Τη νύχτα που κλείσαμε το τεύχος του Αυγούστου ήμουν στο αεροπλάνο για Κάιρο. Μόνος. Με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Έμεινα στο Μarriott, σε ένα δωμάτιο που έβλεπε την πισίνα και φοίνικες. Όλη μέρα έκανε ζέστη πηχτή, το βράδυ δρόσιζε. Καθόμουν στο μπαλκόνι και έβλεπα τους ζαλισμένους πλούσιους Άραβες των Eμιράτων να μην ξέρουν να πιούν και να μην ξέρουν να φλερτάρουν. Συνήθως, πήγαινα στο καφενείο Ελευθερία, στο κέντρο της πόλης, που η μπίρα ρέει και οι Αιγύπτιοι μπίτνικ (το λέω για πλάκα!) παίζουν το ρολάκι τους.
Έκανα ένα ήπιο defragmentation στον δίσκο μου. Τακτοποιούσα την καρδιά μου και το συκώτι μου στο ράφι τους.
Δεν ξέρω πια αν μ' αρέσει το Κάιρο. Ο ισλαμισμός επελαύνει, ταυτόχρονα με την εμφάνιση μιας γενιάς δυτικότροπης, που μέσω του ίντερνετ ξέρει όλα τα κόλπα, τσάτρα πάτρα. Ακούς ακόμα Ουμ Καλσούμ στα μαγαζιά των συνοικιών, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Η πόλη έχει γίνει ένα γιγαντιαίο «Μέγαρο Γιακουμπιάν» - βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας επώδυνης ενηλικίωσης. Περισσότερο με τραβάνε οι έρημοι του Μεγάλου Αντωνίου, ή η όαση της Σίουα, τα χωριά κάτω από το Ασουάν - μέρη όπου προς στιγμήν ξεχνάς αυτά που ξέρεις και η συνείδησή σου εξατμίζεται.
Με μια εφαρμογή για κινητά του Orbitz έκλεισα εισιτήριο, ξαφνικά, για Βυρητό. Είχα δει κάτι φωτογραφίες στο τελευταίο «Μοnocle» και θυμήθηκα τις χρυσές μου μέρες, πριν τον τελευταίο πόλεμο. Τις έξοχες κραιπάλες! Δεν είμαι πια σε φάση για τέτοια, αλλά ένα Σάββατο στο Acid το έκανα. Όλος ο αραβικός κόσμος μαζεύεται κάθε Σάββατο σε αυτόν το λόφο του Σιν ελ Φιλ. Είναι το πιο έκδοτο και ηδονιστικό κλαμπ της Μέσης Ανατολής (δηλαδή, εντάξει, δεν είναι και Ιμπίθα, αλλά στους συσχετισμούς που κάνει το μυαλό όταν ταξιδεύει, του φαίνεται επανάσταση). Από το Ομάν, την Ιορδανία, το Κουβέιτ, τη Συρία, το Ντουμπάι χιλιάδες κόσμος χορεύει και φιλιέται, μπαφιασμένος από τις ανώφελες απαγορεύσεις.
Σε ένα διάλειμμα της νύχτας βγήκα να πάρω αέρα. Κάτω, τα φώτα της πόλης - πιο κει η αστική γοητεία της μάλλον χριστιανικής Αλσαφίγιε. Ελαφριά, επιλήσμων πόλη, που γκρεμίζεται και χτίζεται όπως τα αγριολούλουδα ανοιγοκλείνουν το βράδυ. Ήταν οι μέρες που στα σύνορα είχαν ξεσπάσει πάλι ταραχές - εφτά νεκροί. Κανείς δεν ασχολιόταν. Οι πόλεμοι, ο εμφύλιος, η κατοχή της Συρίας, οι μνήμες των σφαγών στα στρατόπεδα έχουν κάνει τους Λιβανέζους λαό ριψοκίνδυνο και γλεντζέ, σαν να μην υπάρχει αύριο. Που ίσως και να μην υπάρχει. Το διαπίστωσα δυο μέρες μετά, που το ξενοδοχείο μου (το Crowne Plaza στη Χάμρα) πήρε φωτιά και όλοι από κάτω είχαν μαζευτεί, χάζευαν τους καπνούς και ξεκαρδίζονταν στα γέλια. Δεν θέλει πολλά η καρδιά για να σκληρύνει - λίγες βόμβες και ένα δυο θανάτους. Μετά από λίγες μέρες πήρα το αεροπλάνο (είκοσι λεπτά πτήση) για Λάρνακα.
Για να καταλήξω (μετά από μερικά ακόμα ζιγκ ζαγκ στις αντιδιακοπές) σε ένα νησί, στα Δωδεκάνησα. Μικρό, όμορφο και μάλλον απείραχτο.
Εκεί βρήκα την ασυνειδησία που γύρευα. Που ήταν τόσο πλήρης, ώστε να αρνούμαι τώρα να την περιγράψω. Δέκα μέρες αγάπης.
Για να είμαστε τώρα εδώ, στο πρώτο τεύχος της LifO. Που, παρ' όλα αυτά, προλάβαμε να το φρεσκάρουμε σε τρεις μέρες, σαν πρόγευση όσων θα ακολουθήσουν.
Θα είναι ενδιαφέρων χειμώνας.
AKΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΕ ΣΤΟ TWITTER: www.twitter.com/tsagkarousianos
σχόλια