» Ήταν κάπωςσαν την παρένθεση στην ιδεολογία. Στατέλη της προηγούμενης εβδομάδας, ενώέβρεχε νερό και πέτρες, μέσα στο χημικόπάρτι, ανάμεσα σε χριστουγεννιάτικαστολίδια, ταξικά μπουνοκλοτσίδια καιχουντικά σταγονίδια, συναντήθηκαν δυοδιαφορετικοί πολύχρωμοι στρατοί.
»Έξω απότα δικαστήρια, οπαδοί Ολυμπιακού καιΠαναθηναϊκού αντάλλαξαν κάτι από τοκλίμα των ημερών (πέτρες, σκόνη, μίσος)λόγω της απόφασης της δίκης του Λαυρίου.Πέρασε στα ψιλά, γιατί σε αυτό τον κοινωνικό πλανήτη, λίγα χιλιόμετραμακριά από το κράτος του παρακράτους,δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς. Για τηρουτίνα γιατί να ενοχληθείς;
»Ήταν άλλημια γνωστή ιστορία. Οι οπαδικοί στρατοί,αυτοί που σκοτώνονται, σκοτώνουν καιμεταφέρονται με εκατοντάδες μηχανάκια(και συνοδεία αστυνομίας) από τη μιαάκρη της πόλης στην άλλη για να μαχαιρωθούν,ανενόχλητοι από το λαγοκοιμισμένοκράτος, ξεσπούσαν. Οι πλάτες από πίσωτους είναι τόσο μεγάλες που πρόσωπα δενφαίνονται. Υπονοούνται με σαφήνεια,αλλά δεν φαίνονται. Οπότε, καλύτερασιωπή, πού να μπλέκεις τώρα, για μεταθέσειςείμαστε; «Καλύτερα να δείρω πιοανυπεράσπιστους τύπους» σκέφτεται(;)το όργανο.
»Πριν απόχρόνια, ο διοικητής μιας αστυνομικήςλεγεώνας, ουσιαστικά υπεύθυνος για μιααπό τις πιο μαύρες ιστορίες του ελληνικούποδοσφαίρου, εκεί κοντά στη Ριζούποληέκανε μια από τις τελευταίες δουλειέςπριν τη πρόωρη σύνταξή του. Λίγες μέρεςμετά, είχε προσληφθεί από την πανίσχυρηΠΑΕ που είχε επωφεληθεί εκείνο τοαπόγευμα. Το απόγευμα που ένας οπαδόςέχασε το μάτι του, το ελληνικό ποδόσφαιρολίγη ακόμα από την αθωότητά του καικανείς την ευθιξία του. Κανείς δενασχολήθηκε. «Συμβαίνουν μωρέ αυτά»ξεφύσησαν οι περισσότεροι και εξοργίστηκανμόνο όσοι δεν πρόλαβαν να κάνουν τοίδιο.
»Κοινωνικά,ίσως τα επεισόδια στα γήπεδα να είναιυγεία. Να είναι η βαλβίδα ασφαλείας πουεκτονώνει το κλίμα, καίει την αδρεναλίνηκαι κάνει τη ζωή λίγο πιο εύκολη τηΔευτέρα. Επικοινωνιακά άλλωστε(αποδείχθηκε) είναι πιο εύκολο να καλύψειςτο θάνατο ενός οπαδού από αυτόν ενόςπαιδιού.
»Στο φόνοενός παιδιού αντιμετωπίζεις αγνή οργήκαι τηλεοπτικό φόβο σε άτοκες δόσεις.Στο φόνο ενός οπαδού, τα ρίχνεις στονπιο αδύναμο/εξαρτημένο τύπο τουκατηγορητηρίου και βάζεις και πάλι τοκεφάλι μέσα στη ζεστή σου τρύπα.
»Είναινομοτέλεια, κάπως σαν τον καρκίνο μετάτο χημικό πόλεμο, την ανίκητη βλακείατων ανίκανων, τις πολιτικές ευθύνες τωνανεύθυνων: όταν σκύβεις το κεφάλι στουςισχυρούς, όταν γίνεσαι υπηρέτης αφεντάδων,όταν τρως ξύλο από παντού, κάπου ησυνείδησή σου θα ξεσπάσει. Αν είναιμπροστά σου κάποιος οργανωμένος οπαδικόςστρατός, δεν αντιδράς. Αν είναι κάποιος15χρονος, δεν μασάς.
σχόλια