Τα μάτια μισόκλειστα, το κεφάλι σε ψυχαναγκαστική παλινδρομική αφόρητης γνώσης, το τσιγάρο στο χέρι και η διαπίστωση με τη χαμηλή φωνή της εγκυρότητας: «Αυτοί εκεί έξω ξέρουν. Εμείς εδώ να δούμε τι θα κάνουμε». Το ρούφηγμα του καφέ είναι προαιρετικό. Της κοιλιάς, μέρες που έρχονται, υποχρεωτικό.
Η υπόθεση έχει γίνει λίγο κουραστική. Κουραστική σαν τις λέξεις των ταξιδιωτών που επιστρέφουν από κάποια άλλη, οποιαδήποτε, χώρα. Αφού ξεπεράσουν την ευρωπαϊκή επίφαση του «Ελ Βενιζέλος», με τους διασκεδαστικά καταπιεσμένους από τη νομιμότητα ταξιτζήδες που κρύβουν βρίζοντας τη βαλκανική τους φύση, έρχονται αντιμέτωποι με τα γραφικά Μεσόγεια και μονολογούν: «Αχ, τι ωραία είναι εκεί έξω. Ενώ εμείς τίποτα». Καθησυχαστικά αφελές.
Το ποδόσφαιρο είναι όμορφο για πολλά πράγματα. Ενα από τα πιο απλά και γοητευτικά στοιχεία πάνω του, μετά από τον Τσάβι της Μπαρτσελόνα, είναι πως σου δίνει λόγους για να γκρινιάζεις χωρίς κόστος. Δεν βρίζεις το αφεντικό σου, αλλά τον Κατσουράνη. Δεν μαλώνεις με τη συμβία σου, αλλά με τον διπλανό στο γήπεδο. Τίποτα δεν γίνεται σωστά, τουλάχιστον όχι τόσο σωστά όσο θα το έκανες εσύ, αν είχες την ευκαιρία.
Και κάπως έτσι, τον τελευταίο καιρό, δεχόμαστε πανταχόθεν επίθεση εξωτερικής υπεροχής. Με τη βοήθεια της τηλεόρασης, ξεπερνώντας τα υπαρξιακά προβλήματα της ΕΡΤ που διακόπτει τους αγώνες για να δείξει διαφημίσεις -στο στυλ της Λούφας και Παραλλαγής- ο Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος ήρθε αντιμέτωπος με μια παλιά αλήθεια: το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που δεν παίζεται στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι όπως φτιάχτηκε. Εδώ έχει υπέροχο παρασκήνιο, ξύλο, υποκριτικές διοικήσεις, πεινασμένους για επιχορηγήσεις παλαίμαχους, τελευταίες αγωνιστικές με στημένα παιχνίδια, καθόλου χιούμορ και κακή αισθητική. Εκεί έξω, έχει μπάλα. Γεμάτα γήπεδα, μπίρες, γέλια, διασκέδαση και πάνω απ' όλα εικόνες που αναπαράγονται σε μνήμη και internet. Η σύγκριση είναι άδικη, σαν να βλέπεις 3D ταινία στην τηλεόραση της γιαγιάς.
Αυτά όμως είναι γνωστά, λίγο πολύ κλισέ. Εκτός από την απολαυστική γκρίνια, υπάρχει άλλη λύση; Υπάρχει. Λέγεται ρεαλισμός. Δεν χρειάζεται να ζηλεύουμε τον Μέσι, τον Μουρίνιο και την Μπάγερν. Είναι μάταιο, σαν να γλυκοκοιτάζει ο απόφοιτος του νηπιαγωγείου μια μαύρη τήβεννο πανεπιστημίου. Το τι χρειάζεται να κάνουμε είναι απλό: να υπομείνουμε και να απολαύσουμε, έστω και εξ αποστάσεως. Εντάξει, και να γκρινιάζουμε λίγο, δεν παλεύεται αλλιώς.
MATCH PROGRAMME
→Τρίτη 20 Απριλίου
Ίντερ - Μπαρτσελόνα
Ο Ζοζέ Μουρίνιο δεν είναι τόσο cool όσο ο Αρσέν Βενγκέρ. Δεν πρόκειται να αφήσει χαλαρό τον Μέσι και την παρέα του, παίζοντας με αφέλεια. Είναι τόσο φιλόδοξος που, για να κερδίσει, θα προσπαθήσει να καταστρέψει. Τα όμορφα συνεχίζονται στο Champions League.
→Κυριακή 18 Απριλίου
ΠΑΣ Γιάννινα - Παναθηναϊκός
Η σύγκριση με το διπλανό παιχνίδι είναι συγκλονιστική. Την τελευταία φορά που έπαιξαν, τα ποτιστικά μηχανήματα πήραν μπρος την ώρα του αγώνα. Ακόμα και αν δεν συμβεί κάτι το τόσο όμορφο, ο Παναθηναϊκός παίρνει πρωτάθλημα. Και θα το (ξανα)πανηγυρίσει. Το αξίζει.
•ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ:«Ενα νύχι της κόπηκε, δεν ήταν ακρωτηριασμός». Λίγο πριν κερδίσει ένα δίκαιο πρωτάθλημα στα γήπεδα, ο Παναθηναϊκός χάνει πόντους (αν όχι χιλιόμετρα) αξιοπρέπειας υπερασπιζόμενος τα ανυπεράσπιστα στην αθλητική δικαιοσύνη.
σχόλια