Ανάμεσα σ’ έναν Ιούνιο κι έναν άλλο Σεπτέμβρη

Ποιαπέλαγα ποιοι γιαλοί ποια γκρίζα βράχιακαι ποια νησιά
Καιποιο νερό γλείφοντας την πλώρη
Καιτο άρωμα του πεύκου κι η τσίχλα τραγουδώνταςμέσα στην καταχνιά
Ποιεςζουγραφιές γυρίζουν
Ωκόρη μου.

Αυτοίπου ακονίζουν το δόντι του σκύλου,σημαίνοντας
Θάνατο
Αυτοίπου λάμπουν με τη δόξα του τροχίλου,σημαίνοντας
Θάνατο
Αυτοίπου κάθονται στο στάβλο της ικανοποίησηςσημαίνοντας
Θάνατο
Αυτοίπου υποφέρουν την έκσταση του ζώου,σημαίνοντας
Θάνατο

Εγίνανανυπόστατοι, τους υπόταξε ένα φύσημα,
Μιαπνοή του πεύκου, κι η δασοκελάηδιστηκαταχνιά
Εκείνηη χάρη τους έχει πάρει

Τιπρόσωπο είναι αυτό, πιο σκοτεινό καιπιο φωτεινό
Οσφυγμός στο χέρι, πιο αδύνατος και πιοδυνατός -
Δοσμένοή δανεισμένο; πιο μακριά από τ' άστρακαι πιο κοντά απ' το μάτι

Ψιθυρισμοίκαι ψιλά γέλια ανάμεσα σε φύλλα καιπόδια βιαστικά
Σταβάθη του ύπνου, όπου σμίγουν όλα τα νερά.

Μποπρέσοραγισμένο στην παγωνιά, ραγισμένη στηνκάψα μπογιά.
Τοέκανα αυτό, το ξέχασα
Καιτο θυμούμαι.
Ηαρματωσιά δίχως αντοχή και το καραβόπανοσάπιο
Ανάμεσασ' έναν Ιούνιο κι έναν άλλο Σεπτέμβρη.
Τοέκανα αυτό μισοσυνείδητος, ανήξερος,άγνωστος, δικό μου.
Ταμαδέρια κάνουν νερά, οι αρμοί θέλουνκαλαφάτισμα.
Τούτοτο σχήμα, τούτο το πρόσωπο, τούτη η ζωή
Ζώνταςγια να ζει σ' έναν κόσμο καιρού πέρααπό μένα· ας
Αφήσωτη ζωή μου γι' αυτή τη ζωή, το λόγο μουγι' αυτόν τον ανείπωτο,
Τονξυπνημένο, χωρισμένα χείλια, την ελπίδα,τα νέα καράβια.

Ποιαπέλαγα ποιοι γιαλοί ποια νησιά γρανίτεςπρος τ' άρμενά μου
Κιη πρόσκληση της τσίχλας μέσα απ' τηνκαταχνιά
Κόρημου.

(Μηέχοντας να πω τίποτα ουσιώδες για τοΚαλοκαίρι στην Πόλη, δίνωτο χώρο μου σε αυτό το ποίημα, που όποτεδυσκολεύομαι με κάνει να νιώθω καλά.Σοβαρό και σχεδόν ηρωικό, έχει ταυτόχρονατη δροσιά και τη χαρη του ζέφυρου. Μουθυμίζει πάντα, επίσης, την πληρότητακαι τη χαρά των καλοκαιρινών μεσημεριών,πάνω στη βάρκα, όταν ο ήλιος αστράφτειστο νερό και το αλάτι ξεραίνεται στοδέρμα. Αυτό είναι ίδιον της μεγάληςποίησης. Τα υψηλά νοήματα δεν στραγγαλίζουντις εικόνες, που κρατούν την αυτόνομηομορφιά τους. Βρίσκω το ποίημα αριστούργημα,γιατί πότε βλέπω τη σπουδαία φιλοσοφικήπλευρά του, πότε μεθώ με τη μαγεία τουρυθμού του - χωρίς να αλλάζει τίποτα. Ημετάφραση -άψογη- του Σεφέρη. Η εικόνατου Χόπερ, που, αν και θαμπώνει μέσα σταχρόνια, μου αρέσει πολύ)