονείς μου δεν μπορούν να δουν την ασχήμια μου, ακριβώς επειδή ήταν γονείς μου», λέει ο νεαρός.
Για την Amita Jassi, κλινική σύμβουλο στο νοσοκομείο Maudsley δυστυχώς όλα αυτά δεν είναι καινούρια. Κατά τα προηγούμενα χρόνια, με την έκρηξη των κοινωνικών δικτύων, εκατοντάδες νεαρά άτομα έρχονταν να ζητήσουν βοήθεια κουκουλωμένα ακόμη και με πετσέτες ή κουβέρτες για να κρύψουν την... ασχήμια τους.
Το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις ανεξέλεγκτες και όπως η ίδια αναφέρει οι στατιστικές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Σε πρόσφατη έρευνα του νοσοκομείου στα σχολεία του Λονδίνου, το 80% των παιδιών εμφανίζεται δυστυχισμένο αναφορικά με την εξωτερική του εμφάνιση, ενώ ένα 5% υποφέρει ήδη από δυσμορφική διαταραχή...
σχόλια