Παρασκευή βράδυ, στομπαλκόνι
Χαζεύω αφηρημένη τολόφο του Αρδηττού μέσα στο σκοτάδι. Απότην Αίγλη του Ζαππείου ακούγεται ημουσική του Mamma Miaάλλη μια φορά. Την ακούω πια δυο φορέςτην ημέρα, από τις 8.50 μέχρι τη 1.00 πουτελειώνει η δεύτερη παράσταση, εδώ καιδύο εβδομάδες. Η ποπ πλύση εγκεφάλουλειτουργεί πάντως: Τα βράδια αποκοιμιέμαισιγοτραγουδώντας «Honey honey, touch me, baby,ah-hah, honey honey. Honey honey, hold me, baby, ah-hah, honey honey»σαν χαζοχαρούμενη, και το πρωί κοιτάζομαιστον καθρέφτη λίγο πριν πλύνω τα δόντιαμου και ψιθυρίζω «Baby,does your motherknow that youare out ?».
Σάββατο, 3.15, στο τρόλεϊγια το σπίτι
Λίγο μετά τις Στήλεςτου Ολυμπίου Διός το τρόλεϊ παθαίνειβλάβη. Ο οδηγός παρκάρει όπως όπως καιμετά πανικοβάλλεται μεγαλοπρεπώς: Απότην πλευρά που ανοίγουν οι πόρτες είναιη λεωφόρος κι έτσι προσπαθεί να συγκρατήσειέναν τύπο με ξυρισμένο κεφάλι πουπροσπαθεί να βγει έξω. Τον τραβάει μετο ζόρι από το γιακά: «Άσε με να φύγωρε φίλε, κάτω τα χέρια σου ρε» «Όχιείμαι υπεύθυνος για σένα , δεν θα παςπουθενά, αν φύγεις τώρα και σε πατήσειαυτοκίνητο θα μπω φυλακή» ωρύεται οοδηγός και τον τραβάει προς τα μέσα.Μετά ξαφνικά ανακτά την ψυχραιμία του:Χωρίς να πει τίποτα κλειδώνει καιανεβαίνει στην οροφή. Δεν μας παίρνειπάνω από τρία δευτερόλεπτα για νακαταλάβουμε πως έχει κλείσει και το aircondition. Δέκα λεπτά αργότεραμας έχει πιάσει ομαδική κλειστοφοβία.Μια ηλικιωμένη κυρία με φούξια χείληέχει ακουμπήσει το κεφάλι της στο τζάμι,σαν κέρινο ομοίωμα που έχει πάρει ναλιώνει.
Σάββατο 3.30, στο τρόλεϊ
Ο οδηγός κάνει το λάθοςνα ξεκλειδώσει την μπροστινή πόρτα.Εκεί τον περιμένει μια ψηλή νταρντάναμε κοντοκομμένα μαλλιά. «Που πας;»της λέει. «Άσε με να φύγω, θα φωνάξωτην Αστυνομία» του απαντά εκείνη μεβαριά ρώσικη προφορά -εκείνη τη στιγμήαποφασίζω πως το πραγματικό της όνομαείναι Ταμάρα. «Δεν έχεις να παςπουθενά» ουρλιάζει ο οδηγός κι αρχίζειπάλι την αγαπημένη του απογευματινήαπασχόληση , να τραβάει δηλαδή τουςεπιβάτες από την μπλούζα. «Βρε αντεαπό ‘κει» του λέει η Ταμάρα και τουχώνει δυο φούσκους με τις χερούκλες τηςκαι μετά εξαφανίζεται στη λεωφόροανάμεσα από αυτοκίνητα που τρέχουν σαντρελά, ενώ οι υπόλοιποι επιβάτες κοιτάμεπειθήνια τον οδηγό-αφέντη μας σανιδρωμένες κούκλες της Μαντάμ Τισό. «ΣτονΚαναδά που ζω εγώ αυτά δεν επιτρέπονται,να φεύγει ο οδηγός και να κλειδώνει τουςεπιβάτες μέσα» φωνάζει ένας κύριοςδεξιά μου. «Να πας στον Καναδά τότε»του απαντάει μια κυρία που αισθάνθηκεεθνικά θιγμένη λίγο πριν κατέβει στηνΑγία Φωτεινή. «Εγώ είμαι ο κύριος τουτρόλεϊ! Εγώ!» φωνάζει ο οδηγόςαπελπισμένα προς το μέρος μας ως νέοςΛουδοβίκος. «Κάνεις λάθος φίλε, είσαικύριος μόνο του εαυτού σου» του απαντάο ξυρισμένος πιτσιρικάς, γεμάτος πίκραπου δεν κατάφερε να ξεφύγει κι αυτόςσαν την Ταμάρα την νταρντάνα. «Τryonce more likeyou did before»του λέω λίγο πριν κατέβω απ' το τρόλεϊκαι προσθέτω συγκαταβατικά «Singa new songchiquitita».
σχόλια