Υπάρχει κάτι εξόχως μικροπρεπές και μίζερο στην ελληνική δημοσιογραφία, το οποίο δεκαετίες τώρα φορά τη λεοντή του θαρραλέου και εξαιρετικού: η ασύστολη κομματικοποίηση του δημοσιογράφου. Να σκίζει τα ιμάτιά του για κάποιο κόμμα, επώνυμα, υπογεγραμμένα, δουλικά. Το θεωρεί τιμή και δόξα. Αν και είναι, συνηθέστατα, πλάγιο φλερτ με την εξουσία ή το χρήμα. Την επιθυμία «να είμαστε με τον νικητή, δεν ξέρεις τι γίνεται».
Ας παραλείψουμε τα παραδείγματα για να μην πικράνουμε καρδιές. Πόσοι και πόσοι δημοσιογράφοι δεν χρησιμοποίησαν τον τραυλό ενθουσιασμό τους για να συγχρωτιστούν με αυτούς τους οποίους έπρεπε να κρίνουν, να γίνουν μία από τα ίδια, να κορδωθούν για λίγο σε κάποιο οφίκιο και τέλος να γυρνάνε σαν τις άδικες κατάρες στα απόσκια της δημοσιογραφίας, που τους φαίνεται πια λίγη, αλλά και εκείνη τους περιφρονεί (φαντάζεστε τον Ρουσόπουλο να δημοσιογραφεί ξανά;).
Ό,τι δεν λειτουργεί με υγιείς κανόνες αγοράς (να σε θέλουν οι αναγνώστες), επιβιώνει μόνο με δύο τρόπους: Πρώτον, με εμφανείς ή αφανείς χρηματοδότες, που θέλουν μόνο ένα πράγμα: να σου υπαγορεύουν και να γράφεις -να είσαι όργανό τους. Δεύτερον, με δικούς σου ψιλομαφιόζικους εκβιασμούς, προκειμένου οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες να θορυβηθούν και να σου πετάξουν το ξεροκόμματό σου
Δεν είναι πάντα χειρότεροι από τους υπόλοιπους «σωτήρες». Αλλά ούτε και κανένας ελάμπρυνε το είδος. Βυθίστηκαν χαρούμενοι στην καφενειακή, ημιμαθή και ολίγον χυδαία ατμόσφαιρα του Κοινοβουλίου, αποκτώντας βαθμηδόν αυτό το βλέμμα που έχουν όσοι έχουν εξουσία -- κάτι μεταξύ παραλυσίας και κυνισμού.
Δεν είναι μόνο όσοι πολιτεύτηκαν. Ή όσοι πήγαν στα γραφεία Τύπου. Ή όσοι έγιναν ποικιλοτρόπως θεραπαινίδες πολιτικών, για να μην πω Φιλιππινέζες. Είναι και οι άλλοι, που με «αγνά», ας πούμε, κίνητρα, φωνασκούν από τα μέσα τους υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος – λες και ο Τράγκας έχει αφήσει τα αβγά του στο υποσυνείδητο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Συνηθέστατα, έχουν θέματα να λύσουν (χρέη, δάνεια, εφορείες, Ταμεία, τρόικες...), μικρά ή μεγάλα ρουσφέτια που ευελπιστούν να ικανοποιηθούν από τους προστάτες τους, δουλειές τεράστιες ή μεροκάματα για φτωχοδιάβολους, επιλεκτικές αμνησίες, εύνοιες στα δημόσια έργα, βόλεμα των παιδιών μας, κάτι ψιλά για να περνάμε, αδερφέ... Κι άλλες φορές, βέβαια, είναι φόρτωμα προσωπικό, πίστη σε κάτι, τάξιμο σε ένα πολιτικό πρόσταγμα. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, η εμφανής κομματικοποίηση ενός δημοσιογράφου είναι ο βαθμός μηδέν της αξιοπιστίας τους. Που μαθηματικά οδηγεί στην αυτολογοκρισία και το ψέμα (ή την επιλεκτική αλήθεια, που είναι το ίδιο).
Μόνο Μέσα που δεν χρωστάνε σε κανέναν, ούτε περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα, λένε ΕΛΕΥΘΕΡΑ τη γνώμη τους, δεν συναλλάσσονται με αυτό που κρίνουν, και προπαντός αψηφούν τον φανατισμό και τη μονομέρεια που έχουν οι κομματικοποιημένοι δημοσιογράφοι. Ασφαλώς και θα ψηφίσουν κάτι. Όμως η δημοσιογραφία είναι δημόσιο λειτούργημα, ενώ η ψήφος προσωπικό δεδομένο.
Γνώμη μου είναι ότι δεν είναι δυνατόν να δημοσιογραφείς ή να είσαι εκδότης εάν μπορούν να σε εκβιάσουν πολιτικοί, ή η επιβίωσή σου να εξαρτάται από την ελεημοσύνη τους. Τα μαγαζιά που είναι χρεωμένα ή αμαρτωλά, αργά ή γρήγορα εκχωρούν την ελευθερία του λόγου τους και την αξιοπρέπειά τους. Ό,τι δεν λειτουργεί με υγιείς κανόνες αγοράς (να σε θέλουν οι αναγνώστες), επιβιώνει μόνο με δύο τρόπους: Πρώτον, με εμφανείς ή αφανείς χρηματοδότες, που θέλουν μόνο ένα πράγμα: να σου υπαγορεύουν και να γράφεις -να είσαι όργανό τους. Δεύτερον, με δικούς σου ψιλομαφιόζικους εκβιασμούς, προκειμένου οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες να θορυβηθούν και να σου πετάξουν το ξεροκόμματό σου.
Θέλω να πιστεύω ότι όσο ωριμάζουν το κράτος, η δημοκρατία και η δημοσιογραφία (τρία πράγματα που το ένα ενηλικιώνεται στα μάτια του άλλου), τόσο θα εμφανίζονται δημοσιογράφοι ή μέσα που ακριβώς επειδή δεν χρωστάνε σε κανέναν, ούτε περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα, λένε ΕΛΕΥΘΕΡΑ τη γνώμη τους, δεν συναλλάσσονται με αυτό που κρίνουν, και προπαντός αψηφούν τον φανατισμό και τη μονομέρεια που έχουν οι ταγμένοι!
Ασφαλώς και θα ψηφίσουν κάτι. Όμως η δημοσιογραφία είναι δημόσιο λειτούργημα, ενώ η ψήφος προσωπικό δεδομένο.
www.facebook.com/stathis.tsagar
Η/Μ/Ε/Ρ/Ο/Λ/Ο/Γ/Ι/Ο: http://www.lifo.gr/team/diary
σχόλια