Αυτή η φωτογραφία δημοσιεύτηκε την περασμένη βδομάδα, χωρίς να της δώσει κανείς ιδιαίτερη σημασία. Η βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας, φανερά λυπημένη, παρακολουθεί τη νεκρώσιμη ακολουθία για τον Μστισλάβ Ροστροπόβιτς, στη Μόσχα. Δίπλα της η χήρα του μεγάλου μουσικού. Πιο δίπλα, η Ειρήνη, αδελφή της Σοφίας, σοβαρή πιανίστα. Το νεαρό παιδί που κρύβει το πρόσωπό του στην παλάμη του δεν το ξέρω (θυμίζει ελληνικό επιτύμβιο). Η λύπη της βασίλισσας είναι ειλικρινής. Με τον Ροστροπόβιτς, που ήταν άνθρωπος εξαιρετικής λεπτότητας, την έδενε πολύχρονη φιλία.
Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις τη λύπη στα πρόσωπα των ισχυρών. Εξανθρωπίζονται. Βρίσκεις πατήματα να τα συμπαθήσεις. Ειδικά το ξάφνιασμα μπροστά στο θάνατο ενώνει τους ανθρώπους όσο τίποτε άλλο - ούτε καν η αγάπη. Κοίτα τις ζάρες στο πρόσωπο της κραταιάς γυναίκας! Το βλέμμα στο κενό! Τα χέρια, αμήχανα πλεγμένα. Είναι λοιπόν κι αυτή ένα σακί με όργανα που λιώνουν.
Όμως αυτή η φωτογραφία έχει ενδιαφέρον για άλλο λόγο. Αμέσως μετά την ταφή του 80χρονου βιολοντσελίστα στο νεκροταφείο του Νοβοντέβιτσι, λίγο έξω από τη Μόσχα, στις σημύδες ανάμεσα στον Τσέχοφ, τον Γκόγκολ και τον Σοστακόβιτς, η Σοφία πήρε το αεροπλάνο εσπευσμένα για Μαδρίτη, να δει και να αγκαλιάσει τη νέα εγγονή της, που μόλις είχε γεννηθεί.
Καταλαβαίνετε...
σχόλια