Ενδείκνυταιμήπως ο Ιούνιος για ποδοσφαιρικέςδιοργανώσεις; Ούτε για πλάκα. Οι παίκτεςέχουν τραβήξει όλο το χειμώνα άγριοκουπί (εθνικά πρωταθλήματα, ΤσάμπιονςΛιγκ, ΟΥΕΦΑ κ.λπ.), αναμένουν τις διακοπές,είναι στο «περίμενε» για μεταγραφές,επιστρέφουν στις πατρίδες τους. Το«Γιούρο» φιγουράρει περισσότερογια διοργάνωση παραγόντων, μετακίνησηςφιλάθλων και διαφημιστών παράποδοσφαιριστών. Όσο για τους παίκτες,δεν είναι στο χέρι τους να αρνηθούν τηνπρόσκληση στην Εθνική τους ή να κάνουντους τραυματίες. Η γιορτή τους «πάει»καρότσι από τα έξω, άλλωστε η Εθνικήκάθε χώρας δεν είναι ομάδα, αποτελείλέσχη γοήτρου που ανατοκίζει το κοινωνικόμέλλον του ποδοσφαιριστή.
Τιαναμέναμε λοιπόν να δούμε; Υπάρχει άραγεΕθνική στην Ευρώπη που να λιώνει στοστόμα σαν καραμέλα και με το παιχνίδιτης να ξεχνάς ποιος εισαι; Ποδοσφαιριστέςπου να ανανεώνουν τις παραστάσεις τουφίλαθλου σχετικά με τη σωματική κίνηση- πέρα από τον Κριστιάνο Ρονάλντο; Ασφαλώςόχι. Ανάμεσα στις δεκάξι συμμετέχουσες,μπορούμε να ξεχωρίσουμε την Πορτογαλία,τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία,την Ιταλία και την Ισπανία. Όλες σχεδόνστα δυτικά της Ευρώπης, λαοί που μιλάνερωμανικές γλώσσες και κυρίως χώρεςπροηγμένες, όπου το ποδόσφαιρο δενμπορεί να θεωρηθεί καρπός καθυστέρησηςή χειρισμού των μαζών. Απεναντίαςσυνοψίζει εργαλειακά όλα τα τερτίπιατων αθλημάτων που παίζουν με τη μονομαχίακαι την επιθυμία.
Τυχαίαμήπως έχουμε και χώρες που θα ηθελαν ναπάρουν «εκδίκηση» από παραδοσιακούςεχθρούς; Αν οι Πολωνοί κέρδιζαν τουςΓερμανούς (από τους οποίους έχουν ηττηθεί12 φορές μετά το 1933) στη Βαρσοβία θα έκανανολονυκτία. Δεν έκαναν όμως. Τα πάντσερθέρισαν για άλλη μια φορά. Η ταχύτητατων μέσων και των επιθετικών, η εκπληκτικήάνεση στην κυκλοφορία της μπάλας χωρίςατζαμίδικες ενέργειες, όπως και ηεκτελεστική δεινότητα ενός «Πολωνού»(Ποντόλσκι) έδωσαν στους Γερμανούς τοδικαίωμα της απόλυτης αισιοδοξίας. ΟΓκμοχ δήλωσε: «Δεν μπορούμε να τουςκερδίσουμε, διότι εκεί παίζουν οι δύοκαλύτεροι παίκτες μας!». Όσο για τονΛέο Μπενάκερ, που οι Πολωνοί δημοσιογράφοιτον εμφάνιζαν με δύο κομμένα κεφάλιαστο χέρι (του Λεβ και του Μπάλακ),ομολόγησε: «Όλοι μου ζητούν να κερδίσωτους Γερμανούς, αλλα κανείς δεν μου λέειτον τρόπο».
ΟιΙσπανοί βρήκαν εύκολα τον τρόπο στηδική τους αναμέτρηση με την «Αρκούδα».Στα βασικά τους γνωρίσματα οι Ρώσοι δενήταν κατώτεροι από τους Ίβηρες. Ούτε σεταχύτητα υστερούσαν ούτε σε τεχνικήκαι πειθαρχία. Υπήρχε όμως ένα «στρατιωτικό»μυστικό. Οι δύο κεντρικοί αμυντικοίΚολοντίν και Σιρόκοφ, παρ' ότι αμυντικάχαφ αμφότεροι, τραβήχτηκαν πίσω από τονΓκους Χίντιγκ για να καλύψουν την άμυνα.Εκεί όμως έγινε του Κουτρούλη ο γάμος.Ο Τόρες και ο Βίγια -ταχυκίνητοι καιαλεπούδες- γελοιοποίησαν τους δυοσωματώδεις κεντρικούς οπισθοφύλακες.Λυπηρο για τη Ρωσία, που εμπνέει μενσυμπάθεια -όπως παλιά η ομάδα τουΛομπανόφσκι- αλλά κατά κανόνα αποτυγχάνειστις διεθνείς διοργανώσεις. Μήπως φταίειη έμφυτη ηττοπάθεια του λαού;
Τηντριάρα της Ολλανδίας σε βάρος της Ιταλίαςθα την ευχαριστήθηκαν οι περισσότεροιφίλαθλοι στη χώρα μας διότι δεν επεβλήθημόνο ο καλύτερος, αλλά ταπεινώθηκε ένασύνολο που παίζει κατά κανόνα «βρόμικο»ποδόσφαιρο, προκαλεί, ασχημονεί, τουαρέσει να γίνεται αντιπαθητικό καιπαριστάνει την «κληρονόμο» τουευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Οι Ολλανδοίδεν άφησαν περιθώρια ψευδαισθήσεων.Κινήθηκαν σε υψηλές ταχύτητες εξαρχής,ηταν ανώτεροι σε τεχνική κατάρτιση καιγια τον Ρουντ Φαν Ντιστελρόι αποδείχθηκεεύκολος ο ρόλος του λύκου στο μαντρί.Ακόμη και οι γεννημένοι «σκληροί»σαν τον Κατούζο, στο τέλος θύμιζανπληγωμένα κουτάβια. Ο Μάρκο Φαν Μπάστενβρήκε καλή γενιά και μακάρι να επιτύχει.
Όσογια τις ομάδες που έφυγαν «με λερωμένασεντόνια», τουλάχιστον οι δύοδιοργανώτριες χώρες πάλεψαν όσομπορούσαν. Εδώ που τα λέμε δεν είχαν εκτων πραγμάτων μεγάλες αξιώσεις. Ούτεπαικταράδες ούτε καμιά φοβερή παράδοση.Πάντως η Αυστρία χρεώθηκε ένα πέναλτιαπό τα πρώτα λεπτά (που θα μπορούσε νατης το χαρίσει ο διαιτητής) ενώ ο ίδιοςπαίκτης, που έκανε μιαν απίθανη ενέργειαη οποία σήκωνε τριπλή κόκκινη κάρτα,γλίτωσε με απλή επίπληξη. Ο μόνος παίκτηςπου βγήκε κλαίγοντας ήταν ο Φράι τηςΕλβετίας - έκανε τα πάντα για νασυμμετάσχει, αλλά η ατυχία του τονέστειλε διακοπές.
ΟιΓάλλοι -που για την ώρα έχουν φέρει τημοναδική ισοπαλία- βρήκαν μπροστά τουςμια χώρα που «ξέρει» ποδόσφαιρο,άρα δεν θα ξεμπέρδευαν εύκολα. Οι Ρουμάνοιδεν αστειεύονται· μοιάζουν αρκετάμε τους Κροάτες. Χωρίς τα παλιά, φανταχτεράονόματα, έχουν κατασταλάξει σε εναπαιχνίδι ομοιογενές, με μεταβαλλόμενουςρυθμούς, που ενώ αυτοί το παίζουν εύκολα,ο αντίπαλος δυσκολεύεται να τοπαρακολουθήσει. Έχουν λίγο από Ιταλία,λίγο από Ισπανία, ακόμα και λίγο απόΓαλλία. Πολλά «λίγο» όμως προστιθέμεναδεν κάνουν ένα «πολύ», παρά μόνοαν υπάρχει και ο μεγάλος παίκτης πουαυτήν τη στιγμή δεν διαθέτουν. Οι Γάλλοι-μαύροι, κατάμαυροι- έχουν τον Ριμπερίπέτρα στο δαχτυλίδι τους, μόνο που οσημαδεμένος, όσο κι αν προσπαθεί, δενμπορεί να τα βάλει με τόσους νοματαίους.Θυμώνει, κουράζεται και οι χαρακιές στοπρόσωπό του βαθαίνουν.
σχόλια