«Μας ψεκάζουν»

Τέταρτη βράδυ, 1:30 π.μ., στο κρεβάτι μου

Κοιμάμαι, όταν ξαφνικά τυφλώνομαι από ένα πελώριο, μοβ φως. Οι γρίλιες είναι κλειστές. Μέσα στον ύπνο μου νομίζω ότι κάποιος παρκάρει το αυτοκίνητό του και μετά, βέβαια, σκέφτομαι ότι δεν θα ξυπνούσα ποτέ από φώτα αυτοκινήτου. Σηκώνομαι κι ανοίγω το παράθυρο. Είναι κάτι πελώριοι προβολείς απ’ το Καλλιμάρμαρο - εδώ κι έναν μήνα ετοιμάζεται η τελετή έναρξης των Special Olympics κι έτσι τα βράδια βλέπω ένα περίπλοκο light show, χορευτές με κορμάκια, κι ακούω σκηνοθετικές οδηγίες για τη σειρά με την οποία θα παρελάσουν οι χώρες («Πα-κι-σταν»).

Πέμπτη απόγευμα, περιμένοντας στον γιατρό

Οι χώροι αναμονής των γιατρών θα έπρεπε ν’ αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή για τους διακοσμητές αυτού του κόσμου. Ακόμα θυμάμαι το γραφείο της δερματολόγου μου: πελώριες καδραρισμένες φωτό του γάμου του γιου της και της εγγονής της με σαλιάρες δεσπόζουν σ’ ένα χρυσοποίκιλτο σαλονάκι γεμάτο φτέρες και κέντιες. Σήμερα έχω βουλιάξει σ’ έναν δερμάτινο καναπέ (είναι φετίχ ο δερμάτινος καναπές για τους γιατρούς, ένας Θεός ξέρει τι τους κάνουν στα μαθήματα Ανατομίας) πίσω από έναν σομόν τοίχο με αλλόκοτα ξύλινα έργα τέχνης - ανάμεσά τους κι ένας Καραγκιόζης. Μπροστά μου βρίσκεται ένα τραπεζάκι με πανάρχαια περιοδικά και ζελεδάκια σε στριφτές ζελατίνες. Περιμένουμε τουλάχιστον 45 λεπτά - όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι όσο πιο πολύ αργεί ο γιατρός, τόσο πιο άρρωστος είναι ο ασθενής. Με τα χρόνια κατάλαβα πως αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά σενάρια που πιθανόν να ισχύουν (μπορεί ο ασθενής να είναι κουμπάρος του ή να έχει φέρει ο ασθενής όλα τα βιβλιάρια της ευρύτερης οικογένειάς του για έγκριση). Δίπλα μου κάθεται ένας κύριος με μπλε κουστούμι και χρυσό δαχτυλίδι, το οποίο και χτυπάει νευρικά πάνω σ’ έναν χαρτοφύλακα. Διαβάζω ένα πανάρχαιο περιοδικό και απομακρύνω τα πόδια μου απ’ τον κύριο που με πλησιάζει με τα επεκτατικά του γόνατα, όταν ακούγεται ο θόρυβος ενός αεροπλάνου. «Χα!», λέει ο κύριος δίπλα μου θριαμβευτικά. «Ξέρετε τι σημαίνει αυτό, έτσι;». «Τι σημαίνει;», ρωτάω εγώ διστακτικά. «Άλλος ένας ψεκασμός από αεροπλάνο. Κοίτα την ουρά που έχει αφήσει πίσω του», μου απαντάει και σχεδόν με σηκώνει με το ζόρι για να μου δείξει κάτι έξω απ’ το τζάμι: «Τη βλέπεις να διαλύεται;». Κοιτάω μια το τζάμι μια τους γύρω μου, σκέφτομαι ότι πρωταγωνιστώ σε κακό θρίλερ και όπου να ’ναι θα πεταχτεί ένας πελώριος λούτρινος αρκούδος με κίτρινα μάτια κι ένα πριόνι στο χέρι και η οθόνη θα βαφτεί κόκκινη σιγά-σιγά, ενώ θα ουρλιάζουμε υστερικά, αλλά όχι, κανείς δεν λέει τίποτα, μόνο ένα ζευγάρι απ’ τον απέναντι καναπέ προσπαθεί να μη γελάσει. Η κοπέλα δαγκώνει τα μάγουλά της πίσω από ένα περιοδικό με εξώφυλλο την Ελένη Μενεγάκη στη λαϊκή αγορά. «Όχι», απαντάω ρομποτικά. Ξανακαθόμαστε στον καναπέ, όταν ο κύριος μου αποκαλύπτει εμπιστευτικά πως εδώ και χρόνια το Αμερικανικό Ναυτικό μας χρησιμοποιεί όλους ως πειραματόζωα, ψεκάζοντάς μας με αλουμίνιο και βάριο για να ελέγχει τον καιρό, ενώ τα αεροπλάνα αφήνουν πίσω τους κεμ τρέιλ, κάτι σαν χημικές ουρές που δεν διαλύονται αλλά γίνονται σύννεφα που μένουν στον ουρανό. Σκέφτομαι πως τώρα με την κρίση ο κόσμος έχει χάσει τελείως την μπάλα. Κάποτε οι περισσότερες θεωρίες συνωμοσίας ακούγονταν μετά τα μεσάνυχτα σε ταξί ή σε φόρουμ στη μνήμη του καθηγητή Λιαντίνη. Τώρα, πια, τα ούφο στον ήλιο και η Γη των Ελ μπλέκονται γλυκά με τα σπρεντ, τα επιτόκια και τη δραχμή.Tο βράδυ στον ύπνο μου ονειρεύομαι ότι μένω έγκυος, αλλά αντί για μωρά γεννάω χελώνες κάτω από πελώρια γαλακτερά σύννεφα που θυμίζουν ραδιενεργά καρπούζια. Όταν ξυπνάω σκέφτομαι ότι μάλλον στ’ αλήθεια μας ψεκάζουν.