» Οιεπιχειρηματίες ζητάνε από το άκαρδο κράτος να τους φτιάξει γήπεδα (με τηνατράνταχτη λογική του ιδιοκτήτη αυθαιρέτου πριν από την μπουλντόζα) για νακονομάνε από τη χρήση τους. Ένας αθλητικός δικαστής, μια δίποδη κινητή Αρετή μεπαρωπίδες, κατηγορεί τον εξωτικό Λούα Λούα επειδή φωτογραφήθηκε με το σημαιάκιτου κόρνερ κάτω από τα σκέλια του. Οι οκτάβες στις τσιριχτές φωνές κατά τηςδιαιτησίας ανεβαίνουν ενοχλητικά. Στα γήπεδα, κακομπαλωμένα αγροτεμάχια ταπερισσότερα, η ταλαίπωρη μπάλα κυλάει. Και η ΑΕΚ ονειρεύεται ήδη ένα πρωτάθλημα που έχει να χαρεί από την εποχή πουη σημερινή γενιά των 700 ευρώ πήγαινε δημοτικό. Είναι σαφές πως το ελληνικόπρωτάθλημα ξεκίνησε πραγματικά («πήρε φωτιά», για τους αναγνώστες αθλητικούΤύπου).
» Η ομορφιάμερικές φορές εμφανίζεται εκεί που δεν την περιμένεις. Και στην προκειμένη ήρθεστο γήπεδο του Ατρόμητου, ένα εξάμβλωμα μέσα στο Περιστέρι, συνήθως μισοάδειο,γεμάτο όμως μπαλαδόφατσες. Ήρθε από τον Λουτσιάνο, έναν τροφαντό Ριβάλντο τωνφτωχών, που βγάζει το ψωμί του με την υπεραξία της τεχνικής του στο πρωτάθλημαόπου το κοντρόλ με τη δεύτερη θεωρείται επίτευγμα. Στο κακοφωτισμένο γήπεδο,λίγο πριν από το τέλος του αγώνα κόντρα στη Λάρισα, η αλάνα ήρθε κοντά στη Super League. Ο θρήσκος Λουτσιάνο ξέχασε την ηθική, εκτέλεσεένα φάουλ στον εαυτό του, κίνηση που απαγορεύεται και στο προαύλιο τουδημοτικού σχολείου, και μέσα στη σύγχυση σκόραρε. Το γκολ μέτρησε («σφαγή στοΠεριστέρι», για τους αναγνώστες του αθλητικού Τύπου).
» Φυσικά οΛουτσιάνο το πανηγύρισε δείχνοντας το Θεό, που για κάποιο λόγο οι Βραζιλιάνοινομίζουν πως βλέπει (ακόμα και ελληνική) μπάλα. Οι πανηγυρισμοί είναι της μόδαςφέτος. Δεν είναι μόνο ο Λούα Λούα που κάνει τούμπες, πηδάει σημαιάκια καιχτυπάει το στήθος του σαν να προσπαθεί να αυτοσωθεί από πνιγμό. Είναι και οΜπλάνκο της ΑΕΚ, ένας Λατίνος από τη Β' Αργεντινήςπου όποτε βάζει γκολ φαντασιώνεται πως είναι ο Ζορό και φοράει μια μάσκα στοπρόσωπο που ξεχνά πως την κρύβει στην ιδρωμένη κάλτσα.
» Μάλλον χρειάζονταιόλα αυτά. Για να συνειδητοποιούμε πως το ποδόσφαιρο ξεκίνησε στις σκονισμένεςζαβολιάρικες αλάνες, δεν είναι και ζήτημα ζωής και θανάτου και εν τέλει, ακόμακι αν έχει αρρωστημένη αισθητική, είναι αστείο να βλέπεις 30χρονουςμαντράχαλους με σορτσάκια να κλωτσιούνται σαν να μην υπάρχει αύριο. (ΟΚ,υπάρχουν και παιχνίδια «ζωής και θανάτου», για τους αναγνώστες του αθλητικούΤύπου.)
σχόλια