Το επόμενο πρωινό μετά από εκείνη την γκάφα, ο Ράππα κι ο ρεσεψιονίστας κοιτάχτηκαν αμήχανοι. Ο Ράππα τού έδωσε τα κλειδιά του δωματίου με φόβο, να μην αγγίξει τα χέρια του, κι ο ρεσεψιονίστας τα πήρε εξίσου προσεκτικά για τον ίδιο λόγο - να μην αγγίξει τα χέρια του, πρέπει να το ξαναγράφω;
Ο Ράππα έμεινε κανα μήνα μόνος του στην Chapada Diamantina, μέχρι να γίνει η «διαδικασία αποδοχής της νέας του σεξουαλικής ταυτότητας», όπως έλεγε. Όταν αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν ο Ράππα θα γίνονταν γκέι τελικά ή παπάς, τον είδαμε ξανά στην παραλία Barra. Είχε τις τελευταίες αμφιβολίες για το αν μπορεί ένας Μπαϊάνος να είναι γκέι. Γιατί όχι; Μόνο στην Τζαμάικα δεν μπορεί κάποιος να είναι γκέι. (Έχετε συναντήσει ποτέ Τζαμαϊκανό γκέι;) «Μην ανησυχείς» του έλεγε ο Ροντρίγκο. «Κι αν τα βρεις σκούρα στη Μπαΐα πήγαινε στην Αθήνα, που όλοι γκέι είναι». Με ανησυχούσε που δεν έλεγε «έλα στην Αθήνα» αλλά «πήγαινε».
Όχι, δεν θα τον έπειθα να γυρίσουμε πίσω με τη γνωστή προπαγάνδα περί αρχαίου πολιτισμού. Τα έζησα αυτά με τη φίλη μου την Α. Είχε ζαλίσει τον ρώσο γκόμενό της, με τον οποίο έμενε στο Άμστερνταμ (ναι, «μπλέξαμε με το ανατολικό μπλοκ», όπως έλεγε η μάνα της), να έρχονται συχνά στην Αθήνα, αλλά δεν του άρεσε του ανθρώπου - μας θεωρούσε απολίτιστους. «Μα τι λες τώρα» του έλεγε η Α. «εμείς, που δημιουργήσαμε τον πολιτισμό και τούτο και το άλλο...». «Ωραία λοιπόν, Α.» της είπε εκείνος μια μέρα στην Αθήνα (παρουσία και της μαμάς της Α. που σταυροκοπιόταν κι έλεγε «μα πώς μπλέξαμε με το ανατολικό μπλοκ;») «πραγματικά είχατε μεγάλο πολιτισμό κάποτε. Αλλά τώρα τι βλέπεις; Μερικούς Τούρκους να περιφέρονται για καφέ».
Του Ροντρίγκο τού είπα για την Eurovision. Ότι θα νικήσουμε φέτος. «Μπα; Με ποιο τραγούδι;» ρώτησε. Το Yassou Μαρία είπα με ύφος «you know, Billy Jean?». Όχι, δεν το ήξερε το κομμάτι, ήξερε το Γεια σου, γεια σου, να μπορούσα να μείνω μες στην καρδιά σου στη διασκευή του Κοργιαλά. Μου το τραγουδούσε διαρκώς. «Καταφέρατε να βγάλετε ένα σούπερ κομμάτι» έλεγε. Άρα να πετούσα τώρα, να γυρίσουμε στην Ελλάδα για τη νίκη; Και μετά να έλεγα ότι μπέρδεψα τις χαιρετούρες;
«Άσε τα μαλλιά σου μακριά μέχρι τον κώλο και θα σε ακολουθήσει» με συμβούλευε ο Ράππα. Γιατί στη Βραζιλία δεν καταλαβαίνουν από τρέντι και τέτοια, μην κάνουν να έρθουν εδώ με τις ιδεούλες τους τίποτα Κωνσταντίνοι από το κομμωτήριο «Heads», θα βρουν αναδουλειές. Καμιά δεν κουρεύεται. Το «θηλυκό» εδώ σημαίνει «μακρύ μαλλί» και «μεγάλο κορίτσι». Μπούτια, κώλο, τέτοια, μεγάλα και στο πολύ γυμνασμένο τους. Κρούσματα ανορεξίας δεν καταγράφηκαν ποτέ στη χώρα, πέρα από μια -αναγκαστική- δίαιτα που κάνουν οι φτωχές στις φαβέλες.
Α! Ο Γάλλος που απατούσε τη γυναίκα του με τις πόρνες της πλατείας, χώρισε τελικά. Η γυναίκα του πήγε στη Γαλλία, εκείνος έμεινε στη Βραζιλία - η ίδια χώρα δεν τους χωρούσε πια· η Γαλλία είναι κάτι σαν γκαρσονιέρα;
Τον πετύχαμε σε μια μπιραρία, κουρέλι. «Δέκα χρόνια παντρεμένος» έλεγε. «Νόμιζα ότι την ήξερα τη γυναίκα μου. Αλλά τον άνθρωπο τελικά τον μαθαίνεις μόνο στο ταξίδι» (σ.σ.: Και στο ποτό. Και όταν του δώσεις εξουσία.) Μια μέρα που, όπως πάντα, είπε στη γυναίκα του ότι πάει για τσιγάρα αλλά, παραδόξως, γύρισε σε δεκαπέντε λεπτά (ήταν Εργατική Πρωτομαγιά, οι πόρνες της πλατείας δεν δούλευαν), τη βρήκε στο κρεβάτι με τον Βραζιλιάνο. (Το θεογκόμενο ντε...)
Ο Ράππα τότε σκέφτηκε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να πει εκείνο το ανεκδοτάκι του με τον μεθυσμένο...(Είναι κάποιος σε ένα μπαρ και κλαίει με λυγμούς. «Τι συμβαίνει, χικ;» τον ρωτά ένας μεθυσμένος δίπλα. «Η γυναίκα μου» λέει εκείνος. «Τη βρήκα με άλλον. Και μάλιστα το έκανε από πίσω. Εμένα τόσα χρόνια δεν μου το έδωσε ποτέ αυτό, καταλαβαίνεις;» έλεγε κι έκλαιγε. «Ρε φίλε» λέει ο μεθυσμένος «άκου, χικ, εμένα τι μου συνέβη. Τις προάλλες πήγα στην τουαλέτα κι αντί να κάνω αυτό που έπρεπε, απλά έκλασα. Την επόμενη μέρα, χικ, σε ένα συνέδριο, πήγα να κλάσω, κι αντί γι' αυτό... καταλαβαίνεις... πάνω μου». «Μα τι λες τώρα;» θύμωσε ο άλλος. «Και τι σχέση έχουν αυτά με τη γυναίκα μου;» «Θέλω να πω, χικ» λέει ο μεθυσμένος «αν δε μπορείς να ελέγξεις τον δικό σου κώλο, μπορείς να ελέγξεις τον κώλο του άλλου;)
Από εκείνη τη μέρα, όταν συναντούσαμε τον Γάλλο εκείνος άρχιζε να τρέχει σφαίρα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ποιος ξέρει... (συνεχίζεται)
σχόλια