Την περασμένη χρονιά, ο Γάλλος φωτογράφος Φρανσουά Προστ πέρασε ώρες περιηγούμενος στους χάρτες της Google για να σχεδιάσει ένα οδοιπορικό καταγράφοντας τα «ξενοδοχεία αγάπης» της Ιαπωνίας - καταλύματα ημιδιαμονής που βρίσκονται σε όλη τη χώρα και προσφέρουν ωριαίες τιμές και το σημαντικότερο, ιδιωτικότητα.
Καθώς όμως ξεκινούσε το ταξίδι του, μήκους 3.000 χιλιομέτρων, αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατο να τα χάσει κανείς. Ενώ ορισμένα είχαν επιγραφές με θέμα την καρδιά ή τα χείλη (ή ονόματα όπως Hotel Passion, Hotel Joy ή Hotel BabyKiss, για να χρησιμοποιήσουμε μερικά παραδείγματα από το ταξίδι του), τα ξενοδοχεία αναγνωρίζονταν πιο εύκολα από την παιχνιδιάρικη αρχιτεκτονική που κάθε άλλο παρά διακριτική είναι.
«Μπορείτε να δείτε διαστημόπλοια, σκάφη και επίσης μια μεγάλη φάλαινα, η οποία είναι κατά κάποιο τρόπο πολύ παιδική», δήλωσε ο Prost. «Και πολλά, πολλά από αυτά είναι κάστρα», πρόσθεσε για τις προσόψεις περίπου 200 ξενοδοχείων ημιδιαμονής που φωτογράφισε στην Ιαπωνία.
Ενώ οι επισκέπτες μπορούν να νοικιάσουν δωμάτια με τη νύχτα, τα ξενοδοχεία ημιδιαμονής της Ιαπωνίας προσφέρουν επίσης τιμές για χρονικά περιορισμένη παραμονή για «kyukei» ή «ξεκούραση». Ανέκαμψαν αφού η χώρα έθεσε εκτός νόμου την πορνεία το 1958, μια κίνηση που έκλεισε τους οίκους ανοχής και έσπρωξε τη βιομηχανία σε εναλλακτικούς χώρους. Ωστόσο, σήμερα, αντί να συνδέονται με τη σεξεργασία ή την απιστία, απευθύνονται κυρίως σε ζευγάρια που ζουν σε μικρά ή κοινόχρηστα οικογενειακά σπίτια.
«Υπάρχει, φυσικά, λίγη σεξεργασία, αλλά κυρίως οι άνθρωποι -ιδιαίτερα οι νέοι και τα νεαρά ζευγάρια- πηγαίνουν εκεί για να έχουν ιδιωτικότητα», δήλωσε ο Προστ. Η δαιδαλώδης διαδρομή του περνούσε μέσα από το Χονσού και το Σικόκου -το μεγαλύτερο και το μικρότερο από τα τέσσερα κύρια νησιά της Ιαπωνίας, αντίστοιχα- πριν επιστρέψει στην πρωτεύουσα, το Τόκιο. «Και στις μέρες μας, δεν είναι μόνο για σεξουαλικές συνευρέσεις. Έχουν περισσότερο χαρακτήρα αναψυχής, όπως τα νυχτερινά κέντρα καραόκε» εξήγησε ο φωτογράφος.
Μοναδική αρχιτεκτονική παράδοση
Τα καταλύματα με κρυφές εισόδους χρονολογούνται από αιώνες στην Ιαπωνία, αν και ένας πιο άμεσος πρόδρομος των σύγχρονων ξενοδοχείων ημιδιαμονής είναι τα μεταπολεμικά «tsurekomi yado», που σημαίνει «φέρτε το δικό σας πανδοχείο», τα οποία συχνά διοικούνταν από οικογένειες που διέθεταν ελεύθερα δωμάτια. Το είδος της ξεχωριστής αρχιτεκτονικής που κατέγραψε ο Προστ, ωστόσο, εμφανίστηκε στις δεκαετίες του 1960 και 1970, καθώς τα καταλύματα έγιναν πιο πολυτελή. Οι περαστικοί έπρεπε να γνωρίζουν τη λειτουργία των κτιρίων με την πρώτη ματιά και οι ιδιοκτήτες ήθελαν να διαφοροποιήσουν τις επιχειρήσεις τους από τα κανονικά ξενοδοχεία.
Ένα από τα πιο διάσημα ερωτικά ξενοδοχεία της δεκαετίας του 1970, το Meguro Emperor, σχεδιάστηκε για να μοιάζει με ευρωπαϊκό κάστρο. Ήταν η αιτία να κατασκευαστούν ξενοδοχεία με θέμα το κάστρο, δεκάδες από τα οποία εμφανίζονται στη νέα σειρά του Prost. Αλλού, συνάντησε κτίρια που είχαν ως πρότυπο γαλλικές εξοχικές κατοικίες, τροπικά beach clubs και -στην περίπτωση του Hotel Aladdin στην Okayama- ένα μεγάλο αραβικό παλάτι με θόλους.
Παρά τη φανταχτερή εμφάνισή τους, ο σχεδιασμός των ξενοδοχείων αντικατοπτρίζει τη λειτουργία τους. Για λόγους προστασίας της ιδιωτικής ζωής, οι εξωτερικοί χώροι διαθέτουν συχνά ελάχιστα ή και ψεύτικα παράθυρα. Πολλά από τα ξενοδοχεία χρησιμοποιούν self check-in και άλλα σχεδιαστικά χαρακτηριστικά που μειώνουν την πιθανότητα ανεπιθύμητων συναντήσεων. «Όλα είναι σχεδιασμένα για να βεβαιωθείτε ότι δεν πρόκειται να συναντήσετε κάποιον όταν εισέρχεστε στο κτίριο», δήλωσε ο Προστ. «Έτσι, η είσοδος είναι διαφορετική από την έξοδο και υπάρχει ένας ανελκυστήρας που ανεβαίνει στα δωμάτια και ένας ξεχωριστός για την επιστροφή προς τα κάτω. Όλα αυτά αποτελούν μέρος της διαδικασίας σχεδιασμού» εξήγησε.
Το είδος της ιδιόμορφης αρχιτεκτονικής που συνάντησε ο Προστ έγινε λιγότερο συνηθισμένο τη δεκαετία του 1990. Αφενός, τα ξενοδοχεία ημιδιαμονής άρχισαν να απευθύνονται στις γυναίκες, οι οποίες ήταν όλο και περισσότερο εκείνες που έπαιρναν τις αποφάσεις. Αλλά η νομοθεσία που ψηφίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 έθεσε επίσης τα ξενοδοχεία ημιδιαμονής υπό τη δικαιοδοσία της αστυνομίας, πράγμα που σημαίνει ότι τα νεότερα καταλύματα συχνά αναζητούσαν λεπτότερα σχέδια για να αποφύγουν να χαρακτηριστούν ως τέτοια. Η ύπαρξη λόμπι ή εστιατορίου και η αφαίρεση των περιστρεφόμενων κρεβατιών ή των μεγάλων καθρεφτών ήταν άλλοι τρόποι για να παρακάμψουν τη νομική ταξινόμηση. Ως αποτέλεσμα, είναι δύσκολο να πει κανείς με ακρίβεια πόσα ξενοδοχεία αγάπης εξακολουθούν να λειτουργούν στην Ιαπωνία, αν και πιστεύεται ότι υπάρχουν πάνω από 20.000.
Τα στοιχεία της ξενοδοχειακής βιομηχανίας από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 έδειχναν ότι τα ζευγάρια έκαναν περίπου 500 εκατομμύρια ταξίδια σε αυτά τα καταλύματα κάθε χρόνο. Αν αληθεύει, αυτό θα σήμαινε ότι περίπου το ήμισυ του συνόλου του σεξουαλικών συνευρέσεων στην Ιαπωνία γινόταν στα εν λόγω ξενοδοχεία εκείνα τα χρόνια, έγραψε ο νομικός Mark D. West στο βιβλίο του «Law in Everyday Japan» (Νόμος στην καθημερινή Ιαπωνία) το 2005.
Με πληροφορίες από CNN
