Μπορεί κυβέρνηση και υπουργικά επιτελεία να καίγονται και να καπνίζουν, αλλά το ντόπιο ποδόσφαιρο -και το «αμαρτωλό» στοίχημα βέβαια- επιβιώνουν μακριά από γιατρούς. Όσο οι επιχειρηματίες θα καταβάλλουν τον οβολό τους προς τέρψη του κοινού, η δραματική εκκρεμότητα του πρωταθλήματος θα συνεχίζεται απτόητη και πολυσχολιασμένη. Παραδόξως, ουδείς από τους ποδοσφαιρικούς ιθύνοντες μιλάει για οικονομική ύφεση, λες και οι επιχειρήσεις θεάματος διαβιούν εκτός κοινωνίας. Τα διοικητικά της ΑΕΚ μπορεί να θυμίζουν παρωδία, όπως και του ΠΑΟΚ παλαιότερα, μόνο που κανείς δεν αναφέρεται στην «κρίση». Λεπτά υπάρχουν, έστω και στα θυλάκια μεταναστών, αρκεί να βρεθεί η ιδανική φόρμουλα για να πάρει ο σύλλογος τα πάνω του και να ανακτήσει το παλαιό του πρόσωπο.
Εντούτοις, στο φετινό πρωτάθλημα, η τριάδα των μεγάλων απώλεσε κατά τι το κύρος της, ενώ στην περιφέρεια εμφανίστηκαν ομάδες ικανές αν όχι για διεκδίκηση του τίτλου, τουλάχιστον για να τους βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Ο Αστέρας Τρίπολης, για παράδειγμα, με ξένους και ντόπιους παίκτες (και πολύ χρήμα), δεν τσάκισε απλώς τις ομάδες του κέντρου στην πρώτη του εμφάνιση, αλλά -παρά την κάτω βόλτα της περσινής χρονιάς- φέτος επανεμφανίστηκε με κύρος και φιλοδοξίες. Στην ίδια γραμμή και η Καβάλα (Νέοι Αργοναύτες) του Μάκαρου. Τα παλιά χρόνια, όταν προηγούνταν στο γήπεδό της, οι φίλαθλοι δεν φώναζαν «Κα-βά-λα! Κα-βά-λα!» αλλά ΕΔΑ! ΕΔΑ! Τώρα άλλαξαν τα πράγματα. Ήρθαν ξένοι παίκτες, έπεσε χρήμα, η ομάδα σε κάποια παιχνίδια πετάει (τέσσερις βαθμούς «έκλεψε» μόνο από τον ΟΣΦΠ και δυο πάνω στο νήμα από τον ΠΑΟ), πείθοντας τον κόσμο ότι το μυαλό και η οργάνωση, αν υπάρχουν, κάνουν θαύματα.
Ανάλογα πράγματα μπορούμε να πούμε για τον Πανιώνιο, για την ομάδα του Δώνη που όσο πάει σουλουπώνεται, για τον ΠΑΟΚ βέβαια που ξαναβρίσκει χρόνο με τον χρόνο το παλαιό του κύρος και φυσικά για τον Άρη. Μετά από χρόνια κρίση οι αρειανοί αποφάσισαν να μπούνε σε βαθιά νερά και να αγαπήσουν το ξένο αίμα. Ήταν η πρώτη ομάδα που τόλμησε να κατέβει στο γήπεδο χωρίς ντόπιους παίκτες - μόνο με Νοτιοαμερικάνους, Λατίνους και νεαρούς που φιλοδοξούν να διακριθούν στο υποτιμημένο ευρωπαϊκά πρωτάθλημά μας. Βασικό τους στοιχείο: είναι τεχνίτες, δεν παίζουν όρθιοι σαν τους Βόρειους, παιδεύουν τις άμυνες (όπως η αλεπού τον σκαντζόχοιρο) και τελικά βρίσκουν τη λύση. Η έλευση του νέου προπονητή (με την επική φάτσα) έδωσε χαρακτήρα στην ομάδα, υπέγραψε σύμφωνο σταθερότητος μεταξύ των παικτών και -με γεμάτο γήπεδο πάντα- τίποτα δεν αποκλείεται. Η δόξα επανέρχεται κατά τα φαινόμενα στο Χαριλάου - άντε και νέα Περούτζια!
Αφήσαμε τις ομάδες του κέντρου τελευταίες, παρά το γεγονός ότι για την ώρα έχουν μονοπώλιο την πρωτιά (και τα ευρωπαϊκά λεφτά). Η σκληρή αποπομπή του Ζίκο -ένα τετράμηνο μετά τον Κετσπάγια- προδίδει πανικό και κυκλώνα, καθώς ο ΟΣΦΠ, χωρίς να το πολυκαταλάβει, βρίσκεται επτά βαθμούς πίσω (4 η Καβάλα, 3 η ΑΕΚ, 2 ο ΠΑΣ, 3 ο Άρης, 2 ο Ηρακλής: αυτοί είναι οι κλέφτες των βαθμών). Τραυματισμοί, απουσίες, ντεφορμαρίσματα, χαμηλό ηθικό έχουν φέρει την ομάδα σε κρίσιμη θέση (έχασε και το κύπελλο εξαιτίας του Πανσερραϊκού). Αν οι δύο προπονητές (που τους πέταξαν σαν την τρίχα από το ζυμάρι) έχουν ευθύνη, ευθύνονται κυρίως για την προετοιμασία. Ο Κετσπάγια δεν ετοίμασε την ομάδα για να αντέξει όλο το μαρτυρολόγιο του πρωταθλήματος. Αποτέλεσμα; Η ομάδα παίζει μόνο ένα ημίχρονο, το πολύ ως το 60', του λοιπού παραπαίει. Η ανάληψη ευθυνών από τους Μπάντοβιτς και Νινιάδη είναι θετική, τουλάχιστον επειδή θα αλλάξει το φρόνημα· άλλωστε, δεν χάθηκε ακόμη τίποτα. Δυο ισοπαλίες αν φέρει ο ΠΑΟ, πράγμα διόλου απίθανο, το πρωτάθλημα παίζεται και πάλι στο μεταξύ τους ματς. (Δικαιολογημένα η κόκκινη κερκίδα νοσταλγεί τον Βαλβέρντε - ο πάγκος παίζει μπάλα, κι ας μη φαίνεται.)
Όσο για τον ΠΑΟ, μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο. Αφού έδιωξε το χτικιό του Τεν Κάτε, η ομάδα ευεργετήθηκε διότι η αποπομπή τη διαπέρασε εξυγιαντικά. Τα κουσούρια της ομάδας τα ξέρουμε. Κεφάλι δεν υπάρχει στη μικρή περιοχή. Ο Ατρόμητος έκανε σέντρες στα μούτρα των αμυντικών και οι κοντοί κοίταζαν. Στο κέντρο, παρά την πλειάδα καλών παικτών, το κενό που χάσκει προκαλεί ταχυκαρδίες στην κερκίδα. Πονέσανε τα μάτια μας για να δούμε μια οργανωμένη επίθεση· όταν περνάμε τη σέντρα πάντα ακολουθεί μπλακάουτ. Το μισό μυστικό της ομάδας αυτήν τη στιγμή είναι η άριστη φυσική κατάσταση και φυσικά η ικανότητα στο σκοράρισμα. Ποιος θα περίμενε ότι ο Κατσουράνης -που ψιλοαπουσιάζει από το κέντρο- θα αποδεικνυόταν σκόρερ και μάλιστα με γκολ που κερδίζουν τρίποντα;
Το άλλο μισό φυσικά ανήκει στον Σισέ. Ο Γάλλος ήρθε στη χώρα μας με το βαρύ ελάττωμα ότι έχει και τα δυο του πόδια σπασμένα (και μάλιστα στο καλάμι). Τον έβαλαν να παίξει δεξιά στα πρώτα ματς και ήταν τζίφος. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να παίξει με πλάτη στο τέρμα, δεν διαθέτει τρίπλα ολκής, ούτε πατάει την μπάλα. Είναι άριστος όμως στην κατά μέτωπο επίθεση· αν βρει ελεύθερο χώρο και μπροστινή μπαλιά της προκοπής, ξεντροπιάζει την ομάδα στο άψε σβήσε. Έτσι, είναι ο πρωταγωνιστής του πρωταθλήματος για την ώρα.
Πρωταγωνιστής από το δικό του πόστο είναι και μπορεί να γίνει ο δημοφιλής Νιόπλιας που διαθέτει ευπροσήγορο χαρακτήρα, φιλότιμο, σωστή ματιά και φίλαθλη ιδιότητα. Είμαστε περίεργοι να δούμε πώς θα τα βγάλει πέρα στις έδρες του Άρη, του Αστέρα, του ΠΑΟΚ και της Λάρισας.
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ: Βρετανική πολιτική και αντιστασιακά κινήματα στην Ελλάδα: Η απόρρητη έκθεση του Γουάλας (1943), μετ.-επιμ.-σημειώσεις Πέτρος Στ. Μακρής-Στάικους, εισαγωγή Στάθης Ν. Καλύβας, εκδόσεις Ωκεανίδα.
σχόλια