Το weird hip hop του OCnotes (aka Otis Calvin III) από το Σιάτλ (της παρέας των Shabazz Palaces) είναι ό,τι καλύτερο άκουσα τις τελευταίες μέρες. Έχει κυκλοφορήσει ένα σωρό άλμπουμ και EP τα τελευταία χρόνια και σε παρουσίαση που έκανε κάποιο site σε ένα από αυτά διάβασα ότι είναι αρκετά δημοφιλής στην πατρίδα του, αλλά τα views στο YouTube άλλα δείχνουν (τα πιο πολλά κομμάτια έχουν διψήφιο μόλις αριθμό από plays!). Τον ανακάλυψα από το «How are you, my friend?», έναν ύμνο στη φιλία, με ήχο σύγχρονο, που δανείζεται στοιχεία από το afrofunk. Κατά τ' άλλα, Monstera, Pilea, Πεπερόμια, Φίκος Λυράτα, Begonia Masculata, φυτά αβοκάντο, βελανιδιές, αερόφυτα, Caladium, Alocacia, εξωτικές οξαλίδες: τα φυτά εσωτερικού χώρου που έχουν κατακλύσει το Instagram και οι φωτογραφίες τους ξεπερνούν σε likes ακόμα και τις φωτογραφίες φαγητών, κάνοντας τους trendy ερασιτέχνες κηπουρούς τους νέους σταρ του δεκαπενθημέρου.
M. Hulot
Είδα το Wonder Woman 3D σ' ένα σινεμά στο Μανχάταν, κυρίως επειδή δεν έβρισκα κάτι πιο του γούστου μου να δω εκείνη την ώρα. Δεν είχα ιδέα για τις ελληνικές ρίζες της μυθολογίας της Wonder Woman και μου άρεσε πολύ το πρώτο μέρος, στο νησί των Αμαζόνων, που μου θύμισε και το «Lost». Και μετά ωραίο ήταν, αλλά λιγάκι ατελείωτο...
Άρης Δημοκίδης
Καλές και πάλι εντυπώσεις: Η πολύτιμη σειρά «Στοχασμοί» των εκδόσεων στιγμή, του παίκτη/ρέκτη Αιμίλιου Καλιακάτσου/ Εμπλουτίζεται με τον τόμο: Εμίλ Σιοράν (επιλογή από το «De l' inconvénient d' être né»)/ Με πυκνό εισαγωγικό σημείωμα, συν μετάφραση, συν σημειώσεις του Αντώνη Καραβασίλη/ «Δεν μπορούμε να πούμε τίποτε για το τίποτε. Γι' αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει όριο στο πλήθος των βιβλίων» γράφει ο Σιοράν/ Ο οποίος, αρνούμενος πεισματικά διακρίσεις και βραβεία, είχε πει: «Καλύτερα σε βόθρο παρά σε βάθρο».
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Δεν κοίταξε την πάρτη του, προσπάθησε τον Ιούλιο του '12 να αποτρέψει αδικαιολόγητη αστυνομική θηριωδία κατά μετανάστη, συνελήφθη και ο ίδιος, φορτώθηκε ψευδείς κατηγορίες, δικάστηκε πρόσφατα, αθωώθηκε πανηγυρικά. Ο λόγος για τον Πέτρο Καπετανόπουλο, έναν καθημερινό άνθρωπο που παραδειγμάτισε με την «αποκοτιά» του. Γιατί αν καθένας μας ύψωνε θαρραλέα ανάστημα απέναντι στον αυταρχισμό και τις αυθαιρεσίες της εξουσίας, αντί να ψιθυρίσει «τι με νοιάζει εμένα» ή «πού να μπλέκω τώρα;», θα ήταν μεγάλο το κέρδος για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και για την ποιότητα της δημοκρατίας. (Αλήθεια, θα κληθούν τώρα οι εν λόγω βασανιστές αλλά και αποδεδειγμένα πια ψευδολόγοι ένστολοι να λογοδοτήσουν;).
Θοδωρής Αντωνόπουλος
Ωραία νέα: Μετά από 20 χρόνια (και ενώ όλοι πίστευαν ότι δεν θα ξαναδούν γραπτό της) η Αρουντάτι Ρόι κυκλοφορεί το δεύτερο βιβλίο της. Το Βασίλειο της υπέρτατης ευτυχίας αναμένεται να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερο θόρυβο από τον Θεό των μικρών πραγμάτων, το βιβλίο που την έκανε γνωστή για τη γενναιότητα, τις ρεαλιστικές περιγραφές και το ταλέντο της. Το θέμα, ειδικά για τα δεδομένα της Ινδίας, προκλητικό, ακανθώδες, απολύτως ηλεκτρικό: οι ερμαφρόδιτοι της Ινδίας, οι αλήθειες των διεμφυλικών, η πατριαρχία και οι συνέπειές της στη ζωή των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα μέσα στο 2018, ενώ είναι πολύ πιθανό η συγγραφέας να βρίσκεται εδώ για την παρουσίαση.
Χριστίνα Γαλανοπούλου
Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ήταν μια καλή ευκαιρία για μια μικρή απόδραση στο εξοχικό. Ο χρόνος απεριόριστος και όλα έγιναν μια ατελείωτη παρατήρηση. Αυτές τις μέρες συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Με την παραμικρή αφορμή, οι ιστορίες ξεκινούν ακόμη και με αγνώστους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει όμως είναι να ακουστούν και όχι να ακούνε. Όλοι συζητούν και κανείς δεν λέει τίποτα. Όλοι έχουν γνώμη και δεν συγκρατείς καμία. Στην παραλία έβλεπες τα ζευγάρια να περνούν τα απογεύματά τους βγάζοντας φωτογραφίες και τις παρέες να κάνουν check-in στο κινητό για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους. Λίγο τι θα γίνει στο «Survivor», λίγο πολιτική, λίγο σεξ και γενικά λίγο απ' όλα. Άνθρωποι που τους άκουγες να γκρινιάζουν για την καθημερινότητά τους, αλλά να μην κάνουν τίποτα για να την αλλάξουν. Τους έφταιγαν όλα και ποτέ ο εαυτός τους. Έψαχναν εναγωνίως το «πώς» αντί να αναζητήσουν το «γιατί», άφηναν πίσω τα «θέλω» και είχαν χρόνο μόνο για τα «πρέπει». Παρακολουθούν τις ζωές των άλλων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ζουν χωρίς επιθυμίες. Όμως η ζωή δεν είναι το «πόσο» και το «ποιο», αλλά το «κάποτε» και το «πού».
Γιάννης Πανταζόπουλος
Παραμιλάω ακόμη από την εμφάνιση της Grace Jones στο Primavera. Έκκληση προς όλους τους μεγάλους διοργανωτές της χώρας: κλείστε την άμεσα! Πάτησε ήδη τα 69 και βάζει κάτω 20άρες τραγουδιάρες και ολόκληρα συγκροτήματα. Πρέπει να μάθουμε, επιτέλους, τι σημαίνει σπουδαίο live. Στήθη έξω, dildos, σέξι αρσενικοί χορευτές, επιτυχίες, χουφτώματα σε οτιδήποτε κυκλοφορούσε στη σκηνή, αρσενικό ή θηλυκό, ατελείωτο fun, fun, fun, 20λεπτο χούλα χουπ, μάσκες, εξτραβαγκάν καπέλα, αστεία με το κοινό, 15ποντες γόβες, όλα τα είχε αυτό το σόου. Κόλαση!
Μαρία Παππά
Τα καλά: «Ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει εκείνο που είναι ανίκανος να φανταστεί. Το κεφάλι του οργώνει τον γαλαξία του παραλόγου» René Char, Φύλλα του Ύπνου. Η βόλτα Ακρόπολη - Κεραμεικός - Θησείο με μεικτό καιρό, συννεφιά-λιακάδα. Τα καλά νέα για τα οικονομικά και τον προγραμματισμό του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Που στη διοίκησή του (η οποία συμβάλλει αποφασιστικά σε όλα αυτά) είναι ένας άξιος συνάδελφος, ο Άρης Στυλιανού. Τα κακά: Η ελληνική συζήτηση κάθε φορά που έχουμε τρομοκρατικό χτύπημα σε κάποια χώρα της Δύσης. Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για την κλιματική αλλαγή. Τα βαθιά «ευχαριστώ» των παλαιών αναγνωστών. Σαν να ανταλλάσσετε ευχές οι χαμένοι από χρόνια συγγενείς.
Νικόλας Σεβαστάκης
«Να θεραπεύεις τον άρτο. Να παραθέτεις τον οίνο» αναφέρει ένα απόφθεγμα από τα περίτεχνα Φύλλα του Ύπνου του René Char που μόλις κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Πόλις, μια απλή φράση που συνοψίζει, μέσα σε μια πρόταση, την αξία της ανάκτησης των βασικών στιγμών: να σέβεσαι τη σπουδαιότητα που κρύβει μια απλή συνεύρευση ή ένα ωραίο φαγοπότι, τους δυο-τρεις φίλους, την αγάπη που μπορεί να μεγεθυνθεί και να γίνει κάστρο, αν αξίζει πραγματικά. Αυτή η επιστροφή στην πρωταρχική κατάσταση της ζεστασιάς και του νοήματος ενός τραπεζιού νομίζω ότι μπορεί να μας σώσει. Ίσως γι' αυτό όσα συμβαίνουν στην πόλη να μη με απασχολούν πια, γιατί επιστρέφω στην αγάπη των λίγων και όχι στην έκθεση των πολλών.
Τίνα Μανδηλαρά
Έφαγα μόλις ένα τέλειο bao bun από το νέο Pink Flamingo του Βασίλη Καλλίδη. Τίμιο, ασιατικό street food στα καλύτερά του.
Αλέξανδρος Διακοσάββας
Φαρμακείο στην Κορησσία της Τζιας μου πούλησε γνωστό φάρμακο 3 ευρώ ακριβότερα από την αναγραφόμενη στη συσκευασία τιμή. Στην παρατήρησή μου η ξερή απάντηση ήταν ότι άλλαξε η τιμή, πράγμα που αργότερα, φυσικά, διαπίστωσα ότι δεν ίσχυε. Για απόδειξη ούτε λόγος, αλλά ζήτησα και την έλαβα συνοδεία μουρμουρητού και ξινής φάτσας. Απαράδεκτοι τύποι που παίζουν με τον πόνο του άλλου, όταν τον βρουν στην ανάγκη.
Νινέττα Γιακιντζή
«Στην πραγματικότητα, η αγάπη μοιάζει πολύ με το μίσος: η αγάπη και το μίσος είναι πολύ πιο κοντά απ' όσο νομίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Για παράδειγμα, όταν αγαπάς ή μισείς κάποιον, και στις δύο περιπτώσεις φλέγεσαι να ξέρεις ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεται, με ποιον είναι, πώς είναι, αν είναι ευχαριστημένος, τι κάνει, τι σκέφτεται, τι φοβάται». Μου άρεσε πολύ ο Ιούδας του Άμος Οζ (εκδόσεις Καστανιώτη).
Βασίλης Καψάσκης
Όταν είχε ξανάρθει στην Ελλάδα, στο Ηρώδειο, τελευταία στιγμή δεν κατάφερα να τον δω. Τώρα, όμως, τελευταία στιγμή κατάφερα να εξασφαλίσω εισιτήριο με πολύ καλύτερες συνθήκες από αυτές που περίμενα κι έτσι απόλαυσα με όλη μου την άνεση τον Rufus Waiwright, που με ένα πιάνο, μια κιθάρα και την ανεπιτήδευτη αμεσότητά του, μέσα σε ένα γεμάτο δίωρο απέδειξε ότι είναι ένας καλλιτέχνης που, ενώ φαίνεται πλήρης με όλα τα διαφορετικά πράγματα που έχει κάνει –πάντα, βέβαια, στο δικό του, μοναδικό ύφος–, ποτέ δεν θα πάψει να βρίσκει τρόπους να εκπλήσσει το κοινό του. Ήδη ανυπομονώ για την επόμενη επίσκεψή του στην Αθήνα!
Μαρία Δρουκοπούλου
σχόλια