Kανονικάθα έπρεπε να γράψω για το Φεστιβάλ. Αλλάδεν έχει ανάγκη πια. Μιλάει από μόνοτου. Αρκεί ένα ξεφύλλισμα του σημερινούφύλλου - η μαγική ενέργεια της Τέχνηςείναι ορατή σε κάθε σελίδα. Πρόσωπααφοσιωμένα στο να εκφράζουν την ανθρώπινηκατάσταση με το σώμα και τα λόγια τους.Σαμάνοι και παρηγορητές. Μάγοι. Όλα μαζίσυνθέτουν το παζλ ενός οράματος. Πουβαθμηδόν συμπληρώνεται και ολοέναλειτουργεί. Και σαγηνεύει. Μακάρι ναμιλούσαμε όλο το χρόνο μόνο για τέτοιουςκαλλιτέχνες. Θυμάμαι τον πρώτο χρόνοπου ήταν να ξεκινήσει ο Γιώργος Λούκος.Το πρώτο μας αφιέρωμα ήταν δειλό καιολιγοσέλιδο - όμως υπήρχε εξαρχής ηπεποίθηση ότι κάτι σημαντικό πάει ναγεννηθεί. Κάτι που θα μεταμορφώσει τηνπόλη. Όπερ και εγένετο.
Άλλο όμως ήθελα να πω.Στο γραφείο μου, που ήταν γεμάτο printout του αφιερώματος στοΦεστιβάλ, υπήρχε ξεχασμένο ένα βιβλίο,βδομάδες. Μια συλλογή από το «Κράξιμο»,ένα επαναστατικό περιοδικό που εξέδιδεστα άγρια έιτις η «εκδιδομένη τραβεστίΠαόλα». Άρχισα να το ξεφυλλίζω,αφήνοντας κατά μέρος το Σαουμπίνε καιτον Γκοντουνόφ. Και σιγά σιγά, παρασύρθηκαπίσω στα άγουρα χρόνια της ομοφυλοφιλικής«επαναστατικής έκφρασης», στιςκαλιαρντοσούρες της ατρόμητης τραβεστίπου απολάμβανε και απολαμβάνει τηνέκσταση της κακίας της επί δικαίους καιαδίκους και που πρωτοφανώς έδεσε τηνωμή λαγνεία με την κοινωνική διεκδίκηση,μπαίνοντας από την πίσω πόρτα (όχι χωρίςσυντροφικό κράξιμο) στην καρδιά τουαριστερισμού.
Έκτοτε, κανένα άλλοπεριοδικό δεν είχε τόση λύσσα, τόσημανία, τόση τόλμη. Κι ακόμα, πουθενάαλλού δεν ξαναδιάβασα τέτοιες έκκεντρεςκαι βιωματικά ειλικρινείς συνεντεύξεις:Η αγαθή γυναίκα από το Αιγάλεω που φυλάειτα τζουρά της Ομόνοιας. Ο υπέργηροςΣερμέπτης της Κομοτηνής που έχει κάνειτο σπίτι του ερωτικό ιερατείο για ναμυούνται οι νεαροί στον αρσενικό έρωτα.Ένας ομοφυλόφιλος που ζει μέσα σεπορνοσινεμά (όλα κλειστά τώρα). Μόνο στο«Butt» βιογραφούνταισήμερα ανάλογης ειλικρίνειας άνθρωποι.
Κι ανάμεσα σε αυτά ταγεμάτα χώμα και επιθετική λύπη πρόσωπα,τους καθημερινούς ήρωες της Πάολας,υπάρχουν και ορισμένοι «επώνυμοι»που τολμηρά, για εκείνη την εποχή,διαλέγουν να δώσουν συνέντευξη σε έναπεριοδικό που το ανοιγόκλεινε η αστυνομίακαι το εξέδιδε ένα «όνειδος τηςκοινωνίας». Ο υπερχορτάτος ΜισέλΠάμπλο, η Κατερίνα Ιατροπούλου, η ΜαλβίναΚάραλη, ο Χριστιανόπουλος, οι ΣτέρεοΝόβα, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου... Ίσως,τελικά, δεν είναι απόλυτη σύμπτωση ότιπριν λίγο διάβαζα τα λόγια που έγραψεο Δημήτρης για τη LifΟ, μεαφορμή το ανέβασμα της Μήδειας. Ξανά κιαυτός, μετά τα άγρια έιτις.
Δεν ξέρω, δεν το πολυψάχνω,αλλά έχω την εντύπωση ότι σχεδόν όλα ταπράγματα που είναι ζωντανά συνδέονταιμε ορατούς κι αόρατους λώρους. Πηγάζουναπό την ίδια λύσσα για ζωή και ελευθερία.Θα ‘θελα αυτή η εφημερίδα να τα εκφράζειόλα θαρρετά κι απροκατάληπτα, όχι πιαχώρια αλλά μαζί. Όσο κατεβαίνεις προςτο χώμα, όλα υψώνονται. Όσο μεγαλώνουμε,αξίζει να καταλαβαίνουμε ότι όλα είναιένα - ακόμα πιο πολύ.
σχόλια